Entrevista 
a Estevo Creus en Galicia Hoxe:
“Galicia Hoxe (GH): Ao comezo, define O libro dos cans como unha “tarefa inconclusa”. Terá continuidade, logo?
Estevo Creus (EC): Creo que se trata dun proxecto incompleto porque xa naceu así. Non sei se se completará a si mesmo. No terreo da linguaxe escrita, quizais xa non sobreviviría dentro duns anos e ao mellor, si noutros formatos. Encantaríame que sobrevivise e se transformase, por exemplo, nun pousavasos.
GH: A concepción do intranscendente, de que forma inflúe na súa forma de entender a poesía? A concepción da poesía varía segundo as épocas. O peor que nos pasa é pensar que as cousas son inamovibles. Existe a dimensión do tempo, os ciclos vitais, ou os contactos con outras persoas. A poesía pode ser todo ou nada.
EC: Pode ser ideas ou posturas persoais. Ás veces, os autores poñémonos supertranscendentais pero tamén entramos en ciclos para nada transcendentes. Unha das cousas que teño pendentes é un libro de poesía, humor e absurdo. O humor é unha fonte de coñecemento. Intento reivindicar unha alternativa á tiranía do serio.”
Arquivos da etiqueta: Galicia Hoxe
Carlos Labraña: “Son moi crítico co que escribo”
Entrevista 
a Carlos Labraña en Galicia Hoxe:
“Galicia Hoxe (GH): Cando se fala da desconexión do público co teatro, non se formula se realmente se fai algo para crear esa conexión.
Carlos Labraña (CL): Xustamente son os espectáculos dirixidos aos nenos os que non teñen problemas. De feito, medraron bastante nestes anos as compañías profesionais que fan espectáculos para nenos e teñen moitas funcións. Se os cativos van ao teatro dende nenos, despois van a seguir indo. Iso si, aos pequenos teslles que ofrecer calidade porque os nenos non son os maiores: se algo non lles gusta, non lles gusta.
GH: Que é o teatro para os nenos?
CL: En principio, para eles é un xogo. O que máis lles gusta é disfrazarse e converterse nun superheroe, ou nun personaxe de acción.
GH: O libro publicarase en Embora. É unha forma de visibilidade?
CL: Eu que levo vinte anos publicando teatro infantil, aínda así sigo tendo problemas para publicala. É moi complicado editar. Agora, tiña dúas obras comprometidas e paráronse. O que primeiro que se sacrifica son as coleccións de teatro. Moitas veces, hai que acudir aos premios. Dígocho eu pero tamén cho pode dicir Manuel Lourenzo. Se non é cun premio, é difícil que unha editorial che publique un libro así.”
Cipriano Jiménez Casas: “Se non defendemos o galego só nos queda ser unha colonia embrutecida”
Entrevista 
a Cipriano Jiménez Casas en Galicia Hoxe:
“Galicia Hoxe (GH): Cal é a reflexión do mundo e a aira de Galicia no particular. O autoodio, a diglosia, a colonización, a autocolonización sempre servil e ignorante, a nación bendicida, entregada… Cal é, xa que logo, a túa resposta?
Cipriano Jiménez Casas (CJC): O proceso de globalización, nos presenta un panorama complicadísimo. Internet, que é unha ferramenta estupenda, pode facer estragos polo mal uso desta. Por máis que reflexiono, en relación con Galicia, vexo cousas a día de hoxe que me abraian. Non se asume sentirse galego que debería ser un orgullo de seu. É do particular que se pode ir a posicións máis globais. Un débese á súa Terra, que aínda que a critiquemos é, a nosa terra. Aínda hoxe, hai persoas que renegan da súa condición de galegos. Un “nacionalista”, como o foron: Castelao, Otero, Curros… ¿Que dicir de Rosalía? Non poden ser persoas reducionistas, senón, abertas, comunicativas, coñecedoras doutras culturas e linguas…en fin todo o contrario do que nos intentan facer crer. (…)
GH: Que tal te levas coa poesía e coa narrativa, son “santos” do teu camiño?
CJC: A literatura e poesía galega, teñen moi boa saúde. No relato curto, hai verdadeiros especialistas, continuadores de Castelao, Cunqueiro, Fole…Despois da Esmorga de Blanco Amor, bótase en falta outra grande novela que aínda está por facer.
GH: Galicia está a vivir e polo tanto a facer a mellor literatura de toda a súa Historia ?
CJC: Non sei se é a mellor época, pero se esta Nación se salva, será por mor dos nosos poetas e escritores. Actualmente Galicia conta cunha serie de escritores dunha categoría fantástica. Outra cousa é, que estean convenientemente lidos e divulgados como se merecen. Retomar o listón tan alto como os nosos devanceiros, non foi tarefa fácil, pero aí están.”
Antón Figueroa: “A autonomía do artista”
Dores Tembrás: “Son miles os valedores do galego. Todos xuntos conseguiremos medralo”
Entrevista 
a Dores Tembrás en Galicia Hoxe:
“Galicia Hoxe (GH):O pouso do fume, podería ser ese sedimento-sentimento que fica en nós tal que unha canción inacabada, unha lembranza que queremos recordar así, pero que a nosa timidez que impide saber (ou non querer saber) que nin sequera a morte é quen para deter ese proceso metamorfósico do mesmo fume que antes foi lume máis alá da sinonímica sinestesia. Podo ou non, referirme ao teu libro Dores, pero en todo caso é un nobre pretexto para falar do seu significado e da posibilidade dos seus significandos… É unha corpórea polisemia que foxe de si e do presentimento da derrota, do imposíbel esquezo…?
Dores Tembrás (DT): O pouso do fume é memoria, un intento de apreixar o que xa non é, cristalizar o que se esvae. Arredor do poemario hai unha constelación de palabras que poderían servir de resposta á túa pregunta: COMBUSTIÓN, OXIDACIÓN, POUSO, lume, orixe, palabra, silencio, comuñón, morte, fe, legado, infancia-infancia-infancia, dor, matriarcado anónimo, desaprender, ausencia, desafío, prodixioso, mestres, discípula, extinción, ofrenda. Na miña adicción ao pasado, a infancia é o centro que me permite embalsamar a perda, ambarizala, e sempre a derrota, a ferida (esa cita precisa de Chantal Maillard que cita Olalla Cociña no extraordinario Libro de Alicia ), de aí a palabra. (…)
GH: A poesía é esencial na túa vida… Transcende da palabra ao acto, á actitude?
DT: Entendo que eu vou na procura da poesía, coido que é unha cuestión de dirección, non tanto un estado, na liña do que comentaba antes: unha pulsión que me somete, á que me someto, no proceso.O poético é unha vía multidireccional que, en ocasións, se percorre varias veces. Por exemplo, cando me asalta o poético no acto ou na actitude, de aí á alquimia da palabra, que de novo, pero non sempre, pode transcender ao acto-actitude. É coma un ciclo completo, con tódalas metamorfoses imaxinábeis, retroalimentándose.”
O e-book triplicou as súas vendas respecto do ano pasado
María Lado: “Impúxose a idea de que os nacionalistas galegos son auténticos terroristas”
Entrevista 
a María Lado en Galicia Hoxe:
“María Lado: Para min a poesía, e por extensión a literatura, é algo necesario para unha vida plena. Non concibo vivir sen ler e moito menos sen escribir, polo que adoito dicir que o impulso da escrita é algo animal, que nace do mesmo sitio de onde nacen as forzas para se erguer cada día. O amor, o desexo, o sexo, o medo, a reflexión sobre a morte… son sentimentos e necesidades que todo o mundo ten, que todos compartimos e, polo tanto, nos que todos nos podemos sentir reflexados se os atopamos nun poema ou nunha novela. A relación entre o amor e a morte é case un tópico, un tema literario en si, que no meu caso me resultou moi atraente cando, en plena adolescencia, escribía os poemas de A primeira visión. Esa conxunción de ambos extremos da vida (a orixe e a fin) resultábame interesante e cadraba coas lecturas que eu facía naquel momento e co que pretendía provocar no lector. Digamos que era parte da imaxe que pretendía o “eu poético” daquel libro. Co tempo esa idea desapareceu dos meus textos. Comecei a falar dun amor máis sosegado, máis intenso en sentimento, que se personificaba nun personaxe concreto, como ocorre no caso de Berlín. Creo que abandonei esa idea, que me resultaba case unha abstracción imposible de tocar, en favor dunha poesía máis “mundana”, baseada en imaxes máis cercanas e tanxibles. (…)
Galicia Hoxe: Vive a literatura galega en xeral un intre de esplendor, ou hai luces opacas que a ensombrizan?
María Lado: Os escritores adoitan contestar esta pregunta en función de como lles vaia nese momento, é innegable. Daquela, eu teño que dicir que vexo un momento de moita creatividade e acción. Vexo recitais, encontros entre artistas, libros incribles, poetas que comezan con moita forza, e propostas que van máis alá da poesía en papel, moita experimentación… Aínda que todo isto é por debaixo da superficie, na súa maior parte, porque o apoio externo é moi escaso. Doutra banda asisto con preocupación á escaseza de premios, que son unha fonte de ingresos importante para os escritores, ao recorte de presupostos para actos de cultura … á eliminación de posibilidades de vivir do feito literario. Iso é lamentable. A cultura toda a vida existirá, haxa diñeiro ou non, pero que os artistas poidan vivir do seu é tamén preciso na sociedade.”
Antón Cortizas: “A escola debe recuperar o patrimonio do xogo tradicional”
Entrevista 
a Antón Cortizas en Galicia Hoxe:
“Galicia Hoxe: Calquera materia se pode aproveitar destes recursos?
Antón Cortizas: O ensino pode recorrer a esta sabedoría sempre. É máis, un dos mandatos da Unión Europea é traballar por competencias básicas e iso quere dicir desenvolver as habilidades que o individuo debe densenvolver para poder desenvolverse na vida. Con calquera disciplina e calquera enredo pódese traballar iso. Cando ensinas ciencias naturais tamén estás ensinando lingua e se temos que tomar medidas utilizamos matemáticas, é unha globalidade, que tamén é o que suxire as competencias, no sentido de traballar desde distintos eidos da aprendizaxe. O brinquedo foi unha escola, a escola da natureza e do aire libre, a escola da tradición e da comunicación era unha forma de endoculturación, de absorber a forma de vida e de ser do grupo ó que se pertence e de aproveitamento do contorno. Xa que logo, a construción e uso do xogo tradicional son válidos para calquera materia, nivel e tipos de nenos. A escola ten que ser o máis lúdica posible, porque iso é cultura.”.
Ramón Caride: “Só morre o idioma que se deixa matar. A guerra non a temos perdida”
Entrevista 
a Ramón Caride en Galicia Hoxe:
“Galicia Hoxe: Ramón Caride e a poesía… Ultimamente, Ramón, parece que a tes abandonada, ou cecais fuches abandonado por ela; pero talvez exerces o teu labor poético nun silencio moderato, tal que un exercicio reflexivo, espiritual, pero espero que non haberá tardanza en ler as túas novas poéticas. Fálame do anterior e do novo, que creo que axiña leremos. Non, Ramón?
Ramón Caride: Eu comecei como poeta xa hai moito tempo, falamos do 1986, cun libro autoeditado, a este seguiron outros dous de difícil publicación e edición escasa, que eu, á volta dos anos, considero obras máis ca nada de aprendizaxe, non estou moi certo delas. Por iso estes tres primeiros poemarios non as incluín en As máscaras de Cronos –Poemas 1994-2005-, que se publicou hai catro anos. Este é un volume de máis de dúas centas cincuenta páxinas de poesía, o cal para min xa é case excesivo, pois eu son máis de obras intensas que de libros extensos; así que quedei moi satisfeito desa obra poética, e sen intención de facer máis poesía. Pero como un non é dono da poesía, como ti ben dixeches, a poesía non ten dono, pois tres anos máis tarde publiquei Criptografías en Libros da Frouma, que se presentou neste ano aquí en Compostela, e axiña tirarei do prelo A Chuvia Humana en Toxosoutos, un novo poemario. A verdade é que me dá un chisco de vertixe publicar dous poemarios tan consecutivos, e non acabo de entendelo eu mesmo, pero non quero parar a pensalo moito. Como digo neste último libro, que é en grande parte de micropoemas:”A poesía non se explica / revélase / ou non é tal”. Seguramente, a esencia da poesía é o misterio. E ríome dos canonizadores, catalogadores e clasificadores: “O taxonomista / nunca pode ollar / o voo da bolboreta”.
Víctor F. Freixanes: “Nós era a modernidade”
Entrevista 
a Víctor F. Freixanes en Galicia Hoxe:
“Galicia Hoxe: ¿Que significa a revista Nós no seu contexto temporal e o noso contexto contemporáneo? ¿Segue a haber unha influencia hoxe?
Víctor F. Freixanes: Desde o meu punto de vista, a revista representa a modernidade: a aposta pola modernidade da lingua e da cultura galegas, abertas ao mundo, sen intermediarios. Esta é unha idea importante que os promotores da publicación declaran explicitamente: podemos (e debemos) ser galegos, vivir a nosa lingua e a nosa condición de tales sen ter que pasar por alfándega nin fielato ningún, naquel momento referíanse moi especialmente a Madrid. Aínda hoxe, a cultura galega, a nosa proxección exterior sobre todo, pasa case irremediablemente pola intermediación dos cenáculos ou plataformas madrileñas, que é onde están os mecanismos de poder, tamén do poder cultural. Outra dimensión da revista que me parece importante é a súa interdisciplinariedade, a concepción da cultura non como compartimentos estancos, senón como espazos integradores, mesmo globalizadores: a economía, a arqueoloxía, a lingua, a literatura, as artes plásticas, a organización do territorio, as tradicións, os mitos… Tamén un espazo integrador de distintas xeracións. Nunca lamentaremos abondo o terrible golpe que significou a Guerra Civil para todo ese desenvolvemento que se anunciaba”.
