Desde a AELG recollemos
a lectura dun texto de Poemar o mar, de Antonio García Teijeiro, aquí.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora e/ou #CulturaNaRede.
Entrevista 
de Silvia Penas Estévez a Arancha Nogueira, desde Urutau:
“(…) – Urutau (U): A poesía é unha forma de ver o mundo?
– Arancha Nogueira (AN): Non estou certa, pero de selo, non é só iso. Penso que é unha forma de relacionármonos co mundo, que precede o mero acto de observalo (pensar en que é un xeito de ver o mundo é xa racionalizar ese acto, e estou convencida de que é algo que é anterior a iso e que tamén o transcende, que está antes e tamén despois). O que si sei, é que a poesía existe desde moito antes do texto, que en todo o proceso de interacción co mundo, de transformación, de impacto, de afecto, está a poesía.
– U: Cando escribes pensas nunha lectora/lector imaxinaria/o? O que escribes vese afectado por iso?
– AN: Non, non adoito pensar en quen o vai ler, aínda que si hai unha intención (e penso que ninguén que escriba e publique pode negalo) de que iso se vaia ler. De todos xeitos, escribo desde min e desde o que sinto que paga a pena contar; a posteriori podo facer esa reflexión de se é máis ou menos universal, de se alguén se vai sentir identificadx… pero non o penso cando me lanzo a escribir. (…)
– U: O teu poema aparece como algo súpeto, que golpea e sae dunha maneira explosiva e rápida ou é un proceso máis pausado e longo?
– AN: Ambas! O xermolo do poema adoita ser unha frase, unhas palabras, un verso ou varios… ou ben unha imaxe. Iso si “vén”, ás veces producto da reflexión ou doutras lecturas, e outras veces por si só. Mais, desde que aparece esa semente até que medra hai un proceso de traballo pasivo, e explícome: de permitir que iso descanse, pero ao mesmo tempo non deixar de telo na cabeza, ir apuntando o que se me ocorre, cavilar ao respecto diso… pode levar moito tempo, pero se algo aprendín logo de anos escribindo poesía é que esa pausa é necesaria e positiva para facer dunha obra algo máis que un arrouto.
– U: Este libro, O único lugar onde ficar inmóbil, en concreto como xurdiu? Onde ou en que dirías que ten o seu xermolo?
– AN: Este libro xorde dunha perda, dunha perda emocional a moitos niveis (comecei a escribilo aló polo 2014, aínda que non o rematei até o 2018). Esa perda emocional, que podemos identificar como unha perda amorosa pero tamén identitaria, leva a un proceso de reconstrución desde a ruína que me parece interesante. Aínda que é un libro cru, duro, reflexiona ao redor da idea de que fica de nós cando nos privan das cousas que pensamos que nos configuran; reflexiona tamén sobre as violencias que sofremos particularmente como mulleres, de como se naturalizan socialmente, de como as afrontamos e de se é posíbel erguerse despois de varar. Gosto desta idea porque non ten moralina, non hai un “tes que facer isto”, non é un manual de instrucións. Tamén por iso, por esa dúbida, creo que é unha lectura que pode axeitarse a estes tempos, aínda que para nada fose escrita con esa idea. (…)”
Desde a AELG recollemos
o vídeo das Bibliotecas Municipais da Coruña onde Yolanda Castaño le “Pedra Papel Tesoira”, aquí.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora, #CulturaNaRede e/ou #aculturasegue.
Entrevista
de Silvia Penas Estévez a Pura Tejelo, desde Urutau:
“(…) – Urutau (U): A poesía é unha forma de ver o mundo?
– Pura Tejelo (PT): A poesía vén sendo unha forma reflexiva de posicionarse, e non só fronte aos grandes temas, a min, ademais, interésame o mundo normal, o transcorrer dos días, as situacións que se desenvolven no meu entorno e nas que podo intervir como persoa e como cidadá, por suposto. Gústame implicarme, non son feliz se contemplo situacións de abuso ao meu lado.
– U: Cando escribes pensas nunha lectora/lector imaxinaria/o? O que escribes vese afectado por iso?
– PT: Cada escritor/a debe de formularse antes de poñerse a escribir que é o quere comunicar, para que escribe e para quen, con que motivo. A pregunta debe de proceder dun mesmo cara fóra, non ao revés.
De todas formas a relación que el estableza debe ser respectada, a non ser en casos puntuais nos que se denigre ou haxa unha manipulación explícita.
Cada persoa, ten o nivel de responsabilidade que se adxudica. Un poeta non pode cambiar un curso dun río nin apagar un incendio. Escribo para intervir nos meus pensamentos e compartilos.
Sei que un poema pode ser unha canción, se pode ser canción tamén pode ser un berro. Entón, estamos no inicio dos tempos: letra e música. Daquela, pode ser todo canto ti queiras pensar que pode ser.
Escribo — creo que lin nalgún lugar — , porque me gustaría ler ou oír as cousas que eu sinto. (…)
– U: Este libro, As horas de Hanna, en concreto como xurdiu? Onde ou en que dirías que ten o seu xermolo?
– PT: Hanna e o marco histórico escollido permitíame facer, con maior obviedade, unha serie de críticas a situacións que hoxe en día son aínda moi evidentes: o abuso do Poder, a exhibición da riqueza, o papel secundario da muller, a falta de respecto cara os ritmos da Natureza.
Nun plano máis estético, As Horas de Hanna nacen dunha pintura do Renacemento que me inquietaba dende hai tampo. Adoita ser común partir dun referente fotográfico, unha pintura que te leva a un lugar preciso onde nace a escrita. En concreto, neste caso, foi un cadro de Botticcelli, A Historia de Nastagio. Isto levoume a observación dos códices e como ese mundo engalanado e ao tempo falso facía ostentación do seu poder.
En toda Europa os grandes homes encargaban códices a famosos debuxantes. Nós temos en Galicia valiosos libros miniados. Esas pinturas fermosísimas reflectían unha sociedade perfecta de xentes idealizadas que en realidade non era así. Vin nestas pinturas un reflexo da sociedade contemporánea que vive nun mundo de aparencia.
Hai un trasfondo de guerras, de revoltas campesiñas, de fame. En certas clases altas, a muller, ten acceso á educación e ten presenza no mundo cultural mais eran utilizadas por intereses económicos e de Estado.
Hai un libro de horas, en concreto Les trés riches heures du duc de Berry, que está moi estreitamente ligado ao libro de poemas de Hanna. Algún texto incluso é a reprodución case pictórica dalgunha das súas páxinas pintadas polos irmáns Limburgo. (…)”
Desde a AELG recollemos 
a lectura dun texto de Poemas de Amor en Outono, de Toño Núñez, aquí.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora e/ou #CulturaNaRede.
Desde o 21 de abril, ás 13:00, Luz Pozo Garza descansa no cemiterio de Santo Amaro, na Coruña. Escritoras e escritores foron subindo a esa hora ás redes sociais pequenos vídeos lendo poemas da autora co cancelo #LendoALuzPozoGarza.
Animámoste desde a AELG a subires o teu.
Aquí poden verse as achegas feitas co cancelo nas diferentes redes sociais:
– Facebook.
– Instagram.
– Twitter.
Desde a AELG queremos homenaxear a figura excepcional de Luz Pozo Garza lendo varios poemas da súa autoría, traspasando deste xeito a enerxía da súa palabra a través de todas e todos nós, nun diálogo fértil e permanente co seu legado creativo, que constitúe, sen dúbida, a súa máis fermosa achega á nosa literatura común.
Aquí podedes escoitar os poemas nas voces de:
– Daniel Asorey (“Primeira memoria”):
– Xoán Carlos Domínguez Alberte (poema publicado no libro colectivo Mulher a facer vento):
– Anna R. Figueiredo (“Far Blues”):
– Xavier Queipo (“Cantiga para ler en tempo de penumbra”, do volume colectivo Poetas e narradores nas súas voces):
– Mercedes Queixas (“Souben amar”):
– Antonio Reigosa (“Fábula de fontes”, de Pazo de Tor):
– Cesáreo Sánchez Iglesias (poema de Prometo a flor de loto):
Entrevista
de Montse Dopico a Alicia Fernández en Praza:
“(…) – Praza (P): Mamá pelicano é tamén amor absoluto. Como se a súa fenda, a súa ferida, fose tamén o seu útero que nos acolle. Ten a fenda de Mamá pelicano ese dobre significado?
– Alicia Fernández (AF): Creo que non lle corresponde a quen escribe destripar a ave e ser oráculo do propio libro. A poesía, que se dá nesa fenda, ten tantos sentidos coma lecturas sexan quen de completala, e eu son incapaz de ver o pelicano desde fóra do peteiro.
– P: Hai pelicanos, e gaivotas, e peixes pequenos en Mamá pelicano. Por que o pelicano?
– AF: O pelicano é un símbolo do amor maternal. Hai lendas que contan como, cando non atopa comida, se abre a si mesmo co peteiro para ofrecerlle o sangue ás crías. Na cristiandade simbolizou a Paixón de Cristo.
Non lembro cando apareceu ese pelicano e, obrigada agora a repensar o proceso, sorpréndome de como esa Mamá pelicano que só quería sacar adiante as súas crías puido chegar a dar un libro. Unha non é consciente do que pode desencadear unha imaxe, no sentido literal, que un día calquera nos vén a cabeza. Non son consciente do momento no que comezou todo.
– P: Ao principio e ao final do libro a voz poética fala da angustia de entrar na casa. Polo medio hai como recordos da infancia, da familia. Cal é a importancia da familia en Mamá pelicano? Como é a infancia da voz poética?
– AF: A nai crea a familia e a familia é o sistema que dá sentido a esa figura. Da infancia da voz poética non sei máis nada ca o que puiden indagar e descubrir escribindo o libro. Todo está nos poemas e non hai nada alén deles.
– A figura do pai tamén está presente, pero doutra maneira, máis indirecta se cadra. E o pai asóciase á vergoña “herdada” da coxeira. Hai, parece, bastante violencia nesa infancia. Por que?
– AF: Toda familia reproduce esquemas violentos que se concretan en distintas dinámicas e mesmo se encarnan en certos individuos por procesos que descoñezo. O que máis me sorprende é que malia esa violencia intrínseca a familia é a institución máis resistente, nada puido acabar con ela, e mesmo parece que vaia saír agora reforzada desta crise que estamos a vivir. (…)”
Desde a AELG recollemos 
a lectura de varios textos de Street Poems, de Fran Alonso, aquí.
Rechiade e unídevos baixo cancelos comúns como #CorentenaLiteraria, #Euquedonacasa, #LerGalegoSempre, #Acasainfinita, #DescobreACulturaGalega, #CulturaGalegaCuradora e/ou #CulturaNaRede.
A AELG lamenta a dolorosa perda da poeta Luz Pozo Garza, Socia de Honra desde 2001, cando recibiu a Letra E desta entidade, proposta ao longo de todos estes anos desde a nosa asociación como candidata ao Premio Nobel de Literatura.
A intensidade do seu magnetismo poético, que trasladou tamén á súa produción ensaística e dramática, atravesa a súa vida e obra cun fulgor unanimemente recoñecido, sendo unha das primeiras mulleres que abriu camiños, desde a posguerra, no corpus literario galego e que, atenta ás novas promocións líricas, conseguiu ser un referente para todas as xeracións.
As seguintes fotos pertencen ao acto de entrega dos Premios AELG 2010:
Aquí pode verse tamén esta fotografía da Homenaxe A Escritora na súa Terra 2001, en Ribadeo:
Divulgamos tamén estas fotos pertencentes a varios actos da nosa entidade onde estivera presente Luz:
