Arquivo da categoría: Sociedade

A Coruña: presentación do caderno 50 aniversario de ERGA

Publicado o por

O 10 de febreiro, ás 19:30 h., na A. C. Alexandre Bóveda (Rúa Santo André, 36, 1º), na Coruña, a Fundación Galiza Sempre presentará un novo exemplar da colección de cadernos Grandes Efemérides de Galiza que vén de publicarse aproveitando o 50 aniversario do nacemento de Estudantes Revolucionarios Galegos. No acto intervirá Duarte Correa, autor do caderno, que estará acompañado da secretaria xeral de Galiza Nova, Marta Gómez e Artai Gavilanes, responsábel de organización de Erguer. As persoas asistentes levarán de agasallo o caderno 50 aniversario de ERGA. Deberán enviar os seus datos para poder asistir a través deste formulario.

As Asociacións de Escritoras/es de todo o estado fan públicas catro grandes demandas de carácter urxente ás administracións

Publicado o por

Asociacións de todo o Estado, nas que se integran máis de 7.000 autoras e autores, reuníronse no seu VII Encontro Estatal. As autoras e autores coincidiron na urxente necesidade de que, tanto o Goberno do estado como o resto de grupos parlamentarios do Congreso dos Deputados, dean unha resposta inmediata ás demandas incluídas no Estatuto do/a Artista. Son petición cruciais que levan pendentes e sometidas a negociación ou a trámite parlamentario desde 2018. As asociacións consideran inexplicábel e lesivo para os dereitos de autoría de escritoras/es e xornalistas, o estado de parálise parlamentaria da transposición da Directiva 790/2019 do Parlamento Europeo “sobre dereitos de autoría no mercado único dixital”, fixado no marco do Real Decreto Lei 24/2021. Este dereito introduce a necesidade de garantir que autoras/es e xornalistas reciban “a parte axeitada dos ingresos” que perciban as/os editoras/es das plataformas dixitais da sociedade da Información. Os procesos de implementación das directivas europeas están feitos para conseguir resultados prácticos e axudar á parte máis feble da creación, ou sexa: ás autoras e autores, tal como confirman diferentes sentenzas do Tribunal de Xustiza da Unión Europea.

Transcorreron catro anos desde a histórica aprobación por unanimidade nas Cortes do Estatuto da/o Artista, mais as asociacións autorais consideran que os avances son moi limitados e nalgúns aspectos parecen bloqueados ou con concrecións claramente insatisfactorias nos seguintes aspectos fundamentais:

1. DEREITOS DE AUTORÍA NO MERCADO ÚNICO DIXITAL. As Asociacións de Escritoras/es esixen, ao Ministerio de Cultura e Deporte e ao resto dos Grupos Parlamentarios, o desbloqueo da transposición do texto e o desenvolvemento dunha negociación efectiva que leve consigo unha concreción da Directiva europea en cuestións tan básicas como: a determinación no texto legal do procedemento de cálculo da remuneración ás autoras e autores, o procedemento de resolución de conflitos entre as partes, ea fixación da “parte axeitada dos ingresos que perciban as/os editoras/es das plataformas” que corresponda ás/aos xornalistas, escritoras/es e resto de autoras/es; en semellanza aos avances que se están a producir no resto de estados da UE.

2. A COMPATIBILIDADE PENSIÓNS-INGRESOS DERIVADOS DA PROPIEDADE INTELECTUAL, para que sexa unha realidade oprincipio “seguir creando”, tal e como se estabelecía no Estatuto da/o Artista. É preciso incluír as/os pensionistas con Incapacidade laboral permanente, ás/aos perceptoras/es das pensións non contributivas, e dar unha solución ás/aos escritoras/es pensionistas que perciben complemento a mínimos.

3. ADAPTACIÓN DO DECRETO QUE REGULA A COMPATIBILIDADE ásituación real das creadoras/es xubiladas/os, incorporando esa modalidade de compatibilidade aos sistemas informáticos da Seguridade Social. Teñen que se adaptar os procesos administrativos a esa norma e formar o funcionariado para a súa implementación. As asociacións detectaron un nivel de descoñecemento elevado que dificulta e por veces fai imposíbel a súa aplicación.

4. REPRESENTACIÓN EN FACENDA. As/Os autoras/es demandan a creación do grupo de ESCRITORAS/ES entre os colectivos contemplados no Imposto de Actividades Económicas. Na actualidade están integradas/os, sen denominación específica, no grupo “Pintores/as, escultores/as, ceramistas, artesáns/ás, grabadoras/es e artistas similares”. Tamén se require a incorporación aos formularios de Declaración da Renda dunha casa de “Rendementos da Propiedade Intelectual” na declaración do IRPF.

Sen autoras/es non hai cultura

En Alcalá de Henares, a 12 de decembro de 2022

ASOCIACIÓNS ASINANTES: Asociación Colegial de Escritores de España (ACE), Associació d’Escriptors en Llengua Catalana (AELC), Asociación Colegial de Escritores de Cataluña (ACEC), Euskadiko Idazleen Elkartea/Asociación de Escritores de Euskadi (AEE/EIE), Asociación Aragonesa de Escritores (AAE), Asociación Valenciana de Escritores y Críticos Literarios (CLAVE), Asociación de Escritores Extremeños (AEEX), Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega (AELG), Asociación Navarra de Escritores y Escritoras (ANE/NIE), Asociación de Escritores y Escritoras de Asturias (AEA), Sociedad Cántabra de Escritores, Nueva Asociación Canaria de Escritores (NACE), Asociación de Escritores de Castilla-La Mancha (AECLM), Asociación Riojana de Escritores (ARE).

Helena Miguélez Carballeira: “A novela Patria e outros textos literarios están escritos directamente no rexistro do consenso estatal”

Publicado o por

Entrevista de Manuel Veiga a Helena Miguélez Carballeira en BiosBardia:
“(…) – BiosBardia (B): Pertence vostede a unha xeración de emigrantes cualificados. Que pode supoñer iso para Galiza?
– Helena Miguélez Carballeira (HMC): Eu non o vexo desde esa perspectiva. Dise que somos a xeración máis preparada e que, por ter estudos superiores, a nosa emigración é a máis sangrante. Eu considero, en cambio, que os titulados nos oitenta e noventa, fillos da clase rural tradicional que se trasladou á cidade, somos froito das políticas do desarrollismo franquista. Os nosos pais pensaban que o deles era unha miseria e querían que os seus fillos estudasen para acceder a profesións cualificadas, liberais. Querían que non fósemos coma eles. Pero a quebra de coñecementos que se deu é un dos maiores desastres socioculturais que se produciron na Galiza posfranquista. Refírome aos coñecementos que tiñan os nosos avós e mesmo os nosos pais proletarizados. O meu pai traballaba na Citroën e a miña nai foi quiosqueira, pero saben o que hai que facer nunha matanza ou como se coce o pan ou preparar unha horta. Os seus pais pasáranlles a eles eses coñecementos, pero cando nos tiveron a nós algo aconteceu. Foi a idea de progreso que levaba a pensar que todo aquel saber era inútil para nós. Querían que tivésemos un título, pero resulta que as estruturas socioeconómicas do país non están feitas para absorber a cantidade de licenciados que houbo hai trinta anos. Camiñamos cara a unha terceirización masiva que non absorbe toda esa cantidade de enxeñeiros, informáticos… (…)
– B: O ensaio galego vén mostrando, nos últimos anos, novos enfoques. Penso en Um país a la gallega. Galiza no No-Do franquista, de Beatriz Busto Miramontes ou no seu Galiza, um povo sentimental?
– HMC: Non sei se son enfoques novos. Mais, o importante é a diversidade e que haxa un ecosistema para o ensaio crítico forte e tamén un diálogo entre a universidade e as editoriais. Algo que xa entendera Ediciós do Castro, nos oitenta, cando xa publicaba traballos universitarios. Trátase de estar atentos ao que se estuda nas universidades. E despois que haxa control de calidade nas propias editoriais. É importante, por exemplo, que os ensaios críticos vaian con bibliografía, o que non sucede en todos os casos. Tamén é bo que un ensaio comunique claramente cal é a hipótese ou o argumento que desenvolve, o que non sempre queda claro. A propia escrita pódese traballar desde a editorial. (…)
– B: Hai dez anos que publicou —primeiro en inglés— Galiza, um povo sentimental? Género, política e cultura no imaginário nacional galego. Unha das ideas que defende é que a nosa identidade foi creada polos outros, polos de fóra.
– HMC: Non tanto polos outros, pero si en relación dialéctica co que dicían os outros. O debate identitario era necesario no momento do rexurdir nacional e así o entenderon os chamados Precursores. Pensaban que se podería atopar un relato diferenciado a partir do celtismo, mais ese discurso construíuse arredor das marcas do posíbel, como non podía ser doutra maneira, que viñan ditadas por instancias estatais, como a Academia da Historia, que empezaban a regulamentar a disciplina. A idea da diferenza nacional galega podería estar relacionada coa identidade celta, pero comezou a ser imbuída de trazos relacionados co irracional, poético, feminino, o que no libro subsumo na categoría do sentimental. (…)”