Entrevista 
a Miguel Anxo Fernández en Galicia Hoxe:
‘”Interésanme os antiheroes. Personaxes como os de Henning Mankell ou Petros Markaris. Hai un tipo de novela negra europea, que agora está tendo moita repercusión polo fenómeno Stieg Larsson. A min Larsson non me interesa, pero creo que o éxito destes autores ten que ver con que levantan acta da parte escura da sociedade”, comentou.
Do mesmo xeito que as novelas anteriores afondaran, desde a ficción, no que agochan as altas esferas da produción de Hollywood -explotación sexual, corrupción, tratos de favor…-, Lume de cobiza achégase ó mundo dos incendios provocados que serven a intereses urbanísticos ou a recualificación de terreos por políticos comprados.
O contexto daquela sorte de especulación adiantaba ademais a crise económica que veu despois, como resultado do xogo co prezo da vivenda. “Procurei, claro, a verosimilitude. Son personaxes moi reais, por exemplo, as súas parentes, como a tía avoa. O que conto é ficción, pero poderiamos atopar na realidade uns cantos construtores como o da novela, o Demoleitor. Soutelo é un tipo queimado, que está de volta, da falta de sinceridade da clase burguesa, que pode encarnar a súa irmá ou os pais do mozo morto. Ese aspecto social está moi presente, si, na novela”, lembrou.’
Arquivos da etiqueta: Galicia Hoxe
Ana Bringas López: “A teoría poscolonial é totalmente aplicábel no contexto galego. Non hai dúbida”
Xosé Fernández Ferreiro: “Todos somos perdedores”
Entrevista 
a Xosé Fernández Ferreiro en Galicia Hoxe:
‘Fernández Ferreiro cre que falta por escribir “a gran novela do urbano, do rural e da emigración”. Entre algunhas obras sobresalientes que abordaron estas temáticas, o autor de Nogueira de Ramuín apunta A esmorga ou La catedral y el niño de Eduardo Blanco Amor pero considera que aínda non foron tratados pola literatura galega coa complexidade que precisan.
O escritor declárase “namorado do xornalismo por vocación e pola literatura”. Logo de estudar esta carreira en Marid, trasladouse a Santiago para traballar no xornal La Noche e despois noutros diarios como Faro de Vigo, El Correo Gallego ou La Voz de Galicia. En 1985 recibiu o Premio Galicia de Periodismo polos centos de artigos que publicou ao longo da súa vida. “O xornalismo deume unha gran facilidade para escribir. Eu sei sintetizar moi ben os textos. Iso dáche moito xogo, tamén na literatura”, asegura.
A súa outra gran paixón foi o cine. “Sobre todo, gustábanme as películas do oeste”, apunta. De feito, mentres estaba en Madrid chegou a traballar na produtora cinematográfica fundada polo galego Cesáreo González. “Traballaba no departamento de publicidade até que me chamaron de Faro de Vigo e regresei a Galicia”, lembra.
Todas as súas novelas están ambientadas no rural galego agás as de ciencia ficción. “Unha das miñas obras está ambientada na zona da Amazonía, é unha obra bestial porque nela vertín todas as ideas sen coutar nada. Simboliza o mundo de hoxe no que pairen o poder, o sexo e o diñeiro”, afirma’.
O día seguinte hai unha resposta no mesmo medio de Helena González.
Domingo Tabuyo: “Seguiremos loitando para evitar que o ceo caia sobre as nosas cabezas”
Entrevista 
a Domingo Tabuyo en Galicia Hoxe:
“- Galicia Hoxe (GH): En que xénero literario estás máis a gusto: poesía, novela, ensaio, crítica, teatro…?
– Domingo Tabuyo (DT): Eu navego máis tranquilo nos mares da poesía, na que nacín a este mundiño de letras e onde comecei a facer construcións poéticas que soportaron as probas de carga de editores e premios literarios, e polo tanto a miña Ítaca estará sempre onde residan os versos indispensables para construír reflexións e denuncias. A novela é a miña segunda patria, e a pesar de precisar credenciais moi distintas, son case un cidadán asiduo deste espazo creativo e pretendo continuar facendo letras verticais de poemas e horizontais de novela porque son as dúas maneiras creativas coas que podo achegar voz e reflexión no noso tempo e na nosa sociedade.
– GH: A túa nova novela Svea Kött, é para ti a máis “lograda” polo de agora?
– DT: Svea Kött é a miña última novela e, polo tanto, a que incorpora máis e mellores elementos narrativos, recursos e tramas que fan dela unha novela que vai gustando e que recolle moi boas valoracións por arte de xente moi diversa. Estou moi satisfeito de como vai indo, e tanto na presentación en Santiago por parte de Francisco Caamaño, como na de Méndez Ferrín en Cambados, as diseccións que fixeron da obra e a valoración obtida foi altamente positiva. En calquera caso, un o que pretende é mellorar cada día e en cada obra e iso é o que pretendo e pretendín sempre, polo tanto sempre a seguinte será a mellor. (…)
– GH: Podería definirse como de esplendor o momento actual da literatura galega?
– DT: A escrita galega está nun gran momento, cun alto nivel de títulos, de publicacións e de autores que van tendo recoñecemento a nivel nacional e internacional. Dende as institucións e dende os medios públicos debe facerse un esforzo maior para difundir e divulgar esta riqueza que Galicia posúe, e axudar á promoción da lectura e das novas voces que asoman entre os mozos.”
Emma Pedreira: “A actitude contra o galego é tan humillante como a de pegar sorrindo”
Samuel L. París: “A complicidade metálica”
Xulio López Valcárcel: “A cadencia en voz baixa”
Entrevista 
de Lupe Gómez a Xulio López Valcárcel en Galicia Hoxe:
“- Galicia Hoxe (GH): Por que o libro Herba aquí e acolá de Cunqueiro te marcou tanto?
– Xulio López Valcárcel (XLV): Certamente Herba aquí e acolá é un dos libros que máis me interesan da nosa poesía. Lino, relino, volvín e volvo a el, e sempre o atopo vivo, vizoso, fondo. Non envellece. Creo que é un libro de madurez, de sabedoría, cando o autor xa está de volta de soflamas e vaidades e fai un reconto do vivido, amosando a nudez, a tenrura, a piedade extrema, a comprensión do derrotado, que é el mesmo, que somos todos, a través dunha elegante distancia, da lenda, do mito… Pero hai outros libros marabillosos nas nosas letras. Velaí están Follas novas, de Rosalía; De catro a catro, de Manuel Antonio, Mesteres, de Arcadio López-Casanova, Os Eidos de Novoneyra… e tantos outros.
– GH: Como eran aqueles paseos vosos -de estudantes que queren ser poetas- por Compostela cando queriades formar o colectivo Cravo Fondo? De que falabades? Que preocupacións e que ilusións tiñades?
– XLV: A maior relación foi con Fiz Vergara e Xavier Rodríguez Barrio, en Lugo. Despois en Santiago relacioneime con Helena Villar e Xesús Rábade, mais xa estaban casados e tiñan, como é lóxico, outras obrigas. De maneira que por razóns de idade e de estudos cos que máis andei foi con Ramiro Fonte e co meu irmán Xesús. Eramos novos, moi ilusionados e entusiastas e creo que o tempo se encargou de demostrar que en nós había unha verdadeira vocación literaria. Unha cousa que tiñamos clara, xa daquela, era a nosa adscrición monolingüe, expresarnos en galego, escribir en galego, pois estimabamos que nunha situación de-sharmónica e desequilibrada, apostar pola lingua dominante contribúe a manter oprimida a cultura sometida, neste caso a propia!
– GH: Por que Antón Tovar é un mestre para ti? Que é o que admiras del como persoa e como poeta?
– XLV: O que máis me gusta de Tovar é a súa expresión sinxela, directa, cunha fonda emoción e cunha gran nudez. Non vai de nada, ao contrario, desactiva, rebaixa a énfase, rexeita a retórica vacía, é verdadeiro. Coincido tamén con el na preocupación existencial. Admiro a moitos outros poetas, galegos e non galegos, pero de Tovar aprendín o ton menor, a cadencia en voz baixa, a intensidade concentrada. Se me parei nel foi porque, ao meu xuízo, nunca se lle deu a importancia que merece.”
Olga Patiño: “Galiza é un universo maior: Soamentes se perden as loitas que se abandoan”
Entrevista 
a Olga Patiño en Galicia Hoxe:
“- Galicia Hoxe (GH): A poesía, Olga, é esencia e presenza no teu vivir…?
– Olga Patiño (OP): Si, é un xeito de asentamento, de ser e de estar, de ir á procura do mundo a través dun mesmo e dos demais coa maior veracidade posíbel. A poesía é un acto de insubordinación. É un acto de comunicación en liberdade, atopar a luz no medio das tebras que non da noite, a noite pode ser moi clarificadora. A poesía é revelación e redención. Precisamos dun lirismo metafísico para que sobreviva o espírito, para non deixarnos engulir polo baleiro dunha sociedade consumista cos valores invertidos, onde o propio ser humano é o maior depredador da súa propia especie. A poesía ensancha a capacidade da conciencia para enfrontarse á estreiteza dos dominios domésticos. O testemuño poético revélanos outro mundo dentro deste mundo. No espazo poético a busca desa outra voz é incesante, lévanos ao desexo de atopármonos espidos no espello da autenticidade do que somos, ou do que soñamos que somos: illas habitadas por nós mesmos. A forza da palabra é inconmesurábel, eu creo nesa forza, na sedución latente desta. Di Tobias Wolff: ‘Por que ía César temer a Ovidio, se non fora porque sabía que nin a súa divindade, nin todas as súas lexións poderían protexelo dun bo verso?’ (…)
– GH: Procuraches ou procurarás os camiños do ensaio, da narrativa?
– OP: Considero que xa estou na narrativa cos -relatosbonsái- (microrrelatos). Pechar en poucas liñas unha visión transcendente do mundo, seméllame cativador. Ao fin e o cabo o microrrelato achégase á poesía (poesía en movemento), moita intensidade en pouca extensión, son contos concentrados ao máximo. O haiku é para a poesía o que o microrrelato para a prosa. A animación é o que distingue, en certa medida, o microrrelato da poesía, e tamén, unha certa vontade metaliteraria. Déixalle ao lector unha parte importante do traballo.”
