Vigo: Esmorga Literaria, o 24 de xuño


O próximo sábado 24 de xuño de 2023, os que lles guste a literatura en lingua galega actual terán oportunidade de se encontrar con sete autor@s de Vigo e arredores.
Cada un deles terá unha hora marcada para os atender, para intercambiar experiencias de lectura, para ler os seus textos de prosa, para responder ás preguntas eventuais.
A orde de intervención é correlativa, ou sexa que comezará a rolda  con Xabier Paz de 1 a 2 da tarde (13-14 h) e rematará con Alfonso A. Cáccamo de 7 a 8 do serán (19-20 h).
Neste caso a lista de autor@s inclúen a Xabier Paz, Xavier Queipo, Iolanda Zúñiga, Xina Vega, Xesús Constela, Lara Dopazo Ruibal e Alfonso A. Cáccamo.

OBXECTVOS
Non é frecuente que os lectores adultos poidan dialogar cos autores. Nas presentacións dos libros, que adoitan ser entendidas case sempre como unha palestra dirixida aos lectores potenciais, resultan en certo modo redundantes. Hai, ás veces espazo para un par de preguntas, mais nin sempre se dan as condicións para un diálogo pausado.
Ende máis, os autores de narrativa, raramente len os seus textos, pois, si ben existen innúmeros recitais poéticos, non é frecuente no noso sistema literario a lectura pública da prosa. O obxectivo, enténdase é duplo: a) o encontro cara a cara entre os lectores e os autores e b) a lectura pública de prosa.
Estas intervencións teñen vocación de continuidade, por varias razóns: a) para combater esa idea pesimista de que a literatura está en declíneo e vai camiño de desaparecer, b) para contribuír á devolver o prestixio á literatura e os seus actores, c) para dinamizar a vida literaria e d) para restabelecer un diálogo entre os lectores adultos de prosa e os autores, que agora só existe e non sempre no eido do ensino secundario ou nos recitais de poesía.

CONTACTO
Correo electrónico: riolagares16@gmail.com
Teléfono: 690132828

Ferrol: programa da Feira do Libro 2022

Pontevedra: Festa dos Libros 2021

Xesús Constela: “Que cousas hai na cabeza dunha persoa cando chega a vella?”

Entrevista a Xesús Constela en Diario de Pontevedra:
“(…) – Diario de Pontevedra (DP): Que é O peso do cerebro?
– Xesús Constela (XC): Unha novela que acabei este ano, pero na que levaba moito tempo traballando. Porque este tema, o da mente das persoas maiores, sempre me resultou moi atractivo. Que cousas hai na cabeza dunha persoa cando chega a vella? Parto dun personaxe que vive nunha cidade imaxinaria para falar de todo isto.
– DP: Don Honorio.
– XC: Iso é. Que vive en Cidade Barco. Quen queira atopar similitudes entre este lugar e a cidade de Ferrol, que é a miña, atoparaos, e quen non os atope pode ler o libro igual porque non é algo determinante na historia. Pero aí está a homenaxe a Ferrol, si, como pon na contraportada, “unha cidade que languidece tras perder o lustre do seu glorioso pasado de grandes estaleiros e navegantes”. A Cidade Barco é iso, un lugar grandioso vido a menos. Nesa cidade vive Don Honorio, un home maior, de arredor de 80 anos, que un día que está na súa casa, ao coidado da súa neta, escapa. El é unha persoa que hai tempo que deixou de falar e que pasa o día sentado sen moverse. Aínda que non se menciona ningunha enfermidade concreta, o lector vai percibir enseguida que este home ten a cabeza desorganizada. E iso é así porque o narrador está dentro da súa cabeza. Vemos esa serie de asociacións de ideas que o van facer, despois de moitísimo tempo sen moverse, ter a forza suficiente para erguerse e saír da casa. E nós imos ir con el pola Cidade Barco adiante.
– DP: “A limpeza de cerebro debería ser obrigatoria para todo o mundo”, pon en boca de Don Honorio ao comezo da historia.
– XC: Ordenar o cerebro debería ser algo indispensable para todo o mundo, si. Case unha obriga constitucional. Evitariamos malentendidos, problemas… A min unha das cousas que máis me chama a atención da vellez é esa desorganización mental que aparece coa demencia senil. Compárase moito ese trance final cunha candea que se vai apagando, pero eu penso máis ben que é como un ordenador que vai perdendo a súa estrutura interna e a súa funcionalidade. (…)
– DP: Como levou o escritor que é vostede o confinamento e a pandemia?
– XC: A min o confinamento serviume para escribir. Porque o primeiro que necesitas para poñerte a escribir é tempo. E aí tiven tempo. Aproveitei para rematar unha novela breve na que precisamente aparecen retratadas un montón de cousas que vivín durante o confinamento. Foi un momento que me levou a toda a ciencia ficción, a todas as distopías, que teño lido. Como autor foi fantástico nese sentido, unha época moi fecunda. (…)”

Xesús Constela: “Non todo pode ser novela negra e material de consumo para institutos. Por camiños faltos de innovación non imos a ningures”

Entrevista de Montse Dopico a Xesús Constela en Praza:
“(…) – Praza (P): Unha familia chinesa explotada por un compatriota. Unha parella de axentes de policía que investigan un incendio. Unha muller que vive deitada no sofá da súa casa. Un avó que conta historias de dragóns. Uns pais moi antigos que crían a súa filla como supoñen que é mellor para ela. Son os protagonistas de Lisa deitada, a túa última novela. Cales foron os primeiros personaxes que xurdiron para escribila? Como xorden os demais a partir deles?
– Xesús Constela (XC): Teño o costume de anotar ou pegar en cadernos todo canto pode servirme para utilizar con posterioridade nalgún escrito, e hai moitos anos, aló polo 2000, na Voz de Galicia apareceu unha noticia que falaba dunha muller de Sabadell que vivira os seus últimos nove anos sen se mover para nada dun sofá. Recorteina, pegueina nunha folla dun caderno, e ao redor escribín: “Como era a súa vida cotiá? Quen lle daba de comer? Quen a limpaba?” Moitos anos despois rescatei a noticia e nese momento naceu Lisa. O resto dos personaxes foron nacendo despois arredor dela.
No que ao tema dos chineses respecta, hei dicir que me encanta viaxar e que me considero un gran viaxeiro, e quizais por iso non acepto que ninguén se vexa na obriga de abandonar o lugar onde vive por necesidade e non polo mero pracer de coñecer outros lugares, outras culturas e outros costumes. Os chineses que viven ao noso redor non deixan de ser como os nosos emigrantes e considero que alguén ten que reivindicar unha mellora nas súas condicións de vida.
Son moito máis que o camareiro que nos serve o chop suey no restaurante, a caixeira que nos cobra no bazar ou a persoa que nos fai a manicura, aínda que a xente sempre se queda no máis superficial. Por iso decidín traballar na novela coa familia do avó Jianguo.
As grandes viaxes que permiten os medios de transporte modernos non son bidireccionais. O primeiro mundo viaxa por pracer, o terceiro malvive e non está autorizado a se desprazar ao primeiro sen unha serie de requisitos que me parecen absolutamente intolerábeis.
– P: As distintas historias vanse intercalando, na novela, sen transicións. E só ao ir avanzando podemos decatarnos das relacións entre esas diversas historias. É como se fose un conxunto de relatos que se van entrecruzando. Non é, claro, unha estrutura que non estea presente na narrativa actual mais, algún hai motivo especial para construír a novela dese xeito?
– XC: A vida non é lineal. O pensamento non é lineal. As conversas non son lineais. Procuro unha narrativa que tampouco sexa lineal, achegada o máis posíbel á realidade, que, por certo, tampouco é lineal.
Cada personaxe, ou cada grupo de personaxes da novela, vive nun universo propio que en principio parece illado dos universos dos demais, cando non pode estalo dende ningún punto de vista. Todos formamos parte dunha comunidade que todos estamos, para ben e para mal, inevitabelmente interrelacionados, e xustamente iso foi o que quixen reflectir na narración. Lisa convive cos veciños, os veciños conviven entre eles, a familia de Lin Min e Wang Yong fai o mesmo, igual que acontece con Combarro e Souto, os policías… Pero hai un punto no que todo conflúe por unha serie de peripecias do destino. Acaso non é así a vida? (…)”