Entrevista
de Camilo Franco a An Alfaya en La Voz de Galicia, desde Xerais:
“- La Voz de Galicia (LVG): Para un autor, ¿que diferenza hai entre presentar unha obra diariamente nun xornal e facelo nun libro?
– An Alfaya (AA): A diferenza é na escrita. Nunha novela para un xornal hai unha esixencia de espazo. Hai que conter a linguaxe, non podes esmerarte nin recrearte nas descricións. Hai que utilizar máis substantivos e menos adxectivos. Cada capítulo ten que pecharse estimulando no lector a continuación para o día seguinte. Cada capítulo, un co outro, ten que levar ao lector ata ao final.
– LVG: No tránsito dun soporte a outro, ¿non tivo a tentación de incorporar cousas que deixou fóra por cuestións de espazo?
– AA: Non tiven a tentación de facelo porque sería outra novela [Vía secundaria]. Os bosquexos estaban perfi lados, os personaxes están aí. Quizais engadir cousas sería abrir outras vertentes e a novela variaría moito. Non gañaría na trama argumental. (…)”.
Arquivo da categoría: Narrativa
A Coruña: presentación de Nómades, de Xosé Tomás
O 
mércores 9 de novembro, ás 20:00 horas, na Librería Arenas (Cantón Pequeno) da Coruña, Xosé Tomás presenta a novela gráfica Nómades, publicada en Galaxia. No acto estará acompañado por Francisco Castro e Miguelanxo Prado.
Fran Alonso: “A invisibilidade é unha estratexia que nos oprime”
Entrevista 
a Fran Alonso en El País:
“- El País (EP): A vida nas cidades e Internet son as columnas vertebrais de Ninguén. Outravolta a contemporaneidade é o signo dun libro seu. É misión do escritor ser cronista do seu tempo?
– Fran Alonso (FA): A miña é estar atento ao que sucede e explicar esa realidade. Eu interprétoa sen afán de achegar solucións. Impórtame a complicidade co lector, que se recoñeza neste estarmos condicionados por sistemas universais. Este libro explora a condición urbana, inexcusábel no mundo desenvolvido onde das cidades mana todo, o que non acontece nos países pobres. Ninguén tamén está no mundo de hoxe, representado metaforicamente nun edificio. Todo o que sucede alí pode pasar en calquera parte.
– EP: Vostede ten blog desde 2003 e foi dos primeiros escritores galegos en empregar a Rede como difusora da súa actividade e mesmo prolongación do seu traballo. Cara onde o leva a súa reflexión sobre Internet?
– FA: Adoito pensar en como inflúe en nós e no noso comportamento. A meirande transformación dáse nas relacións humanas e a aparencia di que son a ciencia e a tecnoloxía o que máis cambia. A capacidade da Rede para salvar distancias é o máis significativo e, en xeral, é algo bo que, ademais, cambia os tipos de relacións. Tradicionalmente, as relacións estaban determinadas pola inmediatez e a veciñanza; hoxe agroman noutros contextos. (…)
– EP: E diante da desaparición alarmante de medios de comunicación en galego, poida que esta crise tamén estea comprometendo o futuro da lingua?
– FA: Descoñezo o fondo da cuestión en termos de xestión empresarial, pero está claro que estamos nun momento de tránsito en que os que primeiro caen son os máis débiles. A iso cómpre sumar que os nosos representantes institucionais eludiron facer que a información chegase tamén nunha das linguas dos galegos. Por outra parte, hai tempo lin unha estatística que reflectía que o galego era unha das linguas máis empregadas en Twitter. Hai un amplo sector galegofalante que trata de impulsar a lingua a través das novas tecnoloxías. Pero é evidente que hai un retroceso nos usos. Esa pésima circunstancia, en contraposición co magnífico estado da literatura e da creación en galego produce un enorme contrasentido. Perviven moitos prexuízos, como a identificación de lingua e opción política, cando as linguas non teñen ideoloxía, son patrimonio da cultura. A sociedade galega debe decidir. (…)”.
Fran Alonso: “Non cambia só a tecnoloxía, cambiamos nós con ela”
Entrevista 
a Fran Alonso en La Voz de Galicia:
“- La Voz de Galicia (LVG): ¿Como se relaciona vostede coas novas tecnoloxías, está en Facebook, tuitea? ¿Que lle parece todo este entramado de banalidades?
– Fran Alonso (FA): Sempre sentín moitísima curiosidade e interese polas novas tecnoloxías. Creo que supoñen un potencial enorme para a comunicación. Fun dos primeiros escritores en ter blog e tamén dos primeiros en ter conta de Twitter. Con todo, creo que é preciso usalas e contemplalas con ollo crítico. É certo que hai moita banalidade, pero tamén é certo que conlevan unha capacidade de subversión inédita ata o de agora. Usémolas sen vanaglorialas. Sexamos conscientes do que son e non sexamos escravos delas. A min interésame moitísimo Twitter e bastante menos Facebook.
– LVG: ¿Ninguén é ademais un retrato dunha comunidade de veciños do século XXI?
– Fran Alonso (FA): Pode entenderse así, sen dúbida. Os personaxes de Ninguén constrúen unha metáfora do mundo que se centra na comunidade de veciños dun edificio calquera como paradigma das novas formas de relación. En Ninguén, e na vida real, percíbese a veciñanza a través das apariencias, polo que escoitamos a través das paredes, nos ascensores, cos ruídos. En realidade é un tipo de relación mediatizada, que é o que caracteriza ao século XXI, á vida urbana e ás novas tecnoloxías: relacionámonos pero nunca directamente, sempre hai algo que se interpón entre as persoas que se comunican. O mesmo sucede hoxe co poder. ¿Quen manda no mundo? Hai estruturas invisibles que se interpoñen entre os que mandan e nós. ¿Quen lles coñece as caras aos que manexan esta crise? (…)
– LVG: ¿Xa le en libro electrónico?
– FA: Teño unha certa biblioteca de libros electrónicos, aínda que maiormente en pdf, que leo en pantallas diversas. Creo que os escritores hoxe temos que ler en todo tipo de soportes, pero estou convencido de que o futuro xogará a favor da lectura en rede e das pantallas manexables.”
Xinzo: presentación de O paso do esquecemento, de Antón Riveiro Coello
O 
venres 4 de novembro, ás 20:30 horas, na Casa da Cultura de Xinzo da Limia, preséntase o libro O paso do esquecemento, de Antón Riveiro Coello, ilustrado por Pilar Sevillano, publicado polo Centro de Cultura Popular do Limia.
Melide: presentación de Nómades, de Xosé Tomás
O venres 4 de novembro, ás 20:30 horas, no Multiusos (Biblioteca Municipal) de Melide, Xosé Tomás presenta a novela gráfica Nómades, publicada en Galaxia. O acto está organizado pola Asociación Cultural Terra de Melide.
Tui: tertulia con Víctor Freixanes e Marga do Val, Premios da Crítica 2010
O 
venres 28 
de outubro, ás 20:00 horas, na Sala Félix Rodríguez da Biblioteca Municipal de Tui terá lugar unha tertulia cos Premios da Crítica 2010 en lingua galega: Víctor F. Freixanes, con Cabalo de ouros e Marga do Val, con A cidade sen roupa ao sol.
Boqueixón: presentación de Máxico tear natural, de Xosé Manuel Lobato
O 
domingo 30 de outubro, ás 13:00 horas, no Local Social de Lestedo (Boqueixón), preséntase o libro Máxico tear natural, de Xosé Manuel Lobato, publicado en Alvarellos Editora. No acto, acompañando ao autor, intervirán Adolfo Gacio, Ovidio Rodeiro, José Iglesias e Henrique Alvarellos.
Manuel Rivas: ”A Guerra de España é a guerra de Troia, a guerra de todas as guerras”
Entrevista 
de Santiago Jaureguízar a Manuel Rivas en El Progreso:
“- El Progreso (EP): O lapis do carpinteiro fala do acontecido no 36 en Galicia, un tema constante na súa obra, tamén nos contos.
– Manuel Rivas (MR): A Guerra Civil é a guerra de todas as guerras. Non se trata dunha obsesión miña por un período. A guerra é o escenario da derrota da humanidade. Espero que non se tome como unha frivolidade, pero a guerra de España é a guerra de Troia. O que escribo está referido ao drama da guerra. Atopei as experiencias máis conmovedoras fóra de aquí, na aperta que me deu un mestre iraniano exiliado en Londres, que era o mestre de A lingua das bolboretas, ou nas caras dos espectadores que miraban a proxección desta película nun parque de Buenos Aires. Tiña que ver con eles. Cando un escribe quere chegar do local ao universal. O que une a condición humana é a estrañeza. (…)
– EP: A proposta de reunir cinco libros nun só volume é moi apetecible.
– MR: Pareceume unha proposta que respondía a certa natureza das cousas, a ver unha panorámica do hábitat que un foi creando, a enfrontarse ás propias pegadas, que poden provocar insatisfacción e tamén arrepentimento. (…)
– EP: Non vai escribir máis guións?
– MR: Non digo iso, pero, se o fago,será a partir dunha obra de literatura, como nesta ocasión. Ata que escribín a novela non puiden facer o guión. O meu hábitat é a escrita. Eu son animal solitario á hora de escribir.
– EP: Gústalle traballar en solitario para desenvolver vostede as súas ideas?
– MR: Son un animal solitario á hora de escribir; logo, partillo.”
Manuel Rivas: “Os contos son animais solitarios”
Entrevista 
de Camilo Franco a Manuel Rivas en La Voz de Galicia:
“- La Voz de Galicia (LVG): Os contos poden ser os mesmos, pero o autor quizais non. ¿Que impresión tivo dos contos ao volver a enfrontarse a eles?
– Manuel Rivas (MR): Hai sempre unha reacción de que o autor mellora cos anos, como esa falsa idea de que o progreso nunca acaba. Pensei de entrada que os primeiros contos serían peores e mesmo pensei que quizais non debía telos escrito. Despois dinme conta que eran eles os que tiñan que falar e non eu, por iso deixei que fosen. Decateime de que os primeiros non eran peores e tamén que no relato algunhas imperfeccións de fábrica non son necesariamente malas. Hai algo nesas imperfeccións que humaniza o conto.
– LVG: Quere dicir que o conto debe ter certa condición poética por riba da narrativa.
– MR: Creo que o conto non debe funcionar só como mecanismo, aínda que os mecanismos existan. Creo que nun conto non se debe ver a caixa de ferramentas. Os contos son animais solitarios e por iso hai que aceptalos, non se deben borrar as súas pegadas porque nos contos hai sempre unha indagación que xustifica a utilidade da literatura.
– LVG: ¿Cal é a indagación que debe facer hoxe a literatura?
– MR: Debe dicir o que non se pode dicir, debe achegarse aos tesouros e aos terrores. Tamén poden contrarrestar esas cifras que se utilizan para meter medo na xente. Creo que a literatura é agora máis útil que nunca contra o discurso único porque as palabras seguen sendo sensibles ao que xente precisa.”
