Arquivos da etiqueta: Atlántico Diario
María Reimóndez: “A literatura non é so contido, non se trata só de contar cousas, senón como se contan”
Fran Alonso: “O idioma segue a ser unha barreira, hai xente que nunca le en lingua galega”
Antonio García Teijeiro: “Eu vivín de costas á poesía ata que coñecín a Paco Ibáñez”
María Solar: “Escribir é unha necesidade vital, sempre fun moi fantasiosa”
Entrevista de Ana Baena a María Solar en Atlántico Diario:
“(…) – Atlántico Diario (AD): O libro sairá en novembro, pero xa deu a coñecer que aborda unha relación entre dúas mulleres.
– María Solar (MS): Son dúas tramas temporais, a central sobre unha amizada mantida no tempo entre dúas mulleres, que comeza cando son rapazas. Unha faille un favor moi grande á outra que lle queda en débeda toda a vida. Establécese unha relación de dominación, case enfermiza, entre elas. A segunda trama é a actual, protagonizada por una moza quen investiga estes feitos.
– AD: Está inspirada en feitos reais ou é todo ficción?
– MS: Non se basea en nada real. Fíxome nesas relacións centradas no control e na manipulación. A novela fala das culpas por ausencia ou por presencia. Nalgúns casos os que se sinten culpables son responsables, pero noutros cárgase co que pensa ou valora a contorna. As mulleres sabemos moi ben o que é cargar con culpas que impón a sociedade como ir con minisaia ou non facer o que se espera dunha boa nai. (…)
– AD: Do seu perfil persoal, chama a atención a súa formación tan diversa. Custoulle atopar a vocación?
– MS: Din moitas voltas ata chegar ao xornalismo. Comecei maxisterio, mentres facía de actriz de dobraxe. Na escola tiven un profesor marabilloso de Bioloxía e pola súa culpa decidín estudar a carreira. Nestas chamáronme para facer unha proba na radio e aí descubrín un mundo que me encantou. Cando me licenciei, colléronme e estiven con contratos temporais. Fixen xornalismo porque realmente tiña o currículo máis raro do mundo, pero voltaría a o facer. Ser de ciencias e letras é marabilloso. É un erro que os rapaces teñan que escoller tan cedo.
– AD: Mentres non sae A culpa, ten algún proxecto en vistas?
– MS: Estou inmersa na escrita dunha novela xuvenil e xa teño pensado unha infantil. Cando veño dunha historia tan forte, con tanto ritmo, preciso un tempo para meterme na seguinte e que non se pareza a anterior, a literatura xuvenil axúdame.
– AD: Escribir é unha adicción?
– MS: É unha necesidade vital crear mundos. Sempre fun moi fantasiosa.”
Entrevista a Marcos Calveiro sobre Todos fomos
Francisco Castro: “O importante é que a mocidade lea, tanto me ten que sexa en papel ou en libro”
Entrevista de Ana Baena a Francisco Castro en Atlántico Diario:
“(…) – Atlántico Diario (AD): Este libro [O cemiterio de barcos] destila moita añoranza.
– Francisco Castro (FC): Si, no comezo tenta ser un recordo de aqueles veráns intensos que duraban meses. Para escribir tiven que recordar moitos os veráns da mocidade.
– AD: Mais tamén reflicte como cambia a percepción das cousas dunha xeración a outra, o que supón voltar á vila segundo a idade que se teña.
– FC: Todos os que temos fillos adolescentes sabemos o que é que se nos cuestione sempre. O protagonista, David, entende que o seu pai sexa feliz na vila, pero non o comparte. Non conta que vai descubrir o amor e tamén que vai aparecer unha persoa do pasado que o vai embarullar todo.
– AD: Como xa fixo na súa novela Iridium, aquí volve a tratar temas que afectan a mocidade como machismo, a sexualidade. É importante que os rapaces reflexionen sobre estos temas?
– FC: É importante que reflexionen os rapaces e o público adulto. Lucía gravita entre o seu mozo de sempre, un maltratador de manual, e David, que representa a nova masculidade, a que eu reivindico, a do home feminista, sensible, capaz de apuntarse o bo trato. Para min, a imaxe más masculina, de maior virilidade dos últimos días foi a de Pau Gasol chorando coa filla no colo; hai que ser moi home para iso. Lito, o mozo de Lucía, representa o orgullo testicular. Eu quero ser como David e todos deberían querer esa masculinidade que debería ser a do século XXI. As relacións non teñen que ser de dominio. Nótase na política, mentres os homes queren gañar, as mulleres queren conseguir acordos.
– AD: A recuperación da memoria histórica é o segundo aspecto que aborda, xa tratado na súa anterior novela Tantos anos de silencio. Que coñecemento teñen os menores do tema?
– FC: É terrible que moitos acaben o ensino obrigatorio descoñecendo o que aconteceu na guerra civil e todo o que pasou despois, algo que non aparece nos libros. A diferencia con democracias como a chilena ou a arxentina que asumiron a súa memoria e redimiron ás vítimas, en España non se fixo. O franquismo segue aí e no ensino non se fala. Din que houbo dous bandos que pelexaron, unha trola. Se contra Pedro Sánchez se levanta unha rebelión militar non se contaría así. A II República foi un réxime que se instalou sen violencia, mentres o franquismo logrou impoñer pola forza 40 anos de catecismo e abusos. Algúns políticos da dereita din que non hai que reabrir feridas, pero como vai ser iso entregar a unha señora de 90 anos os restos do seu pai fusilado para que lle dea sepultura? Iso é facer xustiza. (…)”
Antonio Tizón: “Pretendo desmontar a imaxe que relaciona aos enfermos mentais con actos violentos”
Entrevista a Antonio Tizón en Atlántico Diario:
“(…) – Atlántico Diario (AD): Aborda a investigación dun crime onde o asasinato non é o centro da trama. É unha revisión do xénero de novela negra?
– Antonio Tizón (AT): Fálase das novelas muleta porque é unha mestura do policial con outros xéneros literarios. Os Incurábeis é a novela máis convencional da saga; na segunda, Un home estraño, hai dous narradores distintos e un apéndice de 73 páxinas coas cancións dun dos personaxes, un cantautor de rúa. Máis que policial, eu considéroas novelas sociais, onde a intriga funciona moi ben, con varios sospeitosos. O aspecto gastronómico é moi importante, na última novela saen mencionados máis de 40 restaurantes reais.
– AD: A enfermidade mental, unha constante na saga, tamén aparece nesta última publicación.
– AT: A abordar as doenzas mentais é moi importante para min. É un compromiso persoal. Eu padezo trastorno bipolar e quero dalo a coñecer a través destas cinco novelas. A primeira ten moito de autobiográfica pero non me deu para explicar todo que quería polo que o repartín en cinco entregas. Moitas veces se crean estereotipos dos enfermos mentais en relación cos actos violentos, eu pretendo desmontar esa imaxe. Son doenzas que aínda que non teñen cura, si contan cun tratamento farmacolóxico coa que se pode levar unha vida normal.
– AD: En Os Incurábeis retrocede ata 2001 para situar a trama no 11-S. Como o xustifica?
– AT: Cada novela ten un marco histórico concreto. A partir do 11-S, Aznar, Bush e Blair concebiron o termo de guerra preventiva, nesta novela levo ese concepto á mundo da psiquiatría, que pasaría se se tomasen esas medidas? Nese contexto abordo o tema da eutanasia. O último capítulo acaba en 2004 para enlazar coa seguinte novela, contextualizado no 11-M co tema da vinganza. As cinco son novelas, aínda que se complementan, son independentes. (…)”
Carme Varela: “Os mosteiros eran os últimos redutos de poder feminino na Idade Media”
Arantza Portabales: “Non busco un final de conto; os meus personaxes viven para o día seguinte”
Entrevista a Arantza Portabales en Atlántico Diario:
“(…) – Atlántico Diario (AD): Retoma unha relación con moita química. Como se rencontran os seus protagonistas [A vida secreta de Úrsula Bas]?
– Arantza Portabales (AP): Abad e Barroso están nun momento distinto da súa vida. A súa relación significou cousas distintas para cada un. El está tomando conciencia do seu problema coa violencia, enfróntase aos seus diaños, mentres Ana analiza a relación moi mediatizada. Os dous son detectives que antepoñen o seu traballo.
– AD: E como o retomou a escritora a relación cos seus protagonistas?
– AP: Gustoume volver con eles, non son de concluír con finais moi pechados. Os meus protagonistas viven para o día seguinte, non busco un final de conto.
– AD: Co maltrato machista no centro do debate, que a motivou a o abordar dun xeito tan peculiar?
– AP: O maltrato ten moito que ver coa educación e coa xestión da ira. Abad és consciente do seu problema e tenta solucionalo. Pero con esto non quero que se pense que o estou defendendo. Moitos lectores empatizan con el, pero Abad non é un maltratador ao uso. A maioría son perversos que culpan ás víctimas, Abad non, nel hai esperanza.
– AD: Na trama da novela xorde unha conexión cunha desaparición en Pontevedra que lembra a de Sonia Iglesias, á que máis adiante tamén nomea. É unha homenaxe a estas víctimas?
– AP: É unha homenaxe a tódolos casos de desaparecidas. As semellanzas co caso de Sonia Iglesias non foron intencionadas. As desaparicións supoñen unha dobre perda, as familias non teñen onde ir chorar. Nas miñas novelas sempre fago alusións a feitos reais. Aquí falo da capacidade de reinventarse e seguir adiante por un mesmo, sen depender de ninguén.
– AD: En relación á súa novela anterior, Beleza vermella, aquí vai un paso máis alá da novela negra.
– AP: É unha trama máis psicolóxica, aumenta a tensión. O máis importante é saber o que pasou, maís que o final. O interesante é o camiño que ten que percorrer o lector. (…)”
