Arquivo da categoría: Entrevistas

Andrea Maceiras: “Un premio como o Jules Verne é un pulo importante”

Publicado o por

EntrevistaAndrea Maceiras a Andrea Maceiras en Diario de Pontevedra:
“(…) – Diario de Pontevedra (DP): Axudan estes premios a atopar as forzas para seguir escribindo?
– Andrea Maceiras (AM): Sen dúbida. Son unha dinamización do sistema en moitos sentidos diferentes. Unha das cuestións que quizais botemos máis de menos é a difusión e visibilización do noso traballo e, nese sentido, son moi importantes. Non só pola contía económica, que tamén está ben porque o oficio de escritor non sempre é fácil a nivel económico, ou noutro sentido, se non polo recoñecemento do traballo feito.
Tamén poden ser unha grande axuda á hora de publicar libros na actualidade que doutra forma sería máis complicado.
Sen dúbida, os galardóns que teñen como parte do premio a publicación son moi valorados polos escritores, alomenos polos que estamos comezando.
– DP: O director de Xerais, Manuel Bragado, falou da vosa como da ‘Xeración da Esperanza’ que está renovando a literatura galega actual. Que digan iso de un supón unha responsabilidade para continuar facendo as cousas ben?
– AM: Penso que que falen de nós como da ‘Xeración Esperanza’ ten máis que ver con que na literatura e na historia sempre é preciso facer categorizacións. Non o entendo como unha responsabilidade, se non como un feito. Algo está a xurdir e hai unha necesidade de darlle nome a unha xeración nova. É esperable que se busquen nomes e formas de sistematizar as xeracións existentes. Pasa en todos os sistemas literarios, enténdoo como algo natural. Tamén pola miña formación como filóloga quizais para min que se clasifiquen as xeracións é algo normal. (…)
– DP: Ata outubro non teremos a oportunidade de ler Europa Express, cóntenos un pouco sobre a obra.
– AM: A novela comeza cun mozo que chega a unha cidade de Noruega e alí merca unha postal na que descubre que saen el e o seu grupo de amigos que foran fotografados nese lugar dez anos antes. A partir de aí, a historia desenvólvese en torno a varios eixos. Novela de viaxes, de intriga, de amor e con distintas voces e saltos temporais que van conformando un relato que se parece ás pezas dun quebracabezas, que se vai arranxando a medida que avanza a trama. (…)
– DP: Todos os seus libros son para un público xuvenil, considera a opción de escribir para adultos?
– AM: Escribo literatura xuvenil por vocación e non sei o que farei no futuro. Supoño que si, que nalgún momento apetecerame escribir outras cousas, dirixirme a outro público ou explorar outros terreos. Pero, polo de agora, é un xénero que me gusta e me motiva moito porque ese contacto tan directo e máxico cos lectores dubido que exista co público adulto. Pero non descarto dar o salto á literatura doutro tipo, nunca se sabe. (…)”

Entrevista a Isaac Lourido en La Voz de Galicia

Publicado o por

EntrevistaIsaac Lourido de Joel Gômez a Isaac Lourido en La Voz de Galicia:
“Na Tese de Doutoramento e outros estudos que elaborou na USC, Isaac Lourido defende unha nova forma de pensar e redefinir a historia literaria galega, de facer crítica e investigar a cultura do país. Así o propón no premiado e reeditado volume História literária e conflito cultural e en Livros que nom lê ninguém, publicados os últimos meses en Compostela polas editoras Laiovento e Através. Desde o 2013 exerce no Centro de Estudos Galegos da Universidade Nova de Lisboa.
– La Voz de Galicia (LVG): ¿Que modelo propón en «Historia Literária e conflito cultural»?
– Isaac Lourido (IL): A nosa historiografía literaria oficial, nas últimas décadas, aplica un criterio filolóxico; non analiza por exemplo as obras de Rosalía en castelán. Propoño un modelo máis aberto: a nosa historia literaria debe ter en conta as dúas linguas oficiais, non traballar como se o castelán non existise, e ver o que acontece entre elas; como son os procesos de produción, recepción, consumo e outros; ou se hai conflito e como é.
– LVG: ¿Hai exemplos dese modelo?
– IL: Si; estudo traballos de Xoán González Millán, Antón Figueroa, o Grupo Galabra e o seu director Elías Torres, ou do director do meu traballo académico que foi Arturo Casas. Tamén outros como Fernando Cabo, Vilavedra, Helena González, Vieites, López Silva e algúns máis. (…)”

Paula Carballeira: “Nos meus personaxes está toda Paula Carballeira”

Publicado o por

EntrevistaPaula Carballeira de Carlos Loureiro a Paula Carballeira en Noticieiro Galego:
“(…) – Noticieiro Galego (NG): Canto de Paula Carballeira hai nas túas personaxes? -ti mesma tes confesado que te “disfrazaches en peles de personaxes”-…
– Paula Carballeira (PC): Nos meus personaxes está toda Paula Carballeira, só que selecciono dentro de min os rasgos que mellor lles van e intento ver cara a onde me levan. Interpretar un personaxe é toda unha aventura, tes que arriscarte e deixarte ir da man da persoa que dirixe, explorando as túas posibilidades como intérprete de emocións, de movementos, de ficcións. (…)
– NG: Escribir e contar contos para idades máis temperás require imaxinación, compromiso… pero cando falamos de versos, iso xa é outra cousa, e estamos a nos referir ás túas obras poéticas de Contatrás…
– PC: A poesía require se cadra maior imaxinación, maior compromiso, como dis, hai que seleccionar moi ben as palabras, escoitar a súa música, debuxalas no papel. Para min a poesía sería a linguaxe universal, porque nela se crean xogos, melodías, imaxes, todo un mundo.
– NG: E para amosar unha vez máis a interdisciplinariedade entre xéneros, achamos a versión teatralizada das anteriores obras poéticas so o título de A folla máis alta… Sería buscando unha maneira mellor de chegar ao publico máis novo ou foron outras as circunstancias?
– PC: Con A folla máis alta pretendemos demostrar que ás veces a nosa condescendencia co público infantil non nos deixa descubrir que a súa capacidade de evocación, de entrar na ficción do xogo teatral, lles permite atopar respostas para desenvolverse no mundo que nos rodea. Desde a poesía, os ritmos, as coreografías de movementos e o humor, sorprendémonos coa boa acollida que o espectáculo tivo por parte do público e, ao mesmo tempo, puxemos o noso gran de area para contribuír ao emprego de formas teatrais contemporáneas tamén para público infantil e familiar. (…)”

Fina Casalderrey: “As novelas de María Victoria eran inxeccións intravenosas directas de sentimentos para a xente nova e non tan nova”

Publicado o por

EntrevistaFina Casalderrey de Lara Rozados a Fina Casalderrey en Sermos Galiza:
“- Sermos Galiza (SG): Como coñeceu a María Victoria Moreno e como foi a súa relación persoal con ela?
– Fina Casalderrey (FC): Todo comezou naqueles primeiros cursos de galego no ensino. Xa ves, veu unha extremeña aprendernos galego. Veu falarnos con paixón de Cabanillas e de todos os autores que permanecían para nós tapados con quilos de mala pintura. Veu ela falarnos deles neses primeiros cursos de galego, en Pontevedra e noutras zonas. Ela foi unha das nosas mestra de mestres. Lembro que ela falaba a moita velocidade, case aprendín a ser taquígrafa tentando non deixar atrás nada do que contaba. Pero relendo despois os apuntamentos, as cousas que dicía non só eran amenas e interesantes, senón que contaxiaban aquela paixón que ela poñía no que contaba, de Na noite estrelecida (de Cabanillas), e das pequenas cousas que ela sabía e che ía debullando. Despois fixémonos amigas pouquiño a pouco…
Lembro unha crítica que fixera, sen ter aínda confianza comigo, de O misterio dos fillos de Lúa, que remataba “O defecto que lle vexo é que me gustaría telo escrito eu”. Lembro tamén ler poesía xuntas… Canta poesía sabía esa muller! Sabía atopar versos para todo, sabía mirarlles as tripas… Nesa profundidade serena da amizade, sen ter que dar contas a ninguén… Aprendín tanto dela…
– SG: Notábaselle esa sensibilidade na escrita.
– FC: Na escrita e na vida. Ata o seu xeito de lear os cigarros tiña un rito poético. Dunha volta, viñamos de Santiago, dun acto, as dúas na súa “Teresita” (só a ela se lle puido ocorrer poñer ao seu coche -vermello, por certo- un nome de muller), ela conducía e pediume que lle lease un cigarro. Eu, que tantas veces a vira facelo, tentei imitala, pero cando llo entreguei, dixo “Isque é un vurullo de cuspe!”
Sabía moitísimo de literatura! Eu dicíalle “Es tan sabia que ata es quen de aparentar impertinente”, con todo o cariño do mundo. “Si?”, respondía cun sorriso pillabán que pretendía inxenuidade. E non se cortaba cando alguén dicía unha incorrección ou unha mentira, ou mesmo unha frase mal construída… Rebentábana eses usos do infinitivo “Dicir que…”, ou o abuso dos xerundios… mesmo lles dedicara un soneto aos xerundios. Tería merecido máis recoñecementos… Dos lectores e lectoras, do alumnado… tenos, pero pola parte dos premios…
– SG: Se cadra por esa parte dos premios, da crítica, máis institucional, foi algo esquecida… Pero que significou para a LIX galega?
– FC: Pois ela foi das pioneiras, cando escribiu Mar adiante (1973), por exemplo, nese momento en que esta literatura estaba nacendo. Unha escritora galega, porque escribía en galego, amaba Galicia e, como ela mesma dicía, “Eu nunca lle puxen os cornos a Galicia”; de certo, defendeu Galicia coma unha Galega “da tribo”. Foi, cando aínda eran moi poucos/as quen facían literatura infantil e xuvenil de forma continuada, alá polos setenta, das que estaban aí. Tamén entrou na literatura xuvenil cando aínda non había en galego moito onde escoller, velaí aquela Anagnórise tan potente destinada á xente moza, e non tan moza, que afonda nos sentimentos que xorden nunha conversa entre unha muller madura e un rapaz nunha simple viaxe en coche. (…)”