Arquivos da etiqueta: Diario de Pontevedra

Reliquias e paixóns de Agustín Fernández Paz: os seus pasos, por Santiago Jaureguizar

Publicado o por

Desde Xerais:
“El Progreso e Diario de Pontevedra publicaron unha reportaxe de Jaureguizar sobre Agustín Fernández Paz seguindo as pegadas de O rastro que deixamos:
A mocidade en Vilalba non se mide por anos, senón por muíños. O río Madanela rodea a vila nunha aperta que nunca dá pechado, polo que os veciños aproveitaron para ubicar muíños: Os Novos, Os Pasos, O Rañego e Os Freires. Os nenos aproveitaban o lecer do verán para bañárense nos Novos. Logo de cambiarlles a voz, obtiñan o permiso dos maiores para frecuentar Os Freires nas tardes de calor.
Agustín Fernández Paz aprendeu a nadar no río, algo que prepara para a vida, porque se consegues manterte a frote sen axuda do sal mariño tes avanzado grandes pasos na madureza. (…)
Autor de máis de cento e medio de novelas e ensaios comenta divertido que «ás veces» todos estaban na casa lendo, «os pais e os tres fillos». Especialmente lector era o proxenitor de Agustín Fernández Paz, quen «chegaba da carpintería e collía o libro, de xeito que sentaba con el na mesa tendo que escoitar a rifa da miña nai». Tan feroz era a súa paixón pola letra impresa que Fernández Paz aínda conserva «un exemplar de Cien años de soledad con manchas de sangue», porque o pai estaba lendo «no momento que morreu de leucemia». (…)
Dende hai décadas, Agustín Fernández Paz organiza a súa sesión de cinema na casa de Vigo para as dez da noite. Ese rito correspóndese cunha paixón prendeu nel na infancia, cando empezou a frecuentar as salas da Vilalba natal e quedou fascinado pola sétima arte. Paseando agora pola vila, párase diante dun edificio con grandes cartelóns, coma aqueles que anunciaban as grandes producións do cinema clásico, aínda que agora soamente se laie: «É ridículo mirar este cine», asegura ollando un edificio de nova fábrica e de varios andares no que se convida a facerse coas últimas ofertas e oportunidades en pisos. O escritor explica que alí estaba o Cine Vilalbés. (…)”.

Xosé Monteagudo: “Asumir o punto de vista de Agapito Pazos para esta novela foi un reto como escritor”

Publicado o por

Entrevista a Xosé Monteagudo en Diario de Pontevedra:
“(…) – Diario de Pontevedra (DP): Como coñeceu a historia de Agapito Pazos?
– Xosé Monteagudo (XM): Pois como moita outra xente, cando faleceu e apareceu nos xornais. Máis tarde escoitei dicir que, en realidade, se levara con moita discreción o que foi a súa estancia no Hospital Provincial, o que eran as súas circunstancias particulares, para non perturbarlo con interferencias do mundo exterior na súa rutina.
– DP: E quedou impactado.
– XM: Dende o primeiro momento. Pareceume absolutamente sorprendente, conmovedor, que unha persoa pasase 77 anos da súa vida nun hospital, metido nun cuarto e vendo a vida pasar, dende que era un cativiño ata que morreu, nese espazo. Empecei a reflexionar inmediatamente sobre que perspectiva histórica podía ter esa persoa cunha existencia tan impresionante.
– DP: Precisamente di a editorial (O curioso mundo das persoas normais, publicado en Galaxia) que fai «un repaso a boa parte do século XX». Sen saír dun cuarto?
– XM: Claro. Agapito Pazos seica ingresou arredor do ano 33. O meu personaxe faino un pouquiño antes porque quería que tivese certa consciencia a mediados desa década, que puidese percibir cousas que pasaban digamos por exemplo no 36, ao comezo da Guerra Civil. Con el o lector vai vivir todos os cambios sociais e históricos que se produciron ao longo de todo o século XX, que foron brutais. E sen saír á rúa. O reto para min era tamén este: ser quen de contar a historia sen resultar… (…)”

Agustín Fernández Paz: “Tiven a sorte de nacer nunha familia na que o meu pai era un apaixonado da lectura”

Publicado o por

Desde Xerais:
“O pasado domingo 18, A Revista do Diario de Pontevedra publicou unha longa entrevista de Sara Vila con Agustín Fernández Paz. O seu último libro, O rastro que deixamos; o seu nomeamento como Doutor Honoris Causa da Universidade de Vigo; a literatura; o ensino e a lingua son algúns dos temas que se tratan na entrevista. (…)
– Diario de Pontevedra (DP): Acaba de ser nomeado Doutor Honoris Causa pola Universidade de Vigo. Parabéns.
– Agustín Fernández Paz (AFP): Grazas. A verdade é que estou abrumado, todos os premios me fan moita ilusión, pero ser nomeado Doutor Honoris Causa pola universidade da cidade na que vivo é toda una honra. Teño que agradecerllo ao Departamento de Lingua Galega, que me propuxo. Hai tempo que sabía que estaba proposto por eles pero non pensei que me foran nomear finalmente. É unha desas cousas que dan moita satisfacción.
– DP: E ademais estrea libro, unha especie de compendio sobre a súa vida…
– AFP: A orixe deste libro remóntase a hai tres anos. Por aquel entón diagnostícanme un cancro e eu prexubílome. Entón plantéxolle ao editor a idea de publicar un conxunto de textos que teño acumulados a moreas no meu ordenador. Como non me sinto con forzas, pásolles todos os documentos do meu disco duro para que eles os vexan e me digan que lles parece. Aí entra en escena Isabel Soto, que é quen me traduce habitualmente ao castelán. Dende Xerais imprimen todo e pásanllo a ela para que o valore. Case morre do susto coa cantidade de papeis que lle chegaron! (…)
Descargar aquí a entrevista completa en pdf.”

Marcos Calveiro: “Palabras de auga transcorre nun non lugar, no medio dunha sabana erma e seca”

Publicado o por

Entrevista a Marcos Calveiro en Diario de Pontevedra, desde Xerais:
“(…) – Diario de Pontevedra (DP): E grazas a literatura hoxe é todo o que non puido ser…
– Marcos Calveiro (MC): Todo. Sendo escritor podes ser calquera cousa que non fuches quen de ser.
– DP: Tamén lle permite viaxar: á Venecia do século XVIII, ao México de Pancho Villa, a Irak… e, no último, Palabras de auga, a África.
– MC: Si, para min escribir unha novela non deixa de ser unha viaxe. Mentres escribes tamén es lector, documéntaste, les un montón de información, etc. Ese proceso é do que máis me gusta da novela e normalmente é moito máis longo que o proceso de escrita. E logo eu, ademais, son dos que non tomo notas. Leo todo o que cae nas miñas mans, métoo aí no disco duro da miña cabeza e logo vouno soltando. Eu non puxen un pé en Venecia, non coñezo o medio oeste americano onde está ambientado Rinocerontes e quimeras e México, cando escribín Centauros do Norte, non o coñecía. Tampouco África, onde transcorre Palabras de auga. Se tivera que escribir unha novela ambientada nun instituto de aquí, resultaríame moi complexo imaxinar ou fabular, incluso enganar ó lector, porque a ficción non deixa de ser un engano, xogar un pouco co lector e facerlle trampas. (…)
– DP: Moitas das súas novelas céntranse no tránsito da adolescencia á vida adulta e levan mensaxe…
– MC: Si, pero iso non é intencionado. Hai quen di que a literatura infantil e xuvenil ten que educar en valores e mesmo quen di, erroneamente, que non é literatura. Eu fago literatura. Cando comezo unha novela non teño nin a máis remota idea de se vai ser para adultos, para nenos máis pequenos ou unha novela para adolescentes. Escribo a historia como me pide o corpo e logo ó final decido. (…)”.

María Reimóndez: “Busco o cambio dende a rebeldía. As personaxes de En vías de extinción utilizan a súa marxinalidade para criticar o centro”

Publicado o por

Entrevista a María Reimóndez en Diario de Pontevedra, desde Xerais:
“(…) – Diario de Pontevedra (DP): A protagonista da súa última novela [En vías de extinción] é unha moza que vai dende o rural de Lugo a Vigo para estudar Tradución e Interpretación. É vostede?
– María Reimóndez (MR): Non para nada. O libro xoga con elementos que teñen que ver con miña vida pero nada máis. Tirei de detalles que me son coñecidos pero como persoa, a protagonista, Gaia, é moi distinta a min.
– DP: Que máis hai de María Reimóndez no libro?
– MR: De min no libro está a rebeldía, que é algo co que me identifico. Ademais está busca de espazos políticos fóra dos habituais, no ámbito privado, por exemplo. Gústame buscar personaxes que a sociedade marxina. E dáse a casualidade de que estes personaxes utilizan a súa marxinalidade para criticar ao centro dende esa posición. Gaia –a protagonista- está nas marxes pola súa identidade rural, por ser galegofalante e ser lesbiana. A miña intención é demostrar que ás veces a xente que vive no centro ten unha visión máis limitada das cousas. E os que obsevan dende fóra, como Gaia, poden ter unha visión máis complexa. (…)
– DP: A autora María Xosé Queizán comparaba o papel secundario das mulleres co da lingua galega. Segue a ocupar un lugar secundario o galego?
– MR: E direi máis: entre as persoas galegofalantes, as mulleres aínda estamos máis discriminadas que os homes. Seguimos na dinámica de que uns teñen o poder e outros son a plebe. Neste organigrama os galegos están moi abaixo, pero isto lévame ao que dicía antes de que canto máis marxinal é unha posición, máis completa é a súa visión do mundo. Hai dous tipos de galegofalantes: os activistas e os que non o son e mesmo amosan certo autoodio. Neste contexto o papel das institucións sería intervir para cambiar a situación, o curioso é que os que gobernan na Xunta reforzan estas actitudes. Ademais están as dificultades para chegar á cidadanía porque as vías de comunicación está atoradas. Entón unha persoa sabe máis cousas do que pasa en Madrid que do que pasa en Pontevedra. Os referentes culturais desprázanse e un galego non sabe quen é Agustín Fernández Paz pero si Pérez Reverte. (…)”.

Elena Gallego Abad: “Convivir tres anos cun dragón non resulta doado”

Publicado o por

Entrevista a Elena Gallego en Diario de Pontevedra, desde Xerais:
“- Diario de Pontevedra (DdP): Vén de publicar con Xerais Dragal III. Canto madurou a triloxía?
– Elena Gallego (EG): Agardo que o suficiente para sorprender e conquistar aos lectores que xa se atreveron a mergullarse nas páxinas de Dragal I e baixar ás catacumbas de Dragal II. Coido que a Fraternidade do Dragón é un libro máis trepidante, máis completo. Dará resposta a moitas das cuestións que os seus personaxes deixaron pendentes de resolver… Pero tamén haberá sorpresas!
– DdP: A disciplina de libro por ano non parece fácil.
– EG: Convivir tres anos cun dragón non resulta nada doado, aínda que se trate dun ser fantástico como Dragal. Crear o seu universo levoume un traballo de documentación ao que dediquei máis horas que ao propio proceso de escribir. O maior reto partiu da miña premisa de situar a historia na Galicia actual e conectala coa nosa historia esquecida e as nosas tradicións. Se o mesmo Códice Calixtino recolle a existencia dun dragón no noso país, por que non imos aproveitalo para facer a nosa propia ficción?
– DdP: Verémola no futuro por un camiño parecido?
– EG: A tradición galega podería encher novelas aínda por escribir e coido que a ficción pode axudarnos a recuperar elementos da nosa identidade, pero non pretendo continuar por esa senda.”