Desde
Galicia Hoxe:
“O director da Editorial Galaxia, Víctor Freixanes, pediu este mércores apartar a lingua galega da batalla política e sacala do “gueto do ensino”. “Se o mundo do comercio, do ocio, da publicidade ou os medios de comunicación están noutro rexistro, estanse a equivocar”, apostilou. Ante o conselleiro de Educación e Cultura, Jesús Vázquez, Freixanes celebrou o impulso de O libro dos Reis Magos e declarouse “impresionado” polos textos das autoras que participan nesta iniciativa. A liña sequido, Freixanes fixo un chamamento á Xunta e ao conselleiro para “sacar a lingua galega do gueto do ensino” e do ámbito institucional do Parlamento, ao tempo que pediu que se lle aparte do “espectáculo” político. “A lingua non pode estar sometida ao espectáculo permanente, nin aos prexuízos de dous ou tres señores”, advertiu. Por último, fíxose eco da súa propia carta aos Reis Magos pedindo “apartar o espectáculo da loita política” e “ser capaces de poñer a todos de acordo en canto a lingua galega”. “Menos espectáculo no Parlamento e máis traballo nos despachos”, demandou.”
Arquivos mensuais: Xaneiro 2013
Pilar García Negro: “Arrepíntome de ter confiado en quen non o merecía”
Entrevista 
a Pilar García Negro en El Progreso:
“(…) – El Progreso (EP): ¿A quen admira?
– Pilar García Negro (PGN): A todas as mulleres que loitaron por séreno dignamente e sen submisións. A persoas que colocan o traballo, a honestidade e o amor a Galiza por riba de calquer interese biográfico. (…)
– EP: ¿Que libro ten na mesiña?
– PGN: Chile a la vista, de Blanco Amor. Como libros de cabeceira: Rosalía de Castro e Castelao.
– EP: No seu momento foi expedientada por dar as súas clases en galego, ¿sentíase como unha vítima ou como unha heroína?
– PGN: Para maior (aparente) paradoxo, fun expedientada ao abeiro dun decreto derivado da Lei de Normalización Lingüística (1983), sinal ‘histórico’ de como e para que se utilizaban as leis de teórica protección á lingua galega. Non me sentín vítima nen heroína, pois fun acompañada por centos de compañeiros que defenderon a normalidade do que eu facía: considerar o galego unha lingua, apta, por tanto, para calquer cometido cultural.”
María Solar publica A verdadeira historia da mosca da tele
A Coruña: Yolanda Castaño e Xosé Tomás asinarán exemplares de Verdedades
Manuel Rivas: “Os personaxes conduciron a escrita d’As voces baixas“
Entrevista de Carme Vidal 
a Manuel Rivas en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza: As voces baixas está a ser aclamado pola crítica. Contaba vostede con que o seu libro máis persoal fose recibido con tanto entusiasmo?
– Manuel Rivas: Para min o importante era escribir este libro e nunca me preocupou moito o que puidese pasar despois. Precisaba escribilo e coido que parte da boa reacción que está a provocar vén precisamente desa dimensión, de ser un libro do eu e do nós. Non me estraña, por iso. Cando un libro se publica é xa un emigrante que vai de man en man e este pousa na xente. Teño a sensación de que está a ter unha boa viaxe, mais cando o escribín descoñecía a sorte que podía ter. Despois dalgúns episodios de certo éxito literario, como O lapis do carpinteiro que tivo moito impacto, ou algúns relatos como A lingua das bolboretas, pasoume algo importante. Cando escribín Os libros arden mal caín nunha especie de baleiro, nun inferno, e chegou un momento en que case deixo o libro porque o que estaba contando me producía sensación de horror. Esa historia dramática da cultura estaba a ser abondo para min, o desacougo era inmenso. Pensei que se deixaba de escribir non pasaría nada, contra esa idea transcendente do que estás a facer. Como di Elías Canetti, cando escribes tes que ter sensación de que podes parar unha guerra, mais unha cousa é que teñas esa actitude de aposta fonda e outra que pares a guerra. Reiniciei. Tirei para adiante coa idea de que tiña que seguir escribindo, non tanto polo libro senón por min mesmo. Cheguei á conclusión, mesmo un pouco egoísta, de dicir: vou escribir mesmo que remate a miña carreira. Rematara a idea de carreira literaria, mais vou continuar aínda que sexa para min só, aínda que faga haikús ou escriba na area cun garabullo como os rapaces. Esa decisión e esa sensación cambioume. Veume moi ben para entender a miña relación co oficio de escribir. Deixei de ser un abandeirado. Levoume a un compromiso coa escrita, mais esquecín o efecto público do que fago. (…)”.
