Arquivo da categoría: Infantil e xuvenil
Vilalba: Xornadas rosalianas 2022
Ledicia Costas: “Na vida hai que ir con todo”
Entrevista a Ledicia Costas en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): A cociñeira defunta… Escribe vostede sobre temas un pouco macabros.
– Ledicia Costas (LC): A min vaime o gótico. Fantasmas, espíritos… e mesturar iso con humor. Dende nena, sempre me fascinaron as historias de fantasmas e do alén. E descubrín que, como escritora, pasábao de marabilla escribindo esas historias.
– LVG: Non lle daban medo, de pequena?
– LC: Si, pero ao mesmo tempo atraíanme. (…)
– LVG: Escribe oito horas ao día, lin.
– LC: Ás veces máis e outras menos, pero son moi disciplinada para iso. Tamén é a única cousa na vida para a que son disciplinada, para o traballo. Se me deixase levar por ese concepto romántico da inspiración, non escribiría nunca. Para escribir novelas hai que dedicarlle horas.
– LVG: Unha novela é un milagre.
– LC: Require dunha entrega total. A túa cabeza está metida todo o tempo nese universo que estás construíndo. É a única maneira de enchouparte da historia, de meterte na pel dos personaxes… É unha inmersión completa.
– LVG: E mete nas novelas á súa panadeira, ao veciño…
– LC: Si, claro. Hai moitas frases que lle escoito a persoas ou xente que me parece singular que acaban nos meus libros sen sabelo.
– LVG: Vostede métese no corazón das persoas. E haberá quen llo faga saber.
– LC: Iso é moi impresionante. Eu recibo cada mensaxe que ás veces déixanme rota, rota de emoción. Unha cousa así dálle sentido a todo. (…)”
Andrea Barreira: “Quería achegarme dun xeito divertido ás xemelgas Elisa e Jimena”
Entrevista a Andrea Barreira na Radio Galega:
“Andrea Barreira presenta o seu libro Desmontando o corpo. Construíndo a ciencia: “Quería achegarme dun xeito divertido ás xemelgas Elisa e Jimena”. A entrevista pode escoitarse aquí.”
Vagaface, Brumalión e o can de pedra, de Uxío Novoneyra
Lugo: presentación de Contos de seu, de Xosé Tomás
Neda: presentación de O asubío do avó, de Ángeles Goás
Ledicia Costas: “Escribín Golpes de luz coa conciencia de que necesitamos cousas que nos fagan sentir ben”
Entrevista a Ledicia Costas en Cíes Podcast:
“Lembranzas da noite de reis Ledicia Costas. Tamén falamos de libros infantís e xuvenís, e de Golpes de Luz. A entrevista pode escoitarse aquí.”
Antonio García Teijeiro: “Ás crianzas gústalles a poesía. Quen lle teñen medo son os adultos”
Entrevista a Antonio García Teijeiro en A Movida:
“(…) – A Movida (AM): Cal é o xerme de As palabras están a mirarse arredor da mesa?
– Antonio García Teijeiro (AGT): Todo creador ou creadora procura que as palabras que utiliza sexan o máis coherentes posible para expresar o que precisa dicir. Ese proceso provoca un esforzo que non sempre dá resultados. Ese esforzo, esa dedicación do poeta por acadar a palabra exacta nos seus versos van implícitos neste poemario. Cara a unha perfección poética (que, afortunadamente, nunca se consegue) tende esta obra para expresar certos sentimentos do amor, da ética e da memoria.
– AM: Este libro xa se publicara previamente na editorial Everest. Hai algunha razón concreta para recuperalo neste momento?
– AGT: Este libro non tivo ningunha difusión no seu momento, malia o gran traballo da editora Irene Penas e do ilustrador Xosé Cobas. Corrían malos tempos para Everest e así o demostrou o resultado final da editorial. Deume moita mágoa que pasase iso porque pensaba que o libro merecía unha segunda vida. Antes de volverse publicar, escribín dez poemas novos para engadirlle. Cuarto de inverno interesouse por el e eu feliz de que tivese a visibilidade que está a ter. Estou moi satisfeito da recepción por parte do lectorado e da crítica.
– AM: Actualmente o público infantil e xuvenil está sobresaturado de información e de pantallas. Como podemos introducir de novo aos máis pequenos na lectura e, especialmente, na lectura de poesía?
– AGT: Está claro que non hai fórmulas máxicas. Non é doado. Coido que os libros deben ter máis visibilidade na sociedade e resulta difícil. Fundamental o papel da escola unha vez máis. Os e as docentes teñen que ser mediadores, coñecer o que se publica, ver as posibilidades do seu alumnado e achegarlles libros atractivos para que lean por pracer. E non dar as costas á poesía, que debe entrar nas aulas en voz alta. Porque non o esquezamos: aos nenos e ás nenas gústalles a poesía. Quen lle teñen medo son os adultos.
– AM: O que está claro é que nun mundo como o de hoxe todos precisamos a poesía…
– AGT: Xa o dixo Celaya hai tempo: “poesía para el pobre, poesía necesaria, como el pan de cada día…”. Nestes tempos de incerteza, de individualismo feroz, de materialismo, precisamos dun espazo que deben ocupar as artes. Entre elas, claro, a poesía ben feita, a que che permite reflexionar, facerche preguntas para acadar respostas, a que te leva a buscar respostas fóra dela. A poesía serena e sacode o lectorado ao mesmo tempo. Desas sensacións tiramos moitas consecuencias que nos poñen no camiño positivo. A poesía pode cambiar a vida das persoas. Eu vivino e sei do que falo.
– AM: Aínda que lamentablemente non hai moitos puntos de encontro en Galicia onde se reflexione sobre ela; asociacións, clubs de lectura, reunións, espazos en prensa…
– AGT: Efectivamente. Unha novidade poética non chega, nin de lonxe, a acadar o mesmo interese público e dos medios coma una de narrativa. É triste pero así é. A poesía vive nunha sorte de rango inferior e iso amólame moito. Os clubs de lectura esquecen case sempre a poesía. Pero aínda hai persoas que cren nela e levan traballando ben tempo para darlle pulo. Temos que seguir loitando para que colla visibilidade. E, alomenos na poesía infantil, algo está a cambiar grazas a mestras, sobre todo, que cren no seu valor e contaxian a súa paixón por ela ao seu alumnado. (…)”
Fina Casalderrey: “Ás veces unha idea chama á porta e xorde a maxia”
Entrevista de Selina Otero a Fina Casalderrey en Faro de Vigo:
“(…) – Faro de Vigo (FV): Por que agora un libro sobre Mozart, de neno? Era unha idea que xa tiña de hai tempo ou xorde agora por algo concreto?
– Fina Casalderrey (FC): Ás veces unha idea chama á porta literalmente… Hai dous anos, un pouco antes de comezar este pesadelo da COVID, Luís Soto, virtuoso frautista da Real Filharmónica de Galicia, veu á miña casa cun CD na man, Mozart á galega, e unha proposta nos beizos: “Queres escribir unha historia para esta música?”. Fusionara catro cuartetos para frauta e cordas de Mozart con música popular galega: O Alalá das Mariñas, o Pousa pousa, A saia da Carolina… Hei dicir que a miña primeira reacción foi de desconcerto, vaia ousada excentricidade tratar unir música clásica coas cantigas de sobremesa das festas na casa. Pero ao tempo que falaba con entusiasmo contaxioso, púxome o CD e… Oh, marabilla! xurdiu a maxia, recoñecín entre a música clásica o Alalá das Mariñas!, poño por caso, pero non percibín ningún cambio brusco. Era a mesma peza! Seduciume e dixen “SI”. Así comezou todo.
– FV: Supoño que a figura dun xenio músico dende a infancia é moi atractiva para a rapazada… (e non só para a rapazada, tamén para os maiores).
– FC: Imaxinemos un neno que con catro aniños xa toca o clavicordio, con seis comeza a facer pequenas composicións, toca o violín e dá concertos polas máis selectas cortes europeas, viaxando continuamente, pasando meses, e incluso anos, fóra da casa, que é aclamado coma un cantante pop ou de rock, que, cando volve á casa, os domingos dá concertos improvisando a música e a xente paga por entrar, que toca co teclado tapado, cos ollos vendados…, que nunca foi á escola con outros rapaces… Un neno que, por non lle permitiren ser tal, se comporta coma un neno toda a vida. Que, con once anos, foi encerrado nun cuarto para compoñer un oratorio espiritual; o Arcebispo Real, Segismund quería comprobar se era realmente el quen compoñía. Un neno con teima por todo o escatolóxico, hiperactivo, que padecía o síndrome de Tourette… Un neno prodixio, un xenio da música con oído absoluto. Claro que interesa!
– FV: En que se baseou, como se documentou sobre a vida do xenio?
– FC: Non é un personaxe descoñecido, calquera neófito no tema sabe algo da súa personalidade inqueda, sóalle A frauta máxica, As vodas de Fígaro, ou o Requiem de encarga, que el, xa enfermo, compuxo para o seu propio funeral; pero dos 35 intensísimos anos que viviu este xenio da música -quizais o máis grande de tódolos tempos-, xa non sabemos tanto. Con todo, existen variadas biografías e ampla documentación que mesmo podemos atopar na rede, tanto sobre Mozart coma sobre Leopold, o seu pai, ou Marianne, a súa tamén prodixiosa irmá (aínda que por ser muller fose apartada da música antes de cumprir os dezaoito). Porén, se quería meterme na súa pel tiña que viaxar a Salzburgo, camiñar pola beira do Salzach, visitar o Castelo, entrar na casa de Mozart, colarme nalgún dos seus concertos, aprender a montar a cabalo, acompañalo nas súas longas viaxes: Viena, París, Londres, Italia…… A maxia das lecturas permítennos todo iso sen nos mover da casa e, sobre todo, nesa derradeira viaxe que o mundo descoñecía… (…)”
