Desde a AELG recollemos 
a lectura dun texto de Poemas de Amor en Outono, de Toño Núñez, aquí.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora e/ou #CulturaNaRede.
Inspiraciencia 
é un concurso de relatos de inspiración científica. É unha iniciativa que relaciona ciencia e escritura dun xeito lúdico, un espazo aberto para pensar e imaxinar a ciencia desde a ficción. O seu obxectivo é fomentar un achegamento ao pensamento científico, de forma libre e persoal, a través da creación literaria, e explorar realidades antes non imaxinadas.
A AELG colabora con esta nova edición, a décima.
Aquí podes descargar as bases do concurso
“1. Pode participar calquera persoa que presente un relato orixinal, en calquera das linguas do concurso (catalán, castelán, éuscaro e galego), que estea inspirado nunha temática científica.
2. Os orixinais deben estar escritos en catalán, castelán, éuscaro ou galego. Deben ser inéditos e non ser premiados en ningunha outra convocatoria, certame ou premio literario, nin ser publicados nun medio ou blog persoal.
Modalidade e categorías
3. O concurso ten unha única modalidade competitiva: Relato curto dunha extensión máxima de 800 palabras
4. Os participantes poden participar nunha das seguintes categorías:
Adulto (a partir de 18 anos), enténdese que os participantes son maiores de idade na data de peche do prazo de presentación de relatos.
Mozo (de 12 a 17 anos), é dicir, os participantes son menores de 18 anos na data de peche do prazo de presentación de relatos.
5. Cada participante pode presentar un máximo de catro relatos, sempre que estean escritos en linguas distintas. Os relatos dun mesmo participante deben ser orixinais e non se pode presentar o mesmo relato en linguas distintas.
Presentación dos relatos
6. Os orixinais deben presentarse a través do sitio web: inspiraciencia.es. Previamente, os participantes deben rexistrarse. A data de nacemento establece a categoría (Mozo ou Adulto) na que se participa.
7. Os participantes poden acceder á súa conta cun nome de usuario e un contrasinal. O pseudónimo é o nome co que asinarán os relatos. O nome do concursante non será público a non ser que resulte gañador ou finalista.
8. Cada participante pode enviar un relato en calquera das linguas do concurso. Os gañadores dunha edición, para unha categoría e lingua, non poderán presentarse para a mesma categoría e lingua nas dúas seguintes edicións.
9. O prazo de presentación de relatos pecharase o 21 de xuño de 2020.
Premios
10. O acto de entrega de premios terá lugar en Barcelona e anunciarase con antelación.
11. O concurso prevé un premio institucional para cada categoría e lingua, e un premio do público por categoría.
12. Os premios serán dispositivos electrónicos, libros de divulgación, cursos de escritura e a subscrición a revistas de divulgación.
13. A organización do concurso resérvase o dereito de declarar desertos un ou máis premio si se considera que os orixinais presentados non alcanzan a calidade mínima necesaria.
Xurado e criterios de valoración
14. Para os premios institucionais designarase un xurado para valorar as contribucións e propoñer as obras gañadoras. Estará formado por persoas do ámbito da ciencia, a literatura, a arte, a divulgación, e anunciarase previamente. A comisión organizadora traballa para que os relatos se publiquen na web. Encárgase tamén de facer a preselección de relatos que pasará ao xurado, mediante un sistema de dobre moderación.
15. Para valorar os relatos terase en conta a adecuación á temática, a calidade literaria, a orixinalidade na formulación, a estrutura e a coherencia da narración, así como o estilo, a creatividade e a imaxinación.
16. O premio do público decídese a través dunha votación en liña aberta a todas as persoas. O público premia o relato máis votado de cada categoría, con independencia da lingua na que se escribiu.
17. A votación faise sobre a mesma selección de relatos que pase ao xurado. Para votar haberá que rexistrarse. Cada persoa pode dar un voto por relato, sen restrición do número de relatos a votar, a través do formulario habilitado.
Participación
18. A participación neste concurso presupón a aceptación das bases.
19. Os relatos gañadores poderán ser publicados en medios físicos e dixitais, sempre mencionando a autoría.”
Desde
a sección de Literatura de Tradición da AELG convidámosvos a reunirnos cada día, momentaneamente, arredor da lareira virtual que representa o noso inmenso arquivo.
Hoxe escoitamos a interpretación do tema ‘Rosiña do Estanqueiro’ por Mini e Mero, Mestres da Memoria 2016.
Esta gravación foi realizada na polafía que tivo lugar en Xanceda, Mesía, o 22 de maio de 2010.
Esta é a ligazón ao vídeo.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora, #CulturaNaRede e/ou #aculturasegue.
Entrevista
de Montse Dopico a Antonio García Teijeiro en Praza:
“(…) – Praza (P): Por que di que é unha literatura maltratada? A aposta das editoras por ela, por exemplo, é moi forte.
– Antonio García Teijeiro (AGT): As editoras fixeron unha aposta clarísima pola LIX porque é literatura que se vende, fundamentalmete polas prescricións dos colexios. Falta que haxa compra sen esa obrigatoriedade… Falo de maltrato porque non se lle dá a importancia que debería dárselle, por exemplo, a nivel mediático. Ou porque se considera, moitas veces, unha literatura de segunda, é dicir, non é tan valorada socialmente. Mesmo hai escritores que renegan da LIX, o que é moi triste…
A LIX é básica para a formación de futuros lectores e lectoras. A LIX é unha necesidade porque a lectura é unha necesidade. Eu sei, pola miña experiencia como docente, que a literatura axuda a transformar comportamentos, actitudes… Pero teño moitas anécdotas sobre pais que, por exemplo, dicían que non ían gastar en libros porque, unha vez lidos, xa non valían para nada. Falo de maltrato porque se rebaixa o valor social e cultural da LIX.
– P: Na súa experiencia como mestre puido comprobar, segundo comentou en varias entrevistas, que á rapazada si lle gusta a poesía. Que pasa entón para que despois queden poucos como lectores?
– AGT: Eu manteño que cando un docente é motivador, cando é un mediador que cre no que fai, cando é evidente que lle gusta… consegue atraer ao alumnado para a lectura. E non pasa só cos rapaces máis pequenos: tamén cos da ESO. Cando ven que o que dis é auténtico, que cres profundamente niso, déixanse levar pola paixón pola poesía. Durante moito tempo a poesía foi considerada algo “cursi”. Había un rexeitamento cara ela.
O meu reto como docente foi acabar con esa etiqueta para que o alumnado asuma a poesía como algo natural e non como algo alleo a eles, ridículo… Para iso, mostráballes diferentes maneiras de facer poesía, e hoxe ademais xa hai moitos máis poetas que se ocupan de que a rapazada teña boa poesía para ler. O problema é que non hai aínda mediadores suficientes facendo este traballo de campo. E tamén que ás veces os poetas optan por unha escrita complicada e egocéntrica para demostrar que son moi cultos… E a LIX precisa sinxeleza, que non simplicidade.
– P: A que se refire cos mediadores? A todos os axentes que achegan o libro á rapazada?
– AGT: Principalmente ao profesorado, que debe crer no que fai e non terlle medo á poesía. Mais houbo moitos avances nisto: a min hai bastante xente que me pide vídeos, por exemplo. Hai profesores que non presentan a poesía como un traballo escolar, senón que transmiten un interese real por ela. Ás veces eu podo ser crítico cos docentes porque considero que non len o suficiente, pero cada vez hai máis que se preocupan moito disto. Eu tiven rapaces que non eran moi bos academicamente pero que nos obradoiros de poesía eran outros, outra persoa. A poesía é moi importante para eles: provoca reflexións se se escolle ben, ademais do pracer enorme que produce entender as palabras… O que eu procuraba como profesor era que lesen poesía e que a escribisen. (…)”
Desde a AELG recollemos
a lectura dun fragmento de As voces da auga, de Ánxela Gracián, publicado por Baía Edicións, aquí.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora e/ou #CulturaNaRede.
Entrevista
de Silvia Penas Estévez a Rosa Enríquez, desde Urutau:
“(…) – Urutau (U): A poesía é unha forma de ver o mundo?
– Rosa Enríquez (RE): Creo, máis ben, que a poesía está aí fóra. É anterior. Pensar que somos nós quen podemos mirar desta maneira, e, coa nosa ollada, facela existir, é concedernos demasiada importancia. A poesía non existe porque nós a contemplemos nos detalles, nas manifestacións do amor ou na potencia da natureza. Nós estamos aquí porque ela nos mira.
– U: Cando escribes pensas nunha lectora/lector imaxinaria/o? O que escribes vese afectado por iso?
– RE: Cando era máis nova si que me inquietaba un pouco como podía ser recibido o que escribo, pero agora mesmo non. Penso que preocuparse por isto, deixar que me condicione, limita a potencia do que intento expresar. Segundo eu o vexo, a poesía non entende de límites, é unha transgresión da orde, do sentido común. Pode ser entón considerado o acto de escribir un acto egoísta? Talvez si, pero non me importa. Querer agradar a posíbeis lectoras ou lectores é como querer compracer a todo o mundo. Simplemente non se pode. Cómpre aceptar e asumir isto cando decidimos publicar un texto e dedicarnos ao que verdeiramente importa: vivir. Non ser vividas polos demais. (…)
– U: Este libro, Vacastras, en concreto como xurdiu? Onde ou en que dirías que ten o seu xermolo?
– RE: Xurdiu co texto que aparece ao inicio de “RABIA”. O xermolo é o instinto, esa afluencia de pensamentos caóticos aos que resulta díficil darlle forma. A idea de que a linguaxe deturpa o significado do que realmente sentimos levoume a pensar que nada hai tan interesante nun poema como aquilo que se oculta no escrito, o que fica fóra, o que non conseguimos expresar. Escribir un poema é un intento de tradución do inefábel, e, en tanto que “intento”, implica certa imperfección. Interésame esa imperfección. (…)”
Desde 
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Xavier Estévez:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
-A curiosidade e o humor.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
-Gústanme as persoas sinceras, aquelas que saben escoitar.
3.– Que agarda das súas amizades?
-Que sigan aí. Que teña a certeza de que cando as chame, elas contestarán.
4.– A súa principal eiva?
-A pereza. Se puidera, dedicaría todo o tempo a ler, e sei que non podo. Nin debo.
5.– A súa ocupación favorita?
-A lectura. Toda a miña vida os libros foron o meu refuxio. Podería vivir sen moitas cousas, pero sen ler, imposible.
6.– O seu ideal de felicidade?
-Un sábado en familia; todos xuntos arredor dun bo xantar.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
-Perder a memoria. Non lembrar quen son, nin quen fun.
8.– Que lle gustaría ser?
-Cando era pequeno, como moitos outros, quería ser aventureiro, viaxar polo mundo. Pasados tantos anos, aínda soño con iso, ser viaxeiro.
9.– En que país desexaría vivir?
-En calquera. A felicidade non está nun lugar, está nas persoas que o habitan.
10.– A súa cor favorita?
-De sempre, o amarelo. Non sei o porqué.
11.– A flor que máis lle gusta?
-Non teño predilección. Gústame todas, aínda que confeso que son urbanita, non son unha persoa de campo.
12.– O paxaro que prefire?
-A gaivota, como símbolo de liberdade.
13.– A súa devoción na prosa?
-Gústame moito a literatura inglesa e francesa de finais do século XIX. Tamén a literatura xaponesa, ese xeito tan diferente de escribir. Admiro a moitos escritores e escritoras. Non digo nomes porque deixaría mil no tinteiro.
14.– E na poesía?
-Os haikus xaponeses, García Lorca, Rosalía, Tamara Andrés…
15.– Un libro?
-Moitos. Difícil elixir un. Se tivese que facelo, hoxe elixiría por exemplo As aventuras do valoroso soldado Švejk, de Jaroslav Hašek.
16.– Un heroe de ficción?
-Atticus Finch (Matar un reiseñor). A quen non lle gustaría ser como el?
17.– Unha heroína?
-Jo March (Mulleriñas), polo seu espírito rebelde.
18.– A súa música favorita?
-Moitas: Chet Baker, Nina Simone, Leonard Cohen, John Barry, Berrogüetto…
19.– Na pintura?
-John William Waterhouse.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
-Todas as persoas anónimas que se levantan cada día coa idea de converter este mundo nun mundo mellor. Todos aqueles/as que loitan por darlle aos fillos o que eles non tiveron.
21.– O seu nome favorito?
-Mistre. Dende hai varios anos, ese nome está ligado ao meu corazón por un fío que xa non se pode romper.
22.– Que hábito alleo non soporta?
-Falar máis do que un escoita.
23.– O que máis odia?
-Cos anos un aprende a non odiar. O que non me gusta non merece o meu odio.
24.– A figura histórica que máis despreza?
-Milton Friedman, por dicir un. A súa idea da economía fixo auténticas desfeitas na segunda metade do século XX, e máis que fará.
25.– Un feito militar que admire?
-Non son de admirar feitos militares. Algúns foron un mal necesario, supoño, pero non podo admiralos. Os feitos militares son o fracaso da ciencia, da humanidade.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
-Poder deter o tempo. Como dicía Einstein, o futuro chega demasiado rápido.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
-Cun sorriso nos beizos.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
-Curioso e optimista.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
-Son indulxente con todos os defectos.
30.– Un lema na súa vida?
-“Tenta dar sempre o mellor que podes”.”
Desde
Nós Diario:
“Rubem Fonseca faleceu esta cuarta feira en Rio de Janeiro aos 94 anos de idade, tal e como a súa familia confirmou ao diario portugués Público. En 2003, obtivo o Prémio Camões, o mais prestixioso en lingua portuguesa. Era un dos máis importantes e singulares escritores brasileiros contemporáneos.
Naceu em Juiz de Fora, Minas Gerais, en 1925. Era fillo de portugueses transmontanos, emigrados para o Brasil. Residiu desde a infancia no Rio de Janeiro. Era licenciado en Dereito e traballo como comisario na policía.
As obras de Rubem Fonseca xeralmente retratan, em estilo seco e directo, a luxuria e a violencia urbana, nun mundo onde se misturan marxinais, asasinos, prostitutas, miserábeis. A história a través da ficción é tamén unha marca de Rubem Fonseca, como nas novelas Agosto (o seu libro mais famoso) en que retratou as conspiracións que acabaron no suicídio de Getúlio Vargas (avogado, militar e político brasileiro, líder da Revolução de 1930) e en O Selvagem da Ópera, en que retrata a vida de Carlos Gomes (o máis importante compositor de ópera brasileiro).
En 2019 Quico Cadaval dirixiu unha adaptación ao teatro do brasileiro Rubem Fonseca, Carpe Diem. “A anécdota é cinematográfica: unha muller e un home coñécense nunha previsíbel festa de fin de ano e comezan unha relación ilícita: os dous son casados. Con outras persoas. Un caso de adulterio entre persoas de clase alta”, resumía daquela a compañía a súa aposta. Era a adaptación dun relato de Fonseca, “o maior escritor vivo da lingua portuguesa”: “A atrevida tentativa de converter en teatro un dos máis excitantes contos do maior autor vivo na nosa lingua”, dixo Cadaval.”
A Asociación Galega de Editoras, a Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega e a Federación de Librarías de Galicia instan á Xunta de Galicia a concretar as medidas para o sector do libro galego solicitadas na carta-documento enviada o pasado 27 de marzo ao conselleiro de Cultura e Turismo, Román Rodríguez e trasladadas de novo nunha xuntanza mantida o 6 de abril, convocada polo propio conselleiro, logo de recibir o documento. Na reunión por videoconferencia co conselleiro participaron, ademais das presidencias das tres entidades e doutras asociacións, o secretario xeral de Política Lingüística, Valentín García, e o director xeral de Políticas Culturais, Anxo Lorenzo.
As medidas trasladadas polas tres asociacións do libro galego concretábanse, principalmente, na posta en marcha dun bono libro familiar, o apoio á edición cunha convocatoria específica de axudas, campañas de fomento da lectura, incremento do 50% na dotación para compra de bibliotecas, un plan de choque para despois do estado de alarma para as librarías, e a redistribución do orzamento destinado ao Xacobeo 2021 coa finalidade de destinar máis recursos á edición, á actividade das/dos escritoras/es e ás librarías, entre outras medidas.
Na xuntanza mantida o pasado día 6 de abril co conselleiro Román Rodríguez as entidades tamén incidiron nas especiais dificultades polas que pasan as pequenas editoriais e as librarías que funcionan baixo o réxime de autónomos e na situación editorial do libro educativo así como as entidades e asociacións vinculadas ao sistema literario, incluídas as escritoras e escritores.
AGE, FLG e AELG urxen pois ao Goberno galego a marcar xa un orzamento e un calendario de execución das axudas, como xa se está a facer noutros lugares, para tentar paliar esta situación de emerxencia.
Desde a sección de Literatura de Tradición da AELG convidámosvos a reunirnos cada día, momentaneamente, arredor da lareira virtual que representa o noso inmenso arquivo.
Hoxe escoitamos a interpretación do tema ‘Baila aquí, mi morena’ polas Pandeireteiras da Alén (Orosia Gil, Alsira Gil e Ólida Diz, que sumaban naquela altura 90, 90 e 85 anos respectivamente), Mestras da Memoria 2017.
Esta gravación foi realizada na polafía que tivo lugar en Doade, Xirarga, Bariz, o 1 de outubro de 2011.
Esta é a ligazón ao vídeo.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora, #CulturaNaRede e/ou #aculturasegue.
