“A 
frase é o titular escolleito por Lourdes Varela para ilustrar a conversa que publicou, no Faro da Cultura, co historiador Xosé Ramón Barreiro, a quen entrevista co gallo da publicación do seu Murguía. Na parola, Barreiro explica as bases racionais do nacionalismo de Manuel Murguía, así como do devir histórico do noso país. Podes descargar a entrevista completa, en formato PDF aquí.” Vía Galaxia.
Arquivos da etiqueta: Faro de Vigo
Anxo Angueira: “Fago o meu traballo coa materia, coa madeira con que se fai literatura: a lingua”
Entrevista 
a Anxo Angueira en Faro de Vigo, desde Xerais:
“(…) – Faro de Vigo (FdV): Moito se ten falado da débeda que a literatura galega mantén coas xentes do mar. Aínda que Iria está protagonizada, máis que polo mesmo mar, polo río Ulla, vén ser esta, dalgún xeito e entre outra cousas, a homenaxe que Vde. lle fai á xente mariñeira de Galicia?
– Anxo Angueira (AA): O protagonismo correspóndelle a un galeón e outras embarcacións, como as dornas, que navegan a vela pola Arousa e polo río Ulla.No noso imaxinario, o repertorio labrego de arado ou sacho está moito máis afirmado que a náutica de embarcacións a vela tradicionais,que mesmo en vilas mariñeiras é desconsiderada. Neste sentido, segue tendo moita vixencia A fiestra baldeira de Dieste: odiamos o noso pasado mariñeiro, especialmente o da vela,por pobre. A homenaxe é para as asociacións que hoxe, cun grande esforzo, traballan para mantéreno vivo con publicacións coma Ardentía ou a organización dos encontros de embarcacións tradicionais. (…)
– FdV: Utiliza Vde. moitas expresións mariñeiras que transgreden a normativa actual do galego. O outro día, Xosé Neira Vilas, que tamén o fai, pero no eido rural, dicíame que era o seu xeito de enriquecer a nosa propia lingua con “novas (aínda que sexan vellas) palabras”. Tamén no seu caso é así?
– AA: Non teño claro que a lingua desta novela, nin a das de Neira Vilas, transgreda a normativa. A lingua literaria, xa Manuel Antonio dicía, non debe vivir sometida ás prisións empobrecedoras dos usos formais. En galego e noutras linguas: o caso de Valle-Inclán, ou mesmo Cela, en español, coas súas respectivas hibridacións galeguistas, son ben máis transgresores. O que si quixen foi navegar polos mares de palabras do noso mar e da nosa náutica tradicional, pola relinga, de couse, cazando escota. Mares de palabras e voces e ditos coma area que escasamente tiveron tratamento literario. A lingua do mar, a pesar de Manuel Antonio ou Bernardino Graña ou Fernández Rei, aínda non ten na literatura o peso histórico e cultural que realmente ten a Galicia mariñeira. (…)”
Xosé Ramón Barreiro: “Murguía foi o primeiro nacionalista galego”
Entrevista 
a Xosé Ramón Barreiro no Faro de Vigo:
“(…) – Faro de Vigo: ¿Cantos anos tardou en materializarse en libro esta biografía [Murguía], que quizais fora unha débeda pendente cun dos fundadores da RAG?
– Xosé Ramón Barreiro: É unha obra pensada hai moito tempo e sobre todo, elaborada moi lentamente. Murguía foi un home que escribiu moitísimo. A primeira dificultade foi atopar a información. Escribiu nun xornal de New York que tiven que conseguir e en xornais de Portugal e toda España. O primeiro labor foi o de recompilación. Enfronteime con esa gran figura que foi Murguía porque como historiador coincidín con el moitas veces. Cando facías algún traballo, moitas veces aparecía aí Murguía, adiantándose no tempo. Produciuse unha especie de chamada de historiador a historiador. E cando fun presidente da Real Academia Galega dinme conta que Murguía estaba moi presente en toda a historia da Academia. E eses elementos dan o resultado de máis de seis anos para preparar esta biografía. (…)”
Xosé Neira Vilas: “Xa non hai Lelos nin Balbinos, pero eu enténdome ben cos nenos de hoxe”
“Así 
de claro é Xosé Neira Vilas na páxina que o xoves 7 de xuño lle dedica o Faro da Cultura (do Faro de Vigo) nunha longa entrevista que lle fan co gallo da publicación de Esperando o leiteiro. Podes ler a conversa completa, en formato PDF, aquí.” Vía Galaxia.
Carlos L. Bernárdez: “A obra de Castelao foi básica na ruptura coa arte rexionalista”
Entrevista
a Carlos L. Bernárdez en Faro de Vigo:
“(…) – Faro de Vigo (FdV): O seu libro títulase Do idilio á diáspora. O da diáspora está claro, pero… a que se refire Vde. con “idilio”?
– Carlos López Bernárdez (CLB): Con “idilio” quero facer fincapé nun dos factores que definen as procuras da arte rexionalista nos primeiros anos do s. XX -en artistas como Soutomaior ou Sobrino-, creadores que traballan no contexto dunha Galiza en plena crise, cun activo movemento agrarista que loita contra o foro. Estes pintores responden a esta situación cunha arte que idealiza e enfeita o popular, evitando os trazos máis conflitivos e tensos. En certo senso, funcionan como sedantes ideolóxicos no canto de asumiren o conflito. Galiza nesta arte é un locus amoenus, cheo de festas e fermosas raparigas aldeás. Evítase calquera temática que poida presentar a modernidade, creando un país ideal e inmaculado.
– FdV: Por que elixiu concretamente as figuras de Castelao e Seoane como un a xeito de “principio e fin” deste percorrido artístico que leva a cabo?
– CLB: Porque Castelao supón un punto de inflexión fundamental, a ruptura con este modelo rexionalista; en concreto, desde a elaboración do album Nós (1916), no que insire a temática social desde unha perspectiva crítica. Seoane, punto final do traballo, conleva a reformulación, desde o exilio, do que fora o movemento renovador d’Os Novos (Maside, Torres, Souto, Colmeiro, Laxeiro…) -fundamental na evolución da nosa arte- desde perspectivas que dialogan coa modernidade internacional. Coido que con el se completa e supera todo un vieiro polo que camiñou a nosa arte durante décadas. (…)”.
Elena Gallego: “O segredo da literatura fantástica é que teña un pouso de cultura”
Entrevista 
a Elena Gallego en Faro de Vigo, desde Xerais:
“(…) – Faro de Vigo (FdV): Na literatura galega de hoxe en día, o xénero fantástico non é precisamente o que máis prolifera. Que é o que a animou a escribir nesta liña (Dragal)?
– Elena Gallego (EG): Houbo un tempo no que a miña casa estivo habitada por dragóns, os que o meu fillo Adrián coleccionaba nos andeis do seu cuarto, de todo tipo e condición.Os seus libros de cabeceira eran de sagas fantásticas como Harry Potter ou Eragon, e non había maneira de que lese outro tipo de literaturas, e menos na nosa lingua. Ocorréuseme que se non había un dragón galego, que satisfacese as inquedanzas lectoras de rapaces como o meu fillo, habería que inventalo. (…)
– FdV: A novelas como as súas, as editoriais adóitanas clasificar no apartado de literatura infantil e xuvenil cando, en realidade, hai moitos adultos que as len. Cando Vde. escribe, séntese condicionada por este feito?
– EG: O segredo de Dragal é que non é necesario contar cunha idade determinada para que che goste, porque ten varios niveis de lectura diferenciados. Forma parte dunha colección de literatura xuvenil, pero conta xa con seareiros de todas as idades. Por unha banda, é unha novela de aventuras para rapaces, na que dous amigos do instituto teñen que investigar un misterio. Hai dragóns de pedra que falan, medallóns de metal en estado vivo,unhas catacumbas que conectan cun lugar máxico como a Poza da Moura… Mais a triloxía de Dragal tamén é unha serie para adultos con inquedanzas culturais, xa que ten os seus alicerces na historia medieval de Galicia, recolle tradicións celtas e bebe das fontes da alquimia. Ese é o segredo, facer realismo fantástico e unir nun mesmo texto aventuras e cultura. (…)”
“O libro infantil e xuvenil galego mantén o tipo”
Antón Riveiro Coello: “Todas as literaturas teñen o seu déficit de presente”
“Así 
titulan no Faro da Cultura a longa e interesante entrevista que Lourdes Varela lle fixo a Antón Riveiro Coello para falar da súa novela Laura no deserto, publicada en Galaxia. Non deixedes de lela, premendo aquí.” Desde Galaxia.
Albino Mallo: “En la guerra de las Malvinas una información confidencial me obligó a dejar Argentina”
Entrevista 
a Albino Mallo en Faro de Vigo:
“(…) Al Chile de Pinochet. “Mi siguiente traslado fue a Santiago de Chile como delegado en ese país. Período difícil pues fue en 1983, en que se celebraban 10 años del golpe de estado de Pinochet y recuerdo que fue cuando se pusieron de moda las caceroladas. Teníamos toque de queda a las 23:00, pero en momentos difíciles llegó a adelantarse hasta las 17:00. El carnet de periodista internacional más que una ventaja, era un inconveniente. Por supuesto que toda la información que te mandaban, así como los periódicos, era pinochetista salvo una revista semanal llamada Análisis. así que me tuve que buscar fuentes para dar información de la oculta oposición, y entre ellas, una muy importante fue el socialista Ricardo Lagos -que con la democracia llegó a ser presidente- y que me contaba su postura y sus acciones. (…)
– El terremoto y la vuelta a España. “En Santiago viví el terremoto de 1985, de bastante intensidad, pero “solamente” un centenar de muertos porque fue un domingo de verano sobre las seis de la tarde y la gente estaba fuera de las casas. Pasaron muchas cosas pero, al final, de Chile me vine a Galicia como delegado de EFE para toda la comunidad con residencia en Santiago de Compostela. A los dos años pedí la excedencia para aceptar la dirección del periodico coruñés El Ideal Gallego; dos años después, la jubilación y a escribir libros.”
Álvaro Cunqueiro na prensa galega
“Hoxe 
a presenza de Álvaro Cunqueiro é importantísima na prensa do país. Deixámosvos aquí algunhas mostras, como son o suplemento completo, en PDF, que lle dedica o Faro de Vigo a quen fora durante tantos anos o seu director. Á súa vez, La Voz de Galicia centra practicamente toda a sección de Cultura no autor de Mondoñedo.” Vía Galaxia.
