Desde a AELG recollemos
a lectura dun texto de Partituras, de Mercedes Queixas, aquí.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora e/ou #CulturaNaRede.
Desde a AELG recollemos
o vídeo publicado polas Bibliotecas Municipais da Coruña onde Eli Ríos le un poema de Ningunha tortilla é mala, aquí.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora, #CulturaNaRede e/ou #aculturasegue.
Desde a AELG recollemos 
a lectura dun poema de A boca da terra por parte do seu autor, Manuel Rivas, no marco da iniciativa #envozpropia de Edicións Xerais, aquí.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora e/ou #CulturaNaRede.
Desde a AELG recollemos 
a lectura de varios textos de Cidades, de Fran Alonso, aquí.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora e/ou #CulturaNaRede.
Desde a AELG recollemos 
o vídeo publicado polas Bibliotecas Municipais da Coruña onde Emma Pedreira le un poema de s/t, aquí.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora, #CulturaNaRede e/ou #aculturasegue.
Desde a AELG recollemos
a lectura dun texto de Poemar o mar, de Antonio García Teijeiro, aquí.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora e/ou #CulturaNaRede.
Entrevista 
de Silvia Penas Estévez a Arancha Nogueira, desde Urutau:
“(…) – Urutau (U): A poesía é unha forma de ver o mundo?
– Arancha Nogueira (AN): Non estou certa, pero de selo, non é só iso. Penso que é unha forma de relacionármonos co mundo, que precede o mero acto de observalo (pensar en que é un xeito de ver o mundo é xa racionalizar ese acto, e estou convencida de que é algo que é anterior a iso e que tamén o transcende, que está antes e tamén despois). O que si sei, é que a poesía existe desde moito antes do texto, que en todo o proceso de interacción co mundo, de transformación, de impacto, de afecto, está a poesía.
– U: Cando escribes pensas nunha lectora/lector imaxinaria/o? O que escribes vese afectado por iso?
– AN: Non, non adoito pensar en quen o vai ler, aínda que si hai unha intención (e penso que ninguén que escriba e publique pode negalo) de que iso se vaia ler. De todos xeitos, escribo desde min e desde o que sinto que paga a pena contar; a posteriori podo facer esa reflexión de se é máis ou menos universal, de se alguén se vai sentir identificadx… pero non o penso cando me lanzo a escribir. (…)
– U: O teu poema aparece como algo súpeto, que golpea e sae dunha maneira explosiva e rápida ou é un proceso máis pausado e longo?
– AN: Ambas! O xermolo do poema adoita ser unha frase, unhas palabras, un verso ou varios… ou ben unha imaxe. Iso si “vén”, ás veces producto da reflexión ou doutras lecturas, e outras veces por si só. Mais, desde que aparece esa semente até que medra hai un proceso de traballo pasivo, e explícome: de permitir que iso descanse, pero ao mesmo tempo non deixar de telo na cabeza, ir apuntando o que se me ocorre, cavilar ao respecto diso… pode levar moito tempo, pero se algo aprendín logo de anos escribindo poesía é que esa pausa é necesaria e positiva para facer dunha obra algo máis que un arrouto.
– U: Este libro, O único lugar onde ficar inmóbil, en concreto como xurdiu? Onde ou en que dirías que ten o seu xermolo?
– AN: Este libro xorde dunha perda, dunha perda emocional a moitos niveis (comecei a escribilo aló polo 2014, aínda que non o rematei até o 2018). Esa perda emocional, que podemos identificar como unha perda amorosa pero tamén identitaria, leva a un proceso de reconstrución desde a ruína que me parece interesante. Aínda que é un libro cru, duro, reflexiona ao redor da idea de que fica de nós cando nos privan das cousas que pensamos que nos configuran; reflexiona tamén sobre as violencias que sofremos particularmente como mulleres, de como se naturalizan socialmente, de como as afrontamos e de se é posíbel erguerse despois de varar. Gosto desta idea porque non ten moralina, non hai un “tes que facer isto”, non é un manual de instrucións. Tamén por iso, por esa dúbida, creo que é unha lectura que pode axeitarse a estes tempos, aínda que para nada fose escrita con esa idea. (…)”
Desde a AELG recollemos
o vídeo das Bibliotecas Municipais da Coruña onde Yolanda Castaño le “Pedra Papel Tesoira”, aquí.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora, #CulturaNaRede e/ou #aculturasegue.
Entrevista
de Silvia Penas Estévez a Pura Tejelo, desde Urutau:
“(…) – Urutau (U): A poesía é unha forma de ver o mundo?
– Pura Tejelo (PT): A poesía vén sendo unha forma reflexiva de posicionarse, e non só fronte aos grandes temas, a min, ademais, interésame o mundo normal, o transcorrer dos días, as situacións que se desenvolven no meu entorno e nas que podo intervir como persoa e como cidadá, por suposto. Gústame implicarme, non son feliz se contemplo situacións de abuso ao meu lado.
– U: Cando escribes pensas nunha lectora/lector imaxinaria/o? O que escribes vese afectado por iso?
– PT: Cada escritor/a debe de formularse antes de poñerse a escribir que é o quere comunicar, para que escribe e para quen, con que motivo. A pregunta debe de proceder dun mesmo cara fóra, non ao revés.
De todas formas a relación que el estableza debe ser respectada, a non ser en casos puntuais nos que se denigre ou haxa unha manipulación explícita.
Cada persoa, ten o nivel de responsabilidade que se adxudica. Un poeta non pode cambiar un curso dun río nin apagar un incendio. Escribo para intervir nos meus pensamentos e compartilos.
Sei que un poema pode ser unha canción, se pode ser canción tamén pode ser un berro. Entón, estamos no inicio dos tempos: letra e música. Daquela, pode ser todo canto ti queiras pensar que pode ser.
Escribo — creo que lin nalgún lugar — , porque me gustaría ler ou oír as cousas que eu sinto. (…)
– U: Este libro, As horas de Hanna, en concreto como xurdiu? Onde ou en que dirías que ten o seu xermolo?
– PT: Hanna e o marco histórico escollido permitíame facer, con maior obviedade, unha serie de críticas a situacións que hoxe en día son aínda moi evidentes: o abuso do Poder, a exhibición da riqueza, o papel secundario da muller, a falta de respecto cara os ritmos da Natureza.
Nun plano máis estético, As Horas de Hanna nacen dunha pintura do Renacemento que me inquietaba dende hai tampo. Adoita ser común partir dun referente fotográfico, unha pintura que te leva a un lugar preciso onde nace a escrita. En concreto, neste caso, foi un cadro de Botticcelli, A Historia de Nastagio. Isto levoume a observación dos códices e como ese mundo engalanado e ao tempo falso facía ostentación do seu poder.
En toda Europa os grandes homes encargaban códices a famosos debuxantes. Nós temos en Galicia valiosos libros miniados. Esas pinturas fermosísimas reflectían unha sociedade perfecta de xentes idealizadas que en realidade non era así. Vin nestas pinturas un reflexo da sociedade contemporánea que vive nun mundo de aparencia.
Hai un trasfondo de guerras, de revoltas campesiñas, de fame. En certas clases altas, a muller, ten acceso á educación e ten presenza no mundo cultural mais eran utilizadas por intereses económicos e de Estado.
Hai un libro de horas, en concreto Les trés riches heures du duc de Berry, que está moi estreitamente ligado ao libro de poemas de Hanna. Algún texto incluso é a reprodución case pictórica dalgunha das súas páxinas pintadas polos irmáns Limburgo. (…)”
Desde a AELG recollemos 
a lectura dun texto de Poemas de Amor en Outono, de Toño Núñez, aquí.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora e/ou #CulturaNaRede.
