Arquivos da etiqueta: Begoña Díez Sanz

Cuestionario Proust: Begoña Díez

Publicado o por

DesdeBegoña Díez Sanz o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Begoña Díez:

«1.– Principal trazo do seu carácter?
– A empatía.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A empatía, a sinceridade, a inquietude, o sentido do humor.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Sinceridade…
4.– A súa principal eiva?
– A inseguridade e ás veces o inconformismo.
5.– A súa ocupación favorita?
– Aprender.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Atopar o camiño á felicidade.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Renderme.
8.– Que lle gustaría ser?
– Feliz, así de simple e de complicado.
9.– En que país desexaría vivir?
– Postas a pedir, nun máis xusto e igualitario.
10.– A súa cor favorita?
– Depende do momento e do estado de ánimo.
11.– A flor que máis lle gusta?
– As margaridas de cores, de calquera cor.
12.– O paxaro que prefire?
– O colibrí.
13.– A súa devoción na prosa?
– Kafka, Beckett, Amelie Nothomb, Mary Shelley…
14.– E na poesía?
– María do Cebreiro, Daniel Salgado, Andrea Nunes, Lois Pereiro, Beckett, Sylvia Plath, Vicente Huidobro, Allen Ginsberg, Jean Arp…
15.– Un libro?
– Sempre.
16.– Un heroe de ficción?
– Sísifo.
17.– Unha heroína?
– Esther Greenwood.
18.– A súa música favorita?
– Depende do momento…
19.– Na pintura?
– Munch, Eduardo Naranjo…
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Rosa Parks, As trece rosas…
21.– O seu nome favorito?
– Gabriela e Xiana.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A falta de empatía, gran mal da sociedade.
23.– O que máis odia?
– A inxustiza e a intolerancia, en calquera ámbito da vida, e a falta de sinceridade.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Calquera ditador.
25.– Un feito militar que admire?
– Calquera feito de revolución do pobo.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O don das linguas.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Coa conciencia tranquila de que fixen e dixen todo que quería dicir e facer.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A espera.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A gula.
30.– Un lema na súa vida?
– Somos un segundo na vida das pedras.”

Radiocrítica do 07-07-2014, por Armando Requeixo

Publicado o por

Desde o blogue de Armando Requeixo, Criticalia:
“Velaquí unha nova Radiocrítica emitida o luns día 7 de xullo en Ames Radio (107.2 FM, agora accesible on line aquí). Nesta ocasión falei con Nazaret López sobre Tempo ordinario, de Paco Carro (I, 1:00); Valle-Inclán Lusófilo, de Rosário Mascato Rey (I, 8:40); Velaí vai o papaventos, de Celia Díaz Núñez (II, 0:50) e mais Camarada, eu só quería facer algo bonito, de Begoña Díez Sanz (II, 5:15).”


Begoña Díez Sanz: “Gustoume ese toque de poder chamarlles camaradas aos lectores”

Publicado o por

Entrevista de Ramón Mariño a Begoña Díez Sanz en Praza:
“Begoña Díez Sanz naceu en Valladolid. Leva máis dunha década vivindo en Galicia e agora, logo dun proceso de auto-inmersión lingüística, é galego-falante. Mais non quedou a cousa aí senón que vén de publicar o que é o seu primeiro traballo poético. E fíxoo en galego. En Camarada: eu só quería facer algo bonito, atopamos varias voces poéticas coa orixe na mesma autora, desde a sensual ata a máis reivindicativa, pasando pola íntima e persoal. Falamos con Begoña dos puntos que distinguen o seu poemario e das súas visións a respecto da muller, da lingua e da poesía por suposto. (…)
– Praza: A sorpresa para moita xente vai ser cando descubran que ti es de Valladolid e vexan que este primeiro traballo teu está en galego. Cando decidiches falar e escribir en galego foi unha maneira de posicionarte nun marco concreto ou o inicio dunha aventura para ti?
– Begoña Díez Sanz: Non, foi un posicionamento. Levo trece anos vivindo aquí, o ano pasado presenteime ao CELGA 3 e estudei pola miña conta. A literatura que consumo é toda en galego e considérome a día de hoxe galego falante. Indiferentemente da lingua que me falen, respondo en galego. Foi un camiño duro porque ser de Valladolid ás veces ponche unha etiqueta que non es. Os primeiros intentos de falar en galego foron recibidos con risos. Claro que teño erros aínda, son consciente deles e pido que me corrixan. Pero ao principio ninguén me corrixía e era como dicir “mira esta que vén falar en galego”. Iso tira para atrás cando querer falar unha lingua ten detrás unha ideoloxía e un sentimento. Especialmente polo galego e polas minorías. Deixei de falar en galego porque me daba vergoña. Tamén estaba como en terra de ninguén, para os galego-falantes eu non falaba galego e para as persoas con outras ideoloxías e xente de Valladolid, pois chamáronme de todo. Pero chegou un momento que decidín que tanto me tiña todo. Paseime ao galego estando fóra de aquí. (…)”