Premio Trasalba 2012 para a pedagoga Antía Cal

“A Fundación Otero Pedrayo concedeu á pedagoga Antía Cal Vázquez o Premio Trasalba 2012, un galardón que se entrega anualmente o último domingo do mes de xuño a unha persoa vinculada co galeguismo e a difusión da cultura galega. O equipo de goberno da fundación decidiu por unanimidade conceder este premio pedagoga, nacida na Habana en 1923 nunha familia de emigrantes orixinaria de Muras (Lugo). Ademais do seu traballo profesional en favor da lingua e a cultura galegas, a Fundación valorou o seu “feminismo activo”, o seu compromiso social, a contorna galeguista no que desenvolveu a súa actividade, a modernidade das súas estratexias de ensino e “a apertura de miras coa que soubo deseñar o seu proxecto educativo”.” Vía El Progreso.

Ramón Lorenzo, premio Trasalba

‘(…) En opinión dos promotores do Premio Trasalba “a figura de Ramón Lorenzo encarna a tradición do estudo e modernización da nosa lingua dende os máis altos niveis da esixencia intelectual, con proxección en universidades e centros de estudo de todo o mundo, así como unha traxectoria ética intachable a prol do noso idioma e da nosa cultura”.’ En Galaxia, A Nosa Terra e Xornal.

Xosé Ramón Barreiro, premio Trasalba 2010

O historiador e académico Xosé Ramón Barreiro, presidente da Real Academia Galega (RAG) ata o pasado mes de xaneiro, é o galardoado co Premio Trasalba 2010, que concede anualmente a Fundación Otero Pedrayo como recoñecemento á aportación de distintas figuras á cultura galega. O premio, que ten carácter honorífico, entregarase na festa literaria que se celebra este domingo na casa grande de Cimadevila, en Trasalba (Ourense).
Este é un galardón que pretende recoñecer a súa traxectoria ao servizo da cultura galega, na liña histórica que representa a memoria de Otero Pedrayo e a Xeración Nós, atendendo aos seus méritos como intelectual galeguista e, moi principalmente, como renovador da historiografía galega.

Máis información aquí.

Discurso de Xosé Manuel Beiras nos Premios Trasalba

Gabanza e oración profana a Don Ramón de Trasalba
Xosé Manuel Beiras

Por moi atrás que me remonte nas miñas lembranzas, até os recantos máis remotos da miña memoria infantil, non son capaz de sinalar o momento preciso en que nela emergulla por primeira vez a imaxe de Don Ramón Otero Pedraio -a tal ponto ela constitue unha constante nos arquivos do meu imaxinario primeirizo. Se cadra porque, presidindo o escritorio do meu pai, primeiro na rua do Vilar e despois na Rosaleda, estivera sempre un tríptico de retratos fotográficos que eu vía de cotío, enmarcado en madeira escura tallada por Bonome e coroado polo escudo de Galiza, no que a efixie de Don Ramón ocupaba o centro: Castelao, á esquerda, e á dereita Risco, completaban a trinidade simbólica providencial do credo que máis firme e afervoadamente profesou meu pai de por vida, o ideario galeguista da redención do povo galego, o ideario liberador da Terra asoballada, o ideario emancipador da nosa nación galega.[Ler texto completo]