Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica:
Arquivo da categoría: Manuscritos
Ars dedicandi: Manuel Leiras Pulpeiro
Desde o blogue de Armando Requeixo, Criticalia:
“(…) Agora que andamos a cruzar a data do seu pasamento, deixo aquí a dedicatoria que Leiras Pulpeiro fixo da edición dos célebres Cantares gallegos (1911) ao seu compañeiro de angueiras profesionais, un documento centenario que se mantiña inédito ata o de agora co que Criticalia quere homenaxear a quen, sen dúbida ningunha, ‘amou a Verdade e practicou o Ben’, como nos lembra a súa campa.”
A Fundación Penzol recibe dous poemas autografados de Xosé Velo Mosquera
Desde Galaxia:
“A Fundación Penzol recibiu de Hixinio Araúxo Feijóo a doazón de dous poemas autógrafos de Xosé Velo Mosquera. Tratase da «Canzón dá Carceleiriña» e «Confirmación de fe».
Xosé Velo Mosquera foi un dos galeguistas encargados de organizar as Mocidades Galeguistas en Celanova durante a II República e, durante a ditadura de Franco, participou no histórico secuestro do transatlántico portugués Santa María (Santa Liberdade) xunto con Henrique Galvao.
Xosé Velo estivo agochado na casa da nai de Hixinio Araúxo Feijóo, quen fai a doazón, nos anos 45/46 do século pasado, perseguido pola policía franquista. María Rosa Feijóo, Maruxiña (’A Carceleiriña’ dun dos documentos), quen ou acolleu na súa casa, era filla de Roberto Feijóo, a quen Xosé Velo dedica un dous poemas, alcalde de Celanova asasinado polos fascistas non 1936. Á familia non se lle permitiu enterralo no camposanto de San Amaro de Celanova, e tivo que facelo, como foi tan frecuente naquela época escura, nunha tomba extramuros.”
Manuscritos: Uxío Novoneyra (IX)
Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica:
A Reimundo Patiño (1962)
Ars dedicandi: Francisco Luis Bernárdez
Desde o blogue de Armando Requeixo, Criticalia:
“O escritor porteño-galego Francisco Luis Bernárdez (Buenos Aires, 1900-1978) tivo dende novo unha querenza polo noso que o levou a escribir poemas e artigos en galego que alternou coa escrita en castelán. Nesta última lingua chegou a ser unha das figuras cimeiras da literatura arxentina, o que non o privou de se converter nunha voz de interese certo nas nosas letras do tempo das Irmandades e a República, mesmo na de despois, pois tamén na Posguerra contactou co grupo Galaxia e deixou escritos de tema galego en diversos libros. (…)
Velaquí deixo o testemuño dese afecto cruzado na dedicatoria do exemplar de Alcándara (1925), publicado en Buenos Aires e asinado para o ‘hirmán’ Blanco-Amor, coa inequívoca cruz de Santiago ao pé, símbolo dunha galeguidade compartida da que nunca abdicou.”
Manuel Leiras Pulpeiro no seu 160 aniversario, por Armando Requeixo
Desde
o blogue de Armando Requeixo, Criticalia:
“O sábado 25 de outubro, hai exactamente 160 anos, nacía na cidade de Mondoñedo Manuel Leiras Pulpeiro. (…) Neste día tan sinalado préstame recuperar un seu texto que tomo prestado do apéndice gráfico de Ben pode Mondoñedo desde agora. A eséncia popular na obra e na língua de Manuel Leiras Pulpeiro (1998) do estudoso Ramón Reimunde Norenha. Nunca ata hoxe fora transcrito, pois alí foi só reproducido fotograficamente. (…)
Mercedes
¿Quenes á Dios poñen chatas?
As beatas.
¿Quenes teñen sempre achegos?
Os cregos.
¿Quenes máis soñan co-herdades?
Os frades.
Pois, si ll’os cas non isades,
Xa que faguer así solen,
Mercedes que vos amolen
Beatas, cregos e frades.”
Manuscritos: Xosé Duncan
Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica:
Manuscritos: Manuel Lugrís Freire
Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica:
Ars dedicandi: Xosé María Díaz Castro
Desde o blogue de Armando Requeixo, Criticalia:
“Hoxe é o cabodano de Xosé María Díaz Castro, quen se nos foi hai hoxe vinte e catro anos. Marchou o home, pero ficou connosco a súa escrita, que sempre nos admirará, como tamén admirou en vida aos que foron grandes amigos seus e tiveron a fortuna de ler o magnífico Nimbos en canto se publicou no verán de 1961. Entre estes tiña lugar senlleiro Ramón González-Alegre, director que foi da célebre Alba, a cabeceira que viu por vez primeira impresos os versos de ‘Penélope’ e tantos outros.
En lembranza de quen tan memorables páxinas nos legou, deixo aquí a dedicatoria inédita que o propio poeta estampou nun exemplar da primeira edición de Nimbos enviado, dende Madrid, ao seu amigo González-Alegre, quen o recibiu en Vigo para gorentalo devagar, como deixou escrito en diversos lugares.”
Manuscritos: Valentín Paz-Andrade
Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica:
