A
quinta feira 28 de novembro, ás 20:30 horas, na Libraría Andel de Vigo (Avenida das Camelias, 102, baixo) de Vigo, Carlos L. Bernárdez impartirá a palestra De Castelao a Seoane.
Radiocrítica, por Armando Requeixo
Desde
o blogue de Armando Requeixo, Criticalia:
“Dou comezo hoxe a unha nova sección do Criticalia á que decidín chamar Radiocrítica. Nela irei recuperando as emisións que se inseriron no espazo de comentario de libros de Ames Radio (107.2 FM).
En conversa coa xornalista Nazaret López e baixo o control técnico de Juan Luis Silva, en luns alternos co bo amigo e investigador Xosé Antonio López Silva, trazo unha panorámica do máis salientable, para o meu gusto, entre os títulos recentes e, cando a actualidade así o demanda, comento tamén outro tipo de circunstancias literarias
Desta volta, na emisión do 11 de novembro, quixen determe en textos de Manuel Álvarez Torneiro, Berta Dávila (Parte I, 7’), Olalla Cociña (I, 8’15), Xavier Seoane (I, 9’20), Luís Rei Núñez (I, 9’50), Miguel Anxo Fernández (I, 12’30), Manuel Veiga (II, 0’45), Raúl Dans (II, 2’10), Xosé Ramón Pena (II, 3’25), Suso de Toro (II, 4’15), Valente (II, 5’), a revista Oink! (II, 6’15), Ramón Caride Ogando (II, 9’20) e Antonio García Teijeiro (II, 10’).”
Ramón Sandoval recibiu o VI Premio de Poesía Victoriano Taibo-Entidade Local de Morgadáns
Desde
o Instituto de Estudos Miñoranos:
“Coa presenza de membros da familia do mestre Victoriano Taibo, autoridades da Entidade Local de Morgadáns e o Concello de Gondomar tivo lugar o pasado sábado a entrega ao escritor Ramón Sandoval dos galardóns correspondentes á VI edición do Premio de Poesía Victoriano Taibo – ELM de Morgadáns, pola súa obra Territorio Estraños. A gala cultural que deu marco ao acto contou cunha gran asistencia que encheu o local da Escola de Guillufe, onde Taibo desenvolveu boa parte do seu maxisterio na parroquia. (…)
Visiblemente emocionado, o galardoado co VI Premio de Poesía Victoriano Taibo – ELM de Morgadáns, Ramón Sandoval, agradeceu ao xurado e ao IEM polo veredicto. Antes de proceder á lectura dalgúns dos textos de Territorios Estraños, manifestou a súa certeza do valor das obras dos outros finalistas do certame, aos que dedicou o premio. De mans de Urbano Esmerode, recibiu a escultura de Fino Lorenzo que dende os inicios do certame premia aos gañadores, o libro Territorios Estraños publicado polo IEM, máis o premio en metálico. (…)”
A Coruña: mesa redonda arredor do aniversario do Premio Torrente Ballester
Diego Conde, gañador da IX edición do premio de ensaio Manuel Murguía
Desde
a Deputación da Coruña:
“Diego Conde é o gañador do IX Premio de Ensaio Manuel Murguía coa obra Canto val unha vaca? Da cuestión agraria á cuestión pecuaria en Galicia. O traballo de Conde alzouse co premio do xurado despois de estudar os 24 exemplares presentados este ano, o que supón unha nova marca de participación multiplicando por dous a anterior marca.
O xurado, cuxo comisario é Elisardo López Varela, reuniu a Rosario Sarmiento, Gonzalo de la Huerga Fidalgo e Xosé Ramón Freixeiro Mato. O tribunal sinalou na súa acta que o traballo premiado “ofrece unha información completa sobre o papel que cumpre a vaca na historia social e económica galega. Por tanto, a temática que trata é de grande interese para o conxunto da comunidade”.
O premio de Ensaio Manuel Murguía está dotado con 6.500 euros e a publicación da obra. “A obra destaca pola súa boa estruturación e polo rigor metodolóxico, cunha ampla documentación bibliográfica”, explicou o xurado, para engadir que “destaca a boa presentación, enriquecida coa incorporación dun amplo abano de gráficas e imaxes ilustrativas”. Outro dos puntos destacados polo xurado foi “o estilo áxil e fresco co que está escrita a obra, de grata e amena lectura para un público amplo, sen perder o rigor investigador”. (…)”
Compostela: presentación de Os Transparentes, de Ondjaki
A
quinta feira 28 de novembro, ás 20:00 horas, na Livraria Ciranda (Rúa Travesa, 7) de Santiago de Compostela, o escritor angolano Ondjaki presentará a obra narrativa Os Transparentes, gañador da oitava edición do Premio José Saramago.
A Coruña: presentación de Viaxe polo corazón de Bergantiños, de Xosé Pumar
Vigo: presentación da revista Elipse
Cuestionario Proust: Fina Casalderrey
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Fina Casalderrey:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Sentimental, romántica e creo que de fiar.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A bondade.
3.– Que agarda das súas amizades?
-Que nunca estean lonxe aínda que haxa quilómetros por medio.
4.– A súa principal eiva?
– Doulle demasiadas voltas ás cousas.
5.– A súa ocupación favorita?
– Descubrir anaquiños novos do mundo en boa compaña.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Inspirar profundamente, botar o aire amodo e, mesmo cos ollos pechados, estar confiada, con ganas de sorrir.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Sobrevivir a un fillo.
8.– Que lle gustaría ser?
– Fada sabia e bondadosa, con poderes para cambiar algunhas cousas.
9.– En que país desexaría vivir?
– No país de Nunca Máis (aquí, pero sen inxustizas, guerras…).
10.– A súa cor favorita?
– Hoxe, azul (ceo e mar).
11.– A flor que máis lle gusta?
– As rosiñas que nacen espontáneas nos valados, polo recendo.
12.– O paxaro que prefire?
– Se é para me volver paxaro eu, a aguia, se é para contemplar, a curuxa. Gústame ver o seu corazón reflectido no rostro.
13.– A súa devoción na prosa?
– Non son de devoción única: Delibes, José Luis Sampedro, Castelao.
14.– E na poesía?
– Miguel Hernández, Manuel Álvarez Torneiro…
15.- Un libro?
– La catedral y el niño, de Eduardo Blanco Amor.
16.– Un heroe de ficción?
– Ramón Lamote.
17.– Unha heroína?
– Lisbeth Salander.
18.– A súa música favorita?
– Blues para escoitar, boleros para cantar, clásica para relexarme, silencio para pensar…
19.– Na pintura?
– De hoxe, Carmen Pernas (aínda non todo o coñecida que merece). A súa pintura é poesía en cores.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Meu pai.
21.– O seu nome favorito?
– O do fillo, o da filla, porque cando alguén anuncia que chegan, inconscientemente, algo me muda por dentro.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Que sempre cheguen tarde a unha cita acordada.
23.– O que máis odia?
– O da hipocrisía.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Nerón, Hitler, Franco…
25.– Un feito militar que admire?
– Sei dun Xeneral de División, amigo da infancia, que por querer darlle un aire novo ao Corpo, por ser dos que avogaba polo de “adeus ás armas”, por defender á muller… sufriu cambadelas abondo. Admiro o que fixo, por iso o lembro (finou) como un “capitán de conto”.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O do paraugas amarelo que aparece en Merlín e familia, e dominar todas as linguas do mundo.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– De vella e dun ataque de risa, quizais. A verdade é que, cando de nena, me dixeron que ás tres da tarde chegaría a fin do mundo, funme aterrorizada a durmir a sesta, para que a morte me pillase soñando, e sigo a pensar o mesmo.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Contáxiame bastante o estado de ánimo da miña xente.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A ignorancia que abrolla da falta de oportunidades.
30.– Un lema na súa vida?
– Vagariño, que levo présa.”
Xulio Pardo de Neyra: “Aposto por un nacionalismo galego rigoroso, fóra do roteiro indecente que criticamos no españolismo”
Entrevista
de Marcos Pérez Pena a Xulio Pardo de Neyra en Praza:
“(…) – Praza (P): Por que Margarida a da sorrisa d’aurora é “o primeiro conto infantil galego de autor”?
– Xulio Pardo de Neyra (XPN): Aínda que eu mesmo xa expliquei que foi Risco quen, de xeito anónimo, en 1921 publica O Rei avarento, o primeiro conto infantil da nosa traxectoria cultural –eu mesmo editeino e nun volume analicei o seu tempo mercé ao Servizo de Publicacións da Universidade de Compostela— ; con efecto, Margarida a da sonrisa d’aurora é “o primeiro conto infantil galego de autor”. Publicouse por Nós en 1927 e mesmo poderiamos apuntar que é simplemente o primeiro se consideramos que nese 1921, o propio Evaristo Correa Calderón e o voceiro nacionalista en que tan ben se lle trataba, A Nosa Terra, anuncian a inminente saída do contiño A Princesa do Sorriso d’Ouro.
– P: Resultan interesantes as relacións e o interese que nese tempo esperta o galeguismo en moitas persoas próximas ás vangardas. A que cres que se debeu?
– XPN: Evidentemente, a Galiza das vangardas históricas e, especialmente, a Galiza da Época Nós que tan ben define Carlos Baliñas, é o momento auroral en que, por vez primeira, a nación se constitúe como tal entidade. Daquela, e por iso é tan importante, cando se produce a institucionalización do nacionalismo –falo da I Asemblea Nacionalista de 1918, celebrada en Lugo— , a Galiza chega á maioría de idade. Non é estraño, pois, que un fato de vangardistas, con Correa á cabeza, decidise agasallar á cultura galega coas primeiras probas da estética máis rompedora de entón. E, en boa lóxica, naqueles tempos onde a formación comezaba a se estender a máis capas dunha sociedade pechada e inzada polo levitismo máis reaccionario, chegou a xoves que, conscientes da súa pertenza a unha comunidade como a galega, se deixaron engaiolar polos ismos tan en boga naqueles anos. Evidentemente, daquela ser galeguista, ser nacionalista, podía implicar ás veces e en casos compromiso coa renovación, apertura e ilusión polo descoñecido, piares básicos no desenvolvemento de todas as persoas e os grupos. (…)”
