Arquivos da etiqueta: Ramón Nicolás

Cuestionario Proust: Luz Pichel

Publicado o por

DesdeLuz Pichel o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Luz Pichel:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Tolerancia á dor e á frustración.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A suma de bondade e intelixencia.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Amor.
4.– A súa principal eiva?
– A tolerancia á dor e á frustración
5.– A súa ocupación favorita?
– Son dúas e equilibran a balanza: a poesía (lela e escribila) e coidar a casa que foi dos meus pais.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Non sei, non entendo a pregunta.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Perder unha filla ou un neto, claro.
8.– Que lle gustaría ser?
– Unha muller capaz de facer aínda máis cousas ao mesmo tempo. Á noite, sentarme entre a xente a escoitar un discurso do falecido Comandante Marcos ou escoitar a meu pai, tamén falecido, facendo música con dúas culleres. Outra posibilidade: meu pai coas culleres e o Comandante co discurso, os dous a un tempo.
9.– En que país desexaría vivir?
– Nunha Galicia que respectase os carballos, que non metese as granxas nas cociñas da veciñanza. Que non fixese nunha aldea a súa casa seguindo o modelo de Falcon Crest. Que non presumise de ter enchufe para se operar no Clínico sen agardar na lista de espera. Nunha Galicia onde se respectase moi agradecidamente a xente que fala galego desde sempre, aprendendo de esa xente a súa fonética, a súa prosodia, a maneira divina que teñen de usar os pronomes sen erro e de coller as verzas sen romper a col, o seu humor limpo e intelixente que non precisa vestirse de muller para rirse. Vivir nunha Galicia que cambiase o concepto de “xente paleta” polo concepto de xente de memoria e de cultura. Nunha Galicia onde Don Antonio non se ría de Leontina porque fala castrapo, a pobre, tan ben como fala ela o castelán, que o fala moito mellor ca Don Antonio fala o Inghlés ou o galego mesmamente.
Gustaríame vivir nunha Galicia que non dixese “eu nunca serei yo” porque esa é unha expresión xenófoba, unha Galicia tranquila que non precisase levar una chapa que diga “eu falo galego”, expresión de estúpido orgullo dos bens que unha posúe, como ben se vería se alguén viñese coa chapa de “je parle français”, “I speak english, que o saibas”.
10.– A súa cor favorita?
– Depende.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A celinda. Hai quen lle chama xasmín ou tamén azahar pero non é nada diso, é a celinda, un arbusto que se dá moi ben en Galicia, rústico, algo invasivo. O seu arrecendo …!!!
12.– O paxaro que prefire?
– Os pardais métenseme no cuberto, levámonos moi mal. As bubelas, fermosísimas, andan sempre de dúas en dúas.
13.– A súa devoción na prosa?
– Edmundo D’Amicci (non me lembro de se é con dous “c” ou con un. Nesta aldea non hai cobertura para perder datos do móbil mirando a Wiki.)
14.– E na poesía?
– Hei de recoñecer que sempre sentín máis devoción por meu pai ca por miña nai pero nunca llo dixen a ningún deles, iso non se fai.
15.– Un libro?
– Non, moitos. Bueno, vale: Corazón, de Edmundo D’Amicci.
16.– Un heroe de ficción?
– Marco, o de “De los Apeninos a los Andes”. En serio. Pois é que de pequena non había máis ca este libro na casa, o Corazón de D’Amicci (será con un c soamente). Eu lía nel deseguido, case que o sei de memoria. Se me metía debaixo dunha cama para lelo non me vían chorar os meus irmáns e non se rían de min.
17.– Unha heroína?
– Miña irmá, que quedou coidando de sete irmáns con catorce anos, mentres miña nai emigrou para ese país “innombrable” que se chama Venezuela.
18.– A súa música favorita?
– A boa.
19.– Na pintura?
– A boa.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Na pregunta anterior sobre a heroína, non se especificaba se había de ser de ficción ou real, escollín real alí, así que agora contestarei referíndome á ficción:
A miña heroína de ficción é miña nai cando era principesa e vivía nun país marabilloso onde sempre era verán. O país chamábase Venezuela e Venezuela estaba en Barquisimeto e eu tiña catro, cinco, seis, sete, oito anos. Alí sabíase falar o castelán, alí si, e comíase froita todo ano porque iso alí era importante. Aquela miña heroína era loiriña de pelo rizo e longo, segundo a opinión de cantos a coñeceran, a máis guapa de tódalas nais, dicían, e ben seguro que pintaba as uñas de cor vermella, o mesmo ca a mestra. Seguro que cando voltase non se lle podía tocar. Vivía en Caracas, que era un sitio que había na Illa Margarita de Venezuela (Barquisimeto) nun palacio que daba a una rúa moi ancha e coidaba una rapaciña fea, filla única dunha nughallá que precisaba que a serviran un fato de “doncellas”. Gañaba cartos que se multiplicaban milagrosamente cando pasaban a chamarse pesetas. Non chegaban nunca a nada. Escribía cartas de amor vía air mail que se recibían un mes despois de que foran escritas e facían chorar de emoción a meu pai, cousa que a min me daba moitísimo pracer.
21.– O seu nome favorito?
– Non sei.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Non importa.
23.– O que máis odia?
– O neoliberalismo económico e toda a xuntanza de defensores de tan inxustísimo sistema disque democrático que acaba de someter á miseria a todo un país que é moito máis ca un pais porque debería ser un símbolo importante para Europa. Falo de Grecia, si.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Hitler, como hiperónimo.
25.– Un feito militar que admire?
– Admirar? Non entendo.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Ter “Don” nunca foi cousa natural senón de cartos. Houbo un tempo no que había algúns lughares onde parecía que fose posible que todo o mundo puidese ir á Universidade, aínda sen cartos, e conseguir o Don. Mais iso acabouse por culpa de xente con Don.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– E iso que máis ten?
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A preocupación.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os que teñen que ver coa inxenuidade e a boa fe.
30.– Un lema na súa vida?
– Ser da aldea para pertencer ao mundo. Ser do mundo para restaurar o berce onde se naceu.”

Cuestionario Proust: Lois Diéguez

Publicado o por

Desde Lois Dieguezo blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Lois Diéguez:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Aberto.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– Humildade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Crítica e sinceridade.
4.– A súa principal eiva?
– Sóbrame paixón.
5.– A súa ocupación favorita?
– Ler.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Ser un mesmo.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– O silencio.
8.– Que lle gustaría ser?
– O que son.
9.– En que país desexaría vivir?
– Portugal.
10.– A súa cor favorita?
– Azul.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Magnolia.
12.– O paxaro que prefire?
– Ouriolo.
13.– A súa devoción na prosa?
– Blanco Amor, Marcel Proust.
14.– E na poesía?
– Rosalía de Castro, Miguel Torga.
15.– Un libro?
– Peregrinos apaixonados-Viaxeiros polo mundo dos desertos árabes, de James C. Simmons.
16.– Un heroe de ficción?
– Ulises.
17.– Unha heroína?
– Penélope.
18.– A súa música favorita?
– Música folk.
19.– Na pintura?
– Impresionismo.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Miña nai.
21.– O seu nome favorito?
– Estevo.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– O abuso.
23.– O que máis odia?
– A vaidade.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Os presidentes dos EE.UU.
25.– Un feito militar que admire?
– Nengún.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Poder facer milagros.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Sen dor.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Vitalidade.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– As arroutadas sen maldade.
30.– Un lema na súa vida?
– Saber vivir.”

Un pensamento de Celso Emilio Ferreiro, no seu XXXVI cabodano, por Ramón Nicolás

Publicado o por

Desde o Caderno da crítica, de Ramón Nicolás:
“Hai trinta e seis anos falecía, na súa casa da Avenida de Castrelos en Vigo, Celso Emilio Ferreiro. Cada día que pasa convénzome do feito de que aínda hai moitas facetas súas ás que cómpre achegarse, moito que pescudar, exhumar e sistematizar e que a relevancia do seu herdo é unha envexable bóla de neve que non cesa de medrar. (…)
Para rememorar a data permítome traer hoxe un apuntamento, inédito, de Celso Emilio Ferreiro tirado dun caderno seu de apuntamentos persoais e que reproduzo aquí por cortesía da Fundación Celso Emilio Ferreiro. Seguimos.”

Celso Emilio Ferreiro texto

Cuestionario Proust: Fidel Vidal Pérez

Publicado o por

DesdeFidel Vidal o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Fidel Vidal Pérez:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– A dispersión.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– O talento e a xenerosidade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Tolerancia para cos meus defectos.
4.– A súa principal eiva?
– A envexa por nimiedades.
5.– A súa ocupación favorita?
– Ler, escribir, pintar e fumar.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Manter a mente clara e disfrutar cabo da miña xente.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A enfermidade dun ser querido.
8.– Que lle gustaría ser?
– O Neno Xesús.
9.– En que país desexaría vivir?
– No que vivo.
10.– A súa cor favorita?
– Azul mahón.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A margarida.
12.– O paxaro que prefire?
– A lavandeira.
13.– A súa devoción na prosa?
– Thomas Bernhard.
14.– E na poesía?
– Fernando Pessoa e os seus heterónimos, e J. A. Valente.
15.– Un libro?
– El llano en llamas de J. Rulfo, e Monsieur Teste de P. Valéry, e corrección de T. Bernhard.
16.– Un heroe de ficción?
– Tarzán.
17.– Unha heroína?
– Enma Bovary.
18.– A súa música favorita?
– O Jazz, e Betthoven e Mozart e Bach.
19.– Na pintura?
– Expresionismo Abstracto, e Van Gogh e Goya.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Gandhi.
21.– O seu nome favorito?
– Abelardo.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Comer coa boca aberta e que conten o final dunha película ou dun chiste.
23.– O que máis odia?
– A traizón e os berros.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Francisco Franco.
25.– Un feito militar que admire?
– O Cabalo de Troia.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O da música.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Na cama, non espertando.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Unha serena inquietude.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os derivados da ignorancia.
30.– Un lema na súa vida?
– Sen medo: adiante sempre!”

Manuscritos: Luz Pozo Garza

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica:
“Se non estou errado Luz Pozo Garza é, hoxe por hoxe, a voz decana do noso sistema literario. Dei, no meu arquivo particular, cun orixinal manuscrito seu que me permito reproducir nesta sección xunto cunha carta persoal da autora. Por volta do ano 2000 gocei da fortuna de coordinar a edición literaria do volume, xa esgotado, Manuel Luís Acuña (Xerais, 2000) mentres que Antón Pulido se responsabilizaba da parte plástica. Convidada a participar naquel fermoso proxecto, xunto con outras moitas persoas, Luz Pozo enviou este texto manuscrito que agora se presenta, baixo o título de “Vida secreta de Rosalía. Na lembranza do poeta Manuel Acuña”. Este poema, finalmente, sería substituído a instancias da propia autora  pola composición “Arrolar un neno…”, inspirado directamente no ciclo de poesía dos nenos de Acuña e co que homenaxeou ao poeta de Trives. Grazas, Luz, por tanta luz, sempre.”

dsc_0154dsc_0156

Cuestionario Proust: Isidro Novo

Publicado o por

DesdeIsidro Novo o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Isidro Novo:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Coido que a lealdade.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– Se non teño unha relación de amizade con elas, delicadeza e discreción.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Gústame ser correspondido, recibir do que dou, como na canción de Drexler, ou sexa que tamén lealdade.
4.– A súa principal eiva?
– Teño un orgullo que para dobregalo hai que poñelo a remollo, como o bacallao.
5.– A súa ocupación favorita?
– Observar, en toda a súa dimensión. Un poeta debe aspirar sempre a ver o que ninguén ve.
6.– O seu ideal de felicidade?
– A título persoal, síntome satisfeito, pero logo, cando me asomo á fiestra… O ideal sería que os cartos fosen como as patacas, que tivesen que consumirse no ano, para non dar lugar a desigualdades.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Só pensala dáme grima, así que prefiro non pensar.
8.– Que lle gustaría ser?
– Aspiro a ser cada vez máis grande (á miña vista) no que fago.
9.– En que país desexaría vivir?
– Un está coartado polos sentimentos que ten verbo de onde vive a maior parte da súa vida. Posto en evidencia o condicionante, Galiza, claro.
10.– A súa cor favorita?
– Durante anos foi o granate, agora son máis ecléctico.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Houbo unha época na que prefería a caléndula, pero non sei se era máis pola súa beleza física ou pola eufonía do seu nome. Hoxe gústame moito a camelia negra.
12.– O paxaro que prefire?
– Sempre tiven debilidade polo merlo que, ademais de ter canto propio, é capaz de imitar o doutros paxaros, é dicir, de facer versións doutros cantantes.
13.– A súa devoción na prosa?
– Non son devoto de case nada, pero entre a moita xente que me merece respecto pola súa escrita, están Valle Inclán, Cunqueiro, Kafka, Camus, Beckett, Rulfo, Mishima … Queda un longo etcétera, pero non quero ser exhaustivo.
14.– E na poesía?
– Ademais dos clásicos e de moitos por fortuna ben vivos da nosa cultura, Li Po, Quevedo, Vallejo, Bukowski, Plath, Szymborska, Mend-Ooyo…
15.– Un libro?
– Amo as palabras, porque o significado de cada unha vén dunha historia, as palabras ademais, serven para escribir historias, ergo, se teño que elixir un único libro, escollo un dicionario.
16.– Un heroe de ficción?
– De pequeno lía El Capitán Trueno, pero se agora teño que decidirme, estou en dúbidas entre Pocoyó e Bob Sponge. En Galiza só os temos reais.
17.– Unha heroína?
– Non sei o que hai de ficción ou de realidade con Pepa a Loba, pero a personaxe, como a de María Castaña, tamén de historia difusa, paréceme moi interesante.
18.– A súa música favorita?
– Hai tempo, fun moito de jazz, antes de pop–rock, logo de folk, de clásica, de rap, de minimal, etc., pero agora escoito moita música africana (Lö, Osibisa, Keita, Évora, Bi Kidude…) De todas as maneiras confeso que non soporto o reggaeton.
19.– Na pintura?
– Eu sempre tiven moi en conta a Seoane e a Lugrís, pero son un amante da pintura de Tino Grandío. De hoxe tería que dicir moitos que ademais son amigos meus, por iso prefiro non citar. Son moito de Dalí, de Paul Klee, de Matisse, de Egon Schiele, de Picabia, de Chagall…
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Ademais das heroínas citadas dubidosas coa ficción e da moi real María Pita, aquí tivemos a Xan Quinto, a Foucellas, a O Piloto (que o mataron hai medio século) e a Moncho Reboiras (que o executaron hai corenta anos), por citar algo sen saír da casa.
21.– O seu nome favorito?
– Teño asumidos os tres que me puxeron, pero se tivese que pórme eu un, chamaríame Ernesto.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Bah, antes era escrupuloso para algunhas cousas, agora son máis tolerante.
23.– O que máis odia?
– Eu odio pouco, pero hai cousas que me poñen de moi mala hostia. Neste momento, o de Alemaña con Grecia. Habería que facer unha campaña solidaria, en camisetas ou en pancartas, na que se lese o lema: “Quero ser europeo/a, non escravo/a de Alemaña”.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Hai un feixe delas. Que non resuciten e que a súa herdanza xenética sexa o menos fértil posíbel.
25.– Un feito militar que admire?
– Aos militares eu só lles vexo utilidade cando axudan a apagar incendios forestais no verán.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O de comunicarme co mundo vexetal e mineral. Co animal vou amañando.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– Cos meus arredor, na cama, sen dor e tomando un chanqueiro de tinto.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Adoito ser animoso, pero teño días malos.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os que non lle causan trastorno a outros.
30.– Un lema na súa vida?
– Tratar de convencer a un convencido, é sempre unha perda de tempo.”

Cuestionario Proust: Elías Portela

Publicado o por

DesdeElías Portela o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Elías Portela:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Ter mala memoria.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A ética.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Comprensión.
4.– A súa principal eiva?
– ADHD.
5.– A súa ocupación favorita?
– Atoparlle sentido ás cousas.
6.– O seu ideal de felicidade?
– A do dervixe rodopiante ou a do submarinista.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– O abandono.
8.– Que lle gustaría ser?
– Unha bacteria anaerobia.
9.– En que país desexaría vivir?
– Nun país seguro e por ende: cun estado de benestar, onde se respectase a natureza sen deixar de lado a tecnoloxía e cuxa sociedade e goberno conxugasen sen demagoxias a transparencia das institucións e a privacidade dos cidadáns. Calquera sitio e ningures.
10.– A súa cor favorita?
– Depende dos beizos.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Difícil pergunta! Vai unha semana, miña nai mercou as flores máis perfectas que eu vira na miña vida, gloriosas!, pero non lles sei o nome e ademais fedían coma un morto de tres semanas ao que lle mexaran enriba. Eran algo terrible!, aínda que conceptualmente eran como unha instalación artística moi provocadora (en parte polas náuseas e os malos ratos no salón). O certo é que eu non merco flores NUNCA porque non as entendo e a cousa acabaría mal. Con todo, teño certa empatía polo hibisco, se cadra a flor que máis desfruto normalmente, e cando era pequeno xogaba con pasifloras porque son como un parque de atraccións en miniatura. Nunha época da miña nenez tamén xoguei cunha especie de flores-corneta con forma de “J” invertido (igual ca eses respiradoiros nos barcos de antano por onde se coaban os polizontes), eran rarísimas! e de cor morada escura, mais nunca lles souben o nome e dun ano para outro desapareceron sen que as volvese atopar nunca máis por ningures, polo que as teño mitificadas… Aínda que se che son sincero, eu son máis de madeira, herbas e musgo, non che son de flores a non ser que se coman. Se cadra ter unha linda orquídea da vainilla sería o ideal.
12.– O paxaro que prefire?
– En principio unha ave fénix, aínda que tan só é un mito. Se me teño que ater a paxaros reais, se cadra a bubela, que a teño tamén mitificada porque só a dei visto unha mísera única vez de pequeno e coa crista baixa. Mais no fondo coido que os que verdadeiramente me encantan son eses córvidos tamaño can que hai polo norte e que contan que se poden amestrar e ensinarlles a dicir palabras e fan coma se falasen. Non lembro quén escribiu iso de “serás acaso un paxaro negro ou a escuridade mesma que voa?”.
13.– A súa devoción na prosa?
– Agora mesmo non teño “devocións”.
14.– E na poesía?
– Tampouco, aínda que as ideas do creacionismo literario si que poden entrar dentro da “devoción”.
15.– Un libro?
– Un dicionario.
16.– Un heroe de ficción?
– Ou ben Atenea ou Arale Norimaki.
17.– Unha heroína?
– A de Lou Reed.
18.– A súa música favorita?
– Calquera que lle vaia ben ás miñas neuronas: clavicémbalo, medieval, folc, certos tipos de techno, jazz, heavy… Gústame principalmente a música impredicible, pero tamén pode ser moi monótona e repetitiva con tal de que non siga estruturas facilonas como as que aparecen nos grandes éxitos do momento ou en Eurovisión, porque ese tipo de música me resulta obsesiva e insultante e se non estou afeito a ela pode poñerme de moi mal humor. Non soporto tampouco a disneyficación das voces do pop actual que soan a gominola e a castración. Polo resto vaime o que sexa; teño gustos moi moi amplos.
19.– Na pintura?
– Na pintura teño predilección por todo aquilo que sexa tecnicamente figurativo pero que pareza abstracto, é dicir, que podería ser coma unha fotografía mais que cando se contempla destacan as texturas, as cores, os contrastes, a forma… por riba do que o cadro representaría directamente.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Médicos Sen Fronteiras.
21.– O seu nome favorito?
– Antananarivo, Max Estrella, capsicum…
22.– Que hábito alleo non soporta?
– O acoso.
23.– O que máis odia?
– O fascismo.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Non me vexo agora mesmo desprezando o pasado.
25.– Un feito militar que admire?
– As orxías.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Cordas vocais máis fortes e un diafragma no seu sitio.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– Supoño que en privado.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– O sono e a fame.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A incultura e calquera tipo de alienación mental.
30.– Un lema na súa vida?
– Lwymainovasala.”

Cuestionario Proust: Diana Varela Puñal

Publicado o por

DesdeDiana Varela Puñal o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Diana Varela Puñal:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– A perserveranza.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A bondade e a intelixencia.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que me queiran.
4.– A súa principal eiva?
– A ansiedade.
5.– A súa ocupación favorita?
– Teño dúas: ler e bañarme no mar cando a auga non está moi fría.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Poder vivir da arte.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Din que dá mal agoiro nomear aquilo que non se quer que aconteza…
8.– Que lle gustaría ser?
– Eu, pero mellor.
9.– En que país desexaría vivir?
– En Galicia.
10.– A súa cor favorita?
– O branco.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A “vinagreta”, unha flor amarela e de seiva amarga que os nenos de Corme zugabamos nos recreos do colexio.
12.– O paxaro que prefire?
– Un petiño verdoso que un día atopei durmindo nunha beirarrúa da Coruña, entre as zancadas da xente pola mañá cedo para ir a traballar. Collino, leveino para o despacho, démoslle de beber nunha tapiña de botella e recuperouse. O pobre creo que estaba baldado! Lémbrome moitas veces del.
13.– A súa devoción na prosa?
– Scott Fitzgerald.
14.– E na poesía?
– Claudio Rodríguez.
15.– Un libro?
– Xente de aquí e de acolá.
16.– Un heroe de ficción?
– O pai de “O ladrón de bicicletas”.
17.– Unha heroína?
– A nai de “Mamma Roma”.
18.– A súa música favorita?
– O rock e o jazz.
19.– Na pintura?
– Pollock, Rothko e Van Gogh.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– A xente boa que teima por seguir querendo ser boa.
21.– O seu nome favorito?
– Alexandro e Xermán; os nomes dos meus irmáns.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Calquera que teña que ver co egoísmo ou a ingratitude.
23.– O que máis odia?
– É un sentimento que trato de apartar de min. Creo que a quen máis dana é a quen o leva dentro, como unha couza.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Hai varias, pero pola conta que nos trai, a Franco. Pola súa causa España sumiuse nun medievo a destempo, do que aínda hoxe quedan vestixios.
25.– Un feito militar que admire?
– Máis ca militares, admiro as revolucións populares, armadas ou non. Un dos feitos que máis me conmoven da historia é a afouteza, o convencemento de Rosa Parks. No medio dun autobús cheo de xente non se ergueu do asento para “brancos” no que estaba…, e mira todo o que logrou.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A paciencia.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Tranquila.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Ando case sempre ilusionada con proxectos novos que se me ocorren día si, día tamén.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os físicos.
30.– Un lema na súa vida?
– Non fagas aos demais o que non queres que che fagan a ti ou ós teus seres queridos.”

O World Literary Atlas, en galego

Publicado o por

DesdeRamón Nicolás o Caderno da crítica de Ramón Nicolás:
“Hai poucos días seguín unha interesante entrevista radiofónica na que se falaba dunha web chamada World Literary Atlas: un proxecto que levaron a cabo, ao que parece con moito éxito na rede, a deseñadora gráfica Elisabeth Breil e mais o xornalista Pablo Santiago. O obxectivo confesado é o de coñecer e percorrer as diversas cidades e vilas do mundo a través do que as escritoras e os escritores fabularon ou reflectiron arredor delas. Particularmente paréceme unha fermosa e suxestiva maneira de establecer un elo entre a literatura e os espazos que coñecemos ou queremos coñecer, e tamén advirto como un acerto o feito de que o Atlas sexa  aberto ás persoas que queiran colaborar nel, incluíndose -alén dos datos básicos do libro do que se tira a cita- unha interesante sección que é a da “contextualización” pois, sen dúbida, axuda a entender moitos aspectos do fragmento escolmado.
Na amentada entrevista, as persoas responsables manifestaban  que axiña estaría operativa en lingua galega mercé a alguén que se brindaba a facelo de balde. Onte confirmei que en parte xa está na nosa lingua malia que desde esta posibilidade non se poida acceder -supoño que temporalmente- a contidos ningúns. Desde outras linguas si tiven ocasión de ver os resultados que teñen que ver con cidades e vilas galegas -véxase Vigo, A Coruña, Celanova ou Compostela por exemplo- e o resultado é, espero que por pouco tempo, moi pobre. Desde aquí convido a incorporar fragmentos das obras literarias da nosa tradición que se refiran ás cidades, vilas e aldeas que habitamos…, ben sabido é que as hai e a centos. Eu prometo facer algunha.”