Desde 
Xerais:
“O pasado domingo 18, A Revista do Diario de Pontevedra publicou unha longa entrevista de Sara Vila con Agustín Fernández Paz. O seu último libro, O rastro que deixamos; o seu nomeamento como Doutor Honoris Causa da Universidade de Vigo; a literatura; o ensino e a lingua son algúns dos temas que se tratan na entrevista. (…)
– Diario de Pontevedra (DP): Acaba de ser nomeado Doutor Honoris Causa pola Universidade de Vigo. Parabéns.
– Agustín Fernández Paz (AFP): Grazas. A verdade é que estou abrumado, todos os premios me fan moita ilusión, pero ser nomeado Doutor Honoris Causa pola universidade da cidade na que vivo é toda una honra. Teño que agradecerllo ao Departamento de Lingua Galega, que me propuxo. Hai tempo que sabía que estaba proposto por eles pero non pensei que me foran nomear finalmente. É unha desas cousas que dan moita satisfacción.
– DP: E ademais estrea libro, unha especie de compendio sobre a súa vida…
– AFP: A orixe deste libro remóntase a hai tres anos. Por aquel entón diagnostícanme un cancro e eu prexubílome. Entón plantéxolle ao editor a idea de publicar un conxunto de textos que teño acumulados a moreas no meu ordenador. Como non me sinto con forzas, pásolles todos os documentos do meu disco duro para que eles os vexan e me digan que lles parece. Aí entra en escena Isabel Soto, que é quen me traduce habitualmente ao castelán. Dende Xerais imprimen todo e pásanllo a ela para que o valore. Case morre do susto coa cantidade de papeis que lle chegaron! (…)
Descargar aquí a entrevista completa en pdf.”
Arquivos da etiqueta: O rastro que deixamos
Agustín Fernández Paz: “Cando un autor escribe, polo seu cuarto pasa o meridiano cero”
Entrevista 
a Agustín Fernández Paz en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): Tanto vostede [O rastro que deixamos] como Manuel Rivas [As voces baixas] tecen as súas últimas obras arredor da memoria persoal.
– Agustín Fernández Paz (AFP): Si, aínda que son libros distintos, xa que o del ten vontade de novela. Creo que inflúe a idade, aínda que Rivas é máis novo, pero chega un momento da vida no que, sen deixar de mirar para adiante, volves atrás. Inflúe ademais que o tempo se acelerou moitísimo: na infancia dun amigo meu tiñan luz de carburo e agora o fillo é enxeñeiro informático. E inflúe tamén, e a Rivas pásalle igual, que escribimos cos fíos da vida. A nosa vida sempre está por debaixo do que escribimos, só que nestes libros queda ao descuberto. (…)
– LVG: Ademais da infancia, no libro sublíñase a importancia da lingua e a centralidade do escritor no mundo que crea.
– AFP: Creo niso firmemente. Na creación existe unha liberdade absoluta que fai que cando un autor está a escribir polo seu cuarto pasa o meridiano cero, dá igual onde se atope. Logo están as dificultades sociolóxicas para que iso teña difusión, como as que ten a cultura galega.
– LVG: No seu caso, ademais de moitos lectores e recoñecementos, como este Premio da Crítica, tamén están as traducións.
– AFP: Home, non me queixo, aínda que moitas veces esas cousas son froito do azar. Pero temos un problema fundamental, que é que a vontade de proxección internacional da cultura galega non existe. En cambio, nos últimos dous anos lin sete novelas de autores islandeses, un país de 300.000 habitantes (…)”.
Agustín Fernández Paz fala por vez primeira sobre O rastro que deixamos
“Coincidindo 
coa súa presenza o 6 de agosto de 2012 na Feira do Libro da Coruña, Agustín Fernández Paz fala do seu novo libro, O rastro que deixamos, que publicará Xerais na súa serie Crónica o vindeiro mes de outubro. Na entrevista Agustín define O rastro que deixamos como “un libro que está escrito cos fíos da vida sen tinguilos coas cores da ficción porque é un libro cunha carga autobiográfica moi grande”. Continúa dicindo que “recolle algúns textos que xa publicara en lugares dispersos e outros inéditos que abordan dous aspectos: un deles cuestións relacionadas coa miña biografía e outro reflexións sobre o traballo de escritor. Aquí está a memoria da infancia, a memoria da descuberta da literatura, do cine e dos cómics, a Vilalba dos anos 50 e 60″. Despois de agradecer o traballo de edición dos textos realizado por Isabel Soto, Agustín explica que o título está tirado dunha frase que aparece na novela Todo canto amei de Siri Hustvedt, a muller de Paul Auster, “que fai referencia a que os libros que imos publicando son como rastro de pedriñas que deixaron Hansel e Gretel”.” Vía Xerais.
