Arquivo da categoría: Entrevistas

Cuestionario Proust: Ramón Blanco

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Ramón Blanco:

«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Disperso.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– O sentido do humor.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que estean ben escollidas.
4.– A súa principal eiva?
– Cústame dicir «non».
5.– A súa ocupación favorita?
– A comida, se pode ser cunha boa conversa.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Primeira premisa: A felicidade é a ausencia de contratempos e preocupacións. Segunda premisa: A ausencia de contratempos e preocupacións é imposíbel. Conclusión: Polo tanto a felicidade é imposíbel.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Perder a miña parella.
8.– Que lle gustaría ser?
– O espectro de Robespierre acompañado de Madame Guillotina.
9.– En que país desexaría vivir?
– Nas Illas Caimán, para facer churrascadas cos veciños ilustres.
10.– A súa cor favorita?
– Amarela.
11. – A flor que máis lle gusta?
– Rododendro.
12.– O paxaro que prefire?
– Garza.
13.– A súa devoción na prosa?
– Enrique Vila-Matas ou Mircea Cărtărescu.
14.– E na poesía?
– Derek Walcott.
15.– Un libro?
– A conxura dos necios, de John Kennedy Toole.
16.– Un heroe de ficción?
– William «Will» Munny, interpretado por Clint Eastwood en «Sen perdón».
17.– Unha heroína?
– Clarissa Dalloway (Mrs. Dalloway).
18.– A súa música favorita?
– Silvio Rodríguez e o rock anglosaxón dos setenta.
19.– Na pintura?
– Marc Chagall.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Fidel Castro.
21.– O seu nome favorito?
– Lucía.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A mala educación.
23.– O que máis odia?
– Os fillos de puta que se apropian do mundo impunemente.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– O doutor Josef Mengele, «o anxo da morte» de Auschwitz.
25.– Un feito militar que admire?
– A derrota nazi en Stalingrado.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A claridade.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– De súpeto.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Cismón.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Certo grao de hipocrisía e covardía.
30.– Un lema na súa vida?
– “Entre a dor e a nada, escollo a dor” (W. Faulkner). Os meus amigos dirán que é: «Se o sei non veño».”

Cuestionario Proust: Marilar Aleixandre

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Marilar Aleixandre:

«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Talvez o perfeccionismo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– O espírito crítico.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que me acompañen no camiño (ás veces por causas perdidas).
4.– A súa principal eiva?
– A impaciencia.
5.– A súa ocupación favorita?
– Ler.
6.– O seu ideal de felicidade?
– A felicidade adopta moitas formas, o amante, os libros, camiñar polo monte entre os abruñeiros en flor.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Perder a capacidade de razoar.
8.– Que lle gustaría ser?
– Gústame ser o que son, escritora e investigadora sobre o pensamento crítico.
9.– En que país desexaría vivir?
– Eu vivo aquí en Galicia porque é onde quero vivir.
10.– A súa cor favorita?
– Azul.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A flor do abruñeiro, ou a cerdeira, as maceiras, a rosa ventureira, as flores de cinco pétalos desas árbores (da familia da rosa).
12.– O paxaro que prefire?
– O animal que prefiro é o lagarto arnal, supoño que vale por estar emparentado cos dinosauros e as aves.
13.– A súa devoción na prosa?
– Conrad.
14.– E na poesía?
– Sylvia Plath.
15.– Un libro?
– Dart (é o nome dun río) de Alice Oswald.
16.– Un heroe de ficción?
– Corto Maltés.
17.– Unha heroína?
– Scout Finch, a protagonista de “Matar un reiseñor” de Harper Lee.
18.– A súa música favorita?
– Uns días a sonata para piano e violín en si bemol K378 de Mozart, outros Lester Young ao clarinete (mellor que ao saxo) tocando “I cover the waterfront”.
19.– Na pintura?
– O autorretrato de Kazimir Malevich, o autorretrato de Egon Schiele (“Poeta”).
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Rosa Luxemburgo, que pagou coa vida ser crítica co seu país e o seu partido.
21.– O seu nome favorito?
– Kalypso (é o nome dunha amiga grega).
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Choromicar, facerse a vítima.
23.– O que máis odia?
– O machismo.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Franco, pois tiven que aturalo.
25.– Un feito militar que admire?
– A deserción.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Cantar.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Mentres estou durmindo.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Esgazada entre varios proxectos que quero facer a un tempo.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A gula.
30.– Un lema na súa vida?
– Rebelarse contra o establecido para mudalo.”

Ramón Villares: “A cultura ten un inxusto sambenito de ser un lugar de subvencións”

Publicado o por

Entrevista a Ramón Villares en La Voz de Galicia:
“Ramón Villares Paz acaba de ser reelixido presidente do Consello da Cultura Galega. Será o seu derradeiro mandato ao fronte desta entidade, uns anos nos que as novas tecnoloxías e a acción exterior estarán moi presentes.
– La Voz de Galicia (LVG): ¿Enfróntase á terceira etapa de xeito distinto ás dúas primeiras?
– Ramón Villares (RV): Cada etapa é distinta. Agora hai outro contexto histórico. A primeira foi de reorganización interna; na segunda fixemos unha tentativa de sobrevivir en tempos de crise; e esta terceira vai estar presidida por unha maior presenza na rede e unha recuperación ou un impulso da acción exterior.
– LVG: ¿É o de agora outro contexto histórico pola crise?
– RV: Non soamente. Na cultura temos cambiado moito, pero non nos damos moita conta. Coas novas tecnoloxías e a rapidez da información, hai moitas máis posibilidades de que un poida estar presente, crear, facer un blog, un documental, e iso muda a nosa forma de entender a cultura. Tamén cambian os públicos, que xa non son estáticos nin cautivos que veñen a unha sala pechada a escoitar unha conferencia. (…)
– LVG: Se saímos da crise, ¿cultura e institucións sairán reforzadas?
– RV: É probable. A crise obriga a todos os sectores a medir mellor os seus obxectivos e priorizar. A cultura non é dos que peor utilizou os seus recursos. É unha oportunidade para depurarse e funcionar mellor. A cultura ten un sambenito de que é un lugar de subvencións, que é un floreiro. É profundamente inxusto, xa me dirás qué pasa coa agricultura, a pesca ou a automoción. Habería que substituír a PAC (política agraria común) pola PEC (política europea da cultura).”

Entrevista a Ledicia Costas sobre Recinto gris no Clube de Lectura CPI Alcalde Xosé Pichel de Coristanco

Publicado o por

Entrevista do blogue do Club de Lectura do CPI ‘Alcalde Xosé Pichel’ de Coristanco a Ledicia Costas:
“(…) – Clube de Lectura do CPI Alcalde Xosé Pichel (CLAXP): De onde naceu a idea de traballar a temática que desenvolves en Recinto Gris?
– Ledicia Costas (LC): A idea naceu nunha época na que eu estaba a documentarme para a escrita dun libro de relatos arredor da Segunda Guerra Mundial. Afondei no tema dos totalitarismos e, máis en concreto, do ascenso do nacionalsocialismo en Alemaña e nas súas repercusións. Decateime entón de que nos plans de estudos non se abordaba practicamente este tema. Fun máis alá e percibín que existía un enorme baleiro académico no que se refire aos holocaustos. Entón díxenme: se nos centros de ensino non se estudan os xenocidios, temos un problema. E decidín abordar o tema nunha obra, para que puidese ser tratado nas aulas, aínda que sexa de xeito transversal.
– CLAXP: Entendemos que a protagonista Nube representa o perfil dunha nena autista. É así? Por que esta escolla?
– LC: O que padece Nube exactamente é Síndrome de Asperger. Escollín este trastorno porque na sociedade existen moitas persoas que conviven con este problema, tanto nenos e nenas coma persoas adultas. Quixen poñer de manifesto algunhas das dificultades coas que se atopan os Asperger na súa vida diaria (dificultade á hora de interaccionar socialmente, problemas de comunicación…), así como a súa excelencia intelectual. Quixen desmitificar a imaxe que se ten das persoas que padecen este tipo de trastornos incidindo nas problemáticas do día a día. (…)
– CLAXP: Como te sentiches unha vez rematada a escrita desta novela?
– LC: Sentín que escribira exactamente o que quería: unha distopía que integra elementos do realismo máxico, na que se achega ao lectorado un tema para min imprescindible, como é o holocausto e o funcionamento dos sistemas totalitaristas. E máis aínda, nestes momentos en que a ultradereita ascendeu en Europa de xeito tan preocupante. A única posibilidade de non cometer os mesmos erros no futuro, é coñecer os erros que se cometeron no pasado. Necesitamos rapazas e rapaces con capacidade crítica e con vontade de cambio.”

Xulio Pardo de Neyra: “A literatura pornográfica é exquisita, se é boa”

Publicado o por

Entrevista a Xulio Pardo de Neyra en Faro de Vigo:
“- Faro de Vigo (FdV): É vostede mesmo quen cualifica Intensa e quente é a túa humidade azul como “a primeira novela pornográfica da literatura galega”, pero na editorial onde a publica, Edicións Positivas, existe a colección Narrativas Quentes dedicada a un tipo de literatura que, máis ou menos, vai por eses vieiros. Que diferenza hai entre as novelas que se publicaron nesa colección e a súa novela?
– Xulio Pardo de Neyra (XPdN): Se exceptuamos non poucas cantigas galegas medievais, onde se fala explicitamente de sexo através do trazado dunha imaxinería certamente elocuente, si é esta a única proba literaria con este carácter; desde logo, atendendo ao modo narrativo, Intensa e quente é a túa humidade azul é a primeira novela pornográfica da literatura de Galiza. E no resto de autores engaiolados pola maxia do erotismo (e quero citar agora a Méndez Ferrín ou a Isidro Novo, a quen así mesmo admiro), talvez as imaxes alusivas ao sexo sexan tamén máis suaves, máis mornas e portanto con menor voltaxe en tanto a tender á expresión explícita do sexo. O que diferencia a miña novela das outras que se publicaron na colección Narrativas Quentes acaso sexa que, nas outras, o erotismo é máis suave, máis suxerente e menos bravo, menos explícito que do que acontece na miña obra. (…)
– FdV: Os protagonistas da súa novela son unha muller nova e un home maior. Por que non ao revés ou por que non un home ou unha muller de (máis ou menos) a mesma idade?
– XPdN: Polo mesmo que os protagonistas de Anna Karenina son unha muller madurecida casada e un home máis ou menos da súa idade, ou os de Lolita son unha nena e un home maior. Simplemente escollín esas franxas etarias para situar unha historia de amor e de sexo . Atraeume a historia do cazador cazado e do antiheroe; isto é, un home que non representa a enerxía e a viveza, a cor e o brillo dun home xove, ben formado e cun corpo coidado; un home que se dedica a cazar mulleres e que, finalmente, é cazado polo sentimento amoroso de que tanto refugaba. (…)”

Cuestionario Proust: Oriana Méndez

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Oriana Méndez:

«1.– Principal trazo do seu carácter? A fame.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas? A solidariedade.
3.– Que agarda das súas amizades? Que me avisen para as festas.
4.– A súa principal eiva? Pode ser a impaciencia.
5.– A súa ocupación favorita? Ler cuestionarios Proust.
6.– O seu ideal de felicidade? Unhas cervexas e boa compaña mirando para as Cíes.
7.– Cal sería a súa maior desgraza? Non o podo saber.
8.– Que lle gustaría ser? Outra persoa, saber como se é outra.
9.– En que país desexaría vivir? En Cuba.
10.– A súa cor favorita? Negro.
11.– A flor que máis lle gusta? Non sei nada de flores, gústanme as mapoulas sobre os campos de Castela.
12.– O paxaro que prefire? Teño problemas coas aves desde pequena.
13.– A súa devoción na prosa? Cid Cabido.
14.– E na poesía? Manuel Antonio.
15.– Un libro? M-Talá.
16.– Un heroe de ficción? Drácula.
17.– Unha heroína? Pepa a Loba.
18.– A súa música favorita? Agora mesmo Das Kapital.
19.– Na pintura? O que fai Baldo Ramos.
20.– Un heroe ou heroína na vida real? Todos aqueles aos que o fascismo está asasinando en Ucraína.
21.– O seu nome favorito? Antonia.
22.– Que hábito alleo non soporta? O de molestar.
23.– O que máis odia? O neoliberalismo.
24.– A figura histórica que máis despreza? Franco.
25.– Un feito militar que admire? A batalla de Stalingrado.
26.– Que don natural lle gustaría ter? Levitar desde logo.
27.– De que maneira lle gustaría morrer? De ningunha maneira me gustaría morrer.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual? Nin remota idea.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia? Aqueles que derivan da dor.
30.– Un lema na súa vida? Venceremos, claro.”

Cuestionario Proust: Eli Ríos

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Eli Ríos:

«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Pallasa.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– O humor intelixente.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Nada. Se son amizades é porque todo o que agardaba delas xa está enriba do tapete.
4.– A súa principal eiva?
– Darlle demasiada importancia aos detalles.
5.– A súa ocupación favorita?
– A sesta. Que grande pracer!
6.– O seu ideal de felicidade?
– Pois gustaríame poder facer máis a miúdo as ceas na praia coa miña xente. Son momentos moi especiais pero como o verán aquí dura tan pouco…
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Non ter nacido.
8.– Que lle gustaría ser?
– Pois o que son porque cando quixen ser outra cousa fíxeno a través da literatura, así que ese lado xa está cuberto.
9.– En que país desexaría vivir?
– No que vivo, senón xa tería marchado.
10.– A súa cor favorita?
– Depende para que. Gosto do lila, do azul, do laranxa, do branco,…
11.– A flor que máis lle gusta?
– Ningunha. Creo que as plantas me teñen manía. Non me sobreviven nin os cactos.
12.– O paxaro que prefire?
– A lavandeira e a pega.
13.– A súa devoción na prosa?
– Non teño devocións porque leo até as instrucións do Ikea pero si libros aos que volvo con frecuencia. Calquera da Lídia Jorge.
14.– E na poesía?
– O mesmo que a anterior. Regreso habitualmente ao Álvaro de Campos e ao Herberto Hélder aínda que, desde hai uns meses, habitan a miña mesiña de noite As lavandas… de Ramón Neto.
15.– Un libro?
– Imposible. Un só non podo.
16.– Un heroe de ficción?
– R2-D2
17.– Unha heroína?
– Neste momento, Lisbeth Salander.
18.– A súa música favorita?
– O punk, británico, a poder ser.
19.– Na pintura?
– A pintura é como os libros, non podes escoller unha única obra pero se alguén desexa agasallarme un cadro do Quim Alcantara non vou dicir que non.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Nesta época de crise moita xente: desde a profe dos meus fillos que fai un traballo incrible cos poucos recursos cos que conta, a doutora que os mima como se non houbese recortes, os meus maiores que viven con pensións ridículas despois de pasar unha vida enteira cotizando, a miña viciña que quedou no paro e reinventouse montando un negocio, os amigos que crean unha empresa, os que emigran deixando aquí a súa familia… Hoxe en día hai tantos heroes e heroínas…
21.– O seu nome favorito?
– Lela.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– O pesimismo.
23.– O que máis odia?
– O egotismo.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Ningunha. Podo estar de acordo ou non pero toda persoa é importante para alguén.
25.– Un feito militar que admire?
– Non admiro nada militar pero interésame a Revolução dos Cravos.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O de entender o mundo con só miralo como facía miña avoa. Sabía se unha vaca ía parir ou non con mirarlle á cara ou se o bieiteiro estaba preparado para ser apañado e facer o aceite.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Morrendo dun ataque de risa.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Retranqueiro.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os que conteñen unha alta dose de inocencia.
30.– Un lema na súa vida?
– Un que me dixeron hai pouco: «Nunca mates unha mosca na cabeza dun tigre».”