Francisco Castro é entrevistado en Galicia Hoxe:
“Galicia Hoxe (GH): A liberdade, o soño, a utopía persoal xa estaban no teu libro As palabras da néboa. Como o amor estaba en A canción do náufrago, a opresión en Spam… Hai moitas conexións desta novela coas outras que escribiches. Como en As palabras da néboa ou Memorial do infortunio, hai un nesta fondo de Historia, aínda que non é unha novela histórica. E o escenario é Venecia, que debe ser unha das cidades do mundo nas que hai ambientadas máis novelas… Como preparaches esa parte histórica?
Francisco Castro (FC): Eu creo que Venecia é un lugar polo que todos os novelistas teñen que pasar. É un mundo dentro dun mundo, un mundo pechado… E si é certo que hai determinadas cousas que se repiten. Temas que me preocupan: na literatura, na miña vida, no blog: a loita contra o poder opresivo, a necesidade de darlles unha oportunidade ós nosos soños. Todo o mundo ten dereito a ter o seu soño de liberdade. A documentación histórica é moi importante, e está moi coidada. As rúas son as reais do século XIII. Estiven un ano enteiro buscando, lin o Libro das Marabillas de Marco Polo… Investiguei como foi recibido polos seus contemporáneos o Marco Polo real. Chamábanlle o Milione, porque, nun universo tan pequeno como Venecia, falaba dun mundo moi grande, con millóns de persoas en China…
GH: A técnica narrativa é máis clásica que a das túas novelas que foron cualificadas como “posmodernas”, como Spam… Supoño que estabas a pensar nun público xuvenil…
FC: Eu respecto, aínda que desconfío, da xente que di que non pensa na idade do lector, os que din que é o editor quen decide se a súa novela é xuvenil ou para adultos. Eu tiña claro que estaba a escribir para un público mozo. En Spam ou en Xeración Perdida había un narrador que saltaba as normas clásicas da escrita…”
Pódese ver a entrevista completa aquí.