Entrevista
a María Reimóndez en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): Abusos sexuais, corrupción, prostitución. ¿É o libro [A dúbida] un retrato demasiado amargo da sociedade actual?
– María Reimóndez (MR): É un retrato realista da sociedade na que vivimos, que non queremos moitas veces recoñecer. E un dos problema máis importantes á hora de falar de abusos sexuais a menores é precisamente esa invisibilidade da propia situación. Esta novela busca poñer ás persoas que len na situación de dubidar do que nos rodea. (…)
– LVG: ¿Unha novela tan dura é necesario que remate moderadamente ben?
– MR: É importante dende o punto de vista de que, por desgraza, aínda que hai moitas persoas que non somos vítimas de abusos sexuais na infancia, si que hai moitas que foron. A literatura tamén está creando sociedade, e dende ese punto de vista hai que ter coidado coas mensaxes que se transmiten, e ter respecto polas persoas que pasan por este tipo de situacións. Por desgraza, a novela nese punto ao mellor é o único non que non é realista porque é certo que a maior parte de dos casos de abusos sexuais primeiro, non chegan ao sistema xudicial; segundo, o trato que reciben as vítimas é próximo ao horror, e hai informes bastante explícitos ao respecto; e na maioría dos casos, ademais tampouco se consigue chegar a unha situación de xustiza. Pero considero que iso non é o ideal, e que tamén é unha maneira de crear unha narrativa distinta sobre o que debería ser. (…)”
Arquivos da etiqueta: La Voz de Galicia
Fran Alonso: “O dominio da linguaxe é unha forma de poder”
Entrevista
a Fran Alonso en La Voz de Galicia, desde Xerais:
“O escritor participa hoxe nunha nova charla do Ciclo de Literatura Infantil Música e Poesía dende a primeira infancia. (…)
– La Voz de Galicia (LVG): -Como se achega a poesía aos nenos?
– Fran Alonso (FA): O primeiro é mostrala como algo moi próximo, moitas veces máis do que lles parece. A poesía está na vida. Acompáñanos dende que nacemos, dende as nanas e arrolos, nas letras dos xogos e cancións infantís. Tanto a infancia como a adolescencia son dous momentos fundamentais para conectar coa poesía. Pero moitas veces os propios adultos somos os que lle temos medo. Parece que nos afastamos dela porque lle temos respecto.
– LVG: Por que hai tantos tópicos coa poesía?
– FA: En parte hai unha visión acorada no pasado. Vén dende o romanticismo. Ás veces os propios poetas provocámolas e facemos que perduren. Que se vexa ao poeta como un ser superior que está conectado con deuses de todo tipo [ri], cun perfil elitista. E é todo o contrario. Dicía Celso Emilio Ferreiro: «A poesía está nas cousas que nos acompañan a diario».
– LVG: Que ofrece este estilo literario ao rapaces?
– FA: Moitas cousas. A poesía está no xogo, mesmo na publicidade que usa as súas formas para impactar no espectador. Os nenos debe ser conscientes de que xogando coa palabra se domina. E o dominio da linguaxe é unha forma de poder á que pode acceder calquera. Nada nos fai máis poderosos que dominar a linguaxe, poder dicir exactamente o que queremos dicir. E cando o neno é consciente disto refórzao en todos os sentidos. Os lemas políticos tamén o fan. No libro O meu gato é un poeta, falo un pouco disto. Hai pouco estaba fascinado cunha pancarta que vía cando ía ao traballo que dicía: ‘Eles prometen a lúa, nós defendemos á terra’. Paréceme excepcional como unha protesta social, tan crúa, utilizaba a poesía para mostrarse. Vese que serve para falar de todo e que pode utilizar todo tipo de palabras. Incluso ‘Merda’, que foi utilizada para un poema de Celso Emilio Ferreiro.
– LVG: Cal é o papel dos mestres?
– FA: É fundamental que os futuros mestres transmitan o amor pola poesía, sen ter tan en conta o contido.”
Rianxo: presentación de Unha morte lanzal. “A traxedia do bou Eva”, de Julián Rodríguez Novo
Noia: presentación de Viaxe á última revolución, de Xerardo AgraFoxo
Mercedes Queixas: “O ciclo da terra é o da vida”
Ramón Nicolás: “O Medievo é un pozo de historias”
Entrevista
a Ramón Nicolás en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): É unha novela histórica ou de ficción [O espello do tempo]?
– Ramón Nicolás (RN): Hai unha figura histórica, a monxa alemá Hildegarda von Bingen, e a outra é unha personaxe que sitúo no mosteiro, Ona Guiomar. Ese diálogo que establecen esas personaxes é histórico e o contexto que as rodea. Arredor diso hai unha intriga contemporánea, da man dun historiador ao que lle chegan, dun xeito un tanto fortuíto, unha serie de papeis, e a partir de aí empeza a investigar. Mestura unha intriga cunha parte máis puramente histórica.
– LVG: Por que personaxes femininas?
– RN: Estaba obrigado porque o mosteiro de San Pedro foi un cenobio feminino, gobernado por unha ona, ou abadesa; reciben este nome só aí, é unha singularidade do galego-portugués da época. As personaxes femininas eran de regra porque poboaron ese mosteiro e gobernaban esas terras. A outra personaxe feminina, Hildegarda von Bingen, vén ao fío da propia Ona Guiomar. É contemporánea dela -falamos do século XII- unha persoa con moitos saberes no ámbito da protomedicina, da bioloxía ou da curación natural. Pareceume interesante poñelas a dialogar. A parte epistolar da novela está baseada nese diálogo entre as dúas mulleres.
– LVG: E lle dá esa capacidade intelectual porque tamén a tiñan nesa época medieval?
– RN: Hildegarda von Bingen é unha destas grandes mulleres da historia. Posuía moitos saberes e publicou libros. Ona Guiomar establece un diálogo con ela para aprender e lle amosa realidades do seu entorno que non son tan distintas das que comenta Hildegarda. (…)”
Xulio Pardo de Neyra escribe a primeira achega á presenza da pornografía na literatura galega
Desde
La Voz de Galicia:
“O escritor e profesor universitario Xulio Pardo de Neyra (Lugo, 1968) é autor da primeira novela pornográfica galega, Intensa e quente é a túa humidade azul, publicada por Positivas, selo que vén de editar unha achega ao xénero dende un punto de vista ensaístico e académico: Literatura galega e pornografía. Mentres o primeiro concepto está asociado á elegancia, «suxire e non mostra», o pornográfico asóciase «ao baixo, o soez». Porén, segundo o autor, a pornografía non é máis que «imaxes de sexo entre persoas, polo que non ten porque ter ningún compoñente de inaceptación social». Na súa opinión, a pornografía ten o obxectivo de «incitar e excitar» sendo unha «copia do que se produce, sen eufemismos nin cortapisas».
Xulio Pardo de Neyra dedica un capítulo do seu libro á Idade Media, un período áureo, na súa opinión. «A cultura galega no Medievo é unha cultura adulta, hábil en todas as ordes, e sen estar suxeita aos desexos de ningunha outra cultura, cunha liberdade absoluta». (…)”
O libro das festas de Vilalba inclúe un texto inédito de Agustín Fernández Paz
Desde
La Voz de Galicia:
“(…) O escritor Agustín Fernández Paz, nado na capital chairega en 1947 e falecido en Vigo o mes pasado, mandou para o libro das festas de Vilalba un texto inédito no que volve percorrer a Vilalba da súa nenez.
Para quen eran nenos nos anos cincuenta do século pasado, escribe, as festas «gardaban a ilusión duns días longamente agardados». Neses anos, como chegou a descubrir, vivía en dúas patrias: por unha banda, como expresou Rilke, a da nenez; por outra, seguindo a Pessoa, a da lingua. «No meu caso ambas as dúas únense nun só nome: As Fontiñas, o barrio de Vilalba onde nacín, un barrio daquela con fronteiras ben definidas», escribe.
A zona mudou dende que Agustín Fernández Paz“>Agustín. Por exemplo, era un neno de oito anos a quen seu pai, músico nunha das orquestras da vila, o levou a Foz para que vise o mar por primeira vez. «Falo doutros tempos e doutra Vilalba que vive só na miña memoria. Cada vez que percorro os espazos da vila vexo ao mesmo tempo, como cando superpoñemos dúas láminas transparentes, a Vilalba dos anos da infancia», recoñece.
Eran, xaora, outros tempos: o pan amasábase nas casas e despois levábase cocer; os tebeos cumprían a función que anos despois había ter a televisión; o neno Agustín e os outros do seu barrio facían una fogueira pola noite de San Xoán, e os postres dos xantares do San Ramón -as roscas, o roscón, o brazo de xitano…- preparábanse nos días anteriores á festa…
O neno medrou, pero non esqueceu. «Lembranzas coma estas -escribe no texto- foron facendo de min a persoa que son. E, canda elas, o agasallo maior que me fixo esta vila: a lingua na que falo e soño, a lingua na que escribo todos os meus libros».
Lembra que sendo neno, na súa cama, unha colcha que súa nai fixera con retallos de distintas teas e cores servíalle para imaxinar a súa superficie como un continente de moitos países. «Anos despois descubrín que o mundo é coma a colcha da miña cama de neno: un inmenso mosaico de países e culturas […] Nesa colcha que é o mundo, eu pertenzo ao anaco que se chama Galicia».
A pertenza a ese mundo ten a raíz e orixe en Vilalba, onde non só coñeceu a lingua senón tamén a riqueza que supón. O sentimento é de gratitude e asemade de esperanza: «[…] desexo intensamente que os nenos e nenas da vila, e os da Galicia enteira, poidan tamén expresar un agradecemento semellante cando sexan grandes, Así será se somos conscientes da riqueza que posuímos…». (…)”
Miguel Anxo Fernández: “A novela policial ten que ser entretemento e reflexión”
Entrevista
a Miguel Anxo Fernández en La Voz de Galicia:
“O intrépido detective creado por Miguel Anxo Fernández no ano 2002 con Un nicho para Marilyn, volve ás andadas. Nesta ocasión, o personaxe regresa da costa oeste dos Estados Unidos onde vive, para resolver un caso nada menos que en Lalín. A trama comeza cun detalle certamente autobiográfico: «estaba eu na Festa do Cocido de Lalín cando comín un chourizo que contiña un óso, entón pensei que podería ser a metade dun dente humano». Así naceu a idea inicial que dá nome á nova entrega desta saga policial, Un dente sen cadáver.
Frank Soutelo amosa as raíces galegas en de todas as entregas. Nesta ocasión, a súa relación concreta coa vila mariñeira onde se presentará mañá o libro é múltiple. «Como en toda a serie, mantense a relación con Beni, quen rexenta un restaurante na costa de Santa Mónica. Alí a relación có home galego é directa, porque Frank frecuenta esa taberna, e aquí o personaxe de Beni segue presente, primeiro pola familia deste en San Tomé, en Cambados, e logo coa presenza dunha tía en Muros, onde Frank vai cando viaxa a Galicia para levarlle as receitas ao seu amigo». (…)
A actualidade volve ás páxinas desta serie de misterio. A explotación da muller, a inmigración e a especulación son algunhas das cuestións que se incorporan á vida do detective. «Para min a novela policial ten que ser entretemento, parto desa base, pero tamén ten que invitar á reflexión», aclara o autor, antes de adiantar a modo de spoiler algunhas das encrucilladas nas que Soutelo se somerxe nesta ocasión. «Por desgraza os trazos de actualidade que introduzo nesta novela ocorren en medio mundo, así que Galicia é perfectamente fonte de inspiración destes feitos».”
Inma López Silva: “A cadea é coma o mundo de fóra, pero cunha dor latente que racha con todo”
Entrevista
de Xesús Fraga a Inma López Silva en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): Que lle atraía de situar a súa novela [Aqueles días en que eramos malas] nun cárcere?
– Inma López Silva (ILS): -Interesábame tratar fundamentalmente dous temas: a maldade e a liberdade, e a situación no cárcere pareceume idónea como punto de partida desde o que poñer en dúbida a universalidade absoluta deses dous conceptos. Partindo desa idea, derivei en cuestións como a diferenza entre o criminal e a vítima, o vínculo interesado entre o delito e o mal e, sobre todo, na liberdade como única verdade absoluta na vida. O cárcere é o requintado mecanismo que inventou o ser humano non só para castigar aquilo que considera malo, senón tamén para agachar aquilo do que as sociedades se avergoñan, mercadeando para isto con ese prezado ben que é a liberdade. Neste sentido, ademais, xorde a última pata na trípoda inicial da novela: as mulleres, dobremente debilitadas, porque o feito de ser muller implica un crime engadido a outros crimes, e menos liberdade dentro da propia exclusión. De aí que a historia suceda nun módulo de mulleres. Vistos desde o punto de vista feminino, tanto a maldade coma a liberdade adquiren matices éticos que me parecen ineludíbeis e sobre os que me sentía na obriga de escribir. (…)
– LVG: ¿Que traen á novela cada unha das personaxes, tan diferentes entre si?
– ILS: Cada unha delas aporta unha óptica para entender como se remata no cárcere. En todas se agacha unha historias real que demostra que a maior parte da poboación dun centro penitenciario, en especial nos módulos de mulleres,é xente produto dunha situación e dun contexto sobre o que case nunca se ten o control. Sor Mercedes, Margot e Valentina poñen a dúbida sobre quen é o criminal e quen é a vítima, mentres que Laura, a funcionaria, amosa que estando do outro lado da reixa non se é tan distinta das presas.
– LVG: Unha quinta personaxe, escritora, chámase Inma. ¿Que buscaba nese xogo metaficcional?
– ILS: O xogo da autoficción xurdiu coma unha continuidade a respecto das miñas últimas obras, que oscilaban entre o memorialístico e o ensaístico. Pero neste caso, meterme a «min» permitíame introducir unha reflexión que complementa as que comentaba antes: calquera pode acabar no cárcere. A diferenza entre entrar e non entrar está moitas veces nun erro, nun intre fatídico, nun momento de loucura e, sobre todo, na capacidade para pagar bos avogados. Velaí o meu papel na novela: non ser tanto o trasunto da escritora coma o da lectora que cre que ela nunca sería unha mala de cárcere. (…)”
