“Lourdes 
Varela publica no Faro da Cultura do Faro de Vigo a conversa con Teresa Moure sobre o seu ensaio Queer-emos un mundo novo, publicado en Galaxia, co que obtivo -por segunda vez- o Premio de Ensaio Ramón Piñeiro. Pódese ler a entrevista aquí.” Desde Galaxia.
Arquivos da etiqueta: Faro de Vigo
Marcos Calveiro: “Non me gusta a literatura que recrea un mundo feliz”
Entrevista 
a Marcos Calveiro en Faro de Vigo:
“El último libro de Marcos Calveiro (Vilagarcía, 1968), Palabras de auga –Premio Merlín 2012– habla de la lucha por la vida en África, de la importancia del tótem y de los niños soldados. (…)
“Eu fago defensa da mentira. Non ten por que ser mala porque mostra unha capacidade de imaxinación e de risco. Hai delitos peores. Hai un gran segredo entre os protagonistas que se agocha e non se conta”. “Non me gusta a literatura que recrea un mundo feliz que non ten nada que ver co real”, señalaba el autor, quien reconocía la existencia de algunas escenas dramáticas y tensas. El deseo del escritor ahora es llevar la presentación de su libro a los centros escolares. No olvidó destacar la labor del ilustrador Ramón Trigo: “Fixo unhas ilustracións espectaculares, con moita forza e moi simbólicas”.”
Xosé Ramón Pena: “Cando fago ficción, o que máis me interesa son as emocións”
Entrevista 
a Xosé Ramón Pena en Faro de Vigo, desde Xerais:
“(…) – Faro de Vigo (FdV): Sorprende, de primeiras, que, para argallar unha ficción, parta Vde. dun debate político-ideolóxico real tan concreto como foi o do que facer que se plantexou no galeguismo nos anos 60. ¿Por qué esta elección?
– Xosé Ramón Pena (XRP): A idea inicial da novela [Como en Alxeria] naceu dunha serie de reportaxes que o Faro de Vigo me encargou sobre a figura do histórico galeguista Ramón Piñeiro. Daquela, a base de consultar todo tipo de documentación, batín no só coa “historia obxectiva” dos feitos, senón tamén con cartas, documentos e testemuñas persoais que, máis aló desa “historia oficial”, interesáronme moitísimo porque reflectían a parte humana e afectiva de todo o que se estaba a vivir naqueles anos. A partires da confluencia deses dous aspectos comecei a confeccionar o meu relato, un relato que, sen faltar á realidade e poñendo por diante todo o que atingue as emocións humanas, puidese ao mesmo tempo permitirme a licencia de inventar feitos e personaxes que só existen na miña imaxinación. (…)
– FdV: Queda claro que, agás o que atingue ao debate político, Como en Alxeria é unha ficción, pero como Vde. acaba de confesar que no seu traballo de documentación atopou moitas historias persoais ¿Esta novela tamén conta esas historias reais ou, cando menos, perfís persoais auténticos aínda que anónimos?
– XRP: Os personaxes de Como en Alxeria non son trasuntos de persoas reais, porque iso sería contar unha farsa. Agora ben, o que si é certo que tanto a ficción dos acontecementos como a ficción dos personaxes están construídas partindo de referentes reais porque ésta é unha novela realista e polo tanto precisa ter verosimilitude interna. De maneira que, xuntando o que lin co que me contaron, a documentación publicada coa inédita e as testemuñas privadas coas públicas, creei un feixe de personaxes que, si, teñen que ver con xente real, pero que están construídos con trazos da procedencia máis diversa. E o que pasa cos personaxes acontece do mesmo xeito coas cousas que conto na novela. (…)”.
Manuel Rivas: “Soy como un erizo porque me abro aunque tengo secretos”
Entrevista 
a Manuel Rivas en Faro de Vigo:
“(…) – Faro de Vigo (FdV): As voces baixas relata parte de su vida recordando la historia colectiva de Galicia.
– Manuel Rivas (MR): Sí, es una historia familiar, individual y colectiva situada en un tiempo que no es presente ni pasado sino presente recordado. Aunque soy casi un viejo, cuando la escribí, tenía la sensación de ser un niño que descubre la vida y a los otros. Tengo la sensación de que es el primer y último libro. Tiene una parte de cántico de la vida, comenzando por cosas humildes y sinceras; también tiene una parte de viaje al lado doloroso de la vida. Está hecho con el hilo de la ironía y el hilo de la lástima.
– FdV: El libro relata cómo fue periodista a raíz de unos poemas.
– MR: Hay muchos periodistas que acaban haciendo poemas como liberación. Cuando tengo que escribir un titular, pienso en un poema. Hay sortilegios de los que no sabes la clave y ves que se abre un mundo para ti. Me marcó ese detalle tan emotivo por parte de El Ideal Gallego de abrir la puerta a un chico que llevaba poemas. Al final, la poesía vale para algo.
– FdV: Confiesa que siempre quiso ser escritor. Es afortunado.
– MR: No tengo queja. También lo vives como una extraña obligación. El impulso de escribir no desaparece nunca, tiene que ver con la pulsión del deseo, como si fuese una energía alternativa. Pero también quería ser escritor, como se dice en el libro, porque mi madre que había aconsejado que buscase un trabajo donde no me mojase. Había un punto de ironía en eso porque como escritor es donde más te mojas. No hay posibilidad de escribir literatura que no sea comprometida, incluso en las revistas del corazón. (…)”.
Entrevista a Fina Casalderrey no Faro de Vigo
“O 
xoves 11 de outubro no Faro da Cultura do Faro de Vigo atopamos unha entrevista de Lourdes Varela á escritora Fina Casalderrey arredor do seu libro Dúas letras, que inclúe o DVD coa película do mesmo título. Podes lela aquí.” Desde Galaxia.
Ramón Caride: “Os meus relatos do xénero negro teñen como referencia a novela realista”
Entrevista 
a Ramón Caride no Faro da Cultura, suplemento do Faro de Vigo, desde Xerais:
“(…) – Faro de Vigo (FdV): O xénero negro, a novela policíaca ou como queira chamarse, está a vivir momentos de gloria en Galicia, liderada principalmente polos best sellers de Domingo Villar. Tratándose dun xénero que Vde. practicou moitas veces, coida que podemos referirnos a Sarou, e a moitos dos contos seus que se moven neste xénero, como obras que se adiantaron ao seu tempo?
– Ramón Caride (RC): Dalgunha maneira, si. O que pasa é que eu nunca tentei escribir novela policíaca no senso de novela de misterio ou intriga, senón que a miña referencia foi sempre a novela realista. A mín gústame contar dende dentro, no marco no cal “suceden”, e non adoito recorrer ao clásico investigador, ao detective que vai descubríndolle a trama ao lector. De todos os xeitos, conste que eu me confeso seguidor do xénero negro, pero máis ben como lector, e non tanto como escritor. (…)
– FdV: É certo que hai, poñamos, vinte e cinco ou trinta anos escribir novela negra estaba menosprezado e non era ben visto pola elite literaria galega? Tivo Vde. alomenos esa sensación?
– RC: Si, a verdade é que tiven esa sensación, tanto a de menosprezo como a de rexeitamento. Claro que, daquela, a aparición de novelas e relatos como os que eu facía pillou á crítica literaria un pouco fóra de órbita, aínda que haxa que recoñecer tamén que, hai vinte ou trinta anos, a maioría do público que lía literatura galega non demandaba este tipo de obras ou ao mellor acontecía que moitas delas non acadaban o suficiente nivel. A excepción, quizais, fose Carlos Reigosa, que xa andaba nestes territorios literarios, pero que si que conseguía ter tanto o respecto da crítica como un estimábel número de lectores. (…)
– FdV: O feito de ser poeta, en que medida afecta ao seu xeito de escribir cando conta unha historia; é dicir, cando ten que exercer de narrador?
– RC: Penso que o relato e mais o poema teñen moito en común, son universos autónomos e para min non son en absoluto moi distintos. A diferenza entre eles radica en que o relato ten que ter obligatoriamente un argumento, cousa que non acontece co poema. (…)”.
Ramón Nicolás: “O epistolario de Celso Emilio é un auténtico tesouro”
Entrevista 
a Ramón Nicolás en Faro de Vigo, desde Xerais:
“(…) – Faro de Vigo (FdV): Cando, como é o seu caso, se dedican tantas e tantas horas, meses e anos ao estudo dun personaxe determinado, non se corre o risco de obsesionarse con el e acabar por perder a perspectiva? Cal foi a súa “táctica” para manter a obxectividade no momento de abordar a figura de Celso Emilio Ferreiro [Onde o mundo se chama Celso Emilio Ferreiro]?
– Ramón Nicolás (RN): No meu caso, ese risco si cobrou forma, pois non podería dicir que non acabase obsesionado: sobre todo no seu proceso de confección técnica, talvez non tanto co biografado, senón coa conxuntura de darlle forma a unha enorme cantidade de información. Mesmo creo que, nalgunha medida,era algo natural. Eu partía do interese pola obra, pero a vida de C.E.F. era algo descoñecido para min, dado que nunca o tratei. “Vivir” o personaxe desde tan preto proxectaba algúns riscos que tentei solventar: por un lado, apoiándome no multiperspectivismo –isto é, cederlle espazo ás outras voces que me falaron de Celso Emilio, “escoitando” o que dicían, interpretando posteriormente os centos de documentos conservados, moitos deles inéditos,que se puxeron ao meu dispor desde a Fundación que leva o seu nome, para alén doutros textos que proviñan de colleita propia– e, doutra banda, procurei evitar tamén un ton que puidese resultar monocorde para os lectores. Vistas as dimensións que ía cobrando o traballo, tomei a licenza de construír máis literariamente algún capítulo; sempre, iso si, desde a instancia de ser máis ou menos fiel ao que foron algúns acontecementos na vida de Celso Emilio. (…)
– FdV: O seu libro contén un apartado dedicado ao epistolario de Celso Emilio. Quixera que me falase desa parte da “obra” de C.E.F. e tamén de se atopou Vde. algunha carta, ou cartas, que o sorprendesen ou que lle chamasen especialmente a atención.
– RN: Unha das miñas sorpresas ao asomarme á traxectoria vital de Celso Emilio, foi precisamente acceder ao epistolario conservado: fundamentalmente, o “recibido”, pois C.E.F. non adoitaba facer copia das cartas que enviaba. Este material que, para min, é un tesouro, foi clave para descubrir ángulos da súa vida persoal e literaria que, iso coido, deica hoxe non foran tratados e que mesmo poden axudar a reformular certos lugares comúns arredor de moitos asuntos de corte persoal, político ou literario da posguerra. No aspecto persoal, hai cartas, por exemplo, de Joaquín Marta Sosa ou Xosé María Álvarez Blázquez que son estremecedoras; outras con Luís González Blasco “Foz” ou Carlos Díaz son fundamentais para coñecer o seu paso pola UPG; as que subscriben Alonso Montero, Méndez Ferrín, Manuel María, Neira Vilas ou Basilio Losada… claves para entender a xestión ou recepción da súa obra literaria. (…)”.
Ramón Caride: “Leo las noticias de sucesos porque hay situaciones que superan la ficción”
Entrevista 
a Ramón Caride en Faro de Vigo:
“(…) – Faro de Vigo (FdV): ¿Qué sintió al volver sobre Sarou, 15 años después?
– Ramón Caride (RC): No pretendí rehacerla ni criticarla porque la distancia del tiempo hace que sea una cosa ya terminada. Yo ahora la leo como si fuese el libro de otra persona. Es como algo que ya no me pertenece. Hoy, con la misma historia, quizás haría otra novela. (…)
– FdV: ¿Está la literatura negra gallega viviendo una primavera?
– RC: Los florecimientos de la serie negra siempre coinciden con momentos convulsos, de crisis o de cambios. Sucedió en el paso del franquismo a la democracia, y sucede ahora.
– FdV: ¿Por qué?
– RC: Parece que el empobrecimiento económico hace que nos sintamos robados y necesitemos buscar unos culpables. Pero como en la vida real no siempre es posible condenarlos, la novela es como una venganza simbólica. En esta época la serie negra se confunde a veces con las crónicas de sucesos de televisión o los periódicos. Pero la literatura permite explicar unas claves a nivel sociológico de lo que ha sucedido que a veces no se puede encontrar en los medios de comunicación. (…)”
“Antón Reixa é un ghicho do Calvario que quere ser un poeta de masas”. Entrevista con Cid Cabido e Manuel Xestoso sobre Antón Reixa. Ghicho distinto
Entrevista 
a Xosé Cid Cabido e Manuel Xestoso no Faro de Vigo sobre Antón Reixa. Ghicho distinto, desde Xerais:
“(…) – Faro de Vigo (FdV): Se me permiten Vdes. a ironía, tan complicada de abordar resulta a figura de Antón Reixa que facían falta dous autores para escribir este libro?
– Manuel Xestoso (MX): Non é unha fórmula infrecuente.A idea do libro nace dunha serie de conversas ocasionais entre nós os dous, nas que descubrimos que tiñamos sobre Reixa e a súa actividade poética puntos de vista complementarios: o do crítico e o do escritor.
– Xosé Cid Cabido (XCC): Por outra banda, a inxente produción do Reixa en campos tan diversos como a poesía, a música, o teatro, a videocreación, o cine, a produción audiovisual… non só fan aconsellable a combinación de dúas perspectivas, senón que sería unha faena cargarlle todo ese traballo a unha soa persoa. (…)
– FdV: Afirman no Limiar que a definición de “polifacético” é rexeitada até polo propio Reixa. Despois de escribir o libro, como definirían xornalisticamente (é dicir, con poucas palabras) a Antón? Valería algo así como “un renacentista dos séculos XX/XXI”?
– MX: Reixa, en certa medida, reflicte unha contradición moi propia do noso tempo: a do artista que pretende manter a súa condición de intelectual vangardista ao tempo que procura conectar co mercado e a cultura popular. Se cadra, habería que definilo como un ghicho do Calvario que quere ser un poeta de masas. (…)”
Elena Gallego: “Dragal es perfectamente adaptable al cine”
Entrevista 
a Elena Gallego en Faro de Vigo:
“(…) – Faro de Vigo (FdV): Dragal se basa en la mitología y leyendas gallegas. ¿Ha tenido que documentarte mucho?, ¿Cómo ha sido ese proceso?
– Elena Gallego (EG): Cuando empecé a escribir esta historia, empiezo a encontrarme con que en Galicia hay dragones, hay tradiciones, hay cosas que incluso yo misma desconocía. Esto me obligó a documentarme sobre temas de magia, alquimia, tradiciones gallegas… En la propia historia de Galicia hay momentos importantes vinculados al dragón, como el traslado del apóstol Santiago a Compostela, esa leyenda que viene en el Códice Calixtino, recoge que la reina Lupa les cedió un terreno, donde vio un dragón, para enterrar al apóstol donde está hoy.
– FdV: ¿Qué hay de usted en sus libros?
– EG: En todos los libros hay algo de los autores. En Dragal hay muchas cosas de mí. Lo que intenté proyectar es lo que quería que mi hijo aprendiese, que en Galicia hay algo más y que nuestra cultura vale tanto o más que las otras, que no desmerece de las otras, que nuestros dragones no desmerecen de cualquier dragón del mundo. Tenemos la mejor tradición del mundo pero, a veces, la desconocemos porque le damos la espalda.
– FdV: Como mujer, ¿considera que la literatura sigue siendo un mundo de hombres a pesar de que las mujeres somos las que más leemos?
– EG: Intento compaginar una vida laboral, una vida como escritora, y una vida familiar. En el mundo de la literatura echo de menos que escriban más mujeres porque escribiríamos las historias de otra manera.”
