Arquivos da etiqueta: Manuel Forcadela

Vigo: Esmorga Literaria, o 24 de xuño

Publicado o por


O próximo sábado 24 de xuño de 2023, os que lles guste a literatura en lingua galega actual terán oportunidade de se encontrar con sete autor@s de Vigo e arredores.
Cada un deles terá unha hora marcada para os atender, para intercambiar experiencias de lectura, para ler os seus textos de prosa, para responder ás preguntas eventuais.
A orde de intervención é correlativa, ou sexa que comezará a rolda  con Xabier Paz de 1 a 2 da tarde (13-14 h) e rematará con Alfonso A. Cáccamo de 7 a 8 do serán (19-20 h).
Neste caso a lista de autor@s inclúen a Xabier Paz, Xavier Queipo, Iolanda Zúñiga, Xina Vega, Xesús Constela, Lara Dopazo Ruibal e Alfonso A. Cáccamo.

OBXECTVOS
Non é frecuente que os lectores adultos poidan dialogar cos autores. Nas presentacións dos libros, que adoitan ser entendidas case sempre como unha palestra dirixida aos lectores potenciais, resultan en certo modo redundantes. Hai, ás veces espazo para un par de preguntas, mais nin sempre se dan as condicións para un diálogo pausado.
Ende máis, os autores de narrativa, raramente len os seus textos, pois, si ben existen innúmeros recitais poéticos, non é frecuente no noso sistema literario a lectura pública da prosa. O obxectivo, enténdase é duplo: a) o encontro cara a cara entre os lectores e os autores e b) a lectura pública de prosa.
Estas intervencións teñen vocación de continuidade, por varias razóns: a) para combater esa idea pesimista de que a literatura está en declíneo e vai camiño de desaparecer, b) para contribuír á devolver o prestixio á literatura e os seus actores, c) para dinamizar a vida literaria e d) para restabelecer un diálogo entre os lectores adultos de prosa e os autores, que agora só existe e non sempre no eido do ensino secundario ou nos recitais de poesía.

CONTACTO
Correo electrónico: riolagares16@gmail.com
Teléfono: 690132828

Vigo: actividades do 23 de xuño da Feira do Libro 2023

Publicado o por

Manuel Forcadela: “O Quixote debería ocupar un espazo central na formación de calquera humanista”

Publicado o por

Entrevista de César Lorenzo Gil a Manuel Forcadela en BiosBardia:
“(…) – BiosBardia (B): Que novela lle gustaría protagonizar?
– Manuel Forcadela (MF): A dun poeta que viaxa en autocaravana por Europa e dá longos paseos por cidades vellas facendo fotos. Un melancólico do tempo dos hippies que atesoura o desprazamento e a novidade cultural como parte do seu síntoma.
– B: Que novela o reconciliou coa literatura?
– MF: A morte de Virxilio, de Hermann Broch e a narrativa completa de António Lobo Antunes, un autor que adoro. Antes tamén A montaña máxica, de Thomas Mann. Recordo tamén cando empecei a ler Cien años de soledad e non puiden levantarme da cadeira, a pesar dos prexuízos previos que me levaran a rexeitala durante algún tempo. Creo que lin a novela enteira en dúas ou tres sentadas. Últimamente Arrecife, de Juan Villoro. (…)
– B: Escribirá as súas memorias?
– MF: A recapitulación do que foi a existencia precisa esa mirada desde o alén, desde esa perspectiva que xa non é a do existente e mortal, senón a da eternidade que reside nos idiomas. Verba volant, scripta manent. A autobiografía, que é o deitado da existencia no leito das palabras, procura facerse interpretar por signos compartidos na boca dos outros.
Mais o vivido malamente pode ter breviarios porque a existencia sempre foi intensidade.
Facer biografía, pois, é separar o vivido do dito, o existente do escrito. E comprender que esa fenda é definitivamente intransitable. Entender que esa distancia é para sempre.
Só preciso dúas cousas: encontrar un Eu que sexa quen de gobernar o conxunto e unha Voz que lle dea sonoridade. Diso se trata.
– B: Que autor/a considera responsable de que vostede se dedique á literatura?
– MF: Na miña mocidade, Ferrín, que foi o meu profe no instituto e que nos convenceu de sermos galeguistas para sempre. Xa na mocidade, Carlos Oroza. Aconteceu que eu tiña un cuarto libre no piso no que residía en Santiago e un día Carlos apareceu por alí, porque se fixera amigo do meu compañeiro de piso Manolo Martínez, da Fonsagrada, (un saúdo, Manolo, cántos anos) e dixémoslle que podía quedar se quería. Así que, durante dous cursos, Carlos foi o noso compañeiro de piso. Vivía como un anacoreta. Comía pouquísimo. E estabamos até as tantas da mañá falando e falando sobre o divino e o humano. En varios dos meus libros desa época hai mencións e dedicatorias a Carlos que son mostra desa comunicación. (…)”

Miguel Sande gaña o XXV Premio Johan Carballeira de Poesía do Concello de Bueu

Publicado o por

Desde o Concello de Bueu:
“Miguel Sande resultou gañador do XXV Premio Johan Carballeira de Poesía convocado polo Concello de Bueu co poemario Brinde e desespero, que salientou de entre as cincuenta e sete obras presentadas. O xurado, que se reuniu este luns, 25 de abril, estivo conformado polo profesor e crítico literario Manuel Forcadela, a poeta e gañadora da anterior edición, Xandra Táboas, e o xornalista, crítico e editor César Lorenzo. Na acta, o xurado destacou que poemario aposta pola prosa poética, e parte da autoficción para presentarnos unha lectura sobre o cotián dende o ángulo do inesperado. A obra rompe con éxito a tensión entre pensamento e sentimento, e nel a realidade do cotián fala por si mesma, cunha expresión formal contida.
O premio, dotado con 1.500 euros, naceu coma unha homenaxe ao político, poeta e xornalista bueués, José Gómez de la Cueva, máis coñecido como Johan Carballeira, quen tamén fora alcalde de Bueu ata o seu asasinato a mans dos franquistas. Amais, o poemario publicarase o próximo ano na colección de poesía da editorial Xerais. (…)”

“Decálogo da crítica literaria”, por Manuel Forcadela

Publicado o por

Desde Euseino?:
“Continuamos co Decálogo da Crítica Literaria, desta volta escrito por Manuel Forcadela. Despois dos decálogos publicados por Inma Otero Varela e Xosé Manuel Eyré, agora é o autor de Fábula das aves quen executa un percorrido que parte dunha tabula rasa e un punzón para perseguir e proseguir o trazo, a raiadura, a marca que o estilo deixa na linguaxe e, seica, na Historia. O crítico enuncia á sombra dun espectro, obsesionado por esa presenza que parece ausencia mais non o é. Transmútase nese eremita que desde a distancia contempla os desfiles, as raias, os trazos, as liñas das palabras: liña e punto, gramática e posición, sintaxe. O crítico debuxa un horizonte de expectativas. É un paisaxista da interpretación.

Sección coordinada e editada por Iván García Campos.

♦

Un percorrido circular
1) Revolta. Toda enunciación é unha ficción. Falar e escribir son formas do devir e, tamén, consecuencias da Historia. A letra é unha mancha e o stylo, un punzón. O único texto inmaculado, a páxina en branco, o silencio. Escritor e pintor executan o mesmo acto: manchan, enchen de borralla, lixan e tisnan. O escritor é un pintor castrado pola gramática e a ortografía. Mais o escritor é, antes, un músico fracasado. Canso dos significantes sen referente da melodía, namorado dos sentidos que ligan o simbólico ao imaxinario, botouse a compoñer outra música. Escribe porque escoita. E o que escoita é un rumor da conciencia. O carácter vocativo da conciencia e o carácter durativo da conciencia. Quen escribe activa o devir e interpela a Historia. Cando a letra ten lugar, algo acontece e unha parte do que acontece é unha revolta de letras e de manchas.
2) Castración. O crítico, que é un enunciador e, por tanto, un ficcionista, compón unha música distinta á do escritor porque limita os seus referentes. Se o escritor é un pintor castrado pola gramática e a ortografía, o crítico é un escritor castrado tamén pola historia e a teoría. Por iso o crítico teoriza. Ao mirar para atrás o crítico ve a sombra dun eunuco. Velaí o seu oráculo: a sombra inabarcable da castración presente no simbólico. Mais maticemos, o crítico é un eunuco ficcionista. Como o libro, sagrado e profano, divino e diabólico. O crítico dialoga no teatro da historia. (…)”