Arquivo da categoría: Narrativa
Arantza Portabales: sinatura de exemplares de O home que matou a Antía Morgade na Coruña
Sada: presentación de Os derradeiros días de Ulises e Penélope, de Rubén Anido Regueiro
Fina Casalderrey, proposta para o Premio Hans Christian Andersen, o ‘Nobel’ da literatura infantil
Desde Pontevedra Viva:
“A escritora pontevedresa Fina Casalderrey é, desde hai anos, unha das grandes referencias da literatura infantil española. Por iso é polo que non sexa de estrañar que fora proposta para gañar o Premio Hans Christian Andersen, coñecido como o ‘Nobel’ da literatura infantil.
Así o acordou a Organización Española para o Libro Infantil e Xuvenil, co apoio do Ministerio de Cultura e Deporte e da Xunta de Galicia.
O Premio Hans Christian Andersen é o máis alto recoñecemento internacional que se concede a un autor vivo neste xénero.
O galardón concédeo a Organización Internacional para o Libro Xuvenil (IBBY) desde o ano 1956 a partir das propostas que realizan as propias seccións nacionais.
O fallo do xurado farase público na Feira do Libro Infantil de Bolonia en 2024.
A entrega dos premios realizarase no marco do 39 Congreso Internacional de IBBY, que se celebrará en Trieste (Italia) do 30 de agosto ao 1 de setembro de 2024.
Xunto a Fina Casalderrey, a sección española desta organización propuxo para o Premio Hans Christian Andersen á ilustradora vasca Elena Odriozola para a categoría de ilustración.
O xurado internacional que elixirá á persoa que recibirá este premio está integrado por profesionais do sector chegados desde Rusia, México, Estados Unidos, Austria, Arxentina, Líbano, Alemaña, Finlandia, China, Eslovenia e Francia.”
Sober: presentación de Nada do outro mundo, de Ramón Caride
Vigo: presentación e contacontos Lagarta, lagarta, con Elvira Ribeiro
Vigo: presentación de A Señorita Bubble. Deus salve as raíñas, de Ledicia Costas
Antía Yáñez: “A ficción non é a realidade, pero si confire realidade”
Entrevista a Antía Yáñez en Praza:
“(…) – Praza (P): [Non penses nun elefante rosa] É unha historia de amizade entre unha muller, Aurora, na trintena, e un neno, Brais, de 10 anos. Como xorden estes dous personaxes?
– Antía Yáñez (AY): O que quería era falar dunha muller que tiña un Transtorno Obsesivo Compulsivo (TOC). Ademais, a min gústame que haxa personaxes infantís nos libros para adultos e personaxes adultas nos libros infantís e xuvenís. Porque os adultos esquecémonos de como eramos de de pequenos e pensamos que non podemos aprender nada dos nenos, o cal non é verdade. Quería, neste caso, que houbese un neno que tivese un papel protagonista, que non adoita pasar na literatura para adultos. Este personaxe sérveme de catalizador para a figura de Aurora. Porque ela non está tan ben como pensa e porque el, o neno, é o único que lle di as cousas como son, axudándolle a facerse preguntas que non se atrevía a facerse a si mesma.
– P: Como te documentaches sobre o TOC? No libro está moi reflectido como funciona, a partir do pensamento intrusivo que asalta a Aurora constantemente.
– AY: Eu teño TOC e, como lle pasa a Aurora, a min tamén me custou moito contar o que era, porque é un gran descoñecido. Agora si que se está falando bastante de ansiedade, pero custa explicalo. Si que tiña claro que o pensamento intrusivo, que aparece en calquera momento, ía aparecer no texto, e por iso as cursivas. É algo que non é fácil de explicar. Pensamentos que sempre están aí, que ás veces falan máis alto e outras máis baixo, pero que nunca se van. Pero é que ademais eu nunca o vira explicado na ficción. E por iso quixen que estivese.
– P: Na literatura galega o tema da saúde mental está a tratarse bastante ultimamente.
– AY: Eu empecei con este libro antes da pandemia, antes de que un deputado falase no Congreso de saúde mental, por exemplo. Eu procuro escribir do que me interesa a min. Así foi en Senlleiras: eu tiña preguntas sobre a violencia machista e decidín escribir este libro. Desta vez quería tratar o tema do TOC desde a ficción, que me permite achegarme dunha forma máis amable e amena. O que acontece co tema da saúde mental tamén é que, se antes se falaba cero, agora igual se fala un 20%, entón parece que é moito. Pero penso que era inevitable que acabase aparecendo, porque a sociedade ten cada vez máis problemas de saúde mental. Eu collín e deixei este libro moitas veces, pois a pandemia non me fixo moi ben. E ao final coincidiu que o acabei cando se empezou a falar máis na literatura sobre saúde mental. (…)”
Tito Pérez: “Trato de contar historias da nosa sociedade, de aquí, con argumentos de aquí”
Entrevista de Ubaldo Cerqueiro a Tito Pérez en Xornal da Coruña:
“(…) – Xornal da Coruña (XC): Dende cando escrebes?
– Tito Pérez (TP): De pequeno, con 14 anos, cos trobadores Martín Codax, comecei a escribir poemas de amor á típica rapaza que pasaba de ti… Despois xa na carreira empecei a escribir relatos, xa nalgún dos primeiros gañei un premio, e a partir de aí funme animando, a escribir, presentarme…
Eu escribía sobre todo relatos, e algo de poesía. Publiquei o primeiro libro de relatos, despois o segundo, e agora a miña primeira novela.
Por agora, publicando gaño poucos cartos, pero cos premios algo se fai.
– XC: Como nace Latexar de barrio. Vivencias e conflitos na sociedade real dun barrio? Levaba tempo fraguándose na túa cabeza?
– TP: Escribino a raíz dos primeiros 20 relatos realistas. Todo están ambientados na nosa sociedade. Non é que sexan nas rúas de Coruña. Hai algún por exemplo, que se dan nunha casa, con problemáticas de aquí.
O caso é que un dos 20 relatos do primeiro libro chámase “Latexar de Barrio”, e é un percorrido dende a praza de España ata casa dos meus pais. O protagonista chámase Curros (sabes que Curros está enterrado no cemiterio) e va contando o que ve.
Intento describir a sociedade galega e os seus conflitos, no caso de ser lido, que a sociedade reflexione para mellorarse. Intento non caer no panfleto, pero ten unha intención clara. Eu non xulgo, describo -o que fan, e que cada un saque as súas conclusións.
A novela O grupo vai sobre o bulling, por exemplo, cunha intención clarísima, das cousas reais e frecuentes. (…)”