Entrevista a Eva Veiga en Galicia Hoxe:
“- Galicia Hoxe (GH): Coa poesía, e só coa poesía, es capaz de sentir outra vez a plenitude das tardes de cando eras nena?
– Eva Veiga (EV): As persoas que somos -eu digo afortunadamente- de aldea temos seguramente máis ocasión de experimentar nalgún momento a comuñón coa natureza que é, ao meu parecer, o máis semellante a un éxtase; é dicir, un intre de absoluta plenitude. E esta entrega que acontece con certa facilidade cando somos nenos, diminúe segundo nos imos adulterando. E é mágoa porque significa un vínculo profundo e indestrutible coa vida. Lembro, especialmente, certas tardes de outono: o aire como se movese unha luz de mel, o rumor seco do millo, unha humidade case imperceptible e anunciadora de tormenta; e aquel arrecendo a cocedura de pan nos fornos… E, en efecto, só na poesía podo reencontrarme con esa experiencia, case irresistible, da beleza. (…)
– GH: Que importancia ten a música para ti? Todo o que nos rodea na vida ten un ritmo propio?
– EV: Si, a música é esencial. Todo é vibración. O que vive soa. E o ritmo é o que compón, en última instancia, as formas da vida, da arte. Non en balde xa vai para 8 anos que formo parte, xunto aos músicos Bernardo Martínez e Fito Ares, do Grupo Ouriol realizando dentro e fóra de Galicia espectáculos poético musicais. Do mesmo xeito, son parte integrante do grupo musical e interpretativo Mon Santiso e Cia. Durante o proceso que durou o meu transplante de medula e a súa convalecencia, a música acompañoume e ata coido que foi fundamental na miña recuperación. Se escoito algunhas pezas podo volver revivir aqueles momentos nitidamente. Porén, eu non podería vivir sen o silencio.