Reportaxe de Daniel Salgado en El País.
Arquivos da etiqueta: El País
Rubén Ruibal e Gustavo Pernas: “Non lle damos medo ao poder”
Entrevista 
a Rubén Ruibal e Gustavo Pernas en El País:
“El País: Que se pode facer?
Gustavo Pernas: Xuntármonos os diferentes sectores sería fundamental. Hai pouco, un enxeñeiro alemán falounos dos recurtes no seu país. Dicía que é doado rebaixar na cultura porque noutros sectores hai lobbies que amalgaman a xente, pero a cultura está individualizada entre creadores e pequenos colectivos. Non hai nada que lle dea medo ao poder. E o noso esparexemento, a falta dun tecido cultural, é maior.
Rubén Ruibal: Eu en dúas tardes que botei na feira do libro da Coruña vino ben. Chega a tal extremo a separación entre xéneros que primeiro entraron os novelistas á presentación dunha novela; saíron os novelistas e entraron os poetas, e ao final entraron os coruñesistas que non len novela nin poesía. Iso é así.”
Víctor F. Freixanes: “A volta do novelista pródigo”
Entrevista
a Víctor F. Freixanes en El País:
“El País (EP): Que ten que mellorar? As políticas culturais, a demanda social dos produtos culturais ou as estratexias das industrias culturais?
Víctor F. Freixanes (VF): Temos un problema coa política, na que, con algunha excepción, non hai sensibilidade ningunha cara o cultural, e mesmo cando estaban os outros, algúns esperabamos máis. Temos un problema financeiro: a sociedade civil que antes amparaba proxectos, agora está asfixiada ou desapareceu do mapa. Temos un problema coa lingua, que ten que ver coa política: o Goberno é moi reticente á recuperación do idioma galego, e estar paralizado é dar marcha atrás. Temos tamén un cambio xeracional de hábitos de consumo, a gratuidade na Rede… Coinciden todos os factores para ter unha tormenta perfecta. As solucións irían por apelar a unha economía de guerra, ter imaxinación, unha concentración parcelaria dos proxectos, achegarse a novas redes e novos temas, e capitalizar as redes do exterior.
EP: Á idea de que o galego se impoñía parécea suceder a de que a cultura galega está subvencionada.
VF: Do do galego teñen a culpa os que utilizaron a demagoxia para arrapañar 4.000 votos, e agora están arrepentidos. Sobre o da cultura, en Francia, en Alemaña, en calquera país saben que son necesarias políticas culturais esixentes e con visión de futuro, con compromiso das administracións. En Estados Unidos falan de liberalismo e logo impiden que outros entren no seus mercado exteriores, e xa non digamos no interiores. As editoriais vivimos non polas axudas, que non chegan ao 9% da facturación, senón porque temos unha sociedade que reclama os nosos libros, edítanse seis títulos diarios en galego, cunha media de 1.500 exemplares. A visión da cultura como un Monte Medulio é reaccionaria, hai que baixar ao corpo a corpo no medio dos romanos. A cultura galega estivo moito tempo na trincheira, e ao final iso é acabar no gueto das subvencións.”
Luís Álvarez Pousa: “Se un medio en galego cae, non é só culpa do poder político”
Entrevista 
a Luís Álvarez Pousa en El País:
“El País (EP): “Superamos os esquemas da resistencia cultural”, dixo en 1985, tras dimitir como director xeral de Cultura. Co actual grao de violencia simbólica do Goberno, vale dalgo ter razón?
Luís Álvarez Pousa (LAP): Temos razón porque temos os argumentos. Esa é a nosa principal arma de futuro. Resistimos doutra maneira, poñendo a proba a nosa capacidade de intervención cívica e de creación cultural. Non defendo o resistencialismo ao que nos vimos obrigados os que militamos no asociacionismo de base e na procura de novas tendencias creativas durante os anos negros. Si pola resistencia activa e creativa, a que denuncia e dá respostas alternativas.
EP: Foi ineficaz a aposta sistemática por normalizar, adiando os conflitos?
LAP: Tampouco podemos autoflaxelarnos. Hai un traballo que mantivo a chama acesa, pero si entendo que os modelos de resistencia deben mudar. Que o modelo de resistencia lingüística non foi o máis axeitado nos últimos anos é evidente, porque do contrario estariamos noutro estadio de normalización lingüística, e tería sido imposible que calquera Goberno, mesmo este, tan alleo aos puntos fortes da identidade do país, fixese o que está facendo. Nunca se atreverían.
El País: “O teatro invisíbel”
Reportaxe de Daniel Salgado en El País.
Manuel Rivas: “Todo é ficción, mais todo é verdade”
Entrevista 
de Daniel Salgado a Manuel Rivas en El País:
“Todo é silencio, na rúa da man de Edicións Xerais o 14 de outubro, traza a historia da economía ilegal na Galicia da segunda metade do século XX. Pero faino suspendendo a trama no aire. “Gustaríame dicir, con John Ford”, argúe o escritor, “que todo é ficción mais todo é verdade”. A metamorfose que levou do estraperlo de rubio de batea ao narcotráfico conectado, internacionalmente, a varias bandas acontece nun lugar imaxinado, Brétema. “Non é un libro documental, como os grandes grandes traballos de Perfecto Conde ou Felipe Suárez sobre o tema, ou o traballo xornalístico de Elisa Lois ou Julio Fariñas”, argúe, “pero eu quería escribir unha boa historia, e iso implica verosimilitude”. Non hai referentes concretos en Todo é silencio e, porén, nada é mentira: “O mesmo escenario está prendido da realidade”.”
Xabier López: “Un Goberno non acaba cunha literatura, pero todo incide”
Entrevista 
de Xosé Manuel Pereiro a Xabier López en El País:
“Xosé Manuel Pereiro (XMP): Do que fala Os libros prestados é da influencia dos libros nos lectores. Mesmo considerou que As vidas prestadas non sería mal título.
Xabier López (XL): A idea era, e a foto da portada refórzaa, que suxerise un ensaio. Cítanse uns noventa autores, pero a xeito de comodíns, para falar de xente relacionada cos libros. Os libros non deixan de ser aínda parámetros de conduta, non coa intensidade de Madame Bovary ou o Quixote, pero teñen unha influencia na xente bastante notable.
XMP: En xente da súa xeración, non inflúen máis o cine ou a televisión?
XL: E os videoxogos, pero a literatura é anterior aos libros. E falar de literatura é máis interesante que falar de DVDs. No fondo, todo é narrativa.
XMP: Como ve a literatura galega?
XL: Hai dous anos, diría que habería que deixar a resistencia e a militancia cultural. Que unha literatura normalizada non debe ter ningún condicionante, e que o feito de optar por un idioma xa é abondo. Pero as estruturas culturais resultaron ser máis fráxiles do que pensabamos. A literatura non se acaba por un goberno, pero outra cousa é a incidencia que poden ter determinadas medidas á hora de transmitir a creación á xente. Iso de que a verdade se abre paso á luz polos seus propios medios é moi relativo. Se non se venden libros de texto en galego, as editoriais non poden publicar, nin en galego nin en nada.”
Manuel Bragado: “A forza do libro galego será a dos lectores”
Entrevista en El País.
Xosé Luís Méndez Ferrín: “O adxectivo Real foi un xeito de defenderse dos caciques autóctonos”
Entrevista de Daniel Salgado a Xosé Luís Méndez Ferrín no suplemento Luces de El País:
P. Posicionamentos da Academia tan inequívocos como o referente á lingua, non poden dificultar a negociación dun mellor financiamento coa Xunta?
R. Non ten nada que ver. Non creo que a Xunta de Galicia nos vaia castigar, nin vingarse. Sería pensar moi mal da xente. Penso que esas cousas non ocorren.
P. Daquela, a soberanía da que adoitan gabarse os académicos non é un mito?
R. A Academia é soberana. Comprobamos que o é. O documento chamado Análise académica, que é crítico co decreto do galego da Xunta, foi unha decisión respaldada por unanimidade, respaldada mesmo por dous académicos que non concorren ao plenario, que están separados voluntariamente dos traballos académicos.
P. Intentará que eses dous académicos, Xesús Alonso Montero e Xosé Luís Franco Grande, se reincorporen á vida activa da institución?
R. Tanto eu como todos os meus colegas están desexando que se incorporen plenamente. Xa se incorporaron de forma efectiva á Análise académica e fixeron valiosas contribucións. Pero, polo menos, que aparezan tamén fisicamente.
