Conversa con Xavier Queipo arredor de Corazón de manteiga

Desde Radiofusión:
“O nome xa nos derrete mesmo o pronunciamos. Corazón de manteiga é a nova novela de Xavier Queipo editada por Galaxia. O autor é galego, de 63 anos e residente en Bélxica. “Non é doado saber de onde ven unha novela. Pode vir dun soño, dunha experiencia ou da nova dun xornal” responde o autor á primeira cuestión que lle lanzan no club de lectura, Esther Val, Andrés C. M. Riveira e Henrique Sanfiz.
Corazón de manteiga vén seguramente da infancia e da experiencia de Xavier Queipo como médico en prácticas no manicomio de Conxo no ano 1981. Di que foi cara atrás para reconstruír a historia dunha persoa que recibiu electrochoques. Daí saltan ao dilema de patria. É a lingua ou a infancia? Queipo ponas a nivel. Na infancia están as raíces pero a lingua ten o seu aquel. Na infancia e adolescencia do autor, había dúas linguas, a da escola, o castelán e a do verán na aldea, o galego. “As miñas dúas patrias coinciden nun lugar, unha aldea da Maía ao lado de Padrón” afirma Queipo, para quen o pasado é moi relevante. Hoxe non vive en Galicia e leva máis tempo fora que dentro. En Bélxica fala galego e conseguiu que xente que non o falaba o fale agora que está lonxe. “Hai moitas maneiras de amar o país”, asegura o escritor convidado.
Falamos tamén de recendos e sabores da infancia que non volvemos experimentar despois, como o recendo a pan saído do forno, que son moi evocadores para a literatura. Confesa Xavier Queipo que entrou na literatura a través de Cunqueiro ou de Cortázar. Tamén de Thomas Mann e Proust.
Falamos de enfermidade mental e da incapacidade das sociedades por admitir o diferente. E de como os desequilibrios poden sortearse de tres maneiras; tendo unha dobre vida, emigrando ou pechándonos en nós mesmos. E falamos da Igrexa. “Daquela altura os curas eran os orientadores… daquelas facíanse plans para os fillos e eu estaba predestinado a ser cura” afirma Xavier Queipo. E da culpa. “ A culpa era o mecanismo de control. Se pecaba de pensamento e de omisión. O demo e a maldade estaban por todas partes” A historia que conta na novela está chea de dor pero a dor pode chegar a ser unha ferramenta útil. “Hai que coñecer a dor para valorar a felicidade” conclúe.
Acabamos falando da dicotomía realidade – ficción. Para Queipo, a ficción é realidade na mente de quen a escrebe”.”

A conversa completa pode escoitarse aquí.

“Como viviu Lorca en Compostela?”, entrevista a Henrique Alvarellos

Entrevista a Henrique Alvarellos no Diario Cultural da Radio Galega:
“Henrique Alvarellos publica o libro Federico García Lorca en Santiago de Compostela, onde relata como foi a vida do célebre poeta na súa relación con Galicia.
A entrevista pode escoitarse aquí.”

Álex Alonso: “Dende o momento que coñecín o crime de Nigrán, no 1994, souben que algún día novelaría esa historia”

Entrevista a Álex Alonso en Cíes Podcast, desde Xerais:
“Cíes Podcast emitiu unha entrevista co escritor Álex Alonso sobre o libro Granito, publicado por Xerais. O libro gañou o XXXI Premio Torrente Ballester de Narrativa. A súa intervención pode escoitarse nesta ligazón, a partir do minuto 24″.”

Margarita Ledo: “Os eidos da lingua e o feminismo son constantes en min”

Entrevista a Margarita Ledo no Diario Cultural da Radio Galega:
“Margarida Ledo é a primeira muller homenaxeada no Congreso Internacional de Diversidade e Comunicación. Ademais, presenta o seu novo filme, Nación, no festival de Sevilla.
A entrevista pode escoitarse aquí.”

Radiofusión: Os minimortos. Ledicia Costas

Desde Radiofusión:
“A cuadrilla dos Minimortos é algo especial xa que están no Outro Barrio agardando polos seus pais. Como agora están solos teñen liberdade e non hai normas. Pero un día chega Catacrak, un neno que ansía voltar ó mundo dos vivos. Esta é a misión deste grupo de ultratumba: axudar a un neno a regresar á vida.
Forma parte dunha saga, esta é a primeira novela. Ritmo lixeiro, ameno e sempre cas risas como obxectivo, Ledicia Costas consigue levar ó mundo da morte a un plano secundario. (…)
A autora sinalaba que ela síntese dende pequena moi vencellada a todo o que ten que ver cos rituais relacionados coa morte en Galicia, xa que son moi diferentes aos doutros lugares. Ademais, considera que a morte é algo que debería deixar de ser tabú para os máis pequenos, xa que cando descobren a verdade, síntense enganados. Baixo este precedente nacen os Minimortos. Un xeito de achegar aos máis novos a esta realidade dun xeito ameno e divertido.
Participaron no clube de lectura: Maite Martínez, Eva Mazás, Esther Val e Henrique Sanfiz.
A entrevista pode escoitarse aquí.”

A gaita con maiúscula, o libro de Xosé Manuel Sánchez Rei sobre Xosé Manuel Seivane

Desde o Diario Cultural da Radio Galega:
“A figura do autodidacta e artesán Xosé Manuel Seivane foi clave para situar a gaita, o instrumento galego por antonomasia, no mapa do mundo. Coincidindo coa publicación A gaita con maiúscula, do profesor universitario da Universidade da Coruña Xosé Manuel Sánchez Rei, dá conta dos aspectos máis importantes da vida de Seivane, non só dende o punto de vista da súa faceta como artesán, tamén tendo en consideración a familia, as amizades, o seu contexto vital e cultura.
Unha obra, en definitiva, que se torna indispensable para as persoas que aman a música tradicional ou que coñeceron Seivane.
A entrevista pode escoitarse aquí.”

Entrevista a Antón Riveiro Coello sobre O paraíso dos inocentes

Desde o Diario Cultural da Radio Galega:
“Marzo de 2016, en plena guerra de Siria, a cidade de Alepo está dividida en dúas partes enfrontadas. No lado rebelde, a activista Amira loita por informar o mundo desde dentro da guerra e visita un orfo rescatado baixo os cascallos; no lado do réxime, Isam, un químico que traballa nunha fábrica de xabón, teme a notificación do Goberno para engrosar as filas do exército. Ao mesmo tempo en Bruxelas, días antes do atentado terrorista de Zaventem, Alicia topa indicios desacougantes que a fan temer pola vida da súa parella.
Antón Riveiro Coello é o autor desta novela tecida a partir destas tres historias, unha novela envolvente, na liña do autor, escrita dende o interior de personaxes que atravesan o horror cos ollos abertos e buscan un exorcismo na loita, no exilio ou no compromiso solidario. Intentos deseperados de axustaren toda a dor á expectativa dunha reconstrución.”