“Ata o vindeiro día 1 de xuño de 2011 estará aberto o prazo para presentar orixinais ao Premio de Novela por Entregas de La Voz de Galicia, certame do que sairá a obra que se publicará ao longo do mes de agosto na edición impresa do xornal mais na súa páxina web. Ademais da extraordinaria difusión que acadará o texto gañador, o seu autor recibirá os 6.000 euros cos que está dotado o galardón. O premio chega á súa undécima edición, que está aberta á participación de todas as persoas que presenten unha novela inédita que non opte a outros concursos, que estea escrita en idioma galego e que se compoña de 31 capítulos. Cada un destes deberá ter a mesma extensión, fixada en 3.500 caracteres con espazos, para a súa publicación durante os 31 días do mes de agosto.
Os aspirantes deberán remitir catro copias dos orixinais, impresas a dobre espazo e por unha soa cara, co enderezo 11.º Premio de Novela por Entregas de La Voz de Galicia, Avenida da Prensa, parcelas 84 e 85. Polígono Industrial de Sabón, 15142, Arteixo, A Coruña, polo sistema de plica pechada, introducindo nela os datos do autor que permitan poñerse en contacto no caso de resultar finalista ou gañador. Os orixinais que non sexan reclamados nun prazo dun mes dende o momento do fallo serán destruídos. A organización do premio designará o xurado, cuxa decisión será inapelable e que se fará pública antes do 25 de xullo, tanto no xornal como na súa web.
Os premios distinguiron, sucesivamente, a Marilar Aleixandre, Miguel Suárez Abel, Xosé Antonio Perozo, Ángel de la Cruz, Carlos Freire, Santiago Lopo, Concha Blanco, Emilio Alonso, Alberto Ramos e An Alfaya. Anteriormente, nas Páxinas Literarias aparecera O xabaril branco, de Tucho Calvo.”

Antón Patiño: “Para Lois Pereiro, Monforte era como o centro do mundo”

Publicado o 14 Abril 2011 por asociacionescritoras-es

Entrevista a Antón Patiño en La Voz de Galicia:
“- La Voz de Galicia (LVG): ¿En que medida influíu Monforte na súa [Lois Pereiro] formación vital e cultural?
– Antón Patiño (AP): Para Lois Pereiro, Monforte era como o centro do mundo, era o seu principal espazo vital e de afecto, onde vivían os amigos de sempre, cos que nin sequera era preciso falar para entenderse. Monforte tamén deixou nel unha pegada cultural moi fonda. Na súa época, a cultura humanística e literaria tiña moito peso no colexio dos Escolapios e iso foi moi importante para a súa formación como escritor. Tamén estaba o cinema, que para el tiña tanta importancia como a literatura ou a música. Neses tempos o cinema era moi popular en Monforte e nos cines Capitol e Lemos botaban filmes novos case todas as semanas. Para Lois tamén foi importante a presenza en Monforte de Manuel María, que o axudou a contactar coa tradición literaria galega. No plano literario son moi desemellantes, as súas obras teñen moi pouco que ver unha coa outra, pero entre os dous sempre houbo moito respecto mutuo.
– LVG: ¿Que interese cre que pode ter a obra de Pereiro para as xerazóns máis novas?
– AP: A súa é unha figura heterodoxa e rebelde, que non é doado asimilar, e como marchou moi novo, aínda que xa tiña uns anos, deixou unha imaxe case como de adolescente. A súa obra está chea de referencias que poden conectar moi ben coa xente nova e creo que pode ser unha bomba de futuro, unha inxección de osíxeno para o idioma que é moi oportuna nunha época en que desde arriba se está a proxectar unha imaxe de negatividade cara á lingua galega. A súa obra literaria ten un carácter plural e poliédrico que non admite esquematismos, pero quen se achegue á súa poesía quedará enganchado pola autenticidade da súa palabra.”

Ana Acuña: “Pereiro estaba á marxe do ruído do mundo, pero non da sociedade”

Publicado o 8 Abril 2011 por asociacionescritoras-es

(La Voz de Galicia)

María do Carme Kruckenberg: “Só me namorei unha vez, e non foi do meu marido”

Publicado o 5 Abril 2011 por asociacionescritoras-es

Entrevista a María do Carme Kruckenberg en La Voz de Galicia:
“- María do Carme Kruckenberg (MCK): Os meus libros de poemas son unha auténtica autobiografía. Estou en cada un deles e digo o que quero dicir. Se a xente non é capaz de ler entre liñas é que non se decata de nada.
– La Voz de Galicia (LVG): ¿Por que entón unha biografía agora?
– MCK: Porque foi agora cando mo pediron. Oíran que a miña vida foi moi movida, moi viaxada, que coñecín a persoas tan variadas e interesantes como Castelao, Alberti, Pepe Bergamín, Camarón…
– LVG: Dicía que hai moita política…
– MCK: Si, porque nacín nunha familia de dereitas e caseime moi nova cun esquerdista que estivo no cárcere con Mussolini. Tiña 22 anos cando cambiei a España patatona e retirada do mundo pola liberdade absoluta na florecente Arxentina. Alí coñecín á elite da intelectualidade e alí comprendín que nin uns eran tan bos nin os outros eran tan malos.
– LVG: Se tivese que elixir a mellor etapa da súa vida, ¿cal sería?
– MCK: Serían dous. Os anos que vivín e viaxei cos meus pais, as cacerías, a rata que se comía a maleta, a lata furada convertida en ducha… E os primeiros anos da miña filla, á que estraño moito porque vive lonxe.”

Víctor Freixanes: “Detrás de Vilanova de Alba está un país sen a vontade de ser”

Publicado o 4 Abril 2011 por asociacionescritoras-es

Entrevista a Víctor F. Freixanes en La Voz de Galicia:
“- La Voz de Galicia (LVG): ¿Cre que o seu oficio de editor interfire na túa repercusión como escritor?
– Víctor Freixanes (VF): Na miña repercusión como escritor non sei moi ben. Supoño que hai xente que pensa que son un escritor con vantaxes, e é certo. Estou no sistema e estou en posicións de responsabilidade no sistema. Pero tamén é certo que hai e houbo moita xente así: Guelbenzu, Gimferrer, Gallimard, Carlos Casares, Fran Alonso. E non pasa nada. Forma parte do sistema. Os que estamos nisto temos sempre a sensación de ter que demostrar dúas veces a condición. Tamén é verdade que eu levo na escrita desde os 24 anos, cando se publicou Unha ducia de galegos, e que a miña obra literaria é anterior ao meu traballo como editor. Non oculto que cando me decidín a publicar este libro, Cabalo de ouros, era unha dúbida que tiña de se debía publicar na editorial que dirixo ou non. Pero non é a primeira vez que me pasa. A cidade dos Césares é un libro que eu lle dera a Galaxia, entre outras cousas porque eu tiña alí publicada toda a miña obra. Dirixía Xerais por entón e case cando o libro estaba para entrar en imprenta, os compañeiros de Xerais dixeron que como era posible que estando á fronte dunha editorial o libro fose publicado por outra. Agora quizais o fago con menos dúbidas porque a miña casa para editar foi sempre Galaxia, que onde están todos os meus libros, menos dous. (…)
– LVG: ¿Séntese cronista dunha época en desaparición?
– VF: Na escrita de cada quen faise a parábola do mundo que vive. No meu caso creo que tamén. Nas miñas novelas hai esas parábolas. Nesta, que está máis cerca de nós no tempo e na paisaxe que o Triángulo ou que os Césares, está moito máis clara esa crónica. Detrás de Vilanova de Alba está un país sen a vontade ser. Vai no discurso porque a escritura de ficción é o máis parecido a debrocar os soños no diván do psiquiatra.”