Entrevista 
a Pegerto Saavedra en La Voz de Galicia:
“- La Voz de Galicia (LVG): ¿Como definiría a relación entre lingua e historia?
– Pegerto Saavedra (PS): Desde a fundación da Academia foi habitual que os historiadores formasen parte dela, e eu fun elixido precisamente para ocupar a vacante producida polo falecemento do xeógrafo e historiador Francisco Río Barja, de quen tiven ocasión de aprender moitas cousas. No tocante ás relacións entre lingua e historia, hai que dicir que son disciplinas que teñen que camiñar xuntas (lingua e historia son atributos dos humanos) e máis no caso de Galicia: a historia explica o nacemento e traxectoria da lingua desde o século XIII ata hoxe, e ao mesmo tempo a lingua, escrita e falada, constitúe un capítulo fundamental da nosa historia.
– LVG: ¿Como encara o seu traballo como académico?
– PS: Eu son un historiador dedicado ao estudo dos séculos XVI-XIX. A Academia ten unha sección de Historia e conta xa con historiadores (os profesores Xosé Ramón Barreiro e Ramón Villares) aos que considero mestres, porque verdadeiramente o son. Eu tratarei de facer aquelas tarefas que se me encomenden no ámbito da miña especialidade, como poden ser investigacións sobre a onomástica, sobre o uso do galego e en xeral sobre os diversos problemas que presenta a cultura galega nos “séculos escuros”. E por suposto, apoiarei, na medida das miñas posibilidades, á Academia no cumprimento de todas as súas finalidades, pois o galego, e polo tanto a nosa cultura, atravesa unha situación moi difícil e que aínda pode ir a peor. Todo o que se faga é pouco. (…)”
Arquivos da etiqueta: La Voz de Galicia
Manuel Rivas: “Os contos son animais solitarios”
Entrevista 
de Camilo Franco a Manuel Rivas en La Voz de Galicia:
“- La Voz de Galicia (LVG): Os contos poden ser os mesmos, pero o autor quizais non. ¿Que impresión tivo dos contos ao volver a enfrontarse a eles?
– Manuel Rivas (MR): Hai sempre unha reacción de que o autor mellora cos anos, como esa falsa idea de que o progreso nunca acaba. Pensei de entrada que os primeiros contos serían peores e mesmo pensei que quizais non debía telos escrito. Despois dinme conta que eran eles os que tiñan que falar e non eu, por iso deixei que fosen. Decateime de que os primeiros non eran peores e tamén que no relato algunhas imperfeccións de fábrica non son necesariamente malas. Hai algo nesas imperfeccións que humaniza o conto.
– LVG: Quere dicir que o conto debe ter certa condición poética por riba da narrativa.
– MR: Creo que o conto non debe funcionar só como mecanismo, aínda que os mecanismos existan. Creo que nun conto non se debe ver a caixa de ferramentas. Os contos son animais solitarios e por iso hai que aceptalos, non se deben borrar as súas pegadas porque nos contos hai sempre unha indagación que xustifica a utilidade da literatura.
– LVG: ¿Cal é a indagación que debe facer hoxe a literatura?
– MR: Debe dicir o que non se pode dicir, debe achegarse aos tesouros e aos terrores. Tamén poden contrarrestar esas cifras que se utilizan para meter medo na xente. Creo que a literatura é agora máis útil que nunca contra o discurso único porque as palabras seguen sendo sensibles ao que xente precisa.”
Xavier Queipo: “A inquisición agora é o capital”
Entrevista 
a Xavier Queipo en La Voz de Galicia:
“- La Voz de Galicia (LVG): -Dúas palabras que definen á novela [Extramunde] segundo a presentación son polifónica e posmoderna.
– Xavier Queipo (XQ): Creo que nos dous casos queren explicar características que ten e que quizais se saian do convencional. Por unha parte, a polifonía pode ter que ver con que non hai un protagonista claro que leve o peso da historia. Vai cambiando en función do argumento e do escenario. Posmoderno igual ten que ver con que a estrutura non é a habitual. Tamén porque na novela van aparecendo moitas historias diferentes.
– LVG: Extramunde fala do poder da inquisición. Ese poder absoluto desapareceu, ¿ou cre que agora está noutras institucións?
– XQ: A novela fala da negación da diferenza. E a negación do diferente segue hoxe. Quizais en países sen ditadura pareza que non é así, pero dáse unha dobre moral porque en teoría todo está aceptado, pero na práctica as indemnizacións van para os directivos de NCG. Sempre hai unha clase dirixente e sempre gañan os mesmos, os que prefiren a inxustiza á desorde. A inquisición agora é o capital, que é quen está definindo as normas.
– LVG: Na convocatoria do libro propón acabar coa perspectiva periférica.
– XQ: Resúltame desagradable que me digan que son periférico. Eu crecín en Galicia e o central en Galicia é ser galego. Quería explicar tamén que non se trata de que me pareza mal ser español, nin que estea en contra. É que para min o central é ser galego e penso que o sistema de pensamento hai que construílo desde a reafirmación disto.”
“Xosé Miranda rexeita o realismo máxico de Cunqueiro e alborota o congreso”
‘ (…) Pepe Cáccamo (…)
foi repasando a “herba que nace enriba da obra literaria de Cunqueiro“, mencionando autores que, a través da súa poesía ou mediante ensaios, mostraron “entusiasmo e admiración, mesmo de reverencia, diante de Herba de aquí ou acolá” no volume de poesía completa publicado en 1980. Logo interveu Xosé Miranda, que comezou contradicindo a militancia na modernidade de Cunqueiro, que o día anterior destacaran os poñentes en Santiago: “Cunqueiro é un antimoderno no sentido persoal, ideolóxico e estético”. Argumentou Miranda que como o escritor mindoniense non gustaba do mundo que habitaba “elixe un pasado mellor”, como fixeran Tolkien o Borges. “A de Cunqueiro non é literatura fantástica, é literatura do marabilloso”, afirmou, matizando que fixo que “ese mundo marabilloso ancore no mundo real”. Na súa opinión, o autor de Merlín e familia “utiliza o humano para que se faga natural ou sobrenatural”. Antes de ser bombardeado con preguntas por parte dos asistentes aos que alborotou coa súa intervención, Miranda asegurou de Cunqueiro que “eleva o pobo a categoría de príncipes” debido a que “é fondamente anticostumista”.’ Vía La Voz de Galicia. Tamén reseñado en La Opinión.
Un libro inédito de Gonzalo López Abente chegará ás librerías o próximo mes
“A 
Fundación López Abente e a editorial Alvarellos porán nas librerías Bretemada, un poemario inédito do escritor muxián Gonzalo López Abente. Trátase dunha obra escrita en 1922 e que, por causas que se descoñecen, o autor non chegou a editar en vida. O manuscrito gardábase na Real Academia Galega, que permitiu o acceso ao documento para a realización dunha edición a cargo de Miro Villar e cun prólogo de Xosé Luís Méndez Ferrín, presidente da RAG. A obra será presentada en Muxía a mediados do mes próximo. En outubro chegará tamén ás librerías. Ademais, antes de que finalice o ano, sairá á luz a reedición de seis novelas curtas do mesmo autor, impulsada tamén pola fundación que leva o seu nome. Baixo o título A narrativa mariña de López Abente, agrúpanse seis relatos que, cun estudo introdutorio de Suso Sambade, porá nas librerías a editorial Xerais recuperando obras hoxe descatalogadas.” Vía La Voz de Galicia.
“Saen á luz sete relatos ata agora descoñecidos de Álvaro Cunqueiro”
“A 
obra do gran Álvaro Cunqueiro é literalmente inesgotable. En vésperas dos actos de celebración do centenario do seu nacemento saen á luz sete relatos ata agora descoñecidos que non figuraban en ningunha bibliografía e que só foran publicados en 1945 e 1946 nas páxinas da revista madrileña Catolicismo. (…) Os sete relatos aparecen asinados por Álvaro Labrada, un coñecido pseudónimo do autor, excepto o último deles, publicado en 1946, que xa aparece co seu propio nome. “Todos caracterízanse polo seu exotismo e por adiantar temas e motivos que logo serán moi importantes na prosa de Cunqueiro, como, por exemplo, os relatos de ambiente musulmán, verdadeira anticipación de Se o vello Sinbad volvese ás illas“, apunta o investigador [Xosé Antón López Silva]. O argumento das misións serviulle ao literato para reinventar, ao seu xeito, as lendas de África, China e os países árabes.” Vía La Voz de Galicia.
Agustín Fernández Paz: “Se aquí lemos novela islandesa, tamén a nós nos poden ler fóra”
Entrevista 
a Agustín Fernández Paz en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): ¿Como se convence a un neno rodeado de pantallas para que se concentre nun libro?
– Agustín Fernández Paz (AFP): Hoxe as casas están inundadas de pantallas, pero ao seu carón están os libros. Aos rapaces que son bos lectores encántalles o cine e Internet. Antes o libro ocupaba un papel central e agora foi desprazado. Pero a lectura segue sendo fundamental para unha sociedade democrática e para crear cidadáns libres e críticos para ler no soporte que sexa. (…)
– LVG: ¿Os seus premios proban que escribir en galego non é un límite?
– AFP: Iso téñoo claro desde os primeiros libros. Cando un escritor traballa o centro do mundo está no seu cuarto, calquera que sexa a lingua que empregue. Despois están as cuestións sociolóxicas. Se aquí lemos novela islandesa, un país cos habitantes de Vigo, ou a Murakami, que escribe en xaponés, tamén a nós nos poden ler fóra. É precisa unha política de fomento da cultura propia no exterior e os escritores galegos estamos desasistidos.
– LVG: A literatura infantil galega xa ten un prestixio propio.
– AFP: Porque fomos furando e facendo o que podiamos para que nos coñecesen, presentando textos a todos os certames que admitían orixinais en galego”.
“As editoriais galegas apostan pola narrativa clásica e contemporánea nas novidades de outono”
“Despois do repouso do verán, as editoriais galegas prepáranse para a recta final do ano cunha oferta que abrangue os xéneros e autores máis diversos. Unha das novidades máis esperadas nos andeis é a das novelas galardoadas nos premios Xerais. O gañador, Xavier Queipo, recupera o xénero de aventuras en Extramunde, un relato de mar e viaxes. Na categoría infantil triunfou nestes premios a ciencia-ficción. A chave da Atlántida, de Anxo Fariña, fala da creación do primeiro ser humano artificial nunha literatura cargada de fantasía e humor. O terceiro premiado, Héctor Carré, publica a novela xuvenil Febre, unha historia do Oeste situada en terras galegas na que non faltan espías, armas e unha moza que decide non someterse ao destino e forxar o seu propio camiño. Estas tres novelas estarán acompañadas do último traballo de María Xosé Queizán, que presentará nos próximos meses Meu pai vaite matar (Xerais). Outra das novidades estrela será a nova entrega de Domingo Villar protagonizada polo detective Leo Caldas. Despois de Ollos de auga e A praia dos afogados, chega Cruces de pedra (Galaxia), unha novela que arranca coa desaparición dunha muller en Moaña. Nesta editorial publicarase tamén Laura no deserto, o regreso de Antón Riveiro Coello, e Contos da terra da tarde, de Bieito Iglesias. (…)” Vía La Voz de Galicia.
Ignacio Silva: “Poesía e narrativa non son máis que palabras nun papel”
Entrevista 
a Ignacio Silva en La Voz de Galicia (Carballo):
“(…) – La Voz de Galicia: ¿Que pode desvelar do contido de Cara B?
– Ignacio Silva: É un volume de tres novelas, porque non me gusta categorizalas. Son tres historias que teñen en común o fondo da temática, que é a exploración dese lado escuro da xente, comportamentos que todos temos dun xeito illado e que aparecen en determinados momentos. (…)”. Vía Xerais.
Miguel Sande: “Hai que escoitar aos vellos”
Entrevista 
a Miguel Sande en La Voz de Galicia:
“- La Voz de Galicia (LVG): ¿Esta [A vida fóra] é a historia de alguén que non fai outra cousa que observar?
– Miguel Sande (MS): Xurdiu así desde o primeiro momento. Está escrita desde a perspectiva dunha observadora, unha muller vella que mira como suceden cousas comúns. É un personaxe inspirado na miña avoa, nos seus últimos anos. Ela falaba e eu escoitaba.
– LVG: Tamén é unha obra contada minuto a minuto.
– MS: Transcorre nunha tarde e esa é outra das circunstancias dos vellos que observan. Eu quería que o tempo fose real.
– LVG: ¿O libro tamén é unha reivindicación das persoas maiores?
– MS: Hai que escoitar aos vellos. Eles son a maioría, pero témolos arrecunchados. Non é un texto para vellos nese sentido, pero si que é un texto que quere romper coa visión prototípica que ten a sociedade dos vellos, porque os miramos tristes ou insignificantes, pero están moi lonxe deles. A protagonista di que quere morrer, pero pinta as uñas. É unha contradición que deixa claro que son moito máis vitalistas e teñen máis enerxía do que moitas veces parece. Eles falan como se xa non houbera máis que facer, pero logo a súa actitude é moi diferente. Esa contraposición quería contala.”
