Entrevista a Manuel Rivas en Xornal:
“Manuel Rivas ofrecerá en outono unha nova novela da man da Editorial Xerais. Nesta ocasión, o escritor e académico introducirase no mundo do contrabando. Para iso, ideará unha vila inventada como escenario da súa nova creación, titulada Todo é silencio. “Acontece nun lugar imaxinario con referencias reais da costa atlántica. Nárrase o ascenso dun capo do contrabando, pero o realmente esencial na obra son as personaxes. O contrabando é simplemente o pano de fondo”, adianta o académico Manuel Rivas. Dende esa vontade de poñer en primeiro plano as personaxes, realiza un percorrido temporal polo transcorrer desta vila imaxinaria. “O libro está ambientado nas últimas décadas do século XX, trata da vida da xente deste lugar e das distintas xeracións. Pódese dicir que trata das almas da vila”, explica o autor de Que me queres, amor?.
A nova tamén é sinalada en Faro de Vigo, La Opinión e Xerais.

Xabier P. DoCampo e Agustín Fernández Paz, amigos por palabras

Publicado o 16 Marzo 2010 por asociacionescritoras-es

Iago Martínez conversou cos escritores Xabier P. DoCampo e Agustín Fernández Paz para un artigo do suplemento Contexto de Xornal de Galicia:

“Don Francisco parece bo tipo. Disque tamén é da Terra Chá, coma min, e anda rillando na idea de investigar as escolas de emigrantes na zona. Paréceme un proxecto caralludo”. Máis ou menos iso era o que dicía o diario que Agustín empezou a escribir cando puxo o seu primeiro pé nas aulas como aspirante a profesor, hai case catro décadas. Tiña vinte e seis anos e iniciaba as prácticas, acabado o Maxisterio como número un da súa promoción, no Fogar de Santa Margarita da Coruña. O diario, como os que escribían os mestres rurais do Movimento di Cooperatzione Educativa italiano, afín aos comunistas, debía servir para reflexionar sobre o traballo docente e testemuñar a descuberta do oficio daquel mozo de Vilalba. Era lóxico que o seu titor asomase no caderno. Francisco, como intuía o seu pupilo, viña en efecto da Terra Chá, non de Vilalba senón de Rábade, e malia a que era case do seu tempo, apenas un ano máis grande, acertara antes coa vocación e daquela xa ensinaba matemáticas. Iso foi en 1973. Hoxe, os dous son escritores, en ambos casos distinguidos co Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil. Agustín converteuse en Agustín Fernández Paz (Vilalba, 1947) e Francisco, que nunca chegou a investigar as escolas de emigrantes na Terra Chá, é ben máis coñecido como Xabier P. DoCampo (Rábade, 1946). Deixaron a docencia, pero non a literatura nin a amizade. Para iso, de momento, non hai xubilación. [Ler texto completo]

Hixinio Puentes: “Dedicarse en exclusiva ao mundo das letras é unha heroicidade, ou un suicidio”

Publicado o 12 Marzo 2010 por asociacionescritoras-es

Por que cando se soubo que esta novela gañara o Premio Risco insistiu vostede en que fora unha sorpresa enorme?
Porque esta foi a primeira novela que escribín na miña vida, hai xa máis de quince anos. A primeira versión era en castelán, e realmente non sabía escribir moi ben, fun aprendendo mentres a facía. Traducina, e pasou por varias reescrituras, pero nunca chegou a convencerme de todo. Tiña grandes defectos, e non me servía para nada, pero un día decidín darlle a derradeira oportunidade. Fíxenlle unha grande poda de máis dun cento de páxinas e presenteina ao premio.

Non tentou editala antes do premio?
Non, realmente non. Cada obra ten a súa sorte particular, é como os fillos. Uns triunfan porque teñen premios, e a outros téñenos que vir buscar a casa para que funcionen. No caso de A do vinte e un, tocoulle sufrir varios pulidos, pero ao final creo que quedou ben armada. É unha boa obra, aínda que escrita sen recursos demasiado vistosos, como é de agardar.

Que lle abríu máis portas para editar, este premio ou o éxito de Mombars?
Eu tiven as portas abertas dende o primeiro momento, dende que lle levei a Xerais o manuscrito de O bandido Casanova. Publicáronma sen saber que xa gañara o Premio Pastor Díaz e con eles, en concreto, sempre tiven moi boa relación. De feito, xa case teño lista outra novela para publicar este mesmo ano con eles.

Ler entrevista completa a Hixinio Puentes en Xornal de Galicia

Eva Moreda: “O erotismo regula as relacións sociais da xente”

Publicado o 9 Marzo 2010 por asociacionescritoras-es

Entrevista de Alberto Ramos a Eva Moreda publicada en Xornal de Galicia:

Que unha obra erótica estea protagonizada por mulleres quere dicir que é para un público feminino ou é que volvemos chocar cos tópicos?

Busco lectores tanto como lectoras, non fixen unha obra para un público feminino. Certo é que lla pasei a un amigo para que me dera a súa opinión e, cando lla entreguei, díxenlle: “non te asustes”. Pero non é antihomes, en todo caso é antimachismo e non quero perder ningún lector por iso.

A literatura erótica segue sufrindo o estigma de ser historias para o entretemento, para a novela rosa e para nada máis elevado?

O prexuízo segue aí e resulta sorprendente que non se supere. Eu estiven en xurados de premios literarios nos que se desbotaban grandes obras que podían gañar unicamente pola súa carga erótica. Pódese escribir unha novela rosa só para entreter ou podes escribir algo que vaia máis aló co erotismo, porque é unha canle tan válida como calquera outra para retratar calquera tema literario. O problema, seguramente, reside en que hai unha visión do sexo que se basea nas pulsións máis salvaxes. Claro que hai instintos de naturalidade, mesmo de animalismo, pero iso condicionou demasiado a sexualidade. O sexo é natural, pero non só natural, tamén hai profundidade. [Ler entrevista completa]

Conversa con Méndez Ferrín: “O que é radical é o goberno da Xunta, demostrouno co decreto do galego”

Publicado o 8 Febreiro 2010 por asociacionescritoras-es

Xornal de Galicia mantivo un café de redacción co escritor e actual presidente da Real Academia Galega, Xosé Luis Méndez Ferrín:

Que sente cando lle aplican adxectivos como “radical” ou “batasuno”?

Paréceme que o que é radical é o cambio que fai este Goberno coa situación do galego no ensino. E digo radical porque vai á raíz. Se o decreto era antes medio protector do galego, agora é desprotector, e iso é radicalismo. E creo que este Goberno non está capacitado para ser tan radical, porque ten unha maioría moi precaria, e estase enfrontando á sociedade, e a sectores moi importantes do seu propio partido, aos que intentou estrangular en Ourense, sen conseguilo. E que digan que son batasuno, non sei nin que contestar. Non teño nada que ver co País Vasco, agás que é unha terra que me gusta e visito sempre que podo.

A Academia apoiaría un decreto que repartise o galego no ensino ao 50%?

Si, se non ten que haber un equilibrio total, como non o hai na sociedade. Terá que haber unha discriminación positiva a prol do galego. Hai que fomentar o galego, porque o castelán non o precisa. Pero, por suposto, hai que saber falalo e escribilo tan ben como o galego, e iso sería suficiente. O exterminio do castelán en Galicia non está na mente de ninguén que sexa normal. Non coñezo ninguén que o pense, pero hai moitos galegos que queren exterminar o galego dentro de si mesmos, e irrítanse cada vez que o galego dá un pasiño

Bieito Iglesias:“Manolo Rivas é máis universal que o conselleiro de Cultura”

Publicado o 23 Xaneiro 2010 por asociacionescritoras-es

Entrevista a Bieito Iglesias en Xornal de Galicia:

Como profesor, que sentir lle produce o decreto do galego no ensino?

Pensabamos que xa non teriamos que volver a loitar por cousas que estaban claras dende os oitenta, pero existe unha vontade nalgúns dos sectores da política española, que ten un eco aquí, e que é reducir as linguas non castelás a unha cousa folclórica, propia das corais da Sección Feminina. Se en Cataluña os pais votan a prol dunha educación en catalán, Rajoy anuncia unha lei que imporá a castelanización pola brava. Pero se en Galicia os pais votan polo castelán, a súa vontade é soberana. Ao final só lles valen os votos que non son do BNG, do PNV ou de Esquerra.

Esa é a sensación que lle transmite a Xunta de Galicia?

Algunha vez teño falado con eles, en actos da Asociación de Escritores ou do PEN Club, e procuro ser correcto, pero do Conselleiro de Educación xa dixen o que opino, e tampouco comparto a idea do de Cultura, que se empeña en dicir que a nosa é unha cultura provincial e ensimismada. Verá, unha vez que estiven en Moscova, nun acto do PEN Internacional, Günter Grass, preguntoume por Manolo Rivas, non por Roberto Varela, así que deduzo que Rivas é máis universal que Varela. Tampouco creo que o conselleiro saiba máis idiomas que Xavier Queipo, nin que fale mellor inglés que Xavier Alcalá, ou domine máis a Goethe ou a Tolkien que Ferrín. O de sempre, que os que escriben en castelán son universais e cultos, e os que non, somos uns pailáns con boina de perillo.

[Ler entrevista completa]