Arquivos da etiqueta: La Voz de Galicia
Luz Pozo Garza: “Teño case 95 anos e sigo namorada”
Entrevista
a Luz Pozo Garza en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): Carmen Blanco distingue na súa obra «unha vivencia sensual da comuñón coa natureza».
– Luz Pozo Garza (LPG): O paraíso está na terra. Eu chamo paraíso a todo o que é fermoso, e todo o move o amor. A natureza (as árbores, as flores, as froitas) están feitas a propósito para a nosa felicidade. Podemos chamarlle natureza, Deus, o que queiramos… segundo as crenzas e ideoloxía.
– LVG: Na Rosa tántrica fala disto. Do que temos diante e ás veces nin vemos. Cal é o noso maior pecado?
– LPG: Ignorar iso. Non vivilo. Non dar as grazas cada día. Temos todo e non damos nada a cambio. E dar a cambio é, só, agradecelo. E ser felices. (…)
– LVG: É condición do artista, non ser capaz de conformarse, de acougar?
– LPG: Si. Cando escribo, no momento, o deixo como está, pero despois tomo distancia e son máis obxectiva. Pasa un tempo, volvo sobre o poema, léoo como se fose unha persoa estraña e véxolle defectos. (…)
– LVG: Escribir é vivir dúas veces, díxome.
– LPG: Escribir é volver a vivir doutra maneira. Escribir é vivir o que pasou máis o que está pasando agora.
– LVG: Que ten que ter un bo poema?
– LPG: Ten que acertar! [risos] Comunicar. (…)”
Boiro: presentación de Produtos da civilización perfeccionada, de Nicolas Chamfort, en tradución de Raúl Gómez Pato
Crónicas sobre a presentación de Galegocalantes e galegofalantes, de Carlos Callón
Raúl Gómez Pato: “Cando escribes poesía para nenos, tes que entrar no seu universo e amoldarte”
Entrevista
a Raúl Gómez Pato en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): ¿Que sentiu ao escoitar os seus poemas musicalizados por primeira vez [Cousas de papá]?
– Raúĺ Gómez Pato (RGP): Cando vou recitar un poema sempre digo que a música de Héctor o mellorou sustancialmente. Ao escoitalo por primeira vez, pensei que o poema estaba moi mellorado. Se a iso lle unimos as ilustracións, a sensación que tes como escritor é o dobre de gratificante.
– LVG: É profesor. ¿Len os nenos menos do que deberían?
– RGP: Na actualidade hai moitas actividades vinculadas coa lectura como os contacontos, que acostuman a estar cheas. Ao que non están acostumados, sen embargo, é a poesía. É curioso porque os nenos quédanse moito mellor cos versos. Pode verse nas cancións, facilítalles moito a tarefa de memorizar.
– LVG: ¿Son un público esixente?
– RGP: Para min e moito máis difícil escribir para o público infantil. Se escribes para adultos falo pensando no teu propio universo pero cando escribes poesía para nenos tes que introducirte no seu universo e amoldarte. A maiores, os nenos teñen moi claro o que lles gusta e o que non. (…)”
A Pobra: presentación de Transición, de Pablo Fernández Barba
Entrevista a Siro López sobre Cervantes e o Quixote. A invención do humorismo
Entrevista
a Siro López en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): ¿Por que o «Quixote» representa o humorismo?
– Siro López (SL): É un personaxe ridículo, un tolo que fai tolerías. E os tolos, aínda que nos inspiren piedade, pola súas tolerías son personaxes cómicos. Se hai un personaxe cómico é don Quixote. Pero no momento no que deixa de falar de cabaleirías, cando se pon a falar doutras cousas, é un personaxe completamente sisado, é unha persoa boísima, culta, progresista. É un personaxe tan excepcional que nos crea mala conciencia da risa cando fai tolerías. Chegamos a solidarizarnos, a identificarnos con don Quixote, todos somos un pouquiño don Quixote.
– LVG: ¿Iso é o humorismo?
– SL: Ese é o humorismo. É que o lector chegue a identificarse con este personaxe que é cómico nun determinado momento pero é sublime noutro. Non podemos deixar de rir porque é un tolo, pero non podemos deixar de admiralo porque cando non fai tolerías é a persoa máis cabal, máis intelixente, máis boa, máis nobre e máis xenerosa que coñecemos. Ese é o primeiro personaxe humorista da literatura universal, antes non había ningún. Despois serve de modelo para moitos máis: Charlot é un quixote, un ser desvalido, inocente, un don quixote moderno. E moitísimos máis personaxes da literatura, do cine, do teatro, seguiron despois o modelo de don Quixote. (…)”
Xosé Manuel Sánchez Rei: “O valor da nosa lingua é inmenso polas súas conexións”
Entrevista
a Xosé Manuel Sánchez Rei en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): ¿Por que se decantou por ese título [O falar das fadas. Lingua música e toponimia da Galiza]?
– Xosé Manuel Sánchez Rei (XMSR): Porque se a lingua propia de Galicia é o galego, a súa toponimia tamén será galega, como os mitos e as lendas e as fadas cando entre si se comuniquen tamén o farán en galego, así que pareceume axeitado este título que está extraído dun poema de Lamas Carvajal. Ese foi o punto de conexión entre a toponimia, a música e a lingua.
– LVG: ¿Son eses tres os temas que máis lle interesan?
– XMSR: Hai moitos máis de tres temas tratados aí, aínda que eses poden ser os eixos. Tamén os hai sobre as asociacións culturais, e veciñais, en como certos gobernos municipais e provinciais do PP tentaron laminar todo o labor desas entidades; outros están dedicados, por exemplo, a ponderar porque parece máis interesante unha exaltación do traxe flamenco e non do traxe tradicional galego… (…)
– LVG: ¿E o futuro?
– XMSR: Como non mude o tipo de política que se fai coa lingua o futuro non será bo, e é unha mágoa porque cando vas polo mundo na túa lingua é incrible ver como xente que non é de aquí aprecia ou repara moito máis na importancia que ten. Hai un artigo que escribín cando fun a Viena a un congreso no que conto como puiden falar en galego co señor do hotel, porque era de Angola, como o propio congreso tiña como linguas oficiais o portugués e o galego, ou como nunha tenda me falaron galego porque a señora que a atendía era portuguesa. O valor da nosa lingua é moito, inmenso, por ela propia e polas conexións que nos favorecen con outros países. Moitos pobos do mundo estarían moi orgullosos de ter unha lingua como a nosa. Non hai linguas peores ou mellores ca outras, todas son iguais de dignas, pero a nosa ten unhas potencialidades moi grandes porque nos involucra e envolve con outros países. Non podemos máis que estar orgullosos de ter unha lingua que nace aquí e que co pasar do tempo acabou sendo unha das linguas románicas máis faladas do mundo, que é o portugués.”
Xabier Maceiras: “Espero publicar o libro dos 100 anos de fútbol en Arteixo e A Laracha”
Entrevista 
a Xabier Maceiras en La Voz de Galicia:
“Xabier Maceiras Rodríguez (Arteixo, 1970) leva traballando nos últimos anos nun proxecto no que intensificou esforzos para rematalo, e así poder plasmalo nun libro. O animador sociocultural e escritor leva dende os anos 80 loitando a prol da recuperación e divulgación da memoria histórica da súa localidade natal e das comarcas de Bergantiños e As Mariñas. Tamén é membro da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega e ten publicados libros de temática mariña: O mar de Arteixo e os seus naufraxios, De Liverpool ás Sisargas; a derradeiras travesía do Priam e, na actualidade, está a piques de publicar Contos mariños de Carballo.
– La Voz de Galicia (LVG): Pero agora cambiou de temática, ¿non?
– Xabier Maceiras (XM): Estou traballando nun libro que vou titular 100 anos de fútbol en Arteixo e A Laracha, e no meu blog Crónicas de Arteixo, no que xa teño publicado algún capítulo que formará parte do libro sobre a historia do fútbol dos dous municipios. (…)
– LVG: ¿Que poderá lerse nesa publicación?
– XM: O fútbol modesto da bisbarra na que me criei e garda un feixe de curiosidades dignas de mención. Están na memoria colectiva daqueles primeiros directivos, adestradores, xogadores e seareiros da ducia de equipos federados que chegou a ter o Concello de Arteixo. (…)
– LVG: ¿Como está estruturada a publicación?
– XM: Ten cinco partes diferenciadas. Na primeira delas falo sobre o fútbol arteixán-larachés antes da Guerra Civil. Na segunda, como rodaba o balón nos dous municipios dende a posguerra ata 1962, que foi cando se xogou a primeira edición da chamada Liga Zona de Arteixo. Nesta parte faise fincapé na emigración e dos fillos destes emigrantes arteixáns e laracheses que chegarían a ser figuras de primeiro orde mundial no deporte rei. Casos do Cotorra Míguez, Héctor Núñez, Rafael Souto ou Ramón Villaverde, entre outros sobre os que investiguei.
– LVG: ¿E as outras partes da publicación?
– XM: Na terceira inclúese a Liga Zona de Arteixo, onde aparecerá un resumo de cada unha das 17 edicións deste desaparecido campionato. No cuarto apartado está o fútbol dende os 70 ata a actualidade, no que hai capítulos adicados a cada un dos futbolistas nados nos dos concellos que chegaron a xogar en Primeira, Segunda ou Segunda División B, casos de Arsenio, irmáns Collazo, Suso García, Fraga, Juanito Varela, Quico ou Pea. E o quinto apartado será unha pequena historia dos 17 clubs federados.”
Manuel Lourenzo: “O que me gusta é a traxedia grega”
Entrevista
a Manuel Lourenzo en La Voz de Galicia:
“A comunidade educativa da Escola Superior de Arte Dramática (ESAD) de Galicia concedeulle recentemente ao valadourense Manuel Lourenzo -actor, director de escena, dramaturgo, mestre e investigador- a mención Profesor Honoris Causa.
(…) – La Voz de Galicia (LVG): Que foi o mellor á hora de recibir esta mención en Vigo?
– Manuel Lourenzo (ML): O mellor foron os abrazos, os saúdos e os bicos porque coñezo a moita xente alí. Atopei xente que foran alumnas miñas, algúns profesores cos que traballei… ¡Uf! moitos amigos. Entón, paseino moi ben. Foi un encontro fabuloso. Tiña menos de 5 minutos para agradecer as cousas, pero como lles facía graza o que dicía, ao final extendinme máis tempo. Despois viñeron cousas inevitables coma os selfies… (…)
– LVG: Os tempos de hoxe están como para sentirse «farto» de todo e continuamente, non?
– ML: Ás veces fago improvisacións para rirme e pasalo ben, no meu entorno. Hoxe, iámonos escarallando de risa paseando pero realmente o que a min me gusta é a traxedia grega, transmitida non coa linguaxe de hoxe senón próxima, que se entenda todo. Aí está todo: Cunqueiro, Shakespeare, Rosalía… Simplemente, hai que preparar todos eses textos pero tamén sen perder a referencia. É unha antigüidade que nos honra porque axuda a enfrontármonos a todos os problemas que lle suceden ao ser humano. Tamén moitas veces vou ver a novos autores e tamén hai que ler moito teatro.
– LVG: Fala dos novos. Eles son o relevo.
– ML: ¡E aínda os que non estamos mortos! A ver quen me pisa a min os pés (ri)… Mentres esteamos vivos, escribimos e facemos teatro. Penso que hai que dedicarse con corpo e alma ao que che gusta. (…)”
