O xoves 1 de decembro, ás 19:00 horas, en La Central de Callao (Postigo de San Martín, 8), en Madrid, terá lugar o recital de poesía Tinta Roja, baixo o título Políticas de la palabra. Deriva y resistencia gallega, coa presenza de Daniel Salgado e Marga Tojo.
Crónica videográfica da I Xornada de Literatura Dramática: Literatura Dramática e Teatro Nacional (I)
A
I Xornada da Sección de Literatura Dramática: Literatura Dramática e Teatro Nacional, que contou co apoio do Concello da Coruña, tivo lugar o sábado 5 de novembro no Quiosco Alfonso.
Aquí pode verse a crónica videográfica completa, da que destacamos hoxe estas dúas intervencións:
– Intervención de Cesáreo Sánchez, presidente da AELG.
– Intervención de Afonso Becerra.
Miguel Anxo Fernández gaña o XXXV Premio Blanco Amor coa novela Blues para Moraima
Desde
a Deputación de Ourense:
“O escritor, ensaísta e investigador cinematográfico Miguel Anxo Fernández (O Carballiño, 1955) foi o gañador do XXXV Premio de Novela Longa Eduardo Blanco Amor coa obra Blues para Moraima. O xurado do certame que organiza a Deputación de Ourense deu a coñecer hoxe seu ditame, elixindo por maioría a obra do escritor carballiñés de entre 22 novelas presentadas ao premio.
O galardón, cunha dotación económica de 12.000 euros, foi concedido polo xurado á obra de Miguel Anxo Fernández, destacando da novela Blues para Moraima “a axilidade narrativa, o tratamento histórico dunha época e a introdución do tema do cine e a televisión como canle de desenvolvemento dunha intriga que atrapa ao lector”. Asemade, o xurado destaca na acta “o punto de vista sobre o exilio e a vivencia artística desde a diáspora, factor de coincidencia coa biografía de Eduardo Blanco Amor”, e expresa a súa satisfacción polo mantemento deste premio grazas á Deputación de Ourense, “contribuíndo de xeito decisivo á súa consolidación”. (…)
O xurado, que deu a coñecer seu ditame no Centro Cultural “Marcos Valcárcel” estivo integrado por polo poeta, Luís González Tosar, presidente; a crítica literaria, Ánxela Rodríguez, secretaria; os profesores, Ramón Gutiérrez e Luciano Rodríguez; e a escritora Inma López Silva, como vogais.
A entrega do galardón terá lugar o vindeiro 1 de decembro no Liceo de Ourense -coincidindo co trinta e sete cabodano do autor da Esmorga-, acto no que o premiado recibirá, xunto á achega económica do premio, unha escultura do artista ourensán Acisclo Manzano, realizada especialmente para este premio. (…)”
Fran Alonso escribirá diariamente en Twitter un poemario baixo o título de Estado de Malestar
Desde
a páxina web do autor:
“Estado de Malestar. Ese é o título elixido por Fran Alonso para o libro de poemas que escribirá diariamente en Twitter dentro do proxecto inherente á súa obra de explorar as posibilidades expresivas das novas tecnoloxías. A cabeceira da conta de Twitter empregada (@Tw140Poemas) reproduce unha fotografía que o propio Fran Alonso fixo sobre unha instalación da artista plástica portuguesa Patricia Sumares exposta no Centro John Dos Passos de Ponta do Sol (Madeira) e titulada «Tu és pó e ao pó voltarás II».
O texto de presentación da obra que Fran Alonso pretende escribir di o seguinte: «Desde as latrinas da vida ao fulgor da lúa, Estado de Malestar é un berro de versos en Twitter escrito por Fran Alonso. Un poema ao día en estado de excepción». (…)
O título da obra, Estado de Malestar, xoga cun determinado estado do proceso anímico que se detecta socialmente e que ironiza a partir do antónimo do propio concepto de «estado de benestar», pero tamén afonda nunha percepción íntima e persoal do social, do espazo público, que, ademais, nas redes sociais se mestura co privado ata confundirse.
O día elixido para a publicación do primeiro tuit é o mércores 30 de novembro. «Non é unha data elixida ao azar –di Fran Alonso–, eu quería ofrecer o primeiro poema no mes de Novembro porque foi precisamente en Novembro, hai trece anos, cando inaugurei a miña relación co ciberespazo xa que nese mes de 2003 naceu Cabrafanada, un dos blogs máis antigos do blogomillo e dos poucos que aínda continúan vivos». (…)”
María Reimóndez: “O relato é unha maneira de dar a entender que hai maneiras de saír desa situación”
Entrevista 
a María Reimóndez en Sermos Galiza:
“O pasado día 25, Día Internacional contra a Violencia Machista, María Reimóndez liberaba ‘A esencia da cidade’, un relato autobiográfico publicado por Xerais no que a escritora conta unha experiencia de maltrato sufrida na súa adolescencia. (…)
– Sermos Galiza (SG): Este relato xa o publicaras antes, non?
– María Reimóndez (MR): Este relato escribino porque hai uns anos Amnistía Internacional publicou un libro sobre violencia de xénero que se chama Camiñando descalzas polas rochas. Este relato naquela altura pareceume que era unha cuestión de honestidade e cría que non podía escribir doutra cousa que non fose da miña propia experiencia persoal. O motivo de liberalo é que este libro de AI está moi pouco accesible e ao longo destes anos teño pasado ese relato de maneira individual a persoas que traballan no ensino que lle vían certa utilidade á hora de traballar este tema coas mozas e cos mozos. Entón este ano a raíz destas informacións que saen na prensa do -entre aspas- incremento de violencia de xénero entre a mocidade, pensei que se cadra era o momento de facelo máis accesible. E digo incremento entre aspas porque eu non estou segura de que haxa un incremento senón unha maior visibilización e concienciación social, porque a historia que se relata aconteceu hai bastante tempo. Eu teño agora 41 anos, estamos falando de cando tiña 15, 16, 17 anos e é evidente de que xa naquela altura había violencia de xénero nos adolescentes, pero aínda non existía o concepto.
– SG: Supoño que para ti non debeu ser doado escribilo.
– MR: Foi un proceso complicado porque por moito que os anos pasen as mulleres seguimos estando socializadas para ter medo de falar. Primeiro ten que haber un proceso persoal que é complexo, que eu xa pasei no seu momento, de reconciliación con unha mesma, e con todas as mensaxes que socialmente se che envían, de culpa, de vergoña… E tamén para min creo que a parte máis difícil do relato é o pudor de falar de persoas que seguen estando aí, e ás veces de facer visibles situacións á miña familia ou a persoas que conviviron comigo nese periodo da adolescencia e que non foron conscientes do que acontecía ou da súa gravidade. Eu tiven a fortuna de ter unha nai moi espelida e moi intuitiva que foi capaz de percibir certas cousas, que aquilo era unha punta do iceberg, sen saber todo o que pasaba. (…)
– SG: Tamén falas disto como unha segunda violencia: a incomprensión e a culpabilización da vítima.
– MR: Si, totalmente. A violencia de xénero unha das características que ten en todas as súas facetas e moralidades é o silencio e a vitimización. Eu creo que en ningún crime doutra índole as vítimas son culpabilizadas nin hai unha capa de vergoña como existe en todas as caras da violencia de xénero: desde as cuestións máis do día a día, como na campaña de #PrimAcoso, na que incluso nos avergoñamos porque alguén se masturbe diante nosa pola rúa ou que nos toquen, avergoñámonos só ao dicilo. Esa é a primeira barreira que temos e ese é o primeiro refuxio dos maltratadores, dos acosadores, dos violadores. Esas construcións da masculinidade, que acaban dando en situacións de violencia. Unha das cousas quedaron moi claras na miña aprendizaxe persoal é que os maltratadores teñen calquera cara, calquera estrato social e o único que comparten é unha construción hexemónica da masculinidade baseada no control, na dominación e no uso da violencia cando as cousas non van polo seu rego. (…)”
Carballo: presentación de e Caín, de Paco Souto
Pontedeume: presentación de A ira dos mansos, de Manuel Esteban
O
mércores 30 de novembro, ás 20:00 horas, na Casa da Cultura de Pontedeume, terá lugar a presentación do libro A ira dos mansos, de Manuel Esteban, Premio Xerais de Novela, 2016. No acto, coorganizado pola editora e o Ateneo Eumés, participa, xunto ao autor, Manuel Bragado.
Xiao Berlai: “É a historia do meu tío, mais repítese moitas veces no rural galego”
Entrevista
a Xiao Berlai en Sermos Galiza:
“Desconhecido é o primeiro libro-disco de Berlai, o proxecto musical impulsado por Xiao Berlai, ex membro de Fía na Roca, que se bota a cantar por primeira vez. Un produto que se constrúe nun formato moi coidado e que enfía o texto e o son cunha banda deseñada a cargo de Ernesto G. Torterolo, que alimenta o disco e que recrea unha historia real, emotiva e vencellada ao rural galego. Preséntase en directo o día 30 de novembro na compostelá sala Riquela.
– Sermos Galiza (SG): Como nace a idea do Desconhecido?
– Xiao Berlai (XB): Nace coa historia dun tio-avó meu que se chamaba Alfonso e morreu no 2010. Eu nunca compuxera temas vocais, soamente instrumentais. Mais el era unha persoa importante para min e foi despois do seu falecemento cando escribín o primeiro tema do Desconhecido. Pediumo o corpo. Fíxeno como un impulso necesario. Mais a canción quedou aí. Dous anos despois comecei a compoñer algúns temas máis cantados e a abordar a idea de facer algo dedicado a Alfonso. Entón falei con Ernesto.
– Ernesto Torterolo (ET): Cando me mandou os temas pensei que era un disco-libro infantil. De aí naceu a idea de contribuír a narrar unha historia. A partir de aí, cando coñeces o suceso e es consciente de que é para adultos esa necesidade narrativa cobra máis forza. Decantámonos pola banda deseñada para contala. (…)
– SG: En ‘Far West’ -unha das primeiras cancións do libro- escóitase o himno galego. Eu aí tamén vin cor azul.
– ET: Si. A cor azul tamén é por iso.
– SG: Por que introducir esta melodía?
– XB: Para fozar na ferida. Dándolle voltas ao himno e baseándonos no libro Far West de Carlos Negro, quixemos ‘ensuciar’ tanto a banda deseñada como a música. Nos debuxos mesturamos un salón cunha taberna da aldea. Pretendemos ‘ensuciar’ a televisión que é ese ‘Far West’ que mancha a realidade e un final no que se queima a pianola, buscando un paralelismo coa vida do protagonista. Para min Alfonso era coma un apache que se meteu na súa reserva. Por iso metín esa canción. Mais non só por amor, senón tamén por vinganza á propia sociedade e ás normais sociais.
– ET: ‘Far West’ coloca a historia que se vai narrar no contexto. De feito, nese tema tamén aparece a bandeira galega nunha das viñetas cunhas características simbólicas que axudan a ‘ensuciar’ esa idea dun contexto fronteira entre o rural e o urbano.
– SG: Ese foi o sentido no que o poemario de Negro influíu na historia? Tamén o citas ao final nos agradecementos.
– XB: Lin o poemario tempo antes de compoñer o disco por recomendación de Ernesto. Relino varias veces. Cando comecei a facer as cancións para o proxecto do ‘Desconhecido’ botaba en falta a contextualización. Nese sentido, o libro de Carlos veume fenomenal. Mais loxicamente hai cousas que menciono nas cancións e que Carlos non trata. Carlos tende a un bardo máis feminino. (…)”
Alfonso Mato: “Hoxe a paisaxe hexemónica, mesmo a protexida como patrimonio, é a turística. Pura propaganda”
Entrevista
de Montse Dopico a Alfonso Mato en Praza:
“”Partimos da camiñada dos homes de Nós a Teixido e logo, seguindo o camiño do ensaio e da digresión, falamos do camiñar a pé, os camiños, os peregrinos, os paseantes, as guías de viaxe, os turistas, os viaxeiros, os vagabundos literarios ou as actuais, e nalgúns casos perversas, formas de camiñar. E paramos ao chegar ás 200 páxinas para non aburrir aos posibles lectores”. Así resume Alfonso Mato o contido de De camiños, viaxeiros e camiñantes, o libro, cuxa autoría comparte con Santiago Lamas, gañador do Premio Ramón Piñeiro de Ensaio 2015.
– Praza: En xullo de 1927, Otero Pedrayo, Risco e Ben-Cho-Shey inician o camiño cara a Santo André de Teixido. O relato desta viaxe queda recollido en Pelerinaxes I. (Itinerario d’Ourense ao Santo Andrés de Teixido). Desta viaxe, e deste libro, parte o ensaio De camiños, viaxeiros e camiñantes. Por que?
– Alfonso Mato: Santiago Lamas tiña escrito un texto sobre o libro de Otero que lle encargara unha persoa que despois non se interesou por el. Lamas envioume o texto e propúxome que o continuase. Os dous leramos Pelerinaxes, admiramos a obra de Otero Pedrayo e temos especial querenza polos libros de viaxes, viaxeiros e camiñantes. Pola miña parte, coñezo bastante ben a época e aos protagonistas da viaxe e teño práctica como investigador e documentalista para procurar a información máis concreta sobre o tema.
Partimos da camiñada dos homes de Nós a Teixido e logo, seguindo o camiño do ensaio e da digresión, falamos do camiñar a pé, os camiños, os peregrinos, os paseantes, as guías de viaxe, os turistas, os viaxeiros, os vagabundos literarios ou as actuais, e nalgúns casos perversas, formas de camiñar. E paramos ao chegar ás 200 páxinas para non aburrir aos posibles lectores. (…)”
Porto do Son: presentación do Anuario de Estudos do Barbanza 2016 e entrega dos Premios Barbantia da Cultura 2016, o sábado 3 de decembro
Os premiados deste ano, segundo o escrutinio dos votos das socias e socios, son:
– Premio Barbantia á Traxectoria Cultural no Barbanza 2016: Maxi Olariaga.
– Premio Barbantia á Iniciativa Cultural no Barbanza 2016: Museo do Mar de Noia.
– Premio Barbantia da Cultura Galega 2016: Quico Cadaval.
Comunicarlles tamén que ese mesmo día, ás 14:30 h., faremos un xantar de confraternidade nun restaurante de Porto do Son. Para acudir ao xantar, é necesario anotarse antes do 30 de novembro no mail: barbantia@barbantia.org ou contactar co coordinador de Barbantia.
