Arquivo da categoría: Entrevistas

Francisco Castro: “Sempre son as pobres as que teñen que pagar”

Publicado o por

Entrevista de Xurxo Salgado a Francisco Castro en Galicia Confidencial:
“(…) – Galicia Confidencial (GC): Tes xa algo en mente para publicar?
– Francisco Castro (FC): Sempre hai. Como dicía, estou coa segunda aventura. Pero antes van sair dous libros neste 2014. Un álbum para pequerrechos, con sorpresa. E como vai con sorpresa prefiro non dicir máis nada aínda, por iso de manter a intriga. Logo, para a volta do verán, sairá unha novela xuvenil que, de feito, ía sacar o ano pasado. Pero cruzouse o premio coa novela e decidín adiala.
– GC: O último libro aínda está moi fresco, O corazón da Branca de Neve. Por que ese título tan suxerente?
– FC: Son moi malo poñendo títulos ás miñas obras. Como editor éme moito máis doado coas obras doutros e doutras. Aí póñome estupendo e fago unhas propostas chulísimas. Pero no caso dos meus libros cústame mundos titulalas. No caso desta, apareceu cando estaba a escribir o capítulo derradeiro. E hai que chegar ata aí para entender por que se chama así. Daquela, velaí un motivo máis para mercala… (…)”

Xabier López López: “Existe unha diglosia tamén sexista”

Publicado o por

Desde Xerais:
“Ponte en Galego, o programa radiofónico do equipo de Normalización Lingüística do IES Breamo de Pontedeume entrevistou ao escritor Xabier López López, gañador do Premio Xerais de Novela 2013 con Cadeas. Na interesante entrevista, Xabier López López fala da lingua galega e asegura que existe unha diglosia tamén sexista». A entrevista pode descargarse ou escoitarse neste enlace.”

Samuel Solleiro: “Teño, co punk, unha relación de amor-odio. Se cadra foi unha cultura sobrevalorada”

Publicado o por

Entrevista de Montse Dopico a Samuel Solleiro en Magazine Cultural Galego:
“Que escritor sería quen de publicar un libro vello que, ao revisalo despois de anos na neveira, lle parece, nalgunha das súas partes, horrendo? E ademais de editalo sen volver a escribilo, como unha polaroid do que foi unha etapa creativa pasada? Non moitos. Pois Samuel Solleiro é un deles. Punk (Corsárias), é un poemario que escribiu hai tempo. Dun xeito que hoxe non o faría nunca. Pero que adianta moitas cousas que despois desenvolveu Gran tiburón branco. Ademais, non hai nada máis punk que publicar un libro no que o autor se cuestiona a si mesmo dese xeito. Falamos con el desta obra, chea de humor.
– Montse Dopico (MD): Punk é, segundo explicas no propio texto, outro libro sobre o paso do tempo. Con algo de parodia sobre os libros sobre o paso do tempo.
– Samuel Solleiro (SaS): É un libro que escribín, na súa maior parte, cando tiña 25 anos. Falaba sobre iso, sobre o paso do tempo, sobre a nostalxia de envellecer, visto desde a perspectiva de cando tes 25 anos. Claro que, enfocado desde hoxe, pode facerse unha lectura paródica. Pero non por iso deixa de ter, creo, algo de verdade. (…)
– MD: Falar do paso do tempo non é máis que volver a un dos grandes clixés da literatura clásica, o do “tempus fugit”. Ao final vas ser un clásico.
– SaS: Non é que queira eu asumir iso de que só existen uns poucos temas universais. Sempre é todo máis complexo. Pero si creo que hai temas que interesaron sempre e que van seguir interesando. E eu quixen tratar o tema do paso do tempo, pero sen o patético. Facelo da forma máis emotiva posible, pero o máis afastada posible do sentimental. Poden parecer o mesmo termo, pero para min non o é. O problema destes temas é cando se solidifican, se converten en só estereotipos, e se pasan ao patético. É como o tema do sexo, que xerou o seu propio léxico e as súas propias expresións, de maneira que é moi difícil saír delas e hoxe en día parece que non funciona xa como tema: en realidade non poden non funcionar temas como eses, pero hai que saber desprenderse dos lugares comúns e non é nada fácil. (…)”

Cuestionario Proust: Elena Gallego

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Elena Gallego:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Considérome unha persoa tenaz, ás veces teimuda.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A lealdade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Precisamente iso, lealdade.
4.– A súa principal eiva?
– O tempo e a memoria, nunca son abondo.
5.– A súa ocupación favorita?
– Escribir e viaxar, mellor se poden ser as dúas cousas á vez.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Compartir o recendo dun novo libro acabado de chegar do prelo coas persoas que máis quero. Se a cheminea está acendida, mellor.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Prefiro non mencionar ao demo, non vaia ser…
8.– Que lle gustaría ser?
– De maior? Escritora.
9.– En que país desexaría vivir?
– Despois de visitar medio mundo, teño a cousa ben clara: en Galicia, por suposto.
10.– A súa cor favorita?
– Para vestir, negro. O meu mundo, verde e azul.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Os tulipáns. Pero colecciono rosas.
12.– O paxaro que prefire?
– As pitas.
13.– A súa devoción na prosa?
– Teño varios autores “favoritos”, pero aínda non atopei a pluma que me conquiste neses termos. Aínda me queda moito por ler, así que seguirei buscando.
14.– E na poesía?
– Hai varias autoras galegas que me gustan.
15.– Un libro?
– O dicionario. Todos. Imprescindibles.
16.– Un heroe de ficción?
– Robin Hood. Mágoa que sexa un personaxe de novela.
17.– Unha heroína?
– Carapuchiña Vermella. Eu, cando nena, quería ser valente coma ela.
18.– A súa música favorita?
– Vai por tempadas. Agora que estou revisitando os meus tempos de traballo na radio, ando ancorada nos éxitos dos anos oitenta e noventa.
19.– Na pintura?
– Leonardo.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Esa muller anónima que, sen cartos, sempre atopa recursos para poñer un prato quente na mesa.
21.– O seu nome favorito?
– Catarina. Era o da miña avoa.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A falta de hixiene persoal.
23.– O que máis odia?
– Que me fagan perder o tempo.
24.– A figura histórica que máis despreza?
–
25.– Un feito militar que admire?
–
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A ubicuidade.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– Sen decatarme.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Ocupada.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os dos cativos.
30.– Un lema na súa vida?
– Seguro que podes facelo mellor, así que borra iso e comeza de novo.”

Rosa Aneiros: “Igual que outras liñas estratéxicas, ten que subvencionarse a cultura”

Publicado o por

Entrevista a Rosa Aneiros en Compostimes:
“(…) – Compostimes (C): Na súa obra vostede inclúe un mosaico moi amplo de espazos, sendo este un elemento que en ocasións se lle achaca á literatura galega, cre que debe cruzar fronteiras dentro e fóra dos libros?
– Rosa Aneiros (RA): Eu creo que os espazos van en función do que narrativamente necesites. Sempre defendo que o importante son as historias. O importante son os personaxes e a acción que ti queres contar. Se tes unha historia que transcorre toda en Vigo é porque ti decidiches que o importante é a historia e eses personaxes podían desenvolverse na cidade de Vigo. Non creo que sexa necesario introducir cidades de fóra ou lugares de fóra para contar unha historia. É certo que ata hai uns anos non se introduciron tantas cidades alleas como hai neste momento. Pero non é estritamente necesario. O que provoca, sobre todo en lectores máis novos, é unha sensación de ser máis internacional. Pero o importante sempre é a trama, o importante sempre son os personaxes, o importante sempre é a historia. Se unha historia ten que transcorrer aquí, non pasa nada. Hai momentos nos que introducimos outras historias que teñen que transcorrer noutros lugares e iso enriquece as nosas propias obras, pero non estar fóra porque si. O importante non é o lugar, senón o que estás contando que transcorre alí. Estás introducindo novas variantes que afectan aos personaxes derivados das situacións socio políticas que se viven neses lugares e iso si é importante, non tanto polo espazo senón polo que achegas de novas realidades. (…)
– C: Outra característica que se atopa na súa literatura, nalgunhas das súas obras é o compromiso coa liberdade, a loita pola liberdade, concibe a literatura como un vehículo de concienciación?
– RA: Non é tanto que a literatura sexa un vehículo de concienciación senón que son os temas que a min sempre me interesaron para narrar. Eu sempre digo que se me escapa esa parte de xornalista de preocupación pola realidade na literatura. Dalgunha maneira a literatura ten que ser unha fiestra cara a novos mundos, para ver novas realidades a través dos ollos doutros. Por exemplo, estes días que está de actualidade os marroquís que están descendendo do monte Gurugú, intentando acceder a España, intentando acceder a Europa. Eu eso conteino nun relato e intenteino contar a través dos ollos deles, intentando quitar toda a parte obxectiva, por dicilo de algunha maneira, de narrar o número. Simplemente contei a historia de dous rapaces que intentan entrar. Iso é o que nos da a literatura, esa capacidade de ver o mundo a través doutros ollos. Hai historias nas que eso é fundamental e outras nas que esa pegada da concienciación non é tan pesada pero vai máis latente. Eu creo que nunca debes adoutrinar desde a literatura, xamais. O que tes que facer é respectar sempre a liberdade do lector e da lectora. Non é tanto adoutrinar, nin tampouco concienciar, senón contar a realidade dende outro punto de vista. Con iso permites que ese lector ou lectora faga unha lectura crítica e que se faga moitas preguntas a si mesmo. A literatura o que ten que facer é preguntas e que ten que ser cada lector e cada lectora quen responda. Ti lle das máis elementos ou máis ingredientes para que faga esa lectura máis construtiva, pero nunca a partir dun vieiro único. Eu son unha autora que procuro dar pautas, non me gusta mostrar a realidade desde un punto de vista holísitco, e a partir de aí constrúe ti. Creo moito nunha lectura crítica. (…)”

Cuestionario Proust: Ramón Loureiro

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Ramón Loureiro:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– O pesimismo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A honestidade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Nada.
4.– A súa principal eiva?
– A inconstancia.
5.– A súa ocupación favorita?
– Soñar.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Ver feliz a quen quero
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A que se cebe nos do meu propio sangue
8.– Que lle gustaría ser?
– Neste mundo, un recordo; e no Outro, unha alma á beira de Deus.
9.– En que país desexaría vivir?
– Na última de todas as Bretañas posibles.
10.– A súa cor favorita?
– Azul.
11. – A flor que máis lle gusta?
– A rosa.
12.– O paxaro que prefire?
– A rula.
13.– A súa devoción na prosa?
– Cervantes.
14.– E na poesía?
– Luz Pozo Garza.
15.– Un libro?
– O Quijote.
16.– Un heroe de ficción?
– Ulises.
17.– Unha heroína?
– Carapuchiña vermella.
18.– A súa música favorita?
– A clásica.
19.– Na pintura?
– A románica.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– A madre Teresa de Calcuta.
21.– O seu nome favorito?
– Ana.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A crueldade.
23.– O que máis odia?
– Non habito odio ningún.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Stalin.
25.– Un feito militar que admire?
– A derrota do nazismo.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A bondade.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– Con prontitude.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A tristeza.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os que son fillos do medo.
30.– Un lema na súa vida?
– Fai o que os teus mortos farían.”

Berta Dávila: “Confío moi pouco na resignación e, en calquera caso, prefiro a resistencia”

Publicado o por

Entrevista de Montse Dopico a Berta Dávila en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): A morte, a consciencia da morte, é punto de partida no libro [O derradeiro libro de Emma Olsen]. Unha muller conta o que gardara porque sabe que vai morrer. Tamén en Raíz da fenda estaba moi presente a morte. Como en Dentro… A focaxe adoita ser, nos teus libros, (tamén neste último), o contraste, a tensión entre o amor e a morte. Por que?
– Berta Dávila (BD): En Raíz da fenda a morte e a enfermidade son os detonadores que levan á voz poética a afrontar finalmente a ausencia do outro, a asumir o oco e a carencia: o loito vivido desde a perspectiva da que fica á expectativa de sandar as feridas máis difíciles. A relación que se establece entre a morte e o desamor no libro é a identificación deste como perda ou carencia, como un proceso de abandono con algunhas concomitancias con respecto ao loito en si. Tratábase de poñer sobre a mesa todas as feridas, todos os abandonos. Creo que a ferida profunda é a clave do libro, facer da literatura unha ferida aberta, exposta sen cobertores, para quen a queira recibir, sen agochos e máscaras que a vistan con retóricas festivas.
A morte de Emma Olsen achega unha visión diferente, xa desde o momento no que se escolle facer unha confrontación en primeira persoa con esa derradeira fronteira, unha fronteira que a personaxe, lúcida sempre, e tamén case sempre desafectada, decide atravesar escribindo sobre algo importante. E, nese sentido, o amor é algo importante, todos os tipos de amor, render contas cos afectos que marcaron unha vida enteira. Dalgunha maneira a relación de débeda e de retirar as máscaras é o que une os dous libros. O proceso de escrita que relata Emma en O derradeiro libro de Emma Olsen ten certas concomitancias co meu propio proceso de escrita de Raíz da fenda, non nun sentido biográfico, como é obvio, pero si como proceso creativo. (…)
– MD: Na túa poesía houbo un intento de depuración do estilo, co paso do tempo. Podería dicirse o mesmo da túa narrativa? Esta é unha obra curtiña na que cada frase está medida.
– BD: Si que o hai, cada vez son máis teimuda e corrixo máis, en ocasións resulta paralizante e pouco útil. Tamén acontece que non é o mesmo o tempo que dedicaba á escrita no caso dos primeiros libros con respecto ao de agora. Iso tamén ten que ver co cambio de concepto do proceso. Aínda así, creo que unha vez que o libro xa está pechado e en mans dos lectores, hai que aprender a querelo como unha marca do tempo vivido, aceptar o que eras cando o escribiches como un sinal dun percorrido. E seguir percorrendo o que sexa. (…)”