Infamia, un “thriller” poético de Ledicia Costas

Desde Radiofusión:
““Quixen abrir o debate sobre as partes máis escuras da natureza humana, en torno ao lonxe que, no peor dos sentidos, pode chegar o ser humano”, salienta Ledicia Costas, que relativiza as súas semellanzas coa protagonista do volume: “Cando comecei a escribir pensei que a formación xurídica era a única coincidencia, pero despois de publicado o volume,coas entrevistas que me fixeron, fun descubrindo máis paralelismos, aínda que afortunadamente, eu non arrastro ningún trauma”. “Pero hai tamén trazos meus noutros personaxes, por exemplo que Lucas, que continuamente vai ao recurso lírico para expresarse”.
Pode escoitarse aquí.”

A escritora Ledicia Costas estará na primeira sesión do club Sete Vidas da tempada para falar da súa novela Infamia

Desde Espazo Lectura:
“O 3 de outubro volve o club de lectura de narrativa Sete Vidas tras o descanso estival. Reunirémonos ás 20:00 na Casa da Lectura (Nogueira 8, Donas) para falar da novela Infamia, de Ledicia Costas (Editorial Xerais).
Infamia é un thriller psicolóxico protagonizado por Emma Cruz, unha profesora de Dereito Penal que se traslada a Merlo, un lugar marcado pola desparición de dúas nenas hai 25 anos. Contaremos coa presenza da autora.”

Ledicia Costas: “En Infamia hai unha sociedade enferma. Pero non máis que a nosa, que é profundamente violenta”

Entrevista de Montse Dopico a Ledicia Costas en Praza:
“(…) – Praza (P): Infamia ten elementos de thriller e de novela negra. Cun ritmo moi áxil e unha intriga ben dosificada, o/a lector/a vai descubrindo o que lles aconteceu ás irmás Giraud -que Emma trata de investigar- unhas nenas desaparecidas 25 anos atrás. Mais parece que a túa intención como autora era apuntar máis ás consecuencias sociais (e psicolóxicas) da violencia…
– Ledicia Costas (LC): Quería escribir unha historia sobre a violencia e remarcar as consecuencias que esa violencia provoca nas persoas implicadas. Isto tamén ten que ver cos traumas. En moitas ocasións son os episodios violentos os que provocan un trauma que adoita estar asociado á culpa. Interésame moito a psicoloxía das persoas. Esa foi a raíz da que naceu a posibilidade de escribir un psico-thriller, esmerándome na construción dos personaxes. Interesábame que fosen complexos, cheos de matices, defectos e contradicións, fuxindo de arquetipos.
– P: Merlo é, de feito, un lugar envelenado polo silencio, polo consentimento dos máis terribles abusos de poder. O poder, representado por unha Igrexa corrupta e un Estado cómplice, depreda, devora, persoas. Non é, por suposto, a primeira vez que falas do poder: (o cacique en Escarlatina, a cociñeira defunta, por exemplo), nin da violencia: Recinto Gris, Un animal chamado néboa… Mais desta volta é a violencia estrutural instalada nunha pequena comunidade, de xeito que mesmo as vítimas acaban sendo verdugos… Por que? En que sentido muda a túa reflexión sobre a violencia neste libro con respecto aos anteriores?
– LC: O ciclo da violencia, no sentido de reproducir roles, é unha pauta de comportamento que me interesa. Persoas que sofren algún tipo de abuso, da clase que sexa, e de adultas acaban por imitar esa conduta. Extrapolei isto a toda unha comunidade onde o silencio os vai devorando a todos. Aquilo que non se menciona, non existe. Mais vai comendo por dentro ás persoas afectadas, coma ese verme que devora unha mazá. Aparentemente todo está intacto, pero a infección está estendida e todo cambalea e corre o risco de se derrubar.
– P: Algo que se nota tamén en Infamia é a vontade de estilo: por veces roza a prosa poética. Supoño que tamén é un xeito de achegarse a feitos tan espeluznantes como os que conta o libro. Algunha razón especial para que estea escrito así?
– LC: A escrita de Infamia é moi próxima á dos relatos d’Un animal chamado néboa. O público non está afeito a lerme neste rexistro, mais é o xeito no que eu me expreso cando escribo unha obra destinada a persoas adultas. Non sabería explicar os motivos. É algo que xorde de xeito natural, un acto absolutamente espontáneo que eu mesma non sei racionalizar. (…)”

Compostela: actividades literarias destacadas no Festigal 2019

Na Galería das Letras do Festigal 2019, que se celebrará no Campus Universitario Sur de Santiago de Compostela, terán lugar as seguintes actividades literarias destacadas o 25 de xullo:

17:00 h. Presentación de As Casas, de Carlos Lixó, publicado por Espiral Maior. Participan: Carlos Lixó, autor, e Marta Dacosta, escritora.
17:30 h. Presentación da Obra teatral de Manuel María, editada pola Casa – Museo Manuel María. Participan: María do Pilar García Negro, responsábel da edición, e Alberte Ansede, secretario da Fundación Manuel María.
18:00 h. Presentación de Infamia, de Ledicia Costas, publicado por Xerais. Participan: Ledicia Costas, autora, e Suso de Toro, escritor.
18:30 h. Presentación de Resistencia e expansión cultural. Crónica do movemento cultural galego na ditadura (1961-1976), número 100 da Revista Terra e Tempo, 2019. Edita: Fundación Terra e Tempo. Participan: María do Pilar García Negro, Presidenta da federación Galiza Cultura e membro do Padroado da Fundación Terra e Tempo; Pilar Allegue. Ex secretaria de Amigos da Cultura de Pontevedra e do Club de Amigos da Unesco e Nemésio Barxa. Cofundador e Ex presidente da Agrupación Cultural Auriense e Ex presidente da Asociación Cultural de Vigo.
19:00 h. Presentación de Senlleiras, de Antía Yáñez, publicado por Galaxia. Participan: Antía Yáñez, autora, e Miriam Beizana, escritora.
19:30 h. Presentación de Transmatria, de Daniel Asorey, publicado por Xerais. Xerais. Participan: Daniel Asorey, autor, e Susana Sanches Arins, escritora.
20:00 h. Presentación de Fóra de si, de Suso de Toro, publicado por Xerais. Participan: Suso de Toro, autor, e Ledicia Costas, escritora.

ESPAZO DE ENCONTRO CON AUTORAS E AUTORES
A partir das 16:30 horas con:
Carlos Callón.
– Ana Pillado.
– Manuel Monge.

Ledicia Costas: “O libro xurdiu ao fio da actualidade, a medida que saíron casos como o da Manada”

Entrevista a Ledicia Costas na web A Movida:
“(…) – A Movida (AM): Canto tempo levas con Infamia na cabeza?
– Ledicia Costas (LC): Creo que Infamia naceu hai dez anos, cando asasinaron a Marta del Castillo. O seu caso a verdade que me traspasou porque nunca apareceron os asasinos, nunca confesaron onde estaba, eses pais que non poden soterrar a súa filla… Foi un caso que se demorou moito e eu volvía a el, unha e outra vez. Xa hai tempo que pensaba que me gustaría escribir unha historia dunha desaparición sen cadáver… esa idea quedou na cabeza carburando e ao final me atrevín cunha dobre desaparición. O libro xurdiu ao fio da actualidade, a medida que saíron casos como o da Manada.
– AM: A verdade que a trama central do libro recorda ao caso da Manada.
– LC: Si, quixen poñer ese debate sobre a mesa. E así como hai unha dobre desaparición, hai unha dobre manada, porque está a manada dos rapaces e a dos pais. E o silencio, e como o silencio te fai cómplice. Ás veces o silencio pode ser tan terrible como os propios feitos.
– AM: Estréaste cunha novela especialmente dura, que nos pon de fronte contra os nosos monstros. Escribila non debeu ser fácil.
– LC: O feito de que todos os personaxes arrastren un trauma, que na maior parte dos casos non conseguiron superar, que todos garden un segredo… Escribir sobre iso foi un exercicio de meterme na psicoloxía, na pel de cada personaxe que case me parecía que o estaba agarrando. Rematei psicolóxica e fisicamente esgotada. Porque foron moitos días ata a madrugada escribindo, o cal é un bo síntoma porque a novela atrapoume de tal maneira que precisaba escribir. Foi bonito. Duro, pero bonito. (…)”

Ledicia Costas: “Para min a literatura é unha ferramenta para intentar comprender este mundo que estamos construíndo”

Desde Xerais:
“O Telexornal – Galicia, de RTVE, emitiu unha entrevista coa escritora Ledicia Costas sobre o libro Infamia, publicado por Xerais na colección Narrativa. A noticia pode verse nesta ligazón.”

“Brooklyn non é máis importante que O Calvario”

Artigo en Atlántico Diario:
““Vigo é unha cidade aberta, cosmopolita, pero tamén cunha importante tradición, algo que é moi valorado por todo aquel que escriba; dende o punto de vista literario, Brooklyn non é máis importante que O Calvario, pese a que teña maior dimensión”. Fran Alonso (Vigo, 1963) abriu o debate, organizado na Feira do Libro. O director de Edicións Xerais convidou aos tres escritores, a opinar sobre esa hipotética relación entre a cidade e a literatura. Antes de sentar a falar entre eles, fixérono para Atlántico.
Ledicia Costas, Manuel Esteban e Pedro Feijoo comparten a súa profesión e a súa orixe (todos naceron en Vigo en 1979, 1975 e 1971, respectivamente). Asemade todos teñen obra que transcorre nas súa rúas. “Resúltame moi gratificante escribir sobre unha cidade que coñezo tan ben como Vigo”, afirma Ledicia Costas, Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil 2015. A súa última novela, Infamia (2019), está localizada en Beade, parroquia onde estudou a secundaria e o bacharelato. Aínda que a primeira vez que incorporou Vigo de xeito deliberado á súa narrativa foi con Jules Verne e a vida das mulleres planta” (2016): “Nese momento empecei a coñecer un Vigo extraordinario que me ensinou outras realidades fantásticas”, asegura a escritora, que ve no carácter híbrido da urbe un punto de exotismo moi atractivo. “Suma un casco vello moi rico e unha periferia con moitas historias”.
Manuel Esteban é autor de dous títulos, A ira dos mansos” e O meu nome é Ninguén, con tramas que suceden en Vigo: “Esta é unha cidade de fronteira, arraiana, pero tanto xeograficamente como dende o punto de vista emocional e social”. Sinala que o medramento rápido trouxo consigo historias e experiencias da nova xente: “Daquela había moito desarraigo e falla de identidade, algo moi interesante para un escritor; agora a situación xa cambiou, porque hai case máis nativos”.
Mais Esteban sinala este novo aspecto como una explicación do interese que desperta Vigo e a súa historia: “Xustifica en parte o éxito das novelas que falan da cidade, a xente quere historias que teñan que ver con Vigo; forma parte desa masa crítica que queren facer bandeira”.
Ao igual que Ledicia considera que os escritores tenden a coller como referentes as realidades máis achegadas: “Aínda que se procure a universalidade, non fai falla ir moi lonxe, hai moito sustracto en Vigo; cando eu quixen escribir sobre o Down tiña material de sobra, de primeira man”.
A popularidade de Pedro Feijoo chegou cunha historia que tiña moito desta cidade, Os fillos do Mar (2012) e repetiu con Os fillos do Lume (2017). O ano pasado publicou Camiñar o Vigo Vello, unha auténtica homenaxe ao barrio histórico. ¨Para el o carácter literario de Vigo explícase polo súa carga emotiva: “Eu escribo de Vigo porque é a cidade na que nacín e porque son neto do meu avó (o xornalista Manuel de la Fuente) e teño o becho dentro que me leva a transmitir a nosa historia, e se fose doutro lugar escribiría dese sitio”.
Para Feijoo, a boa acollida que están a ter as novelas ambientadas nesta cidade ten dúas posibles respostas: “Fronte ao discurso de que en Vigo non hai historia, amosouse o contrario; e por outro lado, entáblase un diálogo, onde antes faltaba unha das partes, a quen lle trasmitir, pero o relevo xeracional levou a que os vigueses xa sexan nacidos en Vigo e se interesen polo seu barrio, queren saber”.
Onte, Pedro Feijoo foi o último en incorporarse ao debate. Chegou de inaugurar os roteiros pola cidade, que como o ano anterior volveu completar as plazas ofertadas: “Nesta ocasión, cambiei o itinerario completamente; ao situar a Feira do Libro no comezo de Príncipe, tan lonxe do Casco Vello, facemos un percorrido por fóra das murallas, porque Vigo é moi amplio e a cidade está chea de curiosidades””