Entrevista
de Montse Dopico a Roque Cameselle en Magazine Cultural Galego:
“Bieito Dubidoso é un neno que é quen de deixar a todo o mundo abraiado cos seus trucos de maxia. Mais as súas habilidades non lle gustan nada ao bispo de Tui, que exerce a tiranía sobre os veciños aproveitando a súa superstición. O pai de Bieito é un comerciante de éxito que tenta lidar como pode coa Igrexa, mais que só recoñece, no fondo, o poder civil. Porque as cousas están a mudar naquel Reino Medieval de Galiza. Disto fala o primeiro dos filmes que proxectará o festival de Cans este ano, O pequeno mago, de Roque Cameselle. Falamos co director desta película, e cos responsables de tres curtas de animación que tamén van poderse ver en Cans, Elizabeth Rodríguez, Iván Fernández e Bruno Martínez.
– Montse Dopico (MD): Primeiro veu o libro e logo a adaptación para cinema. Como foi ese proceso de adaptación? Animouvos a facer a película a boa acollida do libro?
– Roque Cameselle (RC): En realidade, o primeiro foi un guión que se converteu en novela. Despois da novela, fixen un novo guión adaptando a mesma historia aos debuxos animados. O problema principal era unha escena de Sara Homedouro que para os nenos considerábase non procedente. Acaba de saír unha edición especial do libro, que editou Xerais, que inclúe o DVD coa película en galego.
– MD: Querías contar unha historia do esplendor do Reino Medieval de Galicia, afastándote dos tópicos da imaxe dun país escuro, triste… E escolliches Tui. Por que?
– RC: Tratándose de describir unha cidade galega no medievo que puidera representar toda a historia de Galicia naquel tempo escollín Tui pola súa condición de raiana con Portugal e porque en pequena escala reproduciuse todos os avatares daquel reino. (…)
– MD: Yolanda Castaño fai a narración, nas voces hai actores ben coñecidos… Queres salientar algo dese equipo artístico e do técnico?
– RC: Na película, como en todas las de animación tradicional, participaron un monte de persoas, máis de trescentas. Destacar entre eles a xente máis salientable é un labor que se me fai imposible. O Pequeno Mago é ante todo unha obra colectiva.”
Entrevista a Armando Requeixo sobre Xosé María Díaz Castro
A lúa da colleita. Críticas de Susana Sánchez Arins e Marga do Val
Desde
A Sega:
“Susana Sánchez Arins: Anxos Sumai convida-nos, segundo a informação da contracapa, a acompanhar as férias da protagonista do seu romance A lúa da colleita. Aquelas que iam ser umas simples semanas de descanso, anuncia, acabarão sendo algo mais. A protagonista, Nuria, questionará-se tudo quando a rodeia, até o ponto de duvidar que é realidade que é ficção.
Justo aí encontrei eu o problema.
Renxe-me a personagem de Nuria. Não acaba de entrar-me. Não acabo de acreditar na sua existência. E já sei que é ficção, mas a essência do jogo está em eu acreditar pessoas as personagens, vidas as tramas, lugares os decorados. E Nuria renxe-me. (…)
E Anxos Sumai remexeu tudo isso em mim e logrou fazer-me ver que não sempre é possível perceber onde a necessidade do re-encontro com nós mesmas. Que não sempre é possível aceder à espoleta que faz rebentar mudanças. Que não sempre é possível atender com plena consciência às búsquedas persoais. Que não sempre é possível deixar migalhinhas de pão para que outras, nós mesmas, as sigamos. (…)
Marga do Val: Anxos Sumai é unha autora que me interesa moito, non só polo magnífico uso da lingua, polo ensarillamento da lírica na súa prosa, por suposto ledicias para a lectura, interésame por esa arquitectura que vai construíndo con imaxes, polos espazos labirínticos que nos obriga a transitar cando a lemos, ese mundo onírico, atmosfera de marabilla e de aversión. Interésame sobre todo a soidade que habita nas personaxes que (con)moven os seus textos, unha soidade que nos convida a estar con Anxos de Garda que resiste no arquivo da Melodía de días usados, que en Así nacen as baleas faísca como voaxa e ocupa todos os recunchos, porque o nacer das baleas convértese na morte de Ramón e asolaga o relato, esa terríbel inocencia que (se) destrúe, que anega e/ou expulsa, que obriga ou convida ao camiño, un camiño imposíbel de compartir. Unha vertixe. Mais nas súas obras non se pode pensar en que é o azar o que provoca esa señardade, en que é unha condena externa, falamos dunha busca das personaxes, na soidade de quen vai limpando carreiros con conciencia, de quen se mergulla para buscarse, unha soidade que dialoga coa daquel rianxeiro que foi Manuel Antonio e que falou co seu doppelgänger naquel poema “Ao afogado” (…)”.
Allariz: presentación de Conversas com Isaac Alonso Estraviz, de Bernardo Penabade
Compostela: Nimbos, recital poético-musical do Grupo Ouriol
Compostela: presentación de O Dia da Toalha na Galiza
Propostas con premio: O que precede a caída é branco, de Oriana Méndez
Entrevista
de Ramón Nicolás a Oriana Méndez, no seu blogue Caderno da crítica:
“(…) – Ramón Nicolás (RN): Tras Derradeiras conversas co capitán Kraft e Cero, agora chegará este O que precede a caída é branco. Que recrea basicamente este novo libro?
– Oriana Méndez (OM): Hai un intento de cristalizar o instante previo a que algo se precipite, ese intre que algunha vez vimos pasar axiña, a que se precipite unha folga xeral, o momento anterior a ser concibida pola comunidade e é entón cando non existe posibilidade de retorno.
– RN: Alberga talvez unha modulación distinta das anteriores entregas?
– OM: Non hai unha narrativa, como quizais en Kraft, nin tampouco unha procura, como podería ser en Cero; hai este producirse o capitalismo que nos atravesa e atravesa a miña cidade, Vigo, e provoca poemas como provoca as Marchas da Dignidade. (…)”
Cuestionario Proust: Mariña Pérez Rei
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Mariña Pérez Rei:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– A lealdade?
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A honestidade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que compartan o seu tempo comigo.
4.– A súa principal eiva?
– A falta de paciencia. Falta moito cuestionario?
5.– A súa ocupación favorita?
– Ler, escribir, camiñar ou tocar un instrumento.
6.– O seu ideal de felicidade?
– A tranquilidade.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Non ter amigos. Non ser quen de facelos, mellor dito.
8.– Que lle gustaría ser?
– Mellorar o que son sería suficiente.
9.– En que país desexaría vivir?
– Galicia está moi ben.
10.– A súa cor favorita?
– Verde, é a cor mais bela, a cor da esperança. Cántao Cesária Évora.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A rosa amarela loce ben, sen desmerecer outras.
12.– O paxaro que prefire?
– Para comelo ou para oílo cantar? É chanza: a min gústame moito o corvo. Unha vez tivemos un amestrado na casa, de pequenos. Teñen moi mala fama pero son moi elegantes…
13.– A súa devoción na prosa?
– Moitos, non son de grandes ídolos. Mencionaría algún contista preferentemente. Destes que destilan a esencia e te deixan pensando moito tempo.
14.– E na poesía?
– Nas mesmas. Leo de todo. Pódeme encantar tanto ler a Ángel González coma a Symborska ou a Cunqueiro. Son un pouco depredadora nese sentido. Preciso lelos e que me deixen un bo sabor de boca.
15.– Un libro?
– Só un? Difícil, vou citar Opiniones de un payaso, de Böll.
16.– Un heroe de ficción?
– Supermán, xa postos…
17.– Unha heroína?
– A moza xornalista de Supermán.
18.– A súa música favorita?
– Escoito moita música. Agora mesmo talvez me quede con vocalistas femininas de jazz, e tamén escoito moita música galego-afro-luso-brasileira.
19.– Na pintura?
– Non me importaria ter un Dalí pola casa. Nin un Lugrís ou un Laxeiro, é un falar…
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Meus pais valen de heroes…
21.– O seu nome favorito?
– Pilar.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A farsa.
23.– O que máis odia?
– A mentira.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– O Ditador.
25.– Un feito militar que admire?
– Só en misións humanitarias…
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A ubicuidade. As veces, ándolle de preto.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– Rápido. Sen parafernalias nin despedidas. Logo se cadra arrepíntome, pero…
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A decepción nuns casos, noutros un interese desmedido por comprender a vida.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os cualificados de “ humanos”, digamos a covardía, o medo. O talento botado a perder.
30.– Un lema na súa vida?
– Buscar a miña liberdade como persoa.”
Armando Requeixo: “Galicia é, en Díaz Castro, cadro costumista, abeiro vital do poeta e patria asoballada”
Entrevista
de Montse Dopico a Armando Requeixo en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): Presentaches hai pouco a túa tese sobre Díaz Castro…
– Armando Requeixo (AR): Si. Levaba xa 20 anos recollendo datos, textos, indo a arquivos particulares, revisando o legado dos herdeiros e escribindo artigos e estudos. O meu primeiro contacto con Díaz Castro fora como lector. Cando eu tiña 16 anos, estando en terceiro de BUP, cadrou que Alfonso Blanco estaba preparando un volume de homenaxe a Díaz Castro. Alfonso debía andar desbordado de traballo e pasoulle parte das probas do libro para revisar a Xosé Antón Miguélez. E Miguélez -outro dos cregos de Irima-, tiña entre os seus fregueses a aquel rapaz fedello e curioso coa lingua e a literatura galegas que era eu, e pensou que era boa idea que eu me adestrase con aquelas probas. Lembro aqueles días lendo aqueles artigos que falaban daquel poeta con devoción. E pensei que que grande ignorancia a miña por non ter lido aquel poeta tan maiúsculo. Lin Nimbos, na súa edición orixinal de 1961, e confirmei que era un poeta con maiúsculas. (…)
– MD: Probablemente non habería Díaz Castro poeta, ou sería ben distinto, se non tivese estudado no Seminario de Mondoñedo. Por que?
– AR: Si. Non se entendería a súa poesía se non se contextualiza o seu nacemento nesa Universidade do norte que foi o Seminario de Mondoñedo, co seu ambiente cultural. Eu non coincido coa lectura que se fixo del como un poeta relixioso, ou do catolicismo triunfal como se ten dito. Eu creo que é un poeta da transcendencia, cunha esencia religacional. Hai nel unha visión relixiosa do mundo desde o tradicional, que é o que herda como galego da chaira. Mais iso procesouno, madureceuno coa súa intelectualidade. Non é un poeta pío. O Seminario deulle tamén o dominio do latín e do grego, a súa base para a aprendizaxe das linguas.
E, claro, alí coincidiu con Aquilio Iglesia, que era como un irmán maior para el. Non se facían sombra entre eles. Foi Aquilino quen o animou a que escribise, a que publicase, a que se pretentase a certames… Aquilino presentoulle a Noriega Varela. En Mondoñedo tamén coñeceu a barbería-ateneo de Manuel Ledo, o ‘Pallarego’, que era o centro da vida cultural oficiosa de Mondoñedo. Por alí pasaron Cunqueiro, Francisco Fernández del Riego… Xosé Díaz Xácome e Aquilino introducen a Díaz Castro no faladoiro daquel barbeiro filántropo. (…)
– MD: Dixeches que era un clásico moderno. Por que?
– AR: Clásico pola súa voz atemporal. Hai outros autores doutros tempos que, se os les hoxe, notas que a súa voz quedou acartonada. Pois con el non pasa isto. Non pasa de moda. Moderno pola súa contemporaneidade, que é fondamente nosa. Non é un ruralista de primeiros de século, aínda que é telúrico. Conseguiu ir á esencia do pobo. (…)”
Vigo: presentación de Politicamente incorreta, de Teresa Moure
A
cuarta feira, 21 de maio, ás 20:30 horas, na Libraría Andel (Avenida das Camelias, 102) de Vigo, preséntase Politicamente incorreta. Ensaios para um tempo de pressas, de Teresa Moure, publicado en Através Editora. No acto, xunto á autora, participa Beatriz Suárez Briones.
