Desde Radiofusión:
“Hai programas e medios de comunicación que dan unha imaxe falseada da sociedade. Galicia é moito máis segura que os países nórdicos, apunta o escritor. Os índices de criminalidade son baixísimos, moi inferiores aos de Noruega, Suecia ou Finlandia. Calveiro indica que “o avellentamento da poboación galega é terrorífico e as autoridades non fan absolutamente nada”. No medio rural funciona a comunidade para suplir a inacción da Xunta. Despois de Todos somos e Todos fomos a terceira parte será Todos seremos. En todas as súas novelas aparecen cabos soltos. Non lle gustan novelas ou películas onde se aclaran todos os aspectos da trama.
O escritor indica que o Estado español é un dos estados con menor índice de criminalidade da Unión Europea pero ten proporcionalmente un dos maiores porcentaxes de poboación reclusa. Está en contra da prisión permanente revisable. “Como sociedade galega nos estamos a extinguir, desaparece o comercio de barrio, as vellas tabernas e os meus fillos xa non escoitaron falar en galego aos seus avós” salienta o literato. “Vigo é unha cidade dantesca porque se cortan as árbores, ignoranse os restos arqueolóxicos e a cultura está proscrita e substituida polo espectáculo barato por un goberno populista”. Os anos de pandemia multiplicaron esa tendencia. “Menos mal que os viños e os gin tonic ainda non os serve Amazon” conclue Calveiro.
A entrevista pode escoitarse aquí.”
Arquivos da etiqueta: Radiofusión
Rafael Catoira: “Vivimos en realidade tres vidas”
Entrevista en Rafael Catoira en Radiofusión:
““Vivimos en realidade tres vidas: a real, a que soñamos polas noites e a que soñamos polo día”, manifesta o escritor Rafael Catoira. Prepara na actualidade a publicación da novela O peso da memoria, un libro que, tematicamente, non ten nada que ver coa súa obra anterior.
“Unha casa patrucial. A decadencia dunha familia. Un ser illado coa súa imaxinación, soña ou vive? O protagonista desta novela está na liña que divide a vida e o soño. Os soños nos que habitan a ledicia de vivir e os pesadelos nos que os monstros aparecen”. Podería ser ese o resumo da novela O escultor, escrita por Rafael Catoira e publicada por Medulia editorial. Rafael Catoira naceu na aldea de Laxe, en Culleredo. Traballou na construción, primeiro como obreiro e despois como empresario. Actualmente xubilado, dedícase ás súas afeccións, a lectura e a escritura. Gañou o segundo premio de poesía do certame literario de Vilalba. Tamén o primeiro accésit de poesía e o primeiro accésit de narrativa no Certame Literario de Paradela.”
A entrevista pode escoitarse aquí.
“Un libro para imaxinar aventuras”
Desde Radiofusión:
“Falo dos mestres e das mestras da fantasía. Gianni Rodari aportou moito á rebelión contra o establecido a través das letras, da pedagoxía. É un libro para viaxar, para xogar. Fálase de xogos e de posibilidades. Paula Carballeira publica Pan con chocolate. A merenda de Gianni en Edicións Xerais.
Conta anécdotas de Rodari que poden ser extensivas a calquera neno, a calquera nena en calquera parte do mundo. Neste libro hai gatos, piratas, bruxas, cans, trens, corvos, teléfonos, cebolas, tomates, …
Pode escoitarse aquí.”
A Coruña: roteiro Os Castros criminal, a partir do libro Os incurábeis, de Antonio Tizón, o 11 de setembro
Cancións para Ana Lúa. Xavier Seoane
Desde Radiofusión:
“A rapazada é coma unha esponxa máxica que non entende as cousas coma nós, dunha maneira tan racional. Xavier Seoane cre que os nenos son moito máis perceptivos para as artes do que cremos os adultos. O verde vizoso da natureza nesta época da primavera é unha marabilla. Estamos en plena explosión primaveral, apunta o escritor. O mundo da natureza está moi presente en toda a obra de Seoane. A vacaloura, o cempés, o grilo que ademais canta. O mundo dos animais é extraordinario. Ao mellor nun verán, só se ve un vagalume. Hai anos que se ven dous. Pero antes víanse moitos. Iso estámolo destruíndo. Para a rapazada, un gato, un can, un cabalo é un compañeiro.
Os nenos van á escola.
Lúa dorme no berce a perna solta.
Os nenos van ao mar.
Lúa pídelles cunchas para xogar.
Os nenos van á hora.
Lúa pídelles grilos, estralotes, amoras.
Lúa ten enfeitizo.
Se a arrolo e agarimo, quedo eu durmido.
Comeza así o primeiro dos poemas incluídos no libro Cancións para Ana Lúa, que vén de publicar Xavier Seoane en Edicións Xerais. Escoitamos a conversa co autor no clube de lectura de Radio Fene Radiofusión.”
A conversa pode escoitarse aquí.
Nus. Manuel Gago
Desde Radiofusión:
“A novela publicada por Xerais (2021) provoca sorrisos e incluso gargalladas limpas. Aparecen compartindo un xantar Cunqueiro e Castroviejo e mestúrase na trama a gastronomía e o sexo. “O amor celébrase mellor cando a comida é feliz e abundante. (…) O sexo continua tras o pracer de xantar, como unha segunda sobremesa” afirma o narrador, Toño Figueroa, descendente da última aristocracia do pais. Manuel Gago contou en Radio Fene unha anécdota relacionada co nudismo. Pasoulle a Pio Cabanillas e a Manuel Fraga na zona do Salnés.
Toño Figueroa é un crápula, cínico e desvergonzado, pero pouco a pouco vai xerando empatía coa persoa lectora. Hai ademais dúas personaxes en Nus que xa apareceran na súa novela anterior O anxo negro. (…)
A Manuel Gago interésalle a gastronomía, a arqueoloxía, o sexo e aspectos da historia contemporánea de Galicia. Interésanlle cousas moi diferentes.
“Mirádevos, facédeme o favor. Nas mozas aínda ben, aí tedes a Lola, con eses xenerosos peitos de Venus prehistórica, e a Carmiña, toda ela fecundas cadeiras de egua árabe! Pero que hai de fermoso no corpo dun home coma nós, que non é máis ca unha acumulación de residuos de lacón con grelos e de ribeiro tinto! O último home merecente de amosar as vergoñas foi o David de Michelangelo!”
O escritor Manuel Gago e o narrador Toño Figueroa rinse de si mesmos con párrafos como este na novela Nus.”
Pode escoitarse aquí.
Dicionario irreal para un país imposible. Xavier Seoane
Desde Radiofusión:
““Hai unha densidade aquí tan grande como en Inglaterra, porque o noso pobo foi moi maltratado pola historia e as reviravoltas eran en moitas ocasións unha arma de defensa diante dos impostos abusivos e de tanto atropelo”. “Eu mesmo teño máis humor do que aparento, e admiro moito aos humoristas, xente moi intelixente, que ven os calcetíns do revés e nos revelan todo”. Os animais non rin, ou cando menos, nós cremos que non rin, pero o ser humano ten que fuxir do humor cruel, ácido e terrible. Gústame o humor á inglesa e á galega: “Por un lado xa ves e polo outro que queres que che diga” é toda unha declaración de principios, unha demostración de cintura. O humor non é máis que unha mistura de cultura e de intelixencia, indicaba Ramón de la Serna.
Un editor ten que ser moi valorado, porque del ven a nosa cultura e o mundo tipográfico é onde se asenta a cultura colectiva dun pais, apunta Xavier Seoane. Un libro difícil de clasificar canto a xénero, onde se mistura a poesía, o ensaio e moitas outras cousas. A Arcadio López Casanova parécelle un volume transversal. “E un mosaico con moitas teselas que en composición amosan a imaxe do pais”. “Utilicei a ironía e o humor para falar o que me petaba, de calquera palabra, dos tópicos de Galicia” indica o escritor. “Este é o libro galego máis orixinal e atractivo dos publicados o pasado ano” afirma o editor Manuel Bragado. “Palabras que, como as pedras no medio dun regato, serven para atravesar ese caudal de vida que é Galicia, e nomeadamente, a súa cultura”. Fala así Ramón Rozas no xornal El Progreso do Dicionario irreal para un país imposible” de Xavier Seoane publicado por Xerais. Falamos no clube de lectura de Radio Fene Radiofusión deste libro. Participaron Esther Val, Antonio Tizón, Henrique Sanfiz e Xavier Seoane.”
Pode escoitarse aquí.
Non cantan paxaros neste bosque. Carlos Negro
Desde Radiofusión:
“Carlos Negro vén de publicar en Xerais o libro de relatos Non cantan paxaros neste bosque. Un puñado de relatos que fan honor á literatura tradicional inglesa deste xénero no que Negro se formou como lector. No transcurso do club de lectura Carlos Negro fala tamén das posibilidades que nos proporciona a ficción “para vingarnos dos abusóns e para exorcizar os nosos medos”. A literatura de fantasmas e de terror é moi esixente, ten que ser moi lograda para que faga efecto, por dicilo dalgunha maneira. Negro púxose un reto diante deste libro: “Vou ver se son quen de facelo”. Quixo, ademais, darlles aos relatos un marco actual, con ambientes cotiáns. “Converter lugares neutros como unha estación de servizo, un autobús escolar ou un tobogán, en lugares extraordinarios é todo un reto” afirma Negro.
“Bruno non percibiu como un monte de carne se abalanzaba sobre el, inmovilizándoo contra o chan. Antes de que tivese tempo nin sequera de emitir un berro, unha man férrea premía o seu rostro contra os seixos do escouredo, impedíndolle calquera move-mento…. – Será mellor que non te remexas, coelliño…
Desta maneira comeza un dos relatos do libro de Carlos Negro, “Ventos de Oiá” . Hoxe conversamos co escritor natural de Lalín que nos últimos anos desempeña un intenso labor de achegar a literatura ao público xuvenil a través de obradoiros que realiza por toda Galicia. En 2018 recibiu o premio dos Clubs de lectura por ser o autor máis lido no ano 2017 nas bibliotecas escolares.
Participaron no noso club de lectura, do outro lado, Esther Val, Antonio Tizón e Henrique Sanfiz.
Pode escoitarse aquí.”
Cando soa a buguina. Henrique Rivadulla “Corcón”
Desde Radiofusión:
“Henrique Rivadulla “Corcón” vén de publicar na colección Merlín de Xerais o libro: Cando soa a buguina, que logra algo ben difícil, contar unha historia dramática para un público infantil e que esa historia resulte unha aventura, a través do xogo dos protagonistas. A Carme, nena de 9 anos, desaparécelle o pai no mar, nun naufraxio. Ela sabe que non volverá velo pero, co seu amigo Tonecho, buscan o lugar onde pode estar. A rapazada tamén sofre a traxedia do naufraxio. Esa busca equilibra a pena que trae a morte.
“A protagonista non quere ser o capitán Carmenciña senón a capitana Barrientos”. O carácter de Carme na obra de Rivadulla é o carácter das mulleres dos mariñeiros que, ante a súa ausencia, toman as rendas e gobernan a vida. Tamén é fermosa e natural a historia de amor entre os protagonistas. Rivadulla cita neste libro a diferentes autores galegos que escreben sobre o mar, como Fernández Naval ou Xurxo Souto, demostrando que o mar é moi literario, non so a paisaxe, que tamén, senón o traballo do mar. Se non existise o mar, non existiría a poesía.”
A entrevista pode escoitarse aquí.
“Vivimos no medio do mar”
Desde Radiofusión:
“Edicións Xerais vén de reeditar o libro de Xurxo Souto O retorno dos homes mariños de 1999, vinte anos despois. Unha ocasión perfecta para falarmos de historias do mar recollidas neste libro e noutros como Contos do mar de Irlanda e o último A gran travesía de Chiruca Macallás. Para falarmos con el das personaxes que manteñen vivas esas historias, entre reais e mitolóxicas, que logo el verque no seu quefacer musical, radiofónico ou literario. Os seus informadores xorden por todas partes, mesmo en Fene, de onde saíu a historia de Cociña, o seu acordeón e o azafrán que escondeu dentro del mentres navegaba e cantaba en pleno océano Atlántico, rumbo á Arxentina.
Xurxo Souto sabe tanto do mar que o converteu na súa obsesión literaria desde que publicara O retorno dos homes mariños hai vinte anos, a súa obra iniciática. Explica o autor coruñés que na escola nunca nos falaron do mar e iso que vivimos onde vivimos, rodeados de mar. Como dixo Steffan Morling: “Non vivimos na fin da terra. Nós vivimos no centro do mar”. A tradición oral sobre o mar é inmensa, e queda moito por contar. Xurso Souto aproveitou o regalo de tempo que lle deixou a pandemia para seguir indagando nestas historias a cabalo entre o real e o mítico, tal e como ocorreron, ou como nos contan que ocorreron. Despedímolo co berro Medre o mar!.
A entrevista pode escoitarse aquí.”
