“As amigas e os amigos de Moncho Valcarce”

Desde Sermos Galiza:
“Estaba Valcarce, o combativo crego das Encrobas, organizador de labregos e traballadores. Estaba Valcarce, o político nacionalista e de esquerda. Estaba Valcarce, orador inflamado. E logo estaba Valcarce o amigo. A esta última vertente dedican 16 artigos outras tantas autoras do libro Moncho Valcarce, un dos inesquecibles.
A obra, publicada pola Deputación da Coruña e pola Irmandade Moncho Valcarce, preséntase na Coruña esta sexta feira, 15 de febreiro, ás 20.00 horas en Portas Ártabras. Tres dos contribuíntes ao volume falarán tamén no acto: Pilar García Negro, Felipe Senén e Xácome Santos. Tamén participará Xosé Ramón Cendán. Santos, secretario da Irmandade Moncho Valcarce, explica os propósitos da obra: “Sen esquecer obviamente a parte política, queremos lembrar esa dimensión máis humana e persoal de Moncho”. Que naceu na Coruña en 1935 e morreu na mesma cidade en 1993.
“É unha achega máis no camiño de dar visibilidade a unha das persoas que tivo máis importancia e repercusión nos conflitos dos anos 70 e 80”, indica unha nota da organización da presentación na Coruña, “e contribuíu á concienciación e sensibilización da nosa sociedade nos últimos anos da ditadura e primeiros da democracia”.
Amais dos citados, colaboran en Moncho Valcarce, un dos inesquecibles Afonso Eiré, Mero Iglesias, Domingo Martínez Beiro, Emilio López “Milucho”, Gumersindo Campaña Ferro, Helena Veiguela, Manuel Pazos, Margarita Ledo, Rubén Aramburu, Erminia Estoa, Victorino Pérez Prieto, Xosé Elías Ramil e Xulio Sacristán, O libro está dedicado, ademais, á memoria do recentemente falecido Ramón Muñiz.”

Victorino Pérez Prieto: “A perspectiva relixiosa desde Galiza é tolerante, aberta, antiautoritaria, coa presenza da muller…”

Entrevista a Victorino Pérez Prieto en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Como se pode desenvolver a Igrexa desde a realidade do país?
– Victorino Pérez Prieto (VPP): Levo moitos anos… máis de trinta, escribindo sobre a Igrexa galeguista; e teño escrito moitas veces que hai que distinguir entre Igrexa na Galiza e Igrexa galega. A primeira é a Igrexa universal que está en Galiza, ten os seus bispos, e desde os tempos dos Reis Católicos e da “doma e castración” maiormente veñen de fóra para impoñer aquí o xeito de fóra, e de aí a escasa afinidade co país. En cambio, a galeguista é unha Igrexa de Galiza, nacida en Galiza, defende a inculturación e interésase pola nosa realidade. Ten tamén unha historia moi rica, pero estes momentos non son os máis brillantes.
– SG: Por que cre que existe un desapego das persoas coa Igrexa?
– VPP: É un proceso que non é só galego. É a nivel mundial. As congregacións relixiosas que menos problemas de vocación teñen son as máis conservadoras. Agora temos un papa que cambiou o estilo dos dous anteriores e xerou unha gran simpatía social, pero hai toda unha reacción da Igrexa en contra incríbel. As forzas conservadoras cren que a apertura do papa vai acabar coa Igrexa, cando non é para nada así. Iría acabar coa Igrexa toda a merda da pederastia, a corrupción interna… A perspectiva relixiosa que formulamos desde Galiza é tolerante, aberta, dialogal, antiautoritaria, coa presenza da muller… (…)”

Xosé Chao, Xosé Alvilares e Xosé Neira. Tres grandes galegos que se nos foron, por Victorino Pérez Prieto

ArtigoVictorino Pérez Prieto de Victorino Pérez Prieto en Sermos Galiza:
“(…) Xosé Neira Vilas era xustamente moi coñecido dos galegos, e xa levaba moitos anos figurando nos libros da literatura e da historia de Galiza, como un dos nosos meirandes escritores; como é sabido, o seu Memorias dun neno labrego é o libro máis exitoso da literatura moderna galega. Aínda que a morte de Anisia, a súa dona, o deixara moi tocado nos derradeiros anos, seguiu ben activo até a fin, agarimado especialmente pola xente da súa Fundación. Tiveramos moitos bos encontros nos últimos anos; eu recoñecéralle o moito que disfrutara cos seus libros, e el manifestarame o seu agradecemento particular polo que dixera -e logo escribira- do seu Balbino, nun memorable curso da UNED nos seus cincuenta anos; alí reflexionara verbo da gran sensibilidade relixiosa, a vez que crítica, que manifestaban Memorias dun neno labrego e Aqueles anos do Moncho. El tamén me manifestara de palabra e por escrito (nun dos seus artigos da “Cancela aberta” en “El Correo Gallego”) o moito que lle gustara o meu libro Prisciliano na cultura galega (2010), e polo que lle estou moi agradecido. (…)
Xosé Chao Rego tamén disfrutou moito en vida de xusto recoñecemento dos galegos, como ensaísta e creador de valiosos proxectos, sobre todo no eido da Igrexa galega. Pepe era cristián e galeguista, empeñado na inculturación da fe cristiá nesta terra galega, para que a Igrexa galega fora un verdadeiro espazo e camiño de liberación. A nosa amizade foi máis longa e intensa, polo moito que compartimos xuntos; sobre todo na revista “Irimia”. Esta foi a neniña dos seus ollos, que alentou con ilusión desde antes de nacer; algúns dos seus primeiros números case os argallamos el mais eu sos na súa casa de Vilalba, cando eu vivía tamén en terras lucenses, nas parroquias de “Tras da Corda”, a comezos dos anos oitenta. Pepe Chao era un home creativo e xeneroso, como sabemos todos os que o tratamos. Era un “animal relixioso” -como el mesmo se definira- e un “galego renacido”; de aí os seus compromisos con Galiza e coa Igrexa galega, feitos sobre todo a través dos seus moitos escritos, pois era señor das palabras e un escritor de pluma áxil. (…) Pode que sexa moito dicir que as nosas foron “vidas paralelas”, e certamente fomos diferentes, pero o certo é que –ainda que el con máis de vinte anos máis ca min, e eu recoñeéndoo como mestre- as nosas vidas tiveron moito en común: ordenámonos de curas e logo casámonos xusto aos 25 anos de facelo (el xusto cando eu empezaba); como persoas que quixemos vivir intensamente a nosa fe relixiosa e cristiá, estudamos e afondamos na teoloxía e no pensamento e fixemos unha aposta clara por unha teoloxia renovadora e unha Igrexa comprometidamente galega; ambos tivemos a “funesta manía de escribir” –que dixo alguén- e escribimos e publicamos moito (el máis de corenta libros, eu levo máis de vinte, e ambos centos de artigos), sobre todo en galego e desde o claro compromiso con Galiza (el foi o que máis paxinas en galego publicou en toda a historia da literatura galega) (…)
Finalmente, Xosé Alvilares Moure, ainda que non resulta tan coñecido para o común dos galegos, foi outro home grande, clérigo crítico e galeguista como Chao, que tamén nos deu moitas e boas páxinas, e que me agasallou coa súa amizade xenerosa. Como Pepe Chao, a súa vida e obra enchen algunhas páxinas do meu Galegos e cristiáns. Alvilares era un home crítico, na Igrexa e na sociedad, rebelde, decidido defensor da renovación da Igrexa segundo os aires do Vaticano II; e tivo que pagar por iso un alto prezo que deixou reflectido no seu magnífico e longo ensaio Memorial de agravios (…)”

A Coruña: Nimbos. Simposio Díaz Castro

Simposio_D_az_Castro_11-12-_2014_

Sigüeiro (Oroso): presentación de Perspectivas sobre Bóveda

O venres 18 de xaneiro, ás 20:00 horas, na Biblioteca Municipal de Sigüeiro-Oroso (Rúa da Cultura, s/n.), preséntase o libro Perspectivas sobre Bóveda: Ensaios e poemas polo seu 75º cabodano, publicado pola A. C. Alexandre Bóveda, no que participaron os seguintes autores: Pilar García Negro, Xosé Antón Pena Beiroa, Victorino Pérez Prieto, Xusto Beramendi, Engracia Vidal Estévez, Uxío-Breogán Diéguez Cequiel e David Otero. No acto intervirán Manuel Mirás Franqueira, Xosé Manuel Sanchez Rei, Presidente da Asociación e editor do libro; Uxío Breogán Diéguez-Cequiel e Valentín García Bóveda.