Arquivos da etiqueta: Somos o que imaxinamos

Alberto González-Garcés. O libro galego entre a ciencia e a inventiva: Somos o que imaxinamos

Publicado o por

Entrevista de Rubén Beiró a Alberto González-Garcés en gCiencia:
“(…) “Este libro foi creado coa idea utópica de ser feliz escribindo e de contribuír á felicidade dos demais”, resalta González-Garcés. Non era fácil para el escribir poemas desde a diversión, porque o sente moito, sofre. Por iso quería cambiar de rexistro cunha obra que fala moito sobre ciencia, apunta, pero iso si, “dun modo divertido e imaxinativo”. Un exemplo é a unificación dos horarios no mundo, coa complexidade que supón poñer todos os reloxos na mesma hora.
A creación deste galego xoga moito co tempo. “Ou non sei se é o tempo o que xoga conmigo”, di o autor, que cre que o pasado é algo estraño. O escritor destaca que as persoas sempre pensan no futuro, no día seguinte, nos plans que queren. Incluso con outras persoas, como poden ser os fillos.
O investigador mariño é máis optimista nesta segunda obra. A primeira, Alta mar, mar aberta, foi un poemario, e máis íntimo. Neste, reconstruía vivencias sobre o mar e exploraba sobre a identidade cunha profunda autobiografía. De momento, non descarta unha posible terceira peza, aínda que non pode aseguralo. (…)”

Alberto González-Garcés: “Os meus relatos teñen optimismo e esperanza”

Publicado o por

Entrevista de Jorge Lamas a Alberto González-Garcés en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): Por que este libro [Somos o que imaxinamos]?
– Alberto González Garcés (AG): Coa pandemia e coa miña xubilación decateime do valor do tempo. A partir de aí, tiven tempo para pensar, reflexionar, divertirme e escribir. Comecei por un libro de poemas, Alta mar, mar aberta (Medulia Editorial, 2023). Despois, seguín dándolle voltas a unhas notas de cousas que non sei moi ben se me pasaron ou se as imaxinei, e decidín escribilas.
– LVG: De aí o título?
– AG: Si, partín desa reflexión que fala do pasado coma dun país estraño. Cando estás pensando nel, no sabes moi ben se o que lembras do pasado foi así ou doutra maneira porque lle metes uns chiscos de imaxinación. Sen o coñecemento do pasado non hai cultura, pero, como dicía Nélida Piñón, sen a imaxinación non hai grandeza. Despois, lendo a numerosos escritores, cheguei á reflexión de que o mundo é enorme e acontecen moitas cousas nel, pero todas as cousas que suceden, pásanme a min agora. Por outra banda, a xente que eu coñezo pasa a vida predicindo o futuro, imaxinando que vai ser o futuro. Somos e queremos ser o que imaxinamos. De aí o título. Son cousas que todo o mundo pensa. O que fixen neste libro é darlle forma, baseándome en experiencias que vou transformando coa miña imaxinación.
– LVG: Son relatos moi variados, pero teñen un elemento optimista en común. Concorda?
– AG: Si, teñen optimismo e esperanza, con elas da gusto vivir, aínda que tamén son realistas. Nestes relatos hai unha dose alta de realismo, pero, en ocasións, transformado pola imaxinación. (…)”