O
xoves 13 de febreiro, ás 20:00 horas, na Libraría Couceiro (Praza de Cervantes, 6) de Santiago de Compostela, preséntase A illa de todas as illas, de Xabier P. DoCampo, con ilustracións de Xosé Cobas, publicada por Xerais. No acto, xunto aos autores, participan Xavier Senín e Manuel Bragado.
Arquivo da categoría: Narrativa
Cangas: presentación de Sete caveiras, de Elena Gallego
O
mércores 12 de febreiro, ás 20:00 horas, na sede de FECIMO (Avenida de Vigo, 91) de Cangas, preséntase Sete Caveiras, de Elena Gallego, publicado en Xerais. No acto, xunto á autora, participan Xosé Bangueses e Manuel Bragado.
Antón Riveiro Coello: “A miña literatura está moi apegada á terra que habito e aos territorios da infancia”
Entrevista
de Montse Dopico a Antón Riveiro Coello en Magazine Cultural Galego:
“Naufraxios afectivos habitan Acordes náufragos (Galaxia), o último libro de Antón Riveiro Coello. Case todos erguidos sobre a base de historias de amor. O autor de Laura no deserto volve nesta obra ao relato, aínda que anuncia xa que está a preparar unha nova novela, ambientada na actualidade e relacionada coas ilusións rotas das xeracións máis novas. Falamos con el.
– Montse Dopico (MD): Xa contas no libro que son relatos de distintas épocas, ligados ao mar e ao amor. Por que reunilos nun libro?
– Antón Riveiro Coello (ARC): A idea primeira era recuperar A canción de Sálvora, unha noveliña curta que tivera certo éxito cando saíra publicada na colección Relatos Históricos da desaparecida editorial A Nosa Terra. Pero despois, mentres botaba a ollada atrás e repasaba moitos dos relatos publicados en diferentes formatos durante os últimos vinte anos, decateime de que había case unha ducia deles nos que se daban certas complicidades, non só temáticas e de estilo. E por iso decidín darlles unha volta e recuperar aqueles que, baixo o meu punto de vista, tiñan máis calidade e podían formar parte dun conxunto no que se daban diversas constantes como o fantástico, o amor, o naufraxio ou a música.
– MD: Trátase de relatos fantásticos, que non deixan de ter, algúns, unha base histórica. En realidade, isto é algo que fixeches moito nas túas obras anteriores. Pero desta volta decántaste máis pola fantasía. Era, se cadra, necesario para ti, como autor, tras o proxecto de Laura no deserto?
– ARC: Laura no deserto foi posterior a todos estes relatos e, aínda que a base histórica adoita estar presente tanto nas miñas novelas coma nos relatos curtos, sospeito que en min cohabitan dous escritores, un máis realista que se ocupa das distancias longas e outro máis fantástico que opta polas curtas. De feito, se repaso a miña narrativa curta o tema fantástico preside os máis dos relatos. E isto coido que se debe a que, para min, o relato é o mellor instrumento co que podemos afrontar o fantástico. Manter esas pautas nunha novela para adultos é dende logo un reto moi difícil, por non dicir case imposible. Non obstante, co relato hai como un pacto co lector e, nesta medida, máis aceptada, pódese crear unha visión nova sobre os obxectos cotiáns e ofrecer un mecanismo para converter en realidades palpables os pequenos misterios das cousas. (…)”
Sabela González: “O obradoiro é a escusa perfecta para usar a imaxinación”
Entrevista
a Sabela González en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): ¿Por que decidiu inscribirse no obradoiro de escrita creativa?
– Sabela González (SG): Creo que vin a convocatoria a través do Facebook e nese momento xa me apuntei. Pensei que sería a escusa perfecta para usar a imaxinación e ademais, por ser un obradoiro con máis xente, unha boa forma de perder a vergoña de amosar o que escribes. Tiña xa cousas a medio facer pero nunca daba conseguido acabalas, e nese sentido tamén foi unha axuda, igual que aprender a criticar o que escribes e saber criticar e apreciar o que escriben os demais.
– LVG: Daquela, o seu era xa un caso de vocación pola escrita.
– SG: Si, tiña vocación. O libro xa empezara a escribilo, pero as sesións no obradoiro foron unha axuda para atopar os camiños polos que tirar cando me atopaba perdida ou non sabía como seguir. Empezara no 2001 pero por traballo ou estudos sempre se demoraba. Os obradoiros tamén foron unha boa forma para obrigarme a rematalo e compartir as opinións foi moi útil, sabendo ademais que Francisco Castro é editor, polo que valoras os seus consellos xa non só como autor, senón tamén como alguén responsable de publicacións.
– LVG: Din que a escrita é unha actividade solitaria, pero tamén existe esa dimensión social e participativa.
– SG: É certo que escribes só, pero tamén son boas esas postas en común. Cada vez que remataba unha sesión saía con moitos ánimos, coas forzas necesarias para darlle un novo impulso ao que escribo. E tamén necesitas distanciarte, coller perspectiva e así achegarte mellor á túa propia escrita.”
Dolores Vilavedra repasa 30 anos da novela policial galega
Miguel Anxo Fernández: “O modelo da pescuda a pau seco para resolver un enredo caducou na narrativa policial actual”
Entrevista
de Montse Dopico a Miguel Anxo Fernández en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): Frank volve quedar en Galicia nesta novela [Bícame, Frank]. Que nada máis comezar remítenos a temas de actualidade: prima de risco, violencia de xénero, movemento dos indignados… Xa na entrega anterior estaban as vagas de lumes. Responde isto, en parte, a un esforzo progresivo por achegar as historias que contas á actualidade?
– Miguel Anxo Fernández (MAF): Nas tres primeiras entregas, o contexto medioambiental e temático eran Los Angeles, Hollywood e o mundo do cine, sen por iso manifestar Frank Soutelo desinterese pola problemática social de cada momento. En Un nicho para Marilyn (2002), era o tráfico de cadáveres lustrosos e de ilustres, que casos hai, abondo… En Luar no inferno (2006), as “snuff movies”, asasinatos en directo diante da cámara. En Tres disparos e dous friames (2008), o acoso sexual ás aspirantes a estrelas do cine. Superado ese ciclo, considerei que era chegada a hora de que Frank aterrara en Galicia, pois a fin de contas viña a Muros con frecuencia, a visitar a súa tía Castora.
E aí naceu Lume de cobiza (2011), centrada na terrible vaga de lumes de 2006. Como, naturalmente, a nosa realidade non é a mesma de Los Ángeles, houben de crear novos personaxes: o ex–garda civil Poncio e a segurata Dalia Maxino, cualificada como detective privada á espera dunha oportunidade profesional… Entendo que a novela policial xa non responde ao modelo convencional. O lector demanda solucións (ou reflexións…) sobre o acontecer e os conflitos diarios, e os detectives teñen a particularidade de poder chegar a onde o cidadán común non pode… Entendo ao detective como a prolongación do lector, que procura complicidades nas tramas e ao tempo desexa divertirse lendo. O modelo da pescuda a pau seco para resolver un enredo, penso que caducou na narrativa policial actual. Realmente, agora, o de dar solución a un caso, pasou a ser a coartada para fins máis ambiciosos… (…)
– MD: Tamén hai varias referencias, na novela, á cultura galega: Uxía, Cabanillas, Vento mareiro…. Era só un xeito de darlle verosimilitude á historia, xa que transcorre aquí, ou ten que ver co debate que houbo noutrora de “galeguización” das tramas?
– MAF: Certo, son trazos de contexto, pois a fin de contas está en Galicia e tería moito de inverosímil que esquecese esas referencias. Non, responde a un criterio autoral, coa vantaxe de que Frank procede doutra cultura e iso permíteme facer referencias continuadas á cultura norteamericana: música, cine, costumes… Entendo que galeguizar as tramas acrecenta a credibilidade, pero ao tempo hai que ser moi coidadoso, non pasarse de freada. (…)”
Entrevista a Francisco Castro sobre O corazón da Branca de Neve
Desde
Coristranca, blogue do Club de Lectura do CPI Alcalde Xosé Pichel de Coristanco:
“(…) – Coristranca (C): En que te inspiraches para construír a historia [O corazón da Branca de Neve]?
– Francisco Castro (FC): Eu xa tiña bastante desenvolvido o personaxe do Inspector Hermida na miña cabeza. Un policía vigués, no final da súa carreira, con algún trauma persoal importante (cóntase na novela) que o fai infeliz. Pero sobre todo, un tipo honrado, un señor serio que quere facer o mellor que pode o seu traballo e atrapar aos delincuentes. Sobre o que preguntades, debo dicir que a clave deuma unha nova da prensa que falaba dunha rapaza, embarazada, e que estaba sendo explotada sexualmente por un grupo de proxenetas. Cando foi liberada pola policía, declarou que lle dixeran que así como dese a luz ían vender o seu bebé. De aí naceu o inicio da historia. (…)
– C: Tiñas claro desde os comezos ese final ou mudáchelo durante a escrita?
– FC: Tíñao máis ou menos claro. Cando escribes novela policial, na que a arquitectura interna da historia é tan importante, adoitas telo todo case que claro antes de poñerte a escribir. Logo hai sorpresas, claro. E personaxes que cobran un protagonismo que ti non pensabas darlle. Pero, en liñas xerais, estaba todo moi medido antes de me sentar a escribir. (…)”
Xabier López: “Os premios son unha forma de saber que vas polo bo camiño”
ZigZag Diario: entrevista ao escritor Francisco Castro, O corazón da Branca de Neve
Dúas obras galegas entran na lista de honra do IBBY
Desde
Cultura Galega:
“A lista de honra IBBY, cosiderada unha referencia internacional na Literatura Infantil e Xuvenil, conta na súa nova edición con dúas obras editadas en Galicia. Palabras de auga, de Marcos Calveiro e publicada por Xerais, foi seleccionada dentro da modalidade de escritores. De xeito paralelo, a versión en galego que fixo para Kalandraka Carlos Acevedo dos Contos por teléfono de Gianni Rodari foi seleccionada no apartado de traducións. As dúas obras eran as únicas galegas que a Organización Española para o Libro Infantil propuxera para a lista.”
