Arquivos da etiqueta: A Nosa Terra

Xesús Manuel Marcos: “En Galiza hai veteranos de guerra menores de 30 anos”

Publicado o por

Entrevista a Xesús Manuel Marcos en A Nosa Terra:
“- A Nosa Terra (ANT): A guerra dos Balcáns é un tema inédito na literatura galega. Por que se interesou polo tema?
– Xesús Manuel Marcos (XMM): Coido que ningunha guerra nos é allea, menos aínda unha na que xente próxima a nós participou. Coñecín xente que estivera alí e tiñan un testemuño moi diferente do que se nos “vende” a diario sobre as misións humanitarias no estranxeiro. Considerei necesario expoñer esoutra verdade fronte á idea que nos queren facer crer os grandes medios e os políticos. Quería escribir un libro que lle servise a quen o lea para formarse unha opinión real da participación do exército español na guerra dos Balcáns. (…)
– ANT: Vostede é un escritor en galego que vive en Madrid. Esa distancia favoréceo ou benefíciao?
– XMM: Para escribir, coido que me beneficia. Non só pola distancia senón polo feito de vivir en Madrid, unha cidade grande na que pasan moitas cousas e na que tes acceso a moita información que sería máis complicado obter nun lugar pequeno. Pero en xeral síntome orfo por morar lonxe de Galiza e gustaríame moito voltar se houbese posibilidade. En canto á visibilidade do teu traballo, penso que os que vivimos fóra estamos un pouco esquecidos, que os compañeiros non nos toman moi en conta.
– ANT: Unha das promesas da Consellaría de Cultura foi internacionalizar as letras galegas. Nótase esa presenza en Madrid?
– XMM: Institucionalmente, os organismos galegos culturais en Madrid teñen pouca actividade: algunha conferencia de cando en vez. A cultura galega non existe coma tal e só a través da iniciativa particular se move algunha cousa. Chama a atención a falta de apoio á tradución. Mentres ese asunto é capital na política cultural de Escandinavia –o que explica que haxa tanta literatura sueca nas nosas librarías– os esforzos de levar as nosas letras a outros mercados estaos a levar no lombo a empresa privada (caso de Pulp Books ou Faktoría K, por exemplo). E non poden pór a escusa dos cartos porque os custos da promoción son baixos. Tanto custa favorecer que se presenten libros e se asinen na Feira do Libro de Madrid? Son moitos os galegos que viven aquí e que celebrarían ver a súa cultura protexida e difundida nun acto tan popular. Eu un ano estiven, grazas á colaboración cunha libraría, e a aceptación foi grande, a pesar de ir “a pelo” coma quen di. Cando falan de internacionalización, deberían aclarar se a proposta é seria porque na práctica diso non hai nada. Fai falta unha institución que planifique a estratexia de difusión, implicando con vontade real os autores e editores. Cunha pouca ansia sería abondo. En Madrid hai a diario ciclos de autores portugueses, latinoamericanos, estadounidenses… Por que non galegos? Porque penso que o nivel de calidade é actualmente alto e si hai material exportábel pero non medios.”

Vigo: presentación do Dicionario de surrealismo e surrealistas, de Xesús González Gómez

Publicado o por

O martes 29 de marzo, ás 19:30 h., no Verbum – Casa das Palabras (Avenida de Samil, 17) de Vigo, preséntase o Dicionario de surrealismo e surrealistas, de Xesús González Gómez, publicado por A Nosa Terra e a Fundación Eugenio Granell. O acto, no que participará o seu autor, será de entrada libre e gratuíta até completar aforamento (40 persoas).

Xurxo Sierra Veloso: “Os meus protagonistas caen mal”

Publicado o por

Entrevista a Xurxo Sierra Veloso en A Nosa Terra:
“- A Nosa Terra (ANT): Cal é a súa principal motivación para escribir literatura?
– Xurxo Sierra Veloso (XSV): Como diría Juan Carlos Onetti, eu escribo por vicio. A literatura ten para min un sentido lúdico que converte cada libro nunha diversión, que non nun divertimento. O máis atractivo da literatura é crear personaxes. Non me interesan os protagonistas heroicos; prefiro que sexan vulgares e polo xeral caen mal. Se o tópico di que nunha novela o lector ten que simpatizar cos personaxes, nas miñas novelas case sempre pasa ao contrario. Decateime ao rematar este libro que o denominador común a todos os personaxes da miña obra narrativa é a obsesión. Son persoas obsesivas e esa obsesión acaba por ser o motor das súas vidas. N’Os fíos hai unha novidade nese sentido. A personaxe de Lidia non ten ese verniz antipático aínda que é moi moi normal, con pantasmas, medos e mesquindades coma calquera. Unha vez que teño os personaxes, as historias valas captando da túa experiencia. Amásoas coa imaxinación e acaban no papel. Sempre hai cousas ao teu redor dignas de ser contadas. (…)
– ANT: Tivo tentacións de escribir en castelán?
– XSV: Non. Se me teño que definir como escritor comprometido, estouno coa literatura galega. Falar e defender o galego pode que sexa minoritario e até alleo a moitas realidades presentes e futuras porque a lingua estase a perder nas novas xeracións que non teñen vínculo coa aldea. En Vigo, por exemplo, onde eu me criei, percibo que a diferenza da nosa xeración, os que chegan agora a adultos xa non van á aldea as fins de semana, xa non ouven o galego namais que nas clases da materia de Galego. Neste tema non son nada optimista. Se aquí houbo un pobo galego algunha vez, agora decidiu prescindir dos seus sinais de identidade.”

Víctor F. Freixanes: “As letras van canda un aínda que non se escriba”

Publicado o por

Entrevista a Víctor F. Freixanes en A Nosa Terra:
“- A Nosa Terra (ANT): Hai anos vostede dixo que tivera que escoller entre a literatura e a edición, que non se podían compatibilizar ambas angueiras.
– Víctor F. Freixanes (VF): Eu sempre tiven inclinacións literarias pero quería traballar nesa aposta colectiva pola creación de infraestruturas para a normalización do galego, primeiro nos medios de comunicación, e logo na industria cultural. E son traballos que consomen moito tempo. Pero as letras lévanse dentro, van canda un aínda que non se escriba. Eu sempre encontraba un oquiño, neses tempos mortos de cadaquén… nunha viaxe en avión, nun serán de lecer. Escribir é unha terapia e cando teño o ánimo baixo non encontro mellor consolo. O que ocorre tamén é que, como editor, un mídese máis, é máis esixente consigo mesmo e cústalle máis considerar que o que fixo paga a pena imprimilo e publicalo. (…)
– ANT: Vostede dirixe Galaxia, editorial pioneira na dixitalización e comercialización de libros en formato electrónico. Como ve ese cambio tecnolóxico?
– VF: O libro electrónico é imparábel. Todos os cambios tecnolóxicos mudan os sistemas de produción e nós temos que estar aí, o galego ten que estar aí. Orabén, o libro electrónico non é urxente. Eu discuto os prazos e os ritmos. O negocio neste intre estano a facer as empresas que venden o sinal (as telefónicas) e os fabricantes de aparellos (iPad e demais dispositivos). E son eles os que teñen présa por mover un mercado que non pode esperar a que na tempada seguinte apareza outra cousa que lles deixe o seu produto obsoleto. O que está claro é que a demanda dos consumidores non vai á mesma velocidade.
– ANT: É posíbel que naza un novo modelo narrativo que se aproveite das posibilidades do formato dixital?
– VF: Seguramente pero non sei se iso é novela ou sequera literatura. Haberá autores multimedia, novas linguaxes e expresións. Seguramente veremos como a lingua deixe de ser unha marca nesas creacións porque serán contidos multilingües… Iso si. Só triunfarán as que se correspondan cun interese dos lectores. Calquera formato precisa consumidores formados e dispostos a pagar por ese produto. (…)
– ANT: Houbo polémica meses atrás cando Galaxia aceptou o Premio de Cultura ao tempo que Agustín Fernández Paz o rexeitou.
– VF: Eu dixen daquela que o premio non fora para min senón para unha empresa, como Galaxia, que ten un Consello de Administración que decidiu aceptar o galardón. Con esa decisión non aplaudimos nin protexemos determinada política cultural. Sabemos perfectamente o que está a ocorrer coa industria cultural en galego neste momento e consideramos que non iremos arranxar nada boicoteando institucións. O que non admito é que alguén queira enfrontarme a min con Fernández Paz, a quen admiro profundamente e con quen teño unha magnífica relación.”