O xurado de aRi[t]mar vén de preseleccionar as poesías galegas e portuguesas que loitarán por ser recoñecidas como as mellores do pasado 2023

“Adeus Ríos, Adeus Fontes”, é unha proposta de escultura poética viva de Andreia Costas, poeta e artista galega suaba, para a Expo Rueiro Arte Lixo, situada no exterior da Casa da Torre, na Vila de Redondela. Estará en vivo o xoves 18, venres 19 e sábado 20 de abril, de 17:30 a 19:00 horas.
O corpo escultura espido, co acougo meditativo, vístese cun cobertor que van confeccionando a cadradiños pola cidadanía. Cadrados poéticos de versos contra a utilización da auga potable para industria téxtil da que consumimos roupa sen pensar. Os versos propios e alleos son pinchados con imperdíbeis. Sangue vivo precario exposto ás agullas, a das traballadoras textis e a do río. Auga morta por residuos de celulosa e tintas de novos tecidos. Unha acción á beira do río de Redondela, tan castigado polos vertidos da camisería Regojo.
“Adeus Ríos, Adeus Fontes” é, pois, unha intervención artística viva de denuncia medioambiental contra uso da auga doce na industria #Happening Art”

“”Goodbye rivers, Goodbey fountains” is a living sculture_poetry_object by Andreia Costas, poet and artist from Suavia (Germany) and Galicia (Spain), for the ARTE LIXO Street Expo located outside the “Casa de la Torre” Redondela. Artistic intervention of invironmental denunciation. Against the indiscriminate use of sweet water in the textile industry.
The river allegory is the naked body. It will be dressed with poetic squares of passing people in a patchwork quilt way. The title has been taken from our most international poet in Galicia: Rosalía de Castro.

Next Thursday, Friday and Saturday. Schedule from 5:30 to 7:00 p.m.
#Happening Art #AELG”

Antón Lopo e Manuel Veiga, gañadores dos Premios da Crítica en poesía e narrativa

Publicado o 15 Abril 2024 por asociacionescritoras-es

Desde Nós Diario:
“O Premio da Crítica en Lingua Galega, galardón que cada ano concede a Asociación Española de Críticos Literarios, recae este ano en Manuel Veiga Taboada no apartado de narrativa, pola novela Perder as bestas (Xerais, 2023), e no tamén xornalista e escritor Antón Lopo na categoría de poesía, pola obra Diarios / 1. Azul Monforte (Espiral Maior, 2023). Nunha nota de prensa, da obra de Veiga destaca o xurado que “nunha comarca fronteiriza, a novela descóbrenos un dos episodios máis silenciados da historia da posguerra na Galiza, a actuación das ‘contrapartidas’, grupos paramilitares promovidos polo Goberno que pretendían sementar o terror entre a poboación para desprestixiar a guerrilla e rematar con ela”.
Nun escenario “dominado pola natureza e pola violencia sen paliativos”, salientan que Veiga emprega un “estilo minimalista, de altísima eficacia grazas a un poderoso traballo de selección léxica”, para achegarnos a un grupo de seres anónimos, cunha vidas que aparecen “condicionadas polo medo, a precariedade e a obrigada (e perturbadora) convivencia con individuos que ostentan o poder malia a ser refugallo humano”. Deste modo, din, a novela representa unha nova visión da posguerra e da historia da guerrilla (os fuxidos), “pero tamén das formas posíbeis de identificación entre os seres humanos e a terra”. (…)
Por outra parte, sobre o galardón concedido a Lopo, precisan que “a través da estrutura do diario que, en ocasións, dialoga coas memorias doutras autorías como Jordi Esteva ou Rafael Chirbes, reflíctese a morte da nai e, por extensión, todas as mortes”. “A experiencia estimula a reflexión sobre a evolución dos coidados e o lastre que supón a convivencia, sobre todo na mocidade. A fuxida é unha obriga que se materializa nas viaxes e se razoa na madurez, cando a conversa e a escritura se encamiñan cara á reconciliación”, enxalzan.
“O esforzo por comprender as lembranzas que abrollan cando finaliza a vida da nai vértese desde a progresión propia da narrativa e o lirismo das imaxes. Impacta a sinceridade do eu lírico, a procura de varios estratos de lectura a través da experimentación discursiva e os finais escintilantes, próximos á revelación”, engaden. (…)”