Entrevista
a Xosé Manuel G. Trigo en Faro de Vigo:
“(…) – Faro de Vigo (FdV): Que se atoparán os lectores na súa novela [Raíñas no meu xardín]?
– Xosé Manuel G. Trigo (XMGT): Agora que podo obxectivizala un pouco me parece un manual de ensoñanzas. Colle unha dirección distinta aos xéneros máis en circulación neste momento, como a novela negra, a erótica, a romántica e a templaria. É un libro de ensoñación no que predominan os efectos imaxinativos e a vontade de crear un libro de culto á propia persoa. Pero mantén unha dialéctica coas asperezas e adversidades do mundo deste momento, como pode ser o estado da economía ou a fronteira que temos entre un mundo que parece que vai morrer, pero non acaba de facelo, e outro que parece que vai nacer. (…)
– FdV: Hai lectores en galego suficientes para tanta produción?
– XMGT: Ás veces se publica demasiado. Hai xente que publica todo o que escribe. A afirmación de que o lector morreu paréceme esaxerada, pero é certo que hoxe o lector convencional está nas series televisivas. É un consumidor voraz de historias e hai que recoñecer que as mellores historias as elaboran os equipos de guionistas cada vez con máis talento. As series merecen, como xénero narrativo, un crédito e moitas delas son moi plausibles, hai verdadeiras obras de arte e quizais houbo un desvío do consumo narrativo literario. Descende tamén a formación do lector. O sistema educativo non produce lectores.”
Arquivos da etiqueta: Faro de Vigo
Ramón Vilar Landeira: “Aprendín do xornalismo o gusto pola linguaxe clara e precisa”
Xurxo Souto: “No Gran Sol os galegos descubrímonos a nós mesmos”
A xenealoxía presente. Actualidade do pensamento feminista galego, por Montse Dopico
Ramón Caride: “El público juvenil es el que sustenta ahora las ventas del mundo editorial”
Alfredo Conde: “He publicado libros en ruso antes que en gallego o castellano”
Entrevista
a Alfredo Conde en Faro de Vigo:
“(…) – Faro de Vigo (FdV): ¿Qué se puede encontrar el lector en las páginas de Chovida do ceo?
– Alfredo Conde (AC): Casi cualquier cosa. Justo acabo de recibir la llamada de un detective privado que me preguntaba de donde he quitado cierta información sobre la orden de San Miguel Arcángel de la que hablo en el libro, ¡pues de la cabeza, de donde la voy a sacar! No me esperaba para nada esta reacción con respecto a mi libro, alguien interesado en eso, así que supongo que se puede encontrar de todo. Básicamente, reflexiones acerca de la condición de policía, de la situación social. Es un libro normal pero con cadáveres, policías, casos resueltos, casos sin resolver… Me he reído mucho escribiendo algunos pasajes y el público me dice que ellos leyéndolos, también. (…)
– FdV: Chovida do ceo está teniendo una gran aceptación de la crítica y del público.
– AC: Es algo muy satisfactorio. Escribo porque me gusta pero también para que me lean. Los escritores no medimos nuestra producción en kilos de chorizo o botes de perfume, lo hacemos según lo que diga la crítica y los lectores y si sus impresiones son buenas y compran el libro, fantástico.
– FdV: Pero sin duda su gran “superventas” ha sido Xa vai o griffón no vento.
– AC: Es el libro que más satisfacciones y más “cartiños” me lleva dado. Se han vendido que sepamos, un millón y pico largo de ejemplares. De todas formas muchos de lo que he escrito se ha vendido mejor en Rusia que en España, tengo 11 novelas publicadas allí, algunas incluso fueron lanzadas antes en ruso que en gallego o castellano, son disparates que sólo me pasan a mí. El libro sobre Romasanta, por ejemplo, aquí pasó casi desapercibido y allí fue un éxito de ventas.
– FdV: ¿Por qué la literatura en gallego no da el salto al público mayoritario?
– AC: La culpa no es de los escritores, porque hay grandes literatos en gallego y también buenos lectores. Pero tenemos una burguesía escasamente ilustrada, que no es capaz de hacer de campana de resonancia de todo este talento.”
Alfredo Conde: “Estaba a escribir unha novela sobre o Códice antes que o electricista o levase”
Xulio Pardo de Neyra: “A literatura pornográfica é exquisita, se é boa”
Entrevista
a Xulio Pardo de Neyra en Faro de Vigo:
“- Faro de Vigo (FdV): É vostede mesmo quen cualifica Intensa e quente é a túa humidade azul como “a primeira novela pornográfica da literatura galega”, pero na editorial onde a publica, Edicións Positivas, existe a colección Narrativas Quentes dedicada a un tipo de literatura que, máis ou menos, vai por eses vieiros. Que diferenza hai entre as novelas que se publicaron nesa colección e a súa novela?
– Xulio Pardo de Neyra (XPdN): Se exceptuamos non poucas cantigas galegas medievais, onde se fala explicitamente de sexo através do trazado dunha imaxinería certamente elocuente, si é esta a única proba literaria con este carácter; desde logo, atendendo ao modo narrativo, Intensa e quente é a túa humidade azul é a primeira novela pornográfica da literatura de Galiza. E no resto de autores engaiolados pola maxia do erotismo (e quero citar agora a Méndez Ferrín ou a Isidro Novo, a quen así mesmo admiro), talvez as imaxes alusivas ao sexo sexan tamén máis suaves, máis mornas e portanto con menor voltaxe en tanto a tender á expresión explícita do sexo. O que diferencia a miña novela das outras que se publicaron na colección Narrativas Quentes acaso sexa que, nas outras, o erotismo é máis suave, máis suxerente e menos bravo, menos explícito que do que acontece na miña obra. (…)
– FdV: Os protagonistas da súa novela son unha muller nova e un home maior. Por que non ao revés ou por que non un home ou unha muller de (máis ou menos) a mesma idade?
– XPdN: Polo mesmo que os protagonistas de Anna Karenina son unha muller madurecida casada e un home máis ou menos da súa idade, ou os de Lolita son unha nena e un home maior. Simplemente escollín esas franxas etarias para situar unha historia de amor e de sexo . Atraeume a historia do cazador cazado e do antiheroe; isto é, un home que non representa a enerxía e a viveza, a cor e o brillo dun home xove, ben formado e cun corpo coidado; un home que se dedica a cazar mulleres e que, finalmente, é cazado polo sentimento amoroso de que tanto refugaba. (…)”
Elena Gallego: “O meu segredo para enganchar o lector é escribir o que a min me gustaría ler”
Carlos Negro: “As top model son as princesas Disney da actualidade”
Entrevista
a Carlos Negro en Faro de Vigo:
“(…) – Faro de Vigo (FdV): [En Penúltimas tendencias] Vostede métese na pel dunha adolescente que non quere converterse nunha muller preocupada por estar sempre fermosa e ir á última moda. ¿É que nestes 40 anos non se avanzou nada na igualdade de xénero e síguese fomentando a muller sumisa e consumista?
– Carlos Negro (CN): Aínda que si hai unha igualdade de xénero legal, seguen vixentes certos estereotipos, tanto físicos como de tipo vital. Nestes podemos incluir a presión que existe para que as nenas primeiro queiran ser princesas como as dos contos de Disney e, cando pasan á adolescencia, desexen ser top models. En realidade, as supermodelos son as princesas da actualidade. Pasa o mesmo cos estereotipos masculinos. A moda vende novos tipos de masculinidade, que en principio parecen positivos (como o coidado do corpo). Pero é que se manteñen actitudes, parellas a esta moda, na que se aposta polo macarra rebelde, depilado, pero que continúa sendo machista. Por poñer un caso, é o prototipo que ofrece Mario Casas na película Tres metros sobre el cielo. (…)
– FdV: ¿Foi difícil escribir a través dunha adolescente?
– CN: Sempre é complicado meterse na pel dunha personaxe para escribir, pero nesta ocasión tiven que facer ademais laborais de observación e de investigación, lendo revistas para adolescentes como Superpop ou vendo series para este tipo de público.”
