Arquivo da categoría: Narrativa
A Estrada: presentación de A liberdade perigosa, de Mario Franco
Alfredo Conde: “A min, moito máis que ser escritor, o que de verdade me gusta é escribir”
Eduardo Santiago: “Debería haber un xiro cara a un matriarcado”
Compostela: presentación de O espido de Gina, de Miguel Anxo Fernández
O
xoves 19 de xuño, ás 20:00 horas, na Libraría Cronopios (Rúa Alfredo Brañas, 24), preséntase O espido de Gina, de Miguel Anxo Fernández, publicado en Galaxia. No acto, xunto ao autor, participan Víctor F. Freixanes e Eduardo Galán.
Agustín Fernández Paz: “Escribimos cos fíos da vida”
Entrevista
de Xosé Gago a Agustín Fernández Paz en Galicia Confidencial Tendencias:
“(…) – Galicia Confidencial Tendencias (GCT): N’A viaxe de Gagarin, preséntasnos un tramo da vida do protagonista, alcuñado Gagarin, durante a súa adolescencia, e enmarcada pola carreira espacial. Que hai de Agustín na personaxe de Gagarin? (penso sobre todo no gusto pola lectura e o acceso a literatura prohibida)
– Agustín Fernández Paz (AFP): Cando Flaubert dixo o seu célebre «Madame Bovary son eu» estaba a expresar dun xeito rotundo unha evidencia: sempre hai algo do autor nos personaxes que crea. A min gústame dicir que escribimos cos fíos da vida, entendendo a palabra vida nun sentido que recolla toda a súa complexidade. Así que é lóxico que eu lle preste a Gagarin unha parte das miñas experiencias de mocidade (a dos libros prohibidos, por exemplo), aínda que estean convenientemente transformadas. (…)
– GCT: O amor entre Gagarin e Francesca é un amor “imposible”, xa que son de castas diferentes, porén, pertencen a esa xeración que debía rachar coa idea das dúas Españas… pensas que se fixo historicamente esa “unificación”?
– AFP: Na novela, non só son de distinta clase social; tamén pertencen a mundos enfrontados ideoloxicamente. E isto, nos anos do franquismo, tiña moita importancia. É certo que foron moitos os casos de parellas que souberon salvar esas diferenzas, mais tamén o é que as diferenzas de clase social seguen estando aí. (…)
– GCT: En canto ao valor da literatura. Gagarin recorda toda a historia dos seus pais no leito mortal da súa nai, en gran parte para transmitirllo á súa prole. Asemade, unha das personaxes do libro, escribe un diario que acaba caendo nas mans de Gagarin e legándolle segredos que doutro xeito non coñecería. Esa intención de legar á xeración seguinte, de transmitir aos “fillos” é a fin última da literatura?
– AFP: A memoria, a ansia de contar as experiencias, a necesidade de deixar constancia do noso paso pola vida… son poderosos motores literarios. A literatura vence o tempo e vence o espazo, dalgún xeito constitúe a memoria da humanidade. É marabilloso abrir Follas novas e escoitar a voz de Rosalía falándolle ao lector! (…)”
Vigo: presentación de Ámote Leo A. Terminal de… chegadas?, de Rosa Aneiros
O
mércores 18 de xuño, ás 19:00 horas, no Centro de Recursos Feministas de Vigo (Biblioteca Pública Central, Rúa Joaquín Yáñez, 6-2º de Vigo), terá lugar a presentación do libro Ámote Leo A. Terminal de…chegadas? de Rosa Aneiros, publicado en Xerais. No acto participa, xunto á autora, Anaír Rodríguez.
Betanzos: presentación de O espido de Gina, de Miguel Anxo Fernández
David Pobra: “Escribir non é só cousa de grandes mentes, porque toda persoa ten o seu lado creativo”
Entrevista
de Montse Dopico a David Pobra en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): Xa tiñas publicados relatos e poesía. Esta é a túa primeira novela [Liña azul]. E non é nada simple.
– David Pobra (DP): Ten a súa complexidade, si. Tamén tivo o seu tempo. Comecei a escribila no ano 2006-2007, a raíz de empezar a colaborar en Vieiros, con artigos sobre a galeguidade en Barcelona. A partir diso escibín un relato. Tiña un paseo longo en metro, na liña azul precisamente… O relato tivo bastantes comentarios e entón decidín continuar. Só que engadín algo: a xente que comentaba tiña que darme ideas, que eu ía recollendo. A proposta tivo éxito, nese momento apareceu o personaxe do detective… e así foi. Un par de anos despois decidín darlle unidade e convertelo en novela. Mais escribir unha novela sempre é un traballo máis duro, que require dunha constancia… e non tiven tempo ata o ano pasado, que tiven menos alumnos.
– MD: Cando comezamos a ler parece unha novela negra, protagonizada por un detective un pouco parvo. Pero non é iso. É parte do xogo?
– DP: É buscado, si. Non quixen facer unha novela negra, nin moito menos. Aínda que si son lector de novela negra. Mais tiña moi claro que ía ser algo máis como as novelas de Vila-Matas, por exemplo. Unha novela literaria, ou metaliteraria, como queiras chamarlle. O malo da novela metaliteraria é que ás veces cae na autocompracencia, na autoreferencialidade e faise un pouco espesa. Eu non quería escribir un libro con demasiado contido teórico, que só puidese interesar a un público especializado. Quería facer todo o contrario. Entón, a novela negra é un molde que me serve para facer o que quería. Por iso xa desde o comezo hai avisos para o lector: un narrador que se identifica co detective… O personaxe do detective tómase moi en serio a si mesmo, quere ser un tipo duro, pero é un paspán. E o narrador omnisciente lévalle a contraria, ri das parvadas que fai. (…)
– MD: De fondo, hai certa crítica do mercado literario, non si?
– DP: Como membro de Estaleiro que son si teño unha visión crítica sobre moitas cousas. Defendo que haxa outras canles, que tamén teñen que existir. Porque ás veces publicar en ter padriño ou sen ter nome pode ser bastante difícil. Eu mesmo non conseguín publicar ata que gañei un premio. E ademais en Estaleiro non publican membros de Estaleiro. Publicamos textos que nunha editora grande non estarían. (…)”
Bertamiráns (Ames): presentación de Chovida do ceo, de Alfredo Conde
O
martes 17 de xuño, ás 20:30 horas, no Café Ferlós (Praza da Mahía, 5), de Bertamiráns (Ames), a Libraría Lenda e Edicións Xerais presentan o libro Chovida do ceo, de Alfredo Conde. No acto, xunto ao autor, participan José A. López Silva e Manuel Bragado.
