Entrevista de Silvia Penas Estévez a Arancha Nogueira, desde Urutau:
“(…) – Urutau (U): A poesía é unha forma de ver o mundo?
– Arancha Nogueira (AN): Non estou certa, pero de selo, non é só iso. Penso que é unha forma de relacionármonos co mundo, que precede o mero acto de observalo (pensar en que é un xeito de ver o mundo é xa racionalizar ese acto, e estou convencida de que é algo que é anterior a iso e que tamén o transcende, que está antes e tamén despois). O que si sei, é que a poesía existe desde moito antes do texto, que en todo o proceso de interacción co mundo, de transformación, de impacto, de afecto, está a poesía.
– U: Cando escribes pensas nunha lectora/lector imaxinaria/o? O que escribes vese afectado por iso?
– AN: Non, non adoito pensar en quen o vai ler, aínda que si hai unha intención (e penso que ninguén que escriba e publique pode negalo) de que iso se vaia ler. De todos xeitos, escribo desde min e desde o que sinto que paga a pena contar; a posteriori podo facer esa reflexión de se é máis ou menos universal, de se alguén se vai sentir identificadx… pero non o penso cando me lanzo a escribir. (…)
– U: O teu poema aparece como algo súpeto, que golpea e sae dunha maneira explosiva e rápida ou é un proceso máis pausado e longo?
– AN: Ambas! O xermolo do poema adoita ser unha frase, unhas palabras, un verso ou varios… ou ben unha imaxe. Iso si “vén”, ás veces producto da reflexión ou doutras lecturas, e outras veces por si só. Mais, desde que aparece esa semente até que medra hai un proceso de traballo pasivo, e explícome: de permitir que iso descanse, pero ao mesmo tempo non deixar de telo na cabeza, ir apuntando o que se me ocorre, cavilar ao respecto diso… pode levar moito tempo, pero se algo aprendín logo de anos escribindo poesía é que esa pausa é necesaria e positiva para facer dunha obra algo máis que un arrouto.
– U: Este libro, O único lugar onde ficar inmóbil, en concreto como xurdiu? Onde ou en que dirías que ten o seu xermolo?
– AN: Este libro xorde dunha perda, dunha perda emocional a moitos niveis (comecei a escribilo aló polo 2014, aínda que non o rematei até o 2018). Esa perda emocional, que podemos identificar como unha perda amorosa pero tamén identitaria, leva a un proceso de reconstrución desde a ruína que me parece interesante. Aínda que é un libro cru, duro, reflexiona ao redor da idea de que fica de nós cando nos privan das cousas que pensamos que nos configuran; reflexiona tamén sobre as violencias que sofremos particularmente como mulleres, de como se naturalizan socialmente, de como as afrontamos e de se é posíbel erguerse despois de varar. Gosto desta idea porque non ten moralina, non hai un “tes que facer isto”, non é un manual de instrucións. Tamén por iso, por esa dúbida, creo que é unha lectura que pode axeitarse a estes tempos, aínda que para nada fose escrita con esa idea. (…)”
Arquivos do autor: asociacionescritoras-es
Pedra Papel Tesoira, por Yolanda Castaño
Desde a AELG recollemos o vídeo das Bibliotecas Municipais da Coruña onde Yolanda Castaño le “Pedra Papel Tesoira”, aquí.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora, #CulturaNaRede e/ou #aculturasegue.
Polafías Polavida, “O home, o burro, o can e o mono”, contado por Pepe “O Caramuxo”
Desde a sección de Literatura de Tradición da AELG convidámosvos a reunirnos cada día, momentaneamente, arredor da lareira virtual que representa o noso inmenso arquivo.
Hoxe escoitamos o conto “O home, o burro, o can e o mono”, relatado por Pepe ‘O Caramuxo’ na polafía que tivo lugar en Moaña, no Centro Sociocultural Daniel Castelao, o 30 de outubro de 2010.
Esta é a ligazón ao vídeo.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora, #CulturaNaRede e/ou #aculturasegue.
“Sei que un poema pode ser unha canción, se pode ser canción tamén pode ser un berro.” — Entrevista con Pura Tejelo
Entrevista de Silvia Penas Estévez a Pura Tejelo, desde Urutau:
“(…) – Urutau (U): A poesía é unha forma de ver o mundo?
– Pura Tejelo (PT): A poesía vén sendo unha forma reflexiva de posicionarse, e non só fronte aos grandes temas, a min, ademais, interésame o mundo normal, o transcorrer dos días, as situacións que se desenvolven no meu entorno e nas que podo intervir como persoa e como cidadá, por suposto. Gústame implicarme, non son feliz se contemplo situacións de abuso ao meu lado.
– U: Cando escribes pensas nunha lectora/lector imaxinaria/o? O que escribes vese afectado por iso?
– PT: Cada escritor/a debe de formularse antes de poñerse a escribir que é o quere comunicar, para que escribe e para quen, con que motivo. A pregunta debe de proceder dun mesmo cara fóra, non ao revés.
De todas formas a relación que el estableza debe ser respectada, a non ser en casos puntuais nos que se denigre ou haxa unha manipulación explícita.
Cada persoa, ten o nivel de responsabilidade que se adxudica. Un poeta non pode cambiar un curso dun río nin apagar un incendio. Escribo para intervir nos meus pensamentos e compartilos.
Sei que un poema pode ser unha canción, se pode ser canción tamén pode ser un berro. Entón, estamos no inicio dos tempos: letra e música. Daquela, pode ser todo canto ti queiras pensar que pode ser.
Escribo — creo que lin nalgún lugar — , porque me gustaría ler ou oír as cousas que eu sinto. (…)
– U: Este libro, As horas de Hanna, en concreto como xurdiu? Onde ou en que dirías que ten o seu xermolo?
– PT: Hanna e o marco histórico escollido permitíame facer, con maior obviedade, unha serie de críticas a situacións que hoxe en día son aínda moi evidentes: o abuso do Poder, a exhibición da riqueza, o papel secundario da muller, a falta de respecto cara os ritmos da Natureza.
Nun plano máis estético, As Horas de Hanna nacen dunha pintura do Renacemento que me inquietaba dende hai tampo. Adoita ser común partir dun referente fotográfico, unha pintura que te leva a un lugar preciso onde nace a escrita. En concreto, neste caso, foi un cadro de Botticcelli, A Historia de Nastagio. Isto levoume a observación dos códices e como ese mundo engalanado e ao tempo falso facía ostentación do seu poder.
En toda Europa os grandes homes encargaban códices a famosos debuxantes. Nós temos en Galicia valiosos libros miniados. Esas pinturas fermosísimas reflectían unha sociedade perfecta de xentes idealizadas que en realidade non era así. Vin nestas pinturas un reflexo da sociedade contemporánea que vive nun mundo de aparencia.
Hai un trasfondo de guerras, de revoltas campesiñas, de fame. En certas clases altas, a muller, ten acceso á educación e ten presenza no mundo cultural mais eran utilizadas por intereses económicos e de Estado.
Hai un libro de horas, en concreto Les trés riches heures du duc de Berry, que está moi estreitamente ligado ao libro de poemas de Hanna. Algún texto incluso é a reprodución case pictórica dalgunha das súas páxinas pintadas polos irmáns Limburgo. (…)”
Catálogo galego de GaliciaLe
Desde GaliciaLe:
Que é o catálogo galego de GaliciaLe?
O “Catálogo galego” forma parte, xunto co “Catálogo do libro electrónico en castelán” (eBiblio Galicia), do proxecto GaliciaLe, plataforma da Rede de Bibliotecas Públicas de Galicia que fai posible a lectura e visionado de obras dixitais a través da internet.
Desde o catálogo galego de GaliciaLe podes realizar o préstamo de títulos en formato dixital para lelos ou velos en diferentes dispositivos: tabletas, teléfonos intelixentes e ordenadores persoais. No caso dos libros, poderás facelo, ademáis, desde un lector de libro electrónico.
Este catálogo está promovido e xestionado pola Xunta de Galicia. O servizo está dispoñible no enderezo catalogo.galiciale.gal.
Quen pode utilizar o catálogo galego de GaliciaLe?
Se xa es socio/a dunha das bibliotecas da Rede de Bibliotecas Públicas de Galicia, soamente precisas introducir o teu usuario e contrasinal que che facilitaron na túa biblioteca.
Se non lembras as túas credenciais, podes recuperalas no seguinte enderezo: Lembrar contrasinal
Se non podes acceder, diríxete á túa biblioteca de referencia para que che faciliten as túas credenciais.
En caso de que non sexas socio/a dalgunha das bibliotecas da Rede, debes acudir a unha delas para obter o carné. Alí rexistrarante como novo/a usuario/a da plataforma de préstamo GaliciaLe.
Requisitos técnicos
Para poder ser usuario/a do catálogo do libro electrónico galego de GaliciaLe é necesario cumprir os seguintes requisitos:
– Dispoñer dun dispositivo compatible.
– Ter acceso á internet.
Que obras podo atopar no catálogo galego de GaliciaLe?
Este catálogo ofrécelle á cidadanía unha colección de libros e películas, co seguinte contido:
– Ficción orientada ao público infantil e xuvenil (álbumes ilustrados, contos, cine de animación).
– Ficción destinada ao público adulto (novelas, cine dramático, comedias, series).
– Libros e vídeos documentais sobre historia, ciencia e tecnoloxía, ciencias sociais e humanidades, informática etc.
A quen podo dirixirme para obter máis información?
Na túa biblioteca poden informarte con meirande detalle respecto deste servizo.
Cuestionario Proust: Xina Vega
Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Xina Vega:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
-Esta é unha das preguntas máis difíciles que existen porque unha non se dá visto a si mesma. O de coñecerse de verdade parece máis un propósito que algo que de verdade se poida atinxir, pero vaia, cando me poño a pensarme imaxino que son unha branda que vai de dura ou unha dura que vai de branda, non cho sei…
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
-A valentía ou, o que vén ser para min o mesmo, a honestidade.
3.– Que agarda das súas amizades?
-Lealdade e verdade. Con que se permitan ser elas sen demasiados filtros e non busquen conscientemente danar a outros xa son moi feliz ao seu carón.
4.– A súa principal eiva?
-A pregunta 4 está relacionada coa 1, e volvo pensar en que non teño nin idea. Postos a contestar, respondería tamén o mesmo.
5.– A súa ocupación favorita?
-Creo que ler e escribir é un regalo, podería facelo todo o tempo, co descanso, iso si, dunhas cervexas coa xente que quero.
6.– O seu ideal de felicidade?
-Non sentir que teño que defenderme, que as cousas poden facerse doutro xeito, que debería ser doutra maneira. Ás veces todo está ben, todo flúe no presente. Desarmarse e percibir a beleza é felicidade e pode suceder en calquera momento.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
-Son nai, a morte dun dos meus fillos éme inconcibible.
8.– Que lle gustaría ser?
-Sempre quixen ser reporteira de guerra, aínda quero, pero xa non vai ser, claro. Mágoa.
9.– En que país desexaría vivir?
-Creo que en calquera. É moito máis importante para min o “como” que o “onde”.
10.– A súa cor favorita?
-O vermello en toda a súa gama, con especial predilección polo ton do sangue ou do viño.
11.– A flor que máis lle gusta?
-As calas e as camelias, teñen algo carnosamente rotundo que me fascina.
12.– O paxaro que prefire?
-O paporroibo con ese peito rubio e a cabeciña verde oliva.
13.– A súa devoción na prosa?
-Cando era adolescente morría por Kafka, tamén por Ferrín. Máis adiante Cunqueiro e Beckett foron os meus deuses, agora estaría entre Antoine Volodine, Elfried Jelineck e Angélica Lidell.
14.– E na poesía?
-Sempre volvo a Alejandra Pizarnik e a García Lorca e a Luís Pimentel.
15.– Un libro?
–Se o vello Sinbad volvese ás illas.
16.– Un heroe de ficción?
-O vello e derrotado Sinbad.
17.– Unha heroína?
-A Georgina d´Os cinco de Enid Blyton.
18.– A súa música favorita?
-As Variacións Goldberg de Bach, calquera dos albums dos The Smiths, ou un rap de Ayax y Prok.
19.– Na pintura?
-Lucien Freud, Giorgio de Chirico, Marcel Duchamp, Maruja Mallo.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
-Fun alumna de Claudio Guillén e de Ángel Crespo e aínda me conmove recordalos. A xeración do exilio que viviu nun país fantasma e aínda así creou para o país real e que acabou volvendo e recibindo un trato mesquiño dos protagonistas da Transición. Malia levar tantas feridas nas súas vidas eran tan luminosos!!
21.– O seu nome favorito?
-Guiomar.
22.– Que hábito alleo non soporta?
-A violencia, a seguridade nun mesmo, a prepotencia.
23.– O que máis odia?
-Odio a aqueles que senten pracer humillando.
24.– A figura histórica que máis despreza?
-Franco paréceme unha das figuras máis sinistras e mesquiñas que poidan concibirse.
25.– Un feito militar que admire?
-A revolución dos cravos. Aqueles capitáns con flores na escopeta…
26.– Que don natural lle gustaría ter?
-Gustaríame tanto bailar ben!!
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
-Con consciencia e sen medo.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
-Alegremente ansioso.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
-Creo que todos os que só prexudican a un mesmo.
30.– Un lema na súa vida?
-“Ten coidado, esfórzate en ser feliz”.”
Toño Núñez le un texto do seu libro Poemas de Amor en Outono
Desde a AELG recollemos a lectura dun texto de Poemas de Amor en Outono, de Toño Núñez, aquí.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora e/ou #CulturaNaRede.
Entrevista a Héctor Cajaraville no CEIP Heroínas de Sálvora (Aguiño-Ribeira)
Hoxe, 21 de abril, #LendoALuzPozoGarza
Desde o 21 de abril, ás 13:00, Luz Pozo Garza descansa no cemiterio de Santo Amaro, na Coruña. Escritoras e escritores foron subindo a esa hora ás redes sociais pequenos vídeos lendo poemas da autora co cancelo #LendoALuzPozoGarza.
Animámoste desde a AELG a subires o teu.
Aquí poden verse as achegas feitas co cancelo nas diferentes redes sociais:
– Facebook.
– Instagram.
– Twitter.
Luz Pozo Garza nas nosas voces
Desde a AELG queremos homenaxear a figura excepcional de Luz Pozo Garza lendo varios poemas da súa autoría, traspasando deste xeito a enerxía da súa palabra a través de todas e todos nós, nun diálogo fértil e permanente co seu legado creativo, que constitúe, sen dúbida, a súa máis fermosa achega á nosa literatura común.
Aquí podedes escoitar os poemas nas voces de:
– Daniel Asorey (“Primeira memoria”):
– Xoán Carlos Domínguez Alberte (poema publicado no libro colectivo Mulher a facer vento):
– Anna R. Figueiredo (“Far Blues”):
– Xavier Queipo (“Cantiga para ler en tempo de penumbra”, do volume colectivo Poetas e narradores nas súas voces):
– Mercedes Queixas (“Souben amar”):
– Antonio Reigosa (“Fábula de fontes”, de Pazo de Tor):
– Cesáreo Sánchez Iglesias (poema de Prometo a flor de loto):