Desde Xerais:
“O programa da TVG O Eirado, que dirixe o xornalista e escritor Pemón Bouzas, emitiu unha entrevista a Agustín Fernández Paz polo seu libro O rastro que deixamos“
Arquivo da categoría: Entrevistas
Entrevista a Carlos Callón na TVG
Elena Gallego: “Dragal é unha novela de aventuras con elementos fantásticos e históricos galegos”
Entrevista 
a Elena Gallego en Tempo de lecer Ourense:
“(…) – Tempo de lecer Ourense (TLO): Como xorde a idea de escribir sobre dragóns? Cales foron as súas fontes de inspiración?
– Elena Gallego (EG): O meu fillo Adrián, que daquela contaba con 15 anos, tiña o seu cuarto ateigado de dragóns e só lía literatura fantástica. Quixen demostrarlle que en Galicia, con base nas nosas tradicións e utilizando a nosa lingua, podemos crear fantásticas historias (tan boas, cando menos, como outras referencias de autores internacionais que ateigan os andeis das nosas librarías). O resultado foi Dragal. (…)
– TLO: Que valores lle gustaría transmitir coa súa obra? Hai algunha intencionalidade didáctica de cara ao lector?
– EG: Dragal é unha novela de aventuras e, a partir de aí, o universo dragaliano foise enchendo de valores engadidos. A historia de Galicia, as nosas tradicións… Eu quería que o meu fillo as descubrise e valorase, que soubese que hai “algo máis” que toda esa “cultura” que os nosos rapaces absorben cada día a través da pantalla. Tamén o valor da amizade e da lealdade están moi presentes ao longo das tres novelas.
– TLO: A que tipo de público vai dirixida a triloxía?
– EG: Dragal ten varios niveis de lectura, tanto para rapaces como para adultos. Coido que é unha gran novela de aventuras, que nalgúns pasaxes está inspirada naquelas historias que a min me gustaba ler cando moza. Lembro autores como Enid Blyton (Os Cinco), Jules Verne (Viaxe ao centro da Terra) ou Emilio Salgari. Pero os maiores defensores da triloxía son os lectores adultos, que con Dragal redescubren a maxia da lectura e aspectos da nosa cultura que descoñecían.
– TLO: Na actualidade está xa a traballar na súa nova novela. Que nos pode adiantar?
– EG: A próxima novela xa está en mans do editor e, se todo vai ben, sairá do prelo na primavera. Despois de tres anos convivindo con dragóns quixen escribir algo diferente, así que será unha sorpresa para os meus lectores.”
Entrevista a Alberte Ansede sobre a publicación dun libro de poemas de Manuel María
Manuel Lourenzo González: “A alienación conséguese co vello truco da cenoria”
Entrevista 
de Montse Dopico a Manuel Lourenzo González en Dioivo:
“O Estado Único Universal controla ata o último detalle da vida dunha cidadanía alienada e submisa. A propaganda, a relixión, as drogas, o consumismo e os medos fabricados desde o poder manteñen a poboación na absoluta ignorancia da realidade. A felicidade é tan virtual como falsa e a liberdade é pura ilusión. Así é Atl, o mundo creado por Manuel Lourenzo González na súa última novela, publicada hai uns meses por Xerais. Dela falamos co autor días despois dunha das últimas presentacións da obra.
– Dioivo: O libro naceu dun guión de banda deseñada. Como foi?
– Manuel Lourenzo González: Cada libro ten a súa propia historia. Este naceu hai cousa de quince anos a partir da petición dun amigo debuxante chamado Manuel Fragoso que desexaba que lle preparase un guión para un álbum de banda deseñada. A única indicación que me deu foi que na historia figurase unha fábrica de queimar libros. Pois ben, a partir desa idea, fun tecendo o bosquexo dun relato que cada vez se complicaba máis ata converterse en algo que o meu amigo non foi capaz de asumir porque resultaba inabarcábel mesmo para unha novela gráfica. O guión aínda correu polas mesas doutros debuxantes, entre eles Miguelanxo Prado, que o considerou seriamente, mais o problema do tamaño foi definitivo. Daquela, ficou gardado nunha gaveta ata que o recuperei anos despois e, achando que me seguía a gustar, decidín convertelo en novela. (…)”.
Entrevista no Eirado a Antonio Seijas, autor de Cartas de inverno
“O programa da TVG Eirado, que dirixe o xornalista e escritor Pemón Bouzas, emitiu unha entrevista con Antonio Seijas, autor da novela gráfica Cartas de inverno, baseada na novela homónima de Agustín Fernández Paz.” Desde Xerais.
Antón Baamonde: “Galicia está ao borde da extinción como suxeito político”
Entrevista 
a Antón Baamonde na sección Conversas no ronsel de Valentín Paz-Andrade da súa páxina oficial:
“(…) – Xan Carballa: A derrota de Galicia é o título do seu libro máis recente. Semella o desenvolvemento da idea de que o noso país se acaba como identidade diferenciada.
– Antón Baamonde: O título é un aviso, porque estamos ao borde da extinción como suxeito político. Isto non é un exceso esencialista, senón que enuncio os elementos que me levan a esa conclusión. O grao de desafección política coa autonomía é grande, se collemos os índices do CIS Galicia non ten as pautas de Cataluña e País Vasco. A maior parte da xente aposta porque a autonomía siga como está, pero se les entre liñas o desapego das institucións do autogoberno non é a que se agardaría dunha nación con tradición política propia. Por iso falo de fracaso, porque estes trinta anos non serviron para aumentar a adhesión da poboación co autogoberno. Sucede igual coa lingua. Se Núñez Feixoo tivo éxito nas eleccións de 2009 foi porque podía telo, noutro estado emocional da poboación iso non tería sucedido. O feito de que calase aquela mensaxe demostra até que punto ese elemento central que manifestaría a autoestima do país, barómetro de tantas cousas, estaba moi baixo e puideron saír do armario, con toda arrogancia, persoas cunha formulación que no fondo supuña eliminar o galego da educación infantil, ou sexa converter o idioma galego en estranxeiro a todos os efectos. Que iso se consiga fala de que ou non hai masa crítica suficiente na defensa da lingua ou que non sabe poñerse en acción de maneira efectiva para variar o rumbo. A falta de autoestima eu atribúoa a moitos factores. Unha parte da responsabilidade é do nacionalismo que neste tempo non soubo situarse como auténtico pau de palleiro do país, capaz de articular a nación, e viviu dunha maneira encapsulada. Se ti te encastelas non tes efecto de ósmose na poboación. Despois inflúe a propia estrutura do estado, a acción das outras forzas políticas e outros moitos elementos, pero os que teñen un papel proactivo neste terreo quizais non acertaron. A maiores goberna un home que non é o PP de Fraga. Fraga buscaba a centralidade e a homologación a través do diálogo co galeguismo cultural e era ambiguo, no bo e no malo, pero non buscaba a confrontación coa base identitaria. Este PP de agora si o fai, está moi pendente dos epicentros madrileños e esta política ten certo apoio dentro das clases medias urbanas. (…)”
Entrevista a Pemón Bouzas en Zig-zag
Gustavo Pernas: “Os meus personaxes están sometidos á presión atmosférica da sociedade”
Entrevista 
a Gustavo Pernas en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): Cal é a relación de Isobaras coa obra que está representando agora, Snakizados?
– Gustavo Pernas (GP): Escribo sempre para representar, aínda que Isobaras quizais sexa moi grande para unha compañía. Creo que entre as dúas hai certas cousas en común, coincide unha linguaxe máis poética e un nivel metafórico que ten relación con outras obras como Footing ou Paso de cebra.
– LVG: Falou de superprodución.
– GP: Porque oito personaxes son moitos para o que se monta agora en teatro. Son personaxes que cruzan monólogos, parece que están dialogando, pero non. Son xente que vive baixo cero e acóllese a unha raiola de sol. O que non se pode dicir agora é se deciden facer algo para cambiar a súa situación ou, polo contrario, deixan pasar resistindo sen facer máis.
– LVG: Acostuma a agrupar obras por triloxías. ¿Esta é o comezo doutra?
– GP: Non sei aínda. Esta obra está influída por esta crise brutal e os seus personaxes están sometidos todos á mesma presión atmosférica que exerce a sociedade. (…)”
Raúl Dans: “Os autores teatrais non pintamos nada”
Entrevista 
a Raúl Dans en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): Para un autor afeito aos adultos, como é escribir para cativos?
– Raúl Dans (RD): Foi unha experiencia moi satisfactoria. É esgotador animicamente escribir eses textos escuros e tan dramáticos nos que eu adoito meterme. Viña de escribir unha historia moi intensa, con personaxes cheos de sombras –a obra que gañou o Premi Born, Unha corrente salvaxe– e necesitaba facer algo máis esperanzador. E tiña no caixón a Henri e a Olivia, os personaxes principais de Un mosquito de nome Henri, que ideamos hai anos as miñas fillas Ángela e Carlota e eu. Por fin puiden escribir un final feliz e unha historia de amor correspondido.
– LVG: Por que para cativos pode escribir en sentido positivo e para adultos non?
– RD: Hai moitas cousas que non se lle deben quitar aos cativos, e unha delas é a esperanza, a ilusión. Dicirlles que con esforzo, con honradez e valentía se pode facer un mundo máis xusto. Os adultos xa sabemos que somos carne de derrota.
– LVG: Ser dramaturgo é, dentro do gremio autoral, como ser o último mohicano?
– RD: Si, os autores teatrais apenas pintamos nada no gremio da escritura. E xa non digamos no do espectáculo. Só publicas os teus textos se gañas un premio, e nin así consigue un chegar aos escenarios. Pero non importa. O teatro sempre será unha xénero literario magnífico para contar grandes historias en poucas palabras.”
