Desde Radiofusión:
“Edicións Xerais vén de reeditar o libro de Xurxo Souto O retorno dos homes mariños de 1999, vinte anos despois. Unha ocasión perfecta para falarmos de historias do mar recollidas neste libro e noutros como Contos do mar de Irlanda e o último A gran travesía de Chiruca Macallás. Para falarmos con el das personaxes que manteñen vivas esas historias, entre reais e mitolóxicas, que logo el verque no seu quefacer musical, radiofónico ou literario. Os seus informadores xorden por todas partes, mesmo en Fene, de onde saíu a historia de Cociña, o seu acordeón e o azafrán que escondeu dentro del mentres navegaba e cantaba en pleno océano Atlántico, rumbo á Arxentina.
Xurxo Souto sabe tanto do mar que o converteu na súa obsesión literaria desde que publicara O retorno dos homes mariños hai vinte anos, a súa obra iniciática. Explica o autor coruñés que na escola nunca nos falaron do mar e iso que vivimos onde vivimos, rodeados de mar. Como dixo Steffan Morling: “Non vivimos na fin da terra. Nós vivimos no centro do mar”. A tradición oral sobre o mar é inmensa, e queda moito por contar. Xurso Souto aproveitou o regalo de tempo que lle deixou a pandemia para seguir indagando nestas historias a cabalo entre o real e o mítico, tal e como ocorreron, ou como nos contan que ocorreron. Despedímolo co berro Medre o mar!.
A entrevista pode escoitarse aquí.”
Arquivos da etiqueta: Radiofusión
Non pare a festa, de Ramón D. Veiga
Desde Radiofusión:
“Para nenos e nenas, e para coleccionistas, é o libro ilustrado Non pare a festa do escritor Ramón D. Veiga. Vén ser a segunda parte doutro libro publicado en 2018 sobre o Entroido galego. Non pare a festa, editado por Xerais na colección Pequeno Merlín, é o motivo literario que nos volveu reunir co escritor fenés, Ramón D. Veiga. Hai so uns meses falamos con el do seu conto en liña EuQuedoNaCasa escrito durante o confinamento.
Agora sorpréndenos con Non pare a festa, xusto no mes dun Entroido que debera estarse celebrando por todo o país. Man a man co ilustrador David Sierra, volven recrear os personaxes e as máscaras máis populares do entroido galego. Agora aparecen outros máis agochados pero non menos importantes como por exemplo o boteiro, a bonita, os charrelos, a gárgola, e un dos seus preferidos, o “vixigueiro” .
Na anterior entrega puxeron aos máis coñecidos papando un cocido de entroido, agora presentan aos outros de folión, tocando e cantando polos camiños adiante, cantigas en verso que tanto gustan ás crianzas. Porque, segundo nos confesou Ramón D. Veiga, o Entroido é a suma de todo iso, todo é un exceso. El é dos que participan activamente na festa, non dos miróns.
Este ano é como é e, non só lle parece ben a Ramón D. Veiga o recurso das redes sociais, senón que el mesmo está a presentar o libro dese xeito. Non pare a festa leva un código QR coa canción do mesmo nome interpretada por Amigos dos músicos.
A entrevista pode escoitarse aquí.”
“Máis que palabras. Rescata cultura”. Campaña para conseguir a adaptación da novela Os incurábeis de Antonio Tizón para podcast ou radionovela
Desde Radiofusión:
“O efecto bolboreta perséguese coa acción denominada “Máis que palabras. Rescata cultura”. A túa colaboración permitirá producir a adaptación da novela Os incurábeis de Antonio Tizón para o formato podcast ou radionovela. Serán actores e actrices profesionais os que se encarguen dese traballo e queremos retribuír o seu labor. Por cada 140 “teamers” que logremos (estimando que cada un deles doará un euro ao mes durante un ano) estaremos reunindo o orzamento necesario para afrontar a produción dun mes, de 22 episodios da obra. Radiofusión encárgase da coordinación e da emisión do programa sen cobrar nada. Non hai gastos de estrutura, nin gastos bancarios nin da plataforma teaming. O euro co que ti colaboras en https://www.teaming.net/radiofusion irá integramente para pagar á xente do mundo do teatro que participe na iniciativa. Como dicía Mario Benedetti: “É lindo saber que vostede existe”.”
“Unha novela mulata”
Desde Radiofusión:
“Os incurábeis (Ed. Xerais) é a terceira novela de Antonio Tizón e forma parte dunha pentaloxia que tenta abordar a enfermidade mental a través da literatura, a través da novela negra ou policial. Todas elas son independentes. Pódense ler sen necesidade de lelas todas pero o autor recomenda facelo. O seu obxectivo ao encarar este proxecto literario é amosar unha imaxe real da enfermidade mental e desmontar os prexuízos que existen sobre ela. “A xente tende a pensar que os enfermos mentais son violentos, perigosos e mesmo bohemios” afirma Antonio Tizón. Nas cinco novelas el quere abordar diferentes perspectivas que dean unha visión real da doenza mental, un compromiso persoal porque el é un enfermo mental.
Tizón escolleu o xénero negro para abórdalo. Quixo facelo dun xeito entretido e ameno dende un punto de vista literario. Explícanos que enfermidades como a esquizofrenia ou o trastorno bipolar son incurábeis pero, se teñen diagnóstico e tratamento, pódese levar unha vida normal. A base é farmacolóxica nos casos graves e crónicos e mesmo son necesarias terapias complementarias como ter unha vida ordenada ou un entorno agradábel. O gran problema, afirma, é que cando o doente se encontra ben e deixa a medicación porque as recaídas traen problemas.
Entrando na novela que nos reúne nun novo club de lectura, Os incurábeis, vemos ao inspector Sánchez de novo no barrio dos Castros da Coruña tentando resolver un asasinato. “Hai moito autobiográfico pero tamén moita ficción” apunta o escritor. Corenta bares da Coruña que aparecen na obra son reais, personaxes ben coñecidos tamén, outros existen con nomes cambiados. “Busco a mistura, é algo intencionado. Xogo coa meta-literatura e a autobiografía”. Para Antonio Tizón o autobiográfico non ten porque ter menos calidade xa que sempre hai aspectos que interesan para a narración, sempre que se pasen polo filtro da literatura. “Hai que ter coidado en como se construe o relato, todas as vidas son interesantes pero hai que contalas ben”.
O podcast pode escoitarse aquí.”
Conversa con Xavier Queipo arredor de Corazón de manteiga
Desde Radiofusión:
“O nome xa nos derrete mesmo o pronunciamos. Corazón de manteiga é a nova novela de Xavier Queipo editada por Galaxia. O autor é galego, de 63 anos e residente en Bélxica. “Non é doado saber de onde ven unha novela. Pode vir dun soño, dunha experiencia ou da nova dun xornal” responde o autor á primeira cuestión que lle lanzan no club de lectura, Esther Val, Andrés C. M. Riveira e Henrique Sanfiz.
Corazón de manteiga vén seguramente da infancia e da experiencia de Xavier Queipo como médico en prácticas no manicomio de Conxo no ano 1981. Di que foi cara atrás para reconstruír a historia dunha persoa que recibiu electrochoques. Daí saltan ao dilema de patria. É a lingua ou a infancia? Queipo ponas a nivel. Na infancia están as raíces pero a lingua ten o seu aquel. Na infancia e adolescencia do autor, había dúas linguas, a da escola, o castelán e a do verán na aldea, o galego. “As miñas dúas patrias coinciden nun lugar, unha aldea da Maía ao lado de Padrón” afirma Queipo, para quen o pasado é moi relevante. Hoxe non vive en Galicia e leva máis tempo fora que dentro. En Bélxica fala galego e conseguiu que xente que non o falaba o fale agora que está lonxe. “Hai moitas maneiras de amar o país”, asegura o escritor convidado.
Falamos tamén de recendos e sabores da infancia que non volvemos experimentar despois, como o recendo a pan saído do forno, que son moi evocadores para a literatura. Confesa Xavier Queipo que entrou na literatura a través de Cunqueiro ou de Cortázar. Tamén de Thomas Mann e Proust.
Falamos de enfermidade mental e da incapacidade das sociedades por admitir o diferente. E de como os desequilibrios poden sortearse de tres maneiras; tendo unha dobre vida, emigrando ou pechándonos en nós mesmos. E falamos da Igrexa. “Daquela altura os curas eran os orientadores… daquelas facíanse plans para os fillos e eu estaba predestinado a ser cura” afirma Xavier Queipo. E da culpa. “ A culpa era o mecanismo de control. Se pecaba de pensamento e de omisión. O demo e a maldade estaban por todas partes” A historia que conta na novela está chea de dor pero a dor pode chegar a ser unha ferramenta útil. “Hai que coñecer a dor para valorar a felicidade” conclúe.
Acabamos falando da dicotomía realidade – ficción. Para Queipo, a ficción é realidade na mente de quen a escrebe”.”
A conversa completa pode escoitarse aquí.
Un home estraño: unha novela en forma de podcast
Radiofusión: Os minimortos. Ledicia Costas
Desde Radiofusión:
“A cuadrilla dos Minimortos é algo especial xa que están no Outro Barrio agardando polos seus pais. Como agora están solos teñen liberdade e non hai normas. Pero un día chega Catacrak, un neno que ansía voltar ó mundo dos vivos. Esta é a misión deste grupo de ultratumba: axudar a un neno a regresar á vida.
Forma parte dunha saga, esta é a primeira novela. Ritmo lixeiro, ameno e sempre cas risas como obxectivo, Ledicia Costas consigue levar ó mundo da morte a un plano secundario. (…)
A autora sinalaba que ela síntese dende pequena moi vencellada a todo o que ten que ver cos rituais relacionados coa morte en Galicia, xa que son moi diferentes aos doutros lugares. Ademais, considera que a morte é algo que debería deixar de ser tabú para os máis pequenos, xa que cando descobren a verdade, síntense enganados. Baixo este precedente nacen os Minimortos. Un xeito de achegar aos máis novos a esta realidade dun xeito ameno e divertido.
Participaron no clube de lectura: Maite Martínez, Eva Mazás, Esther Val e Henrique Sanfiz.
A entrevista pode escoitarse aquí.”
A novela A antesala luminosa de Antonio Tizón convértese en serial radiofónico
Desde Xerais:
“Desde o 1 de xuño, Radio Fene está emitindo o serial radiofónico titulado O caso de Gustavo Gallego. Este serial, que consta de doce capítulos, está guionizado por Antonio Tizón a partir da súa novela A antesala luminosa e realizado polo grupo de teatro afeccionado “A Tenencia”, dirixido por Eugenia Sanmartín.
Os capítulos emitidos poden escoitarse en Radiofusión á carta.”
Carvalho Calero por Henrique Dacosta
Desde
Radiofusión:
“Henrique Dacosta foi o convidado esta mañá no club de lectura da Radio Fene Radiofusión. A súa biografía Carvalho Calero. Vida e obra dun ser polifacético editada por Xerais é un libro ameno, didáctico do que gustaría o profesor. Conversaron co escritor ferrolán, a directora dos Roteiros de Carvalho Calero, Loreto de Castro; Henrique Sanfíz, Antonio Casal, de Ferrolterra Antiga e María Xesús Arias.
“A postura antilusista ou seja separatista, ou isolacionista, tem sentido de umha perspectiva castelhanista. O que estime que o galego é umha antigualla inservivel, ou simplesmente um expediente antieconómico, ou um insidioso atentado contra a unidade nacional, debe ser antilusista e antigaleguista, debe confessar-se abertamente castelhanista en materia idiomática” afirma no seu libro Da fala e da escrita.”
Pode escoitarse aquí.
“Fina ironía e benévolo humorismo”
Desde Radiofusión:
“Henrique Dacosta foi o convidado no club de lectura da Radio Fene Radiofusión. A súa biografía Carvalho Calero. Vida e obra dun ser polifacético editada por Xerais é un libro ameno, didáctico do que gustaría o profesor. Conversaron co escritor ferrolán, a directora dos Roteiros de Carvalho Calero, Loreto de Castro; Henrique Sanfíz, Antonio Casal, de Ferrolterra Antiga e María Xesús Arias.
“A postura antilusista ou seja separatista, ou isolacionista, tem sentido de umha perspectiva castelhanista. O que estime que o galego é umha antigualla inservivel, ou simplesmente um expediente antieconómico, ou um insidioso atentado contra a unidade nacional, debe ser antilusista e antigaleguista, debe confessar-se abertamente castelhanista en materia idiomática” afirma no seu libro Da fala e da escrita.”
