Francisco Antonio Vidal: “Escribir é unha forma de manifestar as preocupacións”

Entrevista a Francisco Antonio Vidal en La Voz de Galicia:
“La Voz de Galicia: Esta novela saíu á luz pouco despois da presentación dun ensaio sobre os ritos e a fe, ¿que é máis complicado, escribir novelas ou obras de investigación?
Francisco Antonio Vidal: Os libros de investigación están dirixidos a un público moi concreto e teñen que servir para achegarlle información nova ao lector, senón é mellor non facelos. Isto implica un traballo intenso de mirar bibliografías, percorrer lugares, falar con xente… Pero a novela tamén implica moito esforzo. No caso de As deusas do calvario, eu decido poñerme con ela despois de ler dous libros e movo moita información e publicacións diversas para ir creando os personaxes. Cada obra, independentemente do xénero, require o seu traballo.”

Silvia Bardelás: “En Alemaña gustou que tocase un tema universal”

Entrevista a Silvia Bardelás en La Voz de Galicia:
“La Voz de Galicia (LVG): As Médulas é unha metáfora?
Silvia Bardelás (SB): Si, é unha paisaxe que me viña moi ben para explicar a situación das personaxes que están metidas como entre paredes que son as montañas do Bierzo. Por outra banda, son as médulas dos catro personaxes tamén, que o narrador métese nelas. (…)
LVG: Vostede dirixe un blog literario e vive en Madrid. ¿Dende esa perspectiva como ve a literatura actual galega?
SB: Vexo que está demasiado comercializada e ten que apostar por cousas novas e dalas. Hai unha tradición literaria moi boa en Galicia e a lingua está moi ben para escribir.
LVG: ¿Quere dicir que lle falta frescura?
SB: Non quero dicir que non haxa ideas frescas, pero quizais hai que apoialas máis, aínda que iso tamén ocorre a nivel mundial.”

Xavier Rodríguez Baixeras: “A vida consiste nunha desertización de riquezas”

Entrevista a Xavier Rodríguez Baixeras en La Voz de Galicia:
“La Voz de Galicia: Deserto diamantino fai referencia a algún lugar xeográfico ou é un espazo mental?
Xavier Rodríguez Baixeras: No estado de Bahía hai unha zona moi interesante que se chama Chapada Diamantina, que é unha chaira na que se extraían diamantes. Máis ao norte hai unha zona completamente diferente, o Sertão, despoboada, moi seca. Eu comparei ambas rexións e estas cousas teñen unha dimensión simbólica. A vida consiste nunha desertización de riquezas que se perden co tempo, se gastan. Maniféstanse na creación, xa que o poeta vai perdendo a voz orixinal; no amor que se vai desgastando e secando; na idade… en fin, todo este mundo que un poboa ao longo da vida vaise perdendo. Por iso a primeira parte chameina regalía, o principio.”

Camiño Noia: “O conto galego é menos misóxino que os dos outros países”

Entrevista a Camiño Noia en La Voz de Galicia:
“La Voz de Galicia (LVG): ¿Ten singularidades propias o conto galego?
Camiño Noia (CN): Algunha, mais a maioría son comúns cos do resto do mundo. Por exemplo, son menos misóxinos que os doutros países porque foron as mulleres quen controlaron a tradición oral. Contos en que o malo, noutros sitios, era a muller, aquí o son os homes. As mulleres, que maioritariamente eran as contadoras, ao contar o conto facían unha especie de censura, como a discriminación positiva de hoxe en día.
LVG: ¿Son transgresores?
CN: A tradición oral é moi transgresora. Todos os estamentos de cando se formou a tradición, é dicir, os poderes terreais, saen mal parados. Os contos falan do mal comportamento destas persoas.”