Oriana Méndez | ::Axenda cultural AELG::

Desde a AGPTI:
O próximo 15 de novembro terá lugar en Cambados o I Seminario Permanente de Tradución Plácido Castro, organizado pola Fundación Plácido Castro e a AGPTI (coa colaboración do Concello de Cambados e a Consellería de Cultura). Esta primeira edición xirará arredor da obra As Iluminacións, de Arthur Rimbaud, e contará coa presenza das gañadoras do Premio Plácido Castro 2023 pola súa tradución, Tamara Andrés e Oriana Méndez.
O seminario, que se desenvolverá no Salón José Peña (rúa do Borrón, 14) e no que se traballará no par de linguas francés-galego, está dirixido a estudantes e persoas iniciadas no proceso de tradución, así como a calquera outra persoa con interese e competencia lingüística. A sesión complementarase cun faladoiro aberto ao público xeral, coa participación das autoras e a dinamización da tradutora Béatrice Pépin, e mais cun roteiro por Cambados arredor da vida e obra de Plácido Castro e a súa relación con esta vila.

O programa completo é o seguinte:
9.45-10.00: Recepción e benvida
10.00-12.00: Seminario de tradución (primeira parte)
12.00-12.30: Descanso e desprazamento a pé ata a Casa da Calzada, Sala Pitusa Cabanillas
12.30-14.00: «A tradución como diálogo constante», faladoiro coas autoras (dinamiza: Béatrice Pépin)
14.00-16.30: Pausa e xantar
16.30-18.30: Seminario de tradución (segunda parte)
18.30-19.30: Roteiro Plácido Castro por Cambados

Tanto o seminario como o faladoiro e o roteiro son gratuítos, mais para o seminario hai prazas limitadas (25), polo que é preciso facer a preinscrición neste formulario antes do 7 de novembro.

Entrevista de Laura Piñeiro a Samuel Merino en Nós Diario:
“(…) – Nós Diario: En Manual de Camuflaxe (Xerais, 2025) trata distintos temas que reflicten a autopercepción de calquera ser humano. De feito, Oriana Méndez, no limiar, considera que a propia estrutura da obra é un reflexo da vida, ao comezar con “Poema final” e rematar con “Poema primeiro”, símbolo do avance en espiral da vida que, ao igual que a poesía, “ábrese ao retorno e á revisión”. Destaca Méndez que non se trata dun retrato estático, senón que avanza conforme o fai a obra. Eran estas unhas premisas das que partía á hora de dar comezo ao poemario?
– Samuel Merino: A verdade é que non, non o eran. Non adoito escribir con premisas. O proceso [de escritura] foi case unha necesidade, ao decatarme de que levaba tempo dando voltas ao mesmo tema. Tamén é certo que, a medida que ía avanzando na miña obra, fun recorrendo a temas tratados noutros traballos, e compilándoas neste Manual de camuflaxe no que a idea era, e é, falar sobre o tema da identidade.
Non tiña unha vontade explícita de falar sobre este tema en concreto, mais se hai un concepto sobre o que xira, e, nunca mellor dito, xira, por esta concepción da obra como circular, é a identidade. Non se trata dunha busca da identidade, senón que é unha reflexión, en forma de poemas, acerca de como nos construímos, de como inflúen os demais na nosa autopercepción, na construción da nosa identidade, de como inflúe a linguaxe, as etiquetas que nos poñen…
En definitiva, non eran esas premisas das que eu partira, pero si que é certo que, como a miña obra ten un carácter autorreferencial e é amplamente reflexiva e intimista, facer esta viaxe ao pasado, resituarme no momento no que estou escribindo e proxectarme para un futuro no que a lectora vai atopar os versos e vainos ler, crea un xogo de tempos en constante movemento. Isto provoca que unha das interpretacións que se lle poida dar [á estrutura da obra] é esa que Oriana lle dá no limiar. (…)”